Ik zie het niet zo zeer als een gok. Het balletje valt niet per se links of rechts. Je kunt het gewoon proberen. Je mag zelfs een beetje klungelig zoeken naar wat werkt met je baby. Ik vind dat men net-moeders meer het vertrouwen moet geven hun hart te volgen en wat minder vasthouden aan 'het boekje'. Want als je veel leest over de huidige inzchten en ontdekkingen over babygedrag dan is dat advies maar achterhaald. Ik denk ook niet dat mijn zoon het wiegen/ in slaap voeden/dragen/samen slapen is ontwend, maar dat zijn ontwikkeling er aan toe was en hij het aangaf zelf te kunnen. Maar dit is mijn ervaring en die van jou kan anders zijn. Geen probleem toch? En dat je dan leest dat moeders kinderen van 11 nog in hun eigen bed hebben lijkt me een volkomen ander 'probleem'. Dit heeft niets te maken met een baby van een jaar geborgenheid en nabijheid bieden. Deze mama is jaren lang over haar eigen grenzen gegaan zo te lezen. (ik las dat ze last had van het samen slapen).
Wij hebben na ruim een jaar gebroken nachten (3-4 keer per nacht wakker en huilen) uiteindelijk en wanhopig ook gekozen voor de laten huilen methode. Ik vond het moeilijk. Maar na een week was het klaar. En wat bleek... Niet alleen de walle onder onze ogen verdwenen, maar oog de blauwe kringen onder de ogen van onze zoon! Tijdens de nacht wordt iedereen meerdere keren (half) wakker en valt weer terug in slaap. Dit joort bij een gezond slaappatroon. Je herinnert je hier niks van en wordt uitgerust wakker. Maar als meniet vanzelf vlot terug in slaap valt, rust je niet voldoende uit. Dit geldt voor oudere kinderen en volwassenen. Voor baby's is zo'n wakker moment vaak ook het moment voor een voeding. En bij die voeding zit ook een stukje aandacht van moeder of vader. Heerlijk natuurlijk! En daarmee vallen ze weer terug in slaap: al drinkend & knuffelend. Ergens zit de overgang tussen dat slaappatroon van een baby enger slaappatroon van een wat ouder kind. Op een gegeven moment zijn nachtvoedingen echt niet meer nodig. Maar de gewenning om zo in slaap te vallen, is er nog wel. Volkomen logisch. En heerlijk om aan toe te geven als dat gaat. Maar als dat niet gaat omdat je kind onrustig blijft en / of omdat je zelf na een paar maanden slaapgebrek bijna omvalt, is het denk ik wel goed om te kijken of het anders kan. Natuurlijk sluit je eerst allerlei andere dingen uit. Maar rond een jaar kun je toch wel stellen dat nachtvoedingen in de meeste gevallen niet meer nodig zijn. Dan kan een kind wakker worden door andere oorzaken. Oorpijn, doorkomende tandjes en al die andere dingen die genoemd zijn. Is dat het allemaal niet, dan kun je je afvragen wat je wilt: die gewenning van alleen bij papa / mama in slaap kunnen vallen in stand houden. Of proberen dit te doorbreken. Doorbreken kan op verschillende manieren. Nij ons werkte troosten en weer weggaan volkomen averechts. Elke keer als we weg gingen, raakt hij meer over zijn toeren. Dus wij gingen nog maar één keer om te laten weten dat we er zijn. En om even te checken dat er niet iets anders aan de hand was (volle luier, bloedneusje o.i.d.) en daarna vertelden we duidelijk dat het nacht was en dat papa en mama weer gaan slapen. Niet leuk. Maar ik ben wel blij dat we dit zo gedaan hebben. Na een week hadden we een kind dat een stuk uitgeruster en vrolijker was. En ook onze eigen weerstand ging weer met sprongen vooruit.
