Geloofwaardig of niet..ik heb maar 1 gedachte hierbij en dat is; Je familie eer redden of de baby in je buik? Een familie die je als vuil op straat zet en niet naar je omkijkt of het kind dat je onvoorwaardelijk liefde zal geven. Dat je dat überhaupt als keuze ziet. Ik snap best dat sommigen culturen nu eenmaal hun eigen normen en waarden hebben. Ik snap best dat sommige dingen van zo'n invloed kunnen zijn dat een heel gemeenschap zich tegen je keert wanneer je in hun ogen iets doet wat niet door de beugel kan. Wat ik echter niet snap (niet eens wil snappen) is dat sommmige mensen de 'schijn ophouden' zo ontzettend belangrijk vinden dat ze er zelfs voor kiezen om hun eigen kinderen er voor te verloochenen en daarmee bewust weigeren hun kind, hun eigen vlees een bloed, boven alle vooroordelen te plaatsen. En dat is wat je ouders hebben gedaan. In mijn ogen hebben zij gefaald..big time. Tuurlijk..zij hebben hier ook niet om gevraagd, jij bent uiteindelijk degene geweest die de hele situatie op zich afgeroepen heeft misschien, maar toch, fouten worden nu eenmaal gemaakt, door iedereen, ook vast door je ouders en alleen al het feit dat ze je hebben laten rotten in hel juist wanneer ze je het hardst nodig had maakt dat ze die hele abortus die je overweegt niet waard zijn. Hoe mooi zou het juist zijn wanneer jij die mensen zou laten zien hoe jij in tegenstelling tot hun wel voor je kind door het vuur zou gaan. Mooie les lijkt mij.
Ja ja, als het allemaal zo easypeasy was, dan gingen we met z'n allen fluitend door het leven. Ik snap best dat deze hele situatie nogal heftig is, op z'n zachtst gezegd. Ze is haar ouders nu kwijt, haar vriend kwijt, haar huis kwijt. Alles kwijt! Kun jij je dat voorstellen? Waarschijnlijk niet. Waar het om gaat, is dat zij, ook al voelt het nu alsof ze alles verloren heeft, ook weer alles terugkrijgt door voor haar baby te kiezen. Ze staat zelf niet achter de abortus, dan zou ze daar ook niet voor moeten kiezen in deze situatie. Wat haar ouders betreft, hun reactie is voor velen onbegrijpelijk. Maar het zijn wél haar ouders! Waarschijnlijk houdt zij net zo van hun, als jij ook van jouw ouders houdt. Het doet pijn als zij jou in de steek laten. Dat heeft ze niet verdiend. En wat betreft reageren op de goede adviezen en daar iets mee doen, tja, er komt ook nogal veel op haar af. Heel veel. Waar moet je beginnen? In ieder geval doet ze haar best om op de juiste manier te handelen. Vind het nogal asociaal om zo hard en kwetsend te reageren. Lekker veroordelend ben je.
Jeetje ts wat een vreselijke situatie! Ik heb wel wat vragen. Heb je een baan en inkomen? Zo niet, waarom zoek je geen baan? Dan kan je kijken voor een huisje/kamer. Desnoods begin je klein dat komt ook allemaal wel goed. Maar dan kan je toch samen met je kindje zijn? En als je geen inkomen hebt kan je dan niet via de gemeente informeren voor eventueel een uitkering zodat je iig een start kan maken en werk kan zoeken? Ik snap dat je het nu allemaal even niet meer weet maar er zal toch een oplossing moeten komen en je bent echtn iet de enige. En je ouders, ik snap dat je je familie mist maar als ouder kan je je kind toch niet in de steek laten. Ik kan niet begrijpen dat eer belangrijker is dan eigen kind. Mijn man is moslim en wij hebben het weleens over dat soort dingen mocht het gebeuren dat onze dochter zwanger raakt of onze zoon maakt een meid zwanger. Hij zou wel boos zijn, maar we gaan echt niet onze kinderen op straat zetten. Succes met alles!
Ik heb inderdaad ook altijd mijn vraagtekens gehad over TS en of ze dit allemaal (of grotendeels) uit haar duim zuigt. Ik hoop het bijna van wel want anders is het idd verschrikkelijk triest. ☹️
Ik probeerde duidelijk te maken dat je het vanuit een ander perspectief zou moeten proberen te bekijken, niet alleen maar vanuit je eigen perspectief. Ieder leven is anders, iedere persoon is anders. Ik ken jou niet en weet ook niet hoe jouw leven eruit ziet. Of dat nou rozengeur en maneschijn is of een hobbelige weg met kuilen. Overigens ken ik haar ook niet en weet verder ook niet hoe haar leven eruit ziet, buiten wat ik hier op het forum erover heb meegekregen. Het kwam op mij gewoon over dat je weinig begrip kunt opbrengen voor de situatie waarin anoniempje zich bevindt en de gevoelens die zij doorstaat. Zij heeft er echt niks aan om hier ook nog even afgebrand te worden. Ik zie dat er velen zijn die haar verhaal ongeloofwaardig vinden. Het is verschrikkelijk als je al in een onmogelijke situatie zit, en dan vervolgens ook nog wordt uitgemaakt voor leugenaar. Net alsof je schuldig bevonden wordt terwijl je onschuldig bent. Ik voelde mij genoodzaakt om het even voor haar op te nemen.
