@Lisa: wat naar dat je relatie niet lekker loopt en dat je ook even met jezelf hierdoor in de knoop zit. Is er nog hoop voor jullie relatie? Hopelijk komen jullie er samen weer uit. Sterkte! @Fashionlover: jullie hebben zeker een heftige tijd achter de rug. Ja, in zulke gevallen zul je zeker je zegeningen tellen en je kinderen een keer harder knuffelen dan anders. Wel een lekker vooruitzicht om straks lekker op vakantie te gaan. Frankrijk klinkt goed! Wij zitten ook nog steeds met de (v)echtscheiding van mijn zus en alles wat daarbij komt kijken. Ze zijn nu in overleg met een mediator om de scheiding in gang te zetten en te regelen. Maar ook dat gaat niet zonder slag of stoot en gaat met veel emoties, ruzie gepaard. Als gevolg van alles wat gebeurd is, hebben mijn ouders en ik geen contact met mijn zus. Geen idee of dat nog goed komt, maar het is nu even niet anders.
Ik loop ontzettend tegen bepaalde karaktertrekken aan. Weet ik natuurlijk al heel lang maar dingen lijken erger te worden en ik kan er niet meer tegen. Soms zou ik zo weg willen en samen met mijn zoontje verder gaan maar hij heeft zijn vader nodig, ze zijn zo gek op elkaar dat ik hem dat niet wil aandoen. Maar het is lastig, ik pieker veel de laatste tijd maar daar wordt het ook niet beter op. Vervolgens vindt hij mij ongezellig maar dat is dan maar even zo.
@Lisa: lastige situatie. Zeker als je zoontje zo jong is en je je man ook niet z'n zoontje af wil nemen of je zoontje z'n vader. Kan me voorstellen dat als je je aan bepaalde dingen ergert, dat steeds erger wordt, omdat je er steeds meer op gaat letten. Heb dat vaker meegemaakt in mijn omgeving. Dan lijkt het wel een allergische reactie die bij het minste geringste gelijk geactiveerd wordt. Zouden het dingen zijn die je partner kan veranderen, als hij het zou weten dat jij je eraan ergert? Ik herken het van mezelf dat ik me soms aan dingen kan ergeren, maar het dan ook niet uitspreek. Dus dan kan mijn man ook niet weten dat ik me aan bepaalde dingen stoor (waardoor hij misschien onbewust steeds hetzelfde gedrag blijft vertonen) en ik me blijf ergeren. Zou een goed gesprek dus niet kunnen helpen?
We praten de laatste tijd steeds meer waarbij ik wel dingen aangeef. Het lastige is dat hij met heel veel zegt dat hij niet wil veranderen en dat ik het er maar mee moet doen. Ik probeer nu meer tijd voor mezelf te nemen om zo wat rust te creëeren, daar heb ik wel behoefte aan. Voor de rest kijken we hoe het verder gaat, overhaaste beslissingen zijn nooit goed dus dat doe ik ook niet.
@Lisa: wel goed dat jullie in ieder geval blijven praten! Hopelijk komt hij tot inkeer en ziet hij dat hij moet veranderen. Een beetje afstand kan geen kwaad, lijkt me. Zou relatietherapie nog wat kunnen zijn? Ik had vorige weekend gezien dat ik een apart moedervlekje op mijn rug had. Wilde al een paar keer de huisarts bellen, maar heb dat vanmorgen pas kunnen doen. Kon vanochtend al terecht. De moedervlek waar ik me zorgen om maakte, vond zij niet verontrustend. Maar ik heb mijn hele leven al een vrij grote moedervlek midden op mijn rug en heb wel vaker gedacht dat ik die weg zou willen laten halen, omdat hij zo lelijk in het zicht zit. Maar dacht dat dat lastig zou zijn, omdat je dan vast naar een dermatoloog moest en het dan iets cosmetisch zou worden (en dus duur betaald zou moeten worden). Ze keek die ook even na. Ze zei dat als ze zou adviseren er een weg te laten halen, ze dan eerder zou adviseren deze weg te halen, omdat ze die wat grilliger vond. Ik had net mijn shirt weer aangetrokken, toen ze zei dat ze na mij geen patiënten meer had en het gelijk wel kon doen. Dus dat was eigenlijk wel prettig (hoef ik er ook niet tegenop te zien). Dus binnen enkele minuten lag ik plat op het bed en heeft ze hem verwijderd. Hij wordt wel doorgestuurd (is standaard) voor verder onderzoek. Dat is dan wel weer even spannend. Volgende week krijg ik de uitslag ervan.
@Sneeuwmees, relatietherapie wil hij niet dus daarom proberen we in ieder geval zelf te praten. Wat fijn dat die moedervlek gelijk weg is gehaald, Heb je veel hechtingen?
