Kans op Autistisch kind

Autisme is soms erfelijk maar niet altijd. Bij baby's kun je het eigenlijk niet zien of herkennen. Sommige ouders hebben al vanaf het begin het gevoel dat "er iets is", vooral bij een tweede kind dat dan heel anders reageert als het eerste. Maar vaker komt het pas jaren later naar boven. Baby's ontwikkelen zich allemaal anders en op hun eigen manier dus je kunt er eigenlijk niks van zeggen. Het zal makkelijker klinken dan het is maar probeer je er nu nog niet te druk over te maken. Probeer nu te genieten van je kleine hummel, druk maken kan altijd nog als dat nodig blijkt te zijn.

 

Ik heb ook Asperger en een baby waarbij ik wel op de signalen let. Nu even weinig tijd om uitgebreid te reageren. Ik kom er later even op terug, wellicht in pb.

 

Vanaf 1,5 jaar is het mogelijk om een voorlopige diagnose te krijgen, maar doorgaans gebeurd dit nog niet heel veel volgens mij.
Tot 1 jaar kun je volgens mij nog eigenlijk niets zeggen. Het kan wel zijn dat er dingen zijn die opvallen, maar hier kan je nog weinig mee omdat het ook de normale ontwikkeling kan zijn.

Veel dingen die anders kunnen zijn bij autisme zijn nog niet of nauwelijks aanwezig bij een baby.
Sociale ontwikkeling, als in samen spelen, komt doorgaans pas op een 3 jarige leeftijd. Daarvoor is het voornamelijk ik en wat ik wil en wat ik denk.
Oogcontact maken kan per kind verschillen en zegt soms niets.


Wij hadden bijvoorbeeld achteraf al wel aanwijzingen op jonge leeftijd kunnen zien, maar je doet dit af als ontwikkelingen die nooit gelijk gaan.
Onze zoon kon wel contact maken, dmv naar je kijken, maar deed dit juist op latere leeftijd nauwelijk. Ondertussen is het aangeleerd gedrag.

Ik zou nu vooral proberen te genieten en niet bij elk dingetje denken "is dit autisme?". Natuurlijk is het wel iets om in je achterhoofd te houden, maar nu kan je nog weinig zeggen.
Kijk als je kindje 1,5 is nog eens en sta er even bij stil.

 

Hier ben ik het wel mee eens, bij mijn zoon waren er al wel eerder aanwijzingen, maar hij zit dan ook op het extreme uiterste van het spectrum, hij heeft de diagnose al vanaf dat hij net 2 was. Mijn dochter (nu 1) doet mee aan een internationaal onderzoek voor vroegdiagnostiek. Rond de eerste verjaardag zijn er wel wat indicatoren, zoals niet gaan wijzen, in de handen klappen of zwaaien, maar een kind kan ook gewoon wat later zijn, of die dingen wel doen en dan toch autisme hebben.

Als de ouders autisme hebben, is de kans op kinderen met autisme sterk verhoogd, maar je kunt daar beter niet teveel bij stil staan, want een verhoogde kans is nog steeds alleen een kans. Ik ben redelijk overtuigd dat mijn moeder autisme heeft, maar van de 5 kinderen heeft er maar 1 een diagnose autisme (hoewel ik zelf denk dat het er 2 zijn), ikzelf heb kenmerken, maar heb duidelijk geen autisme, ik voldoe wel precies aan de kenmerken voor hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid. De andere broer en zus hebben niet meer kenmerken dan de doorsnee bevolking.
Pin me er niet op vast, want ik heb de bronnen niet geverifieerd, ik vond dit: bij 1 ouder met autisme is de kans op een kind met autisme 15 tot 20 procent, bij 2 ouders met autisme 40 procent. Zelfs in het tweede geval is de kans dat je kind geen autisme heeft dus groter.

 