Ik heb gezegd wat ik ervan vind. En zoals anderen dat ook duidelijk gezegd hebben is het belangrijk dat ze ook naar zichzelf kijkt en niet alles maar doet wat anderen willen dat ze doet. Zij wil geen abortus, maar overweegt dit omdat ze denkt dat alles dan opgelost is. Dat is niet zo en daar hoef ik haar verder ook niet om te kennen en het is goed dat mensen haar dat ook duidelijk vertellen. Alleen aan ja en amen heeft ze in dit geval ook niets. En tjah.. Om mij dan als asociaal te bestempelen, dat is nogal vreemd, vind je ook niet?
En ja, dat ze niet ingaat op goedbedoelde adviezen is erg jammer, en dat maakt haar verhaal voor velen denk ik ongeloofwaardig. Iedereen wil helpen, maar het ene na het andere topic wordt geopend, wasrin het steeds een tikkeltje verder gaat en er met de adviezen in vorige topics nog steeds niets gedaan is (vermoed ik dus). Als ze siriz had gebeld, of welke andere hulporganisatie ook, had ze al veel meer hulp gehad, waar ze dus ook echt wat aan heeft nu. En hier moet ze niet mee wachten.
Ik loop te lang mee op dit forum om te weten dat er veel zielige verhalen waren die nep bleken te zijn. Noem het voorzichtig... Noem het wat je wil maar een verhaal dat gaandeweg steeds erger wordt danwel schrijnender wordt, dat is 9 van de 10 keer een fake verhaal. En misschien is ts die 10e hoor... ik weet het niet maar voorlopig ben ik erg voorzichtig...
Ik vind de manier waarop je het zei inderdaad best asociaal: "je hebt zelf ook wel een gezond verstand toch?!" Dat jij haar niet snapt wil toch niet zeggen dat je zo bot hoeft te reageren? Dat vind ik wel anders dan duidelijk vertellen. Misschien zou jij het zelf heel anders aanpakken in zo'n zelfde soort situatie. Dat kan natuurlijk, maar gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde. Maar misschien komt het berichtje van jou gewoon verkeerd over op mij, zoals ik het lees/interpreteer.
Volgens mij snapt niemand haar, toch? Ik had het misschien anders kunnen formuleren, maar met dezelfde bedoeling. Ik vraag me serieus af hoe zij dan denkt hoe het daarna zal gaan. En ook al hou je nog zoveel van je ouders, die liefde kan natuurlijk ook gebroken worden... En een verplichtte abortus lijkt me daar een goede reden voor (niet dat je dan maar moet breken, maar mede hierdoor kan zo'n band dus gebroken worden, beetje lastig uit te leggen zo)
Ik ben zelf niet echt een actief lid. Laatste tijd wat meer. En heb het dus ook nog niet meegemaakt, van die neppe verhalen wat je zegt. Dat is wel heel ziek, en ongelooflijk wat zulke mensen beweegt om zoiets te verzinnen! Ik ga er inderdaad vanuit dat het waar is, en op basis daarvan vind ik het schrijnend dat iemand dan als ongeloofwaardig wordt bestempeld.
Ik ben het met je eens, heb ook aangegeven dat een abortus overwegen voor haar ouders echt niet zal helpen. Maakt de zaken juist alleen maar erger lijkt mij. Die band tussen haar en de ouders is (voorlopig) niet meer te herstellen. Neemt niet weg dat ik me wel kan voorstellen dat ze, nu ze in korte periode alles is kwijtgeraakt, zich zo alleen en wanhopig zou kunnen voelen dat ze het tóch zou kunnen overwegen om zodoende de band met haar ouders te herstellen (wat dus niet zal werken). Liefde gaat dieper dan verstand. Ze weet wel dat haar ouders fout zitten, maar ze houdt alsnog van ze. Zoiets breek je niet zonder moeite af. En vanuit mijn eigen ervaring, heb zelf ook een zeer problematische relatie met mijn vader gehad, en meer malen jarenlang contact verbroken, maar heb ondanks alles altijd van hem gehouden. We zijn het er in ieder geval over eens dat abortus geen goed plan lijkt!