Ik sluit me trouwens aan bij de mening dat teksten over 'wegebbende hoop op nabijheid' en ouders dien iet toegeven aan de behoeften van hun kind echt totaal ongepast zijn. Waarom moet je op die manier de keuzes van een ander afkraken? Em daar,we de persoon zelf afbranden? Ik lees veel liever reacties waarin mensen vertellen wat zij doen en hoe dit voor hun werkt. Dat straalt gewoon veel meer kracht en eerlijkheid uit dan zo'n "als je het anders doet dan ik, mishandel je je kind" preek. Emotionele chantage in plaats van een sterk verhaal! Als andere mensen hun kind bij zich in bed laten slapen of er de hele nacht naast willen blijven zitten of wat anders doen, vind ik dat prima. Ik ga er vanuit dat het voor hun kind en voor hunzelf werkt. Als het niet meer werkt, ben ik best bereid om te vertellen hoe wij het aangepakt hebben en wat uiteindelijk voor ons gewerkt heeft. Samen in één bed slapen was van begin af aan geen optie bij ons door mijn eigen slaapgedrag. Er steeds naartoe gaan en ernaast blijven zitten werkte ook niet. Wel lagen op een gegeven moment zelfs om de beurt op een slaapmatje naast hem. Maar dat ging niet meer. Dus was 'slaaptraining' voor ons de oplossing. Voor andere situaties misschien ook. Dus als je het leest en het wilt proberen: ga je gangenkijk of het voor jou ook werkt. Wil je het niet zo doen; ook prima. Zoek dan vooral een manier die wel bij je past en voor jullie werkt. Ik vind je er geen slechtere moeder door en voel echt niet de behoefte om me superieur op te stellen en mij boven jou te plaatsen. Als iemand dat wel doet, vind ik dat altijd wat triest overkomen. Het raakt mij niet persoonlijk. Gelukkig heb ik genoeg zelfvertrouwen. Maar ik weet wel dat er moeders zijn die wel gevoelig zijn voor dit soort teksten. Die daar een naar gevoel aan overhouden. Of misschien zelfs een manier die voor hun zou kunnen werken, niet eens meer durven te proberen. Of het doen, maar zich onwijs schuldig blijven voelen zelfs als het wel werkt. Dat vind ik het nare aan zo'n reactie. Ik ben blij dat Hilly daar wat van zegt. Overigens denk ik dat de schrijfsters dat veelal niet eens expres doen en er niet echt bij stilstaan wat dit met een ander kan doen. Daarom is het juist goed mensen daarop te wijzen. Hilly valt hier niemand aan omdat die inhoudelijk een andere mening heeft. Maar ze spreekt de ander aan op de manipulerende en kwetsende manier waarop die mening verpakt wordt. En ik denk dat we dat met zijn allen veel vaker moeten doen: Prima dat je een mening hebt, maar je kan jouw manier ook uitleggen zonder een ander af te branden of een schuldgevoel aan te praten. Vertel liever wat jij goed doet, dan wat de ander (in jouw ogen!) fout doet! Volgens mij leren we veel meer van elkaar als dat op een respectvolle manier gaat, zonder emotionele chantage.
Ik heb voor mezelf even meegelezen. Hier heb ik wat aan dank je. Mijn zoontje is bijna 9 maanden en kreeg nog nachtvoeding (borstvoeding). Al de hele week wordt hij een paar keer per nacht huilend wakker. Even knuffelen en hij slaapt zo weer veder.. Eerst legde ik hem dan aan omdat ik aan honger/dorst dacht, maar vaak dronk hij niet echt. Afgelopen nacht voor het eerst niet gedaan en zonder borst maar wel even knuffelen slaapt hij ook weer veder. Het kan dus goed zijn dat we nu in de overgang van nachtvoeding en doorslapen zitten. Nu nog hopen dat doorslapen snel komt . Ben al de hele week stuk of 7 keer eruit. En heb al een nacht mijn matras naast zijn bedje gehad en daar geslapen.
Wij zijn bij onze oudste (achteraf bezien) te laat gestopt met de nachtvoedingen. Pas na een jaar. En toen hebben we hem nog maanden getroost en in slaap geknuffeld. Maar vooral als ik kwam, werd hij alleen maar bozer. Hij wilde alleen maar aan de bors in slaap vallen. Maar het was voor mij niet vol te houden. Bij de jongste hebben we ons voorgenomen het anders te doen. Bij hem zijn we na een maand of negen inderdaad gestopt met 's nachts voeden. Mijn man ging dan wel als dat nodig was voor even een aai over de bol en hooguit een speentje teruggeven. Bij de jongste hebben we uiteindelijk lang niet zulke nachtelijke drama's gehad. Nu moet ik er ook wel bij zeggen dat het totaal verschillende kinderen zijn. De oudste is... ehm... temperamentvol De jongste is wat emoties betreft wat makkelijker, niet zo snel / lang boos als zijn grote broer. Dus buiten het eerder stoppen met nachtvoedingen, heeft karakter er natuurlijk ook een grote invloed op!