Ik denk dat het feit dat je hem accepteerd zoals hij is, al heel veel zal schelen. Onze oudste zoon is autistisch en de jongste zit nu bij ggz om onderzocht te worden op ASS. Achteraf gezien denk ik vaak: oh ja, dat was me toen al opgevallen. Maar mijn zoons zijn allemaal niet de 'standaard' autisten die mensen zich voorstellen. Allebei heel sociaal, grappig en knuffelig, maken goed contact. In hun koppies is het echter heel druk en anders dan bij andere kinderen. Ik vind dat laatste juist heel mooi. Mijn kinderen zul je niet zien plagen of expres anderen kwetsen, dat kunnen ze simpelweg niet Niet omdat ze niet intelligent genoeg zijn, maar omdat ze zo puur, eerlijk en open zijn. En ontzettend empathisch! De oudste kreeg de diagnose pas toen hij 5 was en daarvoor had hij het wel heel moeilijk op school. Veel te veel prikkels, kan er nog om huilen als ik eraan terug denk. Maar nu zit hij op een geweldige SBO en hij gaat elke dag met plezier naar school. Daarom wilde ik de jongste zsm onderzocht hebben, maar ja, dat soort dingen duren en duren Echter gaat het met hem prima op de reguliere basisschool. Je weet het gewoon niet, maar zolang je hem accepteerd zoals hij is, probeert uit te vogelen wat voor hem en jou werkt, dan hoef je niet te vrezen voor een nare jeugd. Wij hebben nu zo'n 30% op nog een kind met ASS, ik heb zelf zoiets van, of het kind heeft het, of niet. Percentages zeggen mij in deze niet zoveel. Elk kind is zo prachtig uniek en als je kindje ASS heeft, dan is het extra speciaal <3 Waar ik mij eerst zorgen maakte over hun toekomst, zie ik nu hoe talentvol en intelligent ze zijn. Ik ken geen enkele 7-jarige die zo mooi en gedetailleerd kan tekenen als mijn oudste zoon en geen enkele 4-jarige die zo filosofisch en humoristisch is ingesteld als mijn jongste. Ja, er zijn dagen dat ik het niet meer weet, maar de dagen dat ik intens geniet worden steeds meer. Tuurlijk, hou zijn ontwikkeling in de gaten, maar vrees niet wat de toekomst gaat brengen. Het zal altijd anders lopen dan je denkt en linksom of rechtsom zal alles goed komen Omarm je eigen autisme, dit ben jij en jij bent prachtig zoals je bent!

 

Mijn zoon begon op te vallen na 1 jaar. Maar terugkijkend waren er ook kleine dingetjes die 'apart' waren op babyleeftijd, waarvan ik nu denk: dat waren de allereerste signalen. Maar die waren echt niet opvallend genoeg om er iets van te denken.
Met 2 jaar werd duidelijk dat er iets echt anders was, het vermoeden werd uitgesproken met 3 jaar (en toen ook behandeling gestart). Als wij zelf eerder bij hulpverlening waren gekomen, was diagnose vast ook wel eerder gesteld. Hij zit ook in vrij extreme deel van spectrum.

Mijn middelste was heel anders dan de oudste vanaf dag 1, als ik haar als 'eerste' had gehad, dan was het gedrag van oudste mij veel eerder opgevallen . En toch... is zij recent onderzocht op ASS, omdat wij dingen herkenden. Zij had onvoldoende kenmerken om een diagnose te stellen, maar niemand durft 'uit te sluiten' dat ze autisme heeft. De toekomst zal moeten uitwijzen of een 'labeltje' voor haar nodig/wenselijk is. Voor nu is ze een erg (hoog)gevoelig slim meisje, met veel behoefte aan structuur, rust en veiligheid.

Mijn jongste heb ik als baby met argusogen naar gekeken , want zij ontwikkelde zich (uiteraard) op haar eigen manier en waren wat dingetjes die mij wel onrustig maakten van tijd tot tijd. Bijv. laat lachen, laat volgen met ogen, laat met zwaaien/klappen e.d., erg tevreden baby in box, laat begonnen met praten. CB zit er ook erg op, maar er zijn geen redenen om echt te vermoeden of te onderzoeken.

Het blijft echt een 'ontwikkelingsstoornis', zodanig dat je ook echt het verloop van ontwikkeling (alle aspecten), moet volgen om te zien welke kant het op gaat.

En dan zou ik vooral zeggen: volg je moedergevoel.

 

Mijn zoon is overgevoelig voor tast, zachte aanrakingen doen hem pijn. Alles moeten we stevig doen. Dus niet strelen, maar stevig vastpakken, geen vederlichte kusjes, maar stevige pakkerd. Kan best zijn dat water ook 'te kriebelig' is voor je zoontje, dat hij het daarom zo moeilijk vindt... Stevig vasthouden, stevig in een doek wikkelen, zogenoemde diepe druk geven (zware knuffel op zijn beentjes?).

Als je dit soort dingen nu al merkt, zou je misschien ook (snel) eens advies van een sensorische integratie therapeut kunnen inwinnen. Er zijn best wel tactieken om dergelijke (over)gevoeligheid in betere banen te leiden.

 

Ik heb een nichtje met Asperger. Vanaf een maand of 5/6 werd wel duidelijk dat er iets was en zo steeds iets meer. Uiteindelijk zijn ze er met een jaar of 6/7 echt achter gekomen wat ze nu echt had.

 

Jouw zoon is pas 2 maanden. Geniet van hem!
Ik snap dat jij je zorgen maakt maar probeer het los te laten.
Bespreek wel jouw zorgen met het bureau en evt de dokter. Zij kunnen het dan mee in de gaten houden zodat jij misschien wat meer rust krijgt.

Succes!