Herkenbaar. Maar uiteindelijk stel ik voor mezelf: ik onderhandel niet met terroristen en doe zijn slaapkamerdeur dicht én het traphekje. Hij spookt dan over de hele bovenverdieping en eindigt altijd in ons bed, maar ik ben er klaar mee. Naar bed is naar bed. Je gaat dan ook slapen en valt ons daar niet mee lastig. Klaar! En als hij het te bont maakt, zetten we het campingbedje neer en mag hij daar in slapen. I will have order. Ik heb een babyfoon met camera en geluid - dat weet hij. En dan gaat hij lopen nephuilen en de aandacht trekken (omdat ik daar erg gevoelig voor ben) maar heb ondertussen geleerd het geluid uit te zetten Verder staat er een beker drinken naast zijn bed en een nachtlampje er bij en het hele ritueel zeg maar, zodat ik zeker weet dat het 'niks' is en dan ga ik gewoon zo lang mogelijk in de negeerstand. De ene dag werkt dat, de andere dag gaat één van ons toch even boos naar boven - maar uiteindelijk geven we niet toe aan zijn stomme eisen om niet te hoeven slapen.
Hier een meisje die ook flink tijd kan rekken. We geven dit bij haar ook gewoon aan "klaar, net is nu slaap tijd, geen tijd rekken". We bleven als peuter altijd boven tot ze beiden sliepen. Op den duur sliep de jongste in een paar seconden en bleven we nog lang boven voor de oudste. Toen hebben we afgesproken. Dat we 5x kwamen kijken (en sliep ze meestal bij de 2/3e keer) op den duur lengde ze dit tot dat papa 6x kwam (en ze bleef wachten tot 6x) ik heb toen gewoon gezegd klaar, slaap tijd, ik kom kijken maar geen 5x. Jij gaat nu gewoon slapen. Hoop gezeur maar ik had er ècht genoeg van dat gedonder S avonds.
Ga je daar nog mee aan de slag? TO geeft toch aan dat het toch al veel beter gaat? En is dus met de issues waar zij als gezin tegen aan liepen aan de gang gegaan?
Het gaat beter met het naar bed brengen. Dit doen ze nu samen. Maar ik begreep dat ze dochter op veel meer punten haar zin geven, niet de strijd willen aangaan, etc. Het is maar een vraag hoor. Mij heeft ze er niet mee. Ze heeft geleerd het geluid van de babyfoon uit te zetten.
Grinnik, maaruh hoor je het gehuil dan niet alsnog? Oprechte en liefdevol bedoelde vraag hoor. Maar hier een moeder die echt een ding heeft als het om het huilen van haar dochter gaat. Laten we zeggen dat ik niet de beste ben om altijd goed te horen wat het aanstel huiltje is!
Ik heb 2 van deze dames. Over plassen ga ik inderdaad niet twisten. Maar als ze zouden beginnen over niet kunnen slapen, papa knuffel enz (hier zijn het andere zaken), dan zeg ik: Genoeg, of ik lees het verhaaltje nu af of ik ga nu weg. Dan kiezen ze altijd om het af te maken. Voordat ze gaat slapen de laatste kans om papa een knuffel te geven en duidelijk zeggen dat dit dadelijk dan niet meer gebeurd.
Als hier de tv aan staat, hoor ik evt. gehuil niet meer als de babyfoon aan staat. Goed geïsoleerd huis. Persoonlijk weet ik 9 van de 10 keer wel of er iets aan de hand is of niet.
Ik schop even tussendoor met het gegeven: waarom proberen ze tijd te rekken? Is het wel meteen negatief gedrag of is het misschien een idee om te kijken of er niet een achterliggende oorzaak heeft? De dag van mijn zoon hangt aan elkaar vast van emoties. Hij kan ze niet altijd relativeren, soms lopen ze uit de hand en dan heb je een woedeaanval, maar ik probeer hem daarmee te helpen. Het benoemen van wat ik zie zorgt al voor meer rust. Als het mij lukt, want als ik moe ben/in de supermarkt sta/ haast heb vlieg ik wel eens uit de bocht. Dus als ik zl naar bed breng en hij bedenkt van alles rondom het gewone ritueeltje, geef ik daar ruimte aan maar geef ook mijn eigen grens aan. "Mama zingt nog 1 liedje en dan ga ik je wel in bedje leggen." Ik vertel hem ook dat ik zelf moe ben en nog een wasje moet vouwen, zoiets. En als ik zie dat hij nog worstelt is hij vaak nog te vol van de dag, heeft hij nog een knuffel nodig of vind hij het moeilijk om zo plots afscheid te nemen van degene waar je net nog dikke pret mee had (mama of papa). Door dat te benoemen komt hij tot rust en voelt hij zich blijkbaar begrepen. "Wil je nog even dat mama bij je blijft?" of "Ik zie dat je nog heel wakker bent: "Zal mama nog even knuffelen met je in het donker?" Ik stel daar wel mijn grens aan. Het gaat erom dat hij naar bed gaat. Als ik als klimrek word gebruikt of hij blijft keten en ouwehoeren zeg ik dat hij wel mag spelen of zingen (in het donker in zijn bedje), maar dat ik dan even de was ga ophangen. Dit werkt hier, hoeft niet voor iedereen zo te zijn natuurlijk
Ik heb een raar huis. Keuken, toilet en studeerkamer beneden, boven de woonkamer, babykamer (de wieg staat stiekem nog wel naast mijn bed), toilet en op de bovenste verdieping onze slaapkamers, badkamer, wasruimte, ketelruimte en daarboven de zolder. Omdat ik vaak beneden zit in de studeerkamer vond ik de babyfoon met camera's een pre! Ik heb er twee zodat ik later mijn jongste ook in de smiezen kan houden. Het is nieuwbouw en goed geïsoleerd. Ik kan dus gewoon het geluid van de babyfoon uitzetten en dan zachtjes muziek aanzetten en dan hoor ik het nephuilen niet. Bij echt huilen gaat hij er wel overheen... Verder traphekjes en alles wat schadelijk is niet op die verdieping, geluid uit en beeld aan. Dan zie ik alles; hoor ik de aanstelleritus niet. Op dit moment zie ik hem niet; dus weet ik dat hij op onze slaapkamer zit. Vind het enorm overdreven om daar ook een babyfoon neer te zetten Je weet maar nooit wie er beneden meekijkt met het basisstation