Even wat helderheid over onvoorwaardelijk opvoeden

Thanks! Ik heb het niet helemaal gelezen maar wat ik heb gelezen vind ik mooi. Kijken naar je kindje en wat het echt nodig heeft. Op deze manier een liefdevolle relatie ontwikkelen ipv 1 ontstaan uit angst.

Vraagje; ik lees hier ook veel over kinderen de keuze geven. Ben ik VOOR. Maar inderdaad redelijke keuzes zoals; wil je op je billen de trap af of lopend? Wil je deze kleren aan of deze kleren? Wil je vanavond broccoli of worteltjes? Dus niet; wil je mee komen naar beneden? Wil je je aankleden? Of wil je vanavond eten?

Snap je wat ik bedoel? Ik heb namelijk een neef die zijn kind zo op voed. Het kind hoeft niets te doen wat ze niet wil. De kriebels kruipen dan over mn rug. Ja, ik ben voor een goede relatie en communicatie met je kind maar je kan toch niet je hele leven plannen om wat ZIJ wil? Zo werkt de echte wereld toch ook niet?

Even uit nieuwsgierigheid deze vraag

 

Wat fijn dat je dit plaatst!
Ik lees vaak een hoop onbegrip ( ook naar jou toe) dus ik hoop dat dit wat vooroordelen weg kan nemen.

 

Ze kiezen er echt bewust voor. Laatst waren ze bv uit eten en t was heerlijk weer dus ze wilde buiten eten. Maar a wilde dit niet. Toch buiten gaan zitten want het was zo lekker weer en ze waren met meer mensen. Uiteindelijk bleef ze maar huilen want ze wilde binnen zitten en niet buiten, dus zijn ze naar binnen gegaan. Ze mag ook bij hen in bed want dat wil ze zelf (heeft wel n eigen bed), ze hoef opa en oma geen kusje te geven als ze niet wil (mag bv ook niet tegen haar gezegd worden; toe geef maar een kusje aan opa. Want dan "dwing" je haar tot iets wat ze niet wil.

Ik vind t goed dat ze er over na denken hoe ze hun kind op willen voeden, maar heeft een kind ook niet bepaalde grenzen nodig?

Goed, misschien is dit totaal niet wat je bedoeld

 

Ik ben totaal niet van het onvoorwaardelijk opvoeden, maar mijn dochter moet ook nooit iemand verplicht een kus of knuffel geven hoor. Ze moet beleefd zijn een dag zeggen. Maar zij bepaalt wie in haar persoonlijke ruimte komt. Lichamelijk contact is iets dat ik nooit wil verplichten, en ze moet dat absoluut nooit doen om Iemand te pleasen of omdat het zo zou horen.

 

Ik denk idd ook dat er wel grenzen moeten zijn. Zelf ben ik een tijdje zonder grenzen groter geworden. En om daarna gezag te accepteren viel niet zo goed. Te veel grenzen verkleint de creativiteit. Maar het is ook juist goed om te leren de vrijheid binnen de grenzen te ontdekken. Open vragen zijn ook belangrijk, maar dan op het 'juiste' moment.

Qua slapen. Ach als een kind niet in de weg ligt, of op der 16e bij wijze van er ligt is ben ik daar niet heel moeilijk in of zo.

Wat het lichaam betreft ben ik het wel 100 procent eens dat je niet moet aandringen op het geven van een kusje of zo. Schud dan de hand. Hoe klein ook, het is hun lichaam.

 

Ben ik met jullie eens. Maar toen er in het begin wel eens gezegd werd: ah toe geef oma een kusje. Werd dat gelijk afgepakt alsof ze een gigantische zonde hebben gedaan. En ze werd echt niet gedwongen oid, maar gewoon.. Op een normale, speelse manier werd t gezegd.

Ik ben idd ook van de vrijheid ervaren binnen de grenzen. Kinderen vinden bepaalde grenzen juist heel fijn!