Lieve TS, Het leven is niet altijd makkelijk. Ieder mens maakt zijn eigen dalen mee. Dat hoort bij het leven. Het is aan jezelf wat je er mee doet. Je kunt jezelf zien als slachtoffer en je daar naar gaan dragen of je kijkt jezelf aan in de spiegel. Jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk. Jij als persoon mag er zijn. Voor nu zal je toekomst beeld uitzichtloos zijn. Maar vergeet niet dat alleen jij ervoor kan zorgen dat het beter wordt. Je bent een volwassen vrouw. Zwanger en alleen. Wat kan je doen om er voor te zorgen dat jij weet gelukkig wordt? Je bent 11 weken zwanger. Je kunt abortus laten doen. Wel graag bij een instantie. Jij hebt het recht om dat zelf te beslissen wat een ander daar ook van vind. Jou situatie is niet uniek. Maar stel je kiest daarvoor hoe ziet jou leven er daarna uit. Weet je wat je wilt? En de vraag als je voor je kindje kiest. Hoe ziet je leven er dan uit? Wat heb jij nodig om dat voor elkaar te krijgen? Er zijn genoeg instanties die je kunnen helpen. Maar dan moet je zelf zeker zijn dat je daar voor de volle 100% tegenaan wilt gaan. De keuze waar jij nu voor staat is gewoon heel moeilijk. Weg laten halen zal misschien op korte termijn verlichting geven maar op langer termijn zwaarder. Kies je voor je kindje dan weet je dat je komende tijd zwaar zult hebben. Je moet alles op alles zetten om het voor elkaar te krijgen. Ik denk dat je jij diep van binnen heel goed weet wat je wilt. Laat je niet lijden door angst want dat is een slechte raadgever. Vertrouw op jezelf. Blijf in jezelf geloven. Ik denk als jij weet wat je wilt je nooit een verkeerde beslissing kunt nemen. Sterkte
Ts ik ben een beetje benieuwd wat je plan van aanpak wordt nu, je hebt hier echt heel veel adviezen gekregen waar je mee kunt beginnen, ofwel in de zin van besluitvorming voor wel of geen abortus (fiom, Casa) ofwel instanties die er bestaan voor vrouwen in dezelfde situatie als jij (moeder/kindhuizen, gemeenten etc) er zijn zelfs dames die hebben aangeboden je in contact te brengen met geleerden die je kunnen helpen hiermee.(zie het bericht van islah waarin ze je een heel lief aanbod doet die je geloof ik compleet hebt genegeerd) Wat ga je nu doen? In wat voor opvang zit je nu precies?
Dames bedankt voor alle adviezen. Ik heb via Siriz een gesprek kunnen plannen en zojuist heel lang over me situatie kunnen spreken via de telefoon. Binnenkort heb ik de termijnecho. En daarna het gesprek met iemand van Siriz. Tot nu toe heb ik er een heel vertrouwd gevoel bij en kan niet wachten tot het gesprek. Mijn "vriend" heeft aangeboden te willen helpen met onderdak en als ik het kind wil houden wil hij ook ervoor zorgen. Vind het best flauw dat hij er opeens mee komt. Ik heb meer dan alleen onderdak nodig en had het liefst dat wij gewoon met elkaar konden huwen zodat we eindelijk officieel van elkaar zijn, dan had ik overigens ook niet me familie kwijt geraakt. Maar hij denkt er anders over en heb zijn hulp geweigerd. Heb wel afgesproken dat hij betrokken blijft (echo's, mijn keuze, instanties etc). Maar "samenwonen" of iets wat erop lijkt wil ik niet. Ben zowat klaar met hem. Ik zou ook hulp kunnen krijgen bij het contact met mijn ouders. Dit vond ik wel heel erg goed om te horen. En siriz heeft me ook gerust gesteld dat het kind niet zomaar bij me vandaan gehaald kan worden tenzij het in gevaar komt of ik keuzes maak die mijn kind in gevaar brengen.. Toch wil ik nog even nadenken over het houden van de baby of het weg halen. Daar krijg ik binnenkort passend hulp voor. Eindelijk. Me gevoel zegt nu 60% houden en 40% weghalen. Die cytotec pillen heb ik terug gegeven. En gezien mijn situatie in deze opvang en de drukte zou ik toch een tijdje hier moeten blijven. Bedankt nogmaals voor alle adviezen. Het heeft me toch op weg geholpen. Ohjaa, heeft iemand dit misschien ooit gehad? Had gisternacht een bobbel ineens aan de rechterkant van me onderbuik. Het was heel hard en als ik erop drukte deed het pijn. Ik heb het nu nog steeds een beetje? Moet ik me zorgen maken? En hebben jullie ook gehad dat je niet kan slapen in de nacht? Ik blijf iedere nacht tot wel zeker 6 uur ochtend wakker. Ondanks dat ik de ochtend vroeg op moet. Misschien komt het door al me gepieker?
Lieverd heel veel sterkte met welke beslissing je ook neemt. Je mag me altijd berichten, kom zelf ook uit rotterdam en ben ook alleenstaand dus met dat gedeelte weet ik hoe het is en kan je eventueel een btje op weg helpen
Wat fijn dat het gesprek met Siriz je al wat rustiger heeft gemaakt. Ik hoop dat ze je kunnen helpen met het maken van de juiste keuze. En die juiste keuze heb je in ieder geval al gemaakt met je ex. Je moet nu niet afhankelijk worden van hem. Natuurlijk word hij de vader van je kind maar daar kun je het het beste bij laten. (nav hetgeen je in je verhalen verteld) Veel succes maandag bij de termijnecho!