Mijn man heeft gisteren even de pleister verschoond en volgens hem zaten er zes hechtingen in. Inderdaad fijn dat die weg is. Jammer dat hij geen relatietherapie wil, maar goed dat jullie het in ieder geval zelf willen proberen op te lossen. Hopelijk gaat het lukken, al snap ik dat je je er soms moedeloos onder voelt.
Zes hechtingen? Is best veel nog. Heb je er geen last van? Moedeloos? Ja, met regelmaat maar we hopen er nog uit te komen.
@Lisa: heb er geen last van, behalve dat de pleister jeukt. Volgens mijn man is het zo goed als droog al, dus waarschijnlijk kan die pleister er snel vanaf (en kan ik weer lekker uitgebreid douchen). Volgende week gaan de hechtingen eruit, dan zal het misschien ook wel minder jeuken. Pijn heb ik er niet aan. Mijn man heeft even een foto ervan gemaakt, want ik kan het zelf niet zien en het was toch wel een behoorlijk streepje.
@Lisa: hoe is het nu? Ik kon afgelopen week voor de uitslag van de moedervlek bellen. Dus ik belde de assistente op en die zei dat de uitslag inderdaad binnen was. Ze ging het opzoeken en zei toen dat er allemaal moeilijke woorden stonden en ze even navraag bij de huisarts moest doen en me zo terug zou bellen. Maar dat terugbellen gebeurde maar niet en dan zit je toch na te denken. Ze had het over moeilijke woorden. Waarom zouden er bij de uitslag moeilijke woorden staan. Zou het dan toch niet goed zijn geweest die moedervlek. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Ik had om een uur of 10 gebeld en om 13 uur was er nog niet gebeld. Ik had mezelf in het hoofd gehaald dat het natuurlijk niet goed zou zijn en dat de huisarts me zelf wel zou bellen op het telefonisch spreekuur tussen de middag. Uiteindelijk belde de assistente toch zelf op, om te zeggen dat het een gewone moedervlek was en dus geen verdere actie nodig was. Ik vroeg haar nog hoe het kon dat zij het over moeilijke woorden had gehad (en dat ik daardoor me nogal zorgen begon te maken). Toen zei ze dat er zoveel soorten moedervlekken zijn en dat ieder soort een eigen benaming heeft. Dat was dus achteraf alles. Voor niets mezelf zorgen gemaakt. Maar goed, belangrijkste is dat het goed was (en ik die lelijke moedervlek mooi kwijt ben). Sinds vandaag heeft mijn oudste vakantie. Vond het wel emotioneel. Hij is nu officieel kleuter af en gaat na de zomer naar groep 3. Is hij ook helemaal klaar voor, maar hij heeft (doordat hij een jaar is blijven zitten) 3 jaar gekleuterd, dus de juffrouwen en alles was daardoor lekker vertrouwd en ook een behoorlijke tijd. Dus afsluiting van een periode weer. Morgen vast een weekendje weg, volgende week nog werken en dan heb ik ook 3 weken vakantie. Heb er zin in.
@Sneeuwmees, fijn dat het goed is. Hoe gaat het met mij? Wisselend eigenlijk. Ik weet het niet zo goed, voel me vaak verdrietig maar ik geef het allemaal de tijd. Ben nu met mijn moeder en zoontje op vakantie, even afstand en rust.
Goedemorgen, mag ik mij hier ook melden? Ben nu 35 en een half...dus ga richting 36...en net een missed abortion achter de rug. Ik ben zo bang dat alles bij elkaar het ons niet meer gegund zal zijn, ook door mijn leeftijd. Zou ons 1e kindje worden, en willen er op zich ook maar 1tje. Hebben jullie veel moeten doorstaan voor je wondertje of ging het eigenlijk vrij vlot?