Goed, ik vind altijd leven en laten leven, maar ik zou het gewoon nooooooit zo doen zoals zij haha

 

Bedankt voor het delen.
Ik sta helemaal achter deze manier van opvoeden. Heb het laten lezen aan mijn man, zodat hij (nog) beter begrijpt waar ik mee bezig ben.

 

Helemaal mee eens. Mijn schoonzus verplichtte haar zoons ook mij te kussen toen ik daar voor het eerst was. Ik zag dat ze dat echt vervelend vonden dus zij direct dat een high five ook helemaal ok wad.

Overigens ben ik helemaal voor het geven van ruimte en luisteren naar je kinds behoeften. Maar ik blijf wel de baas en ga niet toegeven aan gejank om hun zin doorte drijven.

 

Interessant artikel trouwens.
Net gelezen en ik zie veel overeenkomsten met onze manier van opvoeden. Doen we het misschien toch niet zo heel erg slecht

 

Mooi tekst!
En het verwoord ook mooi dat onvoorwaardelijk opvoeden niks te maken heeft met "geen grenzen stellen" en "alles door kind laten bepalen", maar dat je als ouder betrokken bent bij wensen en gevoelens van je kind.

 

Ik vind het een mooie manier van opvoeden.
Probeer zelf ook altijd vanuit het kind te denken. En erbij na te denken welke leeftijd het kind heeft (ook op mijn werk met kinderen)
Wat ik wel lastig vind is het stukje straffen en belonen. Er staat dat als je je kind een compliment geeft omdat hij iets deelt, hij het daarna misschien juist niet meer zal doen.
Ik geloof best dat dat zo is, ik merk dat op mijn werk in de klas ook.
Maar wat is dan een goed alternatief? Helemaal niet reageren?

 

Toch vraag ik me af heo je dan in sommige situaties handeld. Ik hanteer niet een bepaalde opvoedstijl maar probeer wel altijd dingen uit te leggen. Maar dat werkt niet altijd. Als we ergens heen moeten en hij wil niet aankleden dan probeer ik het op een leuke manier op te lossen. Maar dat werkt niet altijd en dan heeft hij wel echt pech en dwing ik hem omdat ik dan geen keus heb. Of hij wordt helemaal driftig en hysterisch omdat hij niet in de autostoel wil, ik ga niet een kwartier lopen discuseren.Hoe los je zoiets dan op?
En dat belonen/complimentjes lijkt me ook lastig, bij mij gaat dat automatisch en wat zeg je dan als je kind iets goed gedaan heeft?

 

Ik heb er echt helemaal niets mee, maar vind het wel een duidelijk stuk!

 

Oeps, het moet discussiëren zijn.

 

Ik heb er ook helemaal niets mee, maar ik heb sowieso niets met opvoedingstechnieken volgens bepaalde boeken/normen oid. Probleem met dat soort dingen is dat er mensen zijn die compleet doorslaan daarin.

Ik kijk liever naar de situatie en handel er naar. En soms mag ze kiezen en soms heeft ze geen keuze ...

Maar iedereen moet doen hij/zij zich goed bij voelt.

 

Ik vind het nadeel van veel belonen dat kinderen de beloning belangrijker gaan vinden dan dat wat ze eigenlijk hebben gedaan. Voorbeeld: gisteren was het buurmeisje bij ons aan het tekenen. Ik denk dat ze om de minuut zei: "dit kan ik goed he? Vind je dit mooi? Ik kan dit heel erg mooi he?" Ze wilde echt steeds die bevestiging. Dat vond ik best sneu.
Als mijn zoon een tekening geeft vraag ik wat hij getekend heeft, vertel ik wat ik zie of waar het op lijkt.
Net als het plasje op de wc. Ik zeg bijvoorbeeld: dat was een groteplas op de wc. Net als mama en papa. Je broekje is nu droog! Dat is fijn he?

Helemaal niet belonen is lastig en voelt voor mij ook onnatuurlijk. Maar ik wil met overmatig belonen voorkomen dat ik een wereld van piepschuim creëer waar hij erg afhankelijk is van de mening van anderen. Dit lijkt me namelijk geen goede basis voor opgroeien in deze maatschappij.