Ja, ik denk dat stoppe met nachtvoeding hier nu ook verstandig is. Het is meer troost sabbelen dan echt honger. En nu hopen dat het nachtelijke gehuilen en steeds even moet troosten een tijdelijke fase is , wn niet nog maanden duurt.
Zou dit ook werken bij 6 maanden. Zit er namelijk ook redelijk doorheen en denk eraan om ff paar nachten door te zetten met niet voeden. Hij heeft al wel een aantal keer laten zien dat hij het kan en ben bang dat dit gewoon gewenning is.
Je mag me wel gewoon bij naam noemen hoor. Weet je, op de forum moet je vooral rekening houden met de moeder. Je mag nauwelijks een mening hebben en vooral denken aan hoe je iets formuleert. Wie spreekt er dan voor de kinderen? Ik lees dingen op dit forum die ik echt niet ok vind. Nou is mijn mening niet de enige juiste maar als hilly en jij opkomen voor de moeders, doe ik dat voor de kinderen. Dan spreek ik voor mezelf even over deurklinken eraf halen, lang laten huilen, terugbijten etc. Dat vind ik echt onacceptabel en ik schrijf misschien wat heftig en direct, maar ik schrijf vanuit emotie. Ik zie een kind voor me dat 's nachts ligt te huilen en weinig steun ervaart. Io schrijf over kinderen die niet begrepen worden en ontzettend gefrustreerd op de gang staan. Ik spreek over kinderen die niet kunnen slapen waarbij de deurklink weggehaald wordt. Ik schrijf over baby's die een uur liggen te huilen. Dit gaat niet om emotionele chantage. Dit gaat om een tegengeluid op dit forum waar te vaak het gevoel van de moeder voor het kind gaat. Waar dingen geadviseerd worden die bewezen niet goed zijn voor een jong kind. Dit gaat helemaal niet om een superieur gevoel, dit gaat om het verdriet van kinderen waar in sommige topics totaal aan voorbij gegaan wordt. Ik krijg daar zo'n verdrietig gevoel van en dan zijn mijn woorden wat hard. Waarschijnlijk helpt die toon niet maar iets meer focus op de boodschap kan ook wel.
Maar jij wilt nog altijd niet accepteren dat het soms wel degelijk in het belang van het kind is om slaaptraining toe te passen... Mijn dochter is een veel vrolijker, uitgerust kind geworden door die 1-2-3 methode. Iets waar jij tegenin blijft gaan elke keer ik dat zeg door te zeggen dat ik haar in de steek gelaten heb...
Ik reageerde op de post van TS. Ze beschreef heel duidelijk dat het ging om een kindje dat wel in slaap valt, maar meermaals 's nachts wakker werd, huilend. Ze had alles geprobeerd en ze gaf zelf aan dat erbij zitten het enige was dat hielp, het kindje viel dan wel weer im slaap. Maar, dat wilde ze niet voortzetten. Dus, het enige wat ik kan concluderen is dat dit kind verlatingsangst heeft (heel normaal op deze leeftijd) en dat het niet goed is om dan een slaaptraining in te zetten. Een kind dat wakker wordt met angst laten huilen midden in de nacht terwijl samen slapen of er even bij zitten klaarblijkelijk de oplossing gaf. Vind je dat ok? Jij beschrijft een andere situatie van jouw dochter en daar heb ik helemaal geen reactie op gegeven. Mijn reactie ging over dit kind waarbij de moeder aangeeft dat erbij blijven hielp. Ik snap de adviezen over voeding erna niet, waarom zou het honger zijn? Ik zeg eerlijk dat ik slaaptraining bij verlatingsangst niet goed vind.
We hebben het in dit soort topics al vaker gehad over mijn methode versus jouw methode. En daarin maak je steevast heel duidelijk dat ik mijn eigen noden laat voorgaan op die van mijn kind.
Ik kan dit niet onderbouwen, maar ik zou het niet doen. Mij lijkt (puur gevoelsmatig) 6 mnd te jong. Mijn zoontje is 6.5 maand en wil elke 3 uur drinken. Ik snap dat je moe bent!! Ik zou zelf nog even wachten maar dat is mijn mening.