@Cheerio: welkom hier! Toen ik zo oud was als jou had ik ook mijn biologische klok in mijn nek hijgen. Toen wij 'ervoor gingen' was ik 37. We hadden gedacht wel even bezig te zijn om zwanger te raken, maar was eigenlijk direct zwanger en ben op mijn 38e bevallen van mijn zoontje. De zwangerschap daarna (was toen 39) is helaas ook geëindigd in een MA, maar was wel relatief snel zwanger (in ronde 4). Uiteindelijk mocht ik op 42 jarige leeftijd alsnog een zoontje verwelkomen. Onlangs ben ik zelfs op 44 jarige leeftijd nog zwanger geraakt. Helaas bleek dat een lege vruchtzak, maar daarmee dus duidelijk dat je zelfs op die leeftijd nog vruchtbaar bent. Het kan dus allemaal, zeker op iets latere leeftijd. Ik hoop dus dat het jullie snel alsnog weer gegund mag zijn. Gebruiken jullie iets van ovulatietesten? @Lisa: hoe gaat het nu? Fijne vakantie gehad? En een beetje tot rust gekomen? Wij zijn sinds gisteren ook weer terug van een week vakantie. Ik heb alleen veel last gehad van hartkloppingen. Had daar al een jaar geen last meer van gehad en zat nog te denken of mijn medicijnen die ik daarvoor in huis heb mee zou nemen. Natuurlijk in alle haast vergeten en uitgerekend op weg naar de vakantiebestemming begon ik er ineens last van te krijgen (natuurlijk nog versterkt dat ik mijn medicijnen niet bij me had). Ik heb vanuit daar nog naar onze huisartsenpost gebeld of ze misschien een recept konden mailen, maar dat kon niet. Dus de volgende dag naar een Duitse huisartsenpraktijk geweest. De assistente heeft een nieuw recept uitgeschreven en laten ondertekenen door de arts (die ik zelf niet gezien heb). Dus dat was een geruststelling. Met de hartkloppingen ging het wel iets beter, maar niet over. Daarnaast kreeg ik ook last van mijn linkerarm en steken op de borst. Waarschijnlijk allemaal hyperventilatie, maar het voelt niet prettig dat te hebben als je zover van huis bent. Het heeft dus helaas de vakantie wel een beetje negatief beïnvloed, omdat ik er toch steeds mee bezig was in gedachten en heel angstig was. Gisteren teruggekomen en vanmorgen bij mijn eigen huisarts geweest. Ze vermoedt ook dat het hyperventilatieklachten zijn, maar wil toch het zekere voor het onzekere nemen. Dus volgende week wat extra onderzoeken om alles maar uit te sluiten.
@Cheerio, welkom. Ik was 38 toen mijn zoontje werd geboren. Een lange weg gehad met clomid en buikoperatie ivm endometriose. Uiteindelijk is ons mannetje toch gekomen. Dus hou de moed erin, je hebt echt nog tijd. @Sneeuwmees, wat vervelend voor je, zeker tijdens de vakantie. Wel een geruststellend gevoel dat je extra onderzoeken krijgt. Met mij gaat het wat beter, heb wat meer rust gevonden gelukkig. We geven onze relatie een kans, hopen dat we weer nader tot elkaar kunnen komen.
dank jullie voor de reacties en bedankt voor het welkom Nu lekker van mijn vakantie gaan genieten, en hopen dat mijn lichaam snel weer op de rit is. Fijn om te horen dat ook op latere leeftijd nog alles mogelijk is, we gaan het zien.
Hallo allemaal Ik ben nu 40 jaar en vandaag een positieve test in handen cb 2-3 weken. Dus het kan zeker! Ik hoop dat alles goed gaat deze keer. In 2013 bevallen van een fantastische dochter en vrij vlot weer zwanger. Helaas bleek ons meisje het Edward syndroom te hebben. Ze was niet levensvatbaar. We hebben besloten de zwangerschap met 10 weken te beëindigen. Het bleek niet erfelijk en omdat wij een gezonde dochter hebben is de kans groot dat het goed gaat maar het blijft spannend. Het zwanger worden na de curretage ging moeizaam en ik had naar mijn lijf moet luisteren. Ik ben pas afgelopen februari terecht gekomen bij de fertiliteitskliniek terecht gekomen. Ik bleek verklevingen te hebben. In maart hiervoor een operatie gehad. 23 april een positieve zwangerschapstest en 25 april een negatieve. Het was fout gegaan. Afgesproken met de arts dat we 18 augustus een afspraak zouden hebben voor ivf en op de valreep nu dus zwanger. Afgelopen dinsdag (8dpo) al een positieve test 1-2 weken en elke dag loopt hij mooi op. Gisteren nog een 1-2 weken maar vanmiddag 2-3. Ik begin er weer een beetje in te geloven.
@Lisa: fijn dat de vakantie je goed gedaan heeft en dat jullie er samen aan willen gaan werken. Hopelijk vinden jullie elkaar snel weer terug. @Cheerio: hopelijk doet de vakantie je goed en mag er snel een positieve test volgen. Zie dat je een hysteroscopie krijgt (of al hebt gehad). Is dat vanwege de mk? @Tammydaan: gefeliciteerd met je zwangerschap. Blijft bijzonder zo'n positieve test, hè (zeker die van cb). Zal zeker even spannend blijven na de vorige zwangerschap, maar fijn te horen dat het niet erfelijk is. Hoe kunnen ze dit syndroom opsporen, want het is bij de vorige zwangerschap al snel ontdekt.
Dank je, en was idd voor het verwijderen van restweefsel. Gefeliciteerd tammydaan wat een goed nieuws!