Hmm zo te lezen hanteer ik deze opvoeding wel grotendeels. Denk ik Ik heb nooit naar opvoedingsmethodes gekeken. Of toch geen methodes gelezen en uitgekozen welke het beste bij ons past. Vanaf zijn geboorte kijk ik naar hem. Kijk ik naar onze karakters en daar handel ik naar. Op de gang zetten heb ik geprobeerd, past niet bij ons. In totaal heeft hij nu een keer of 4 een minuutje of 2 in de gang gezeten. Ik geloof dus niet in straffen maar dat is bij zijn karakter ook helemaal niet nodig tenzij even het speelgoed wegnemen zodat hij even minder afgeleidt is of we zijn aandacht kunnen trekken. Zoontje zit soms heel erg in zijn wereldje en is zich dan helemaal niet bewust van de omgeving om zich heen. Dan moeten we hem even uit dat wereldje halen. Daarna mag hij er terug in. Ik typte al eerder dat ik naar onze karakters kijk en daar naar handel. Dit kan per week of per dag verschillen. Hij heeft fases dat hij heel erg in zijn eigen wereldje zit. Fases dat hij heel serieus is en heel veek kwebbelt en echt geweldige antwoorden geeft. Heel kindse fases waarbij hij een echte clown is. Fases die minder leuk zijn en je blij bent als jij gaat slapen. dit kunnen fases van weken tot dagen of een dagje zijn en bij elke fase, als je het een fase kan noemen hoort een iets andere aanpak. Geen enkel kind is hetzelfde maar jij bent zelf ook niet elke dag hetzelfde. Mijn hoofd-opvoedingsgewoontes behoudt ik altijd maar de zijwegen kunnen vaak iets verschillen. Wat ik wel niet begrijp uit het onverwaardelijk opvoeden is het niet belonen. Horen complimenten er ook niet bij? Dit is iets wat ons zoontje wel nodig heeft. Door hem de hemel inte prijzen durft hij sinds deze week van een glijbaan af te gaan. Als ik hem vasthou
Je kunt meer beschrijvend reageren en in intonatie kun je ook veel enthousiasme leggen. Daarnaast kun je ook meer op het proces reageren dan op het resultaat: Wow, je hebt die puzzel helemaal zelf gedaan! Je kunt ook vragen stellen over wat je kind er van vond om iets te doen.
Ik denk, dat wat van nature vanuit jezelf als ouder komt, meestal het beste is voor je kind. Complimenteren komt bij mij vanuit mezelf. Ik zou er echt bij moeten nadenken om het bewust niet te doen, en dat lijkt me nu ook niet echt natuurlijk en ook een soort van belemmering in een opvoeding waarbij je naar het individu van het kind kijkt. Voor mij is opvoeding, het leren kennen van je kinderen in combinatie met jezelf en daarop inspelen vanuit je natuurlijke oudergevoel.
Ik zou hem voorbereiden op wat er gaat gebeuren: als je je boterham op hebt gaan we zus en zo en daarna gaan we naar dit en dat met de auto. Dan ga jij in je stoeltje en gaat mama rijden. Wil je een knuffel meenemen in de auto? Ook bij het in de auto zetten steeds beschrijven wat je ziet en wat je doet en waarom je dat doet en proberen zelf rustig te blijven. (zoiets van: als we in de auto rijden moet iedereen een gordel aan en kindjes moeten in een speciale stoel) Daarnaast uitzoeken waarom hij driftig en hysterisch wordt van de autostoel. Misschien is er iets aan te doen. Kan de autostoel bijvoorbeeld op de voorstoel staan, naast jou? Je hoeft niet te gaan discussiëren, maar je kunt wel empathisch reageren. Dat je snapt dat het naar is voor hem, maar dat het helaas wel echt moet.
Ik heb niets tegen onvoorwaardelijk ouderschap, wel heb ik moeite met mensen die andere manieren van opvoeden dan hun eigen manier veroordelen én met mensen die mijn wensen en gevoelens en (vooral) die van mijn kinderen negeren of af doen als minder dan hun eigen wensen en/of gevoelens of die van hun kinderen. En dat geldt natuurlijk voor alle ouders die dat doen, welke opvoedstrategie zij dan ook hanteren. De pech wil echter dat de mensen in mijn omgeving die dat doen, zelf vol zijn van onvoorwaardelijk ouderschap... Wij voeden niet volgens één bepaalde manier op. We proberen wel zo veel mogelijk te kijken naar de behoefte achter het gedrag. In ons geval resulteert dat soms in iets wat volgens onvoorwaardelijk ouderschap kwalijk is, maar onze oudste heeft het soms bv. juist even nodig om alleen te zijn om weer tot zichzelf te komen. Helaas pakt ze die momenten zelf niet (proberen we wel om haar dat te leren), dus soms is het nodig dat wij die beslissing nemen: voor haarzelf en voor haar omgeving (bv. haar ouders en haar zusje). En dan eindigt ze dus wel eens op de gang of op haar kamer, niet zo zeer als straf, maar als rustmoment. Door sommige mensen wordt dat anders gezien, wat ik erg jammer vindt, omdat het oordelen is zonder de situatie te kennen. Bij de jongste werkt het averechts, dus doen we het niet, voor haar werken andere manieren beter. En in mijn beleving is dat waar het om gaat: zoeken naar manieren die passen bij het kind en bij jezelf. Het is daarom altijd zo makkelijk om andere manieren te veroordelen, terwijl je de situatie niet kent.
Ooh maar op zo'n manier doe ik het ook. Dan leg ik uit dat we zo met de auto weggaan en daarom moeten aankleden. Maar als hij maar doorgaat met weigeren dan is mijn geduld ook een keer op. Vooral als ik ergens heen moet. En in de autostoel wordt hij alleen driftig als hij zijn zin niet krijgt en dan leg ik wel uit waarom iets niet kan maar zet ik hem gewoon in de stoel. Je kan toch niet altijd maar oneindig blijven praten als een kind gewoon echt niet meewerkt?
Mee eens. Ik ben gedeeltelijk van het onvoorwaardelijk opvoeden, dat wil zeggen dat ik ook probeer te kijken naar de oorzaak achter gedrag en ook begrip toon voor hun emoties en gevoel. Maar ze moeten ook leren dat hun persoontje niet altijd het hoogste belang heeft. Soms moet je je aanpassen en niet overal en altijd is ruimte voor emoties. Uiteraard is dat voor een kleuter nog moeilijk, voor een peuter nog moeilijker zo niet onmogelijk, maar af en toe moet je ook gewoon even 'doorpakken'. Ondertussen kun je zelf best nadenken over hoe je een dergelijke situatie de volgende keer beter aan kunt pakken natuurlijk. Soms kan het niet anders. De wereld draait met het kind, niet om het kind. Ook dat hoort bij de opvoeding en ik ben ervan overtuigd dat het minstens zo belangrijk is om je kind dat te leren, dan het ruimte te geven voor gevoel en emoties. Daar hoort een balans in te zijn.
Interessant stuk en ik denk dat wij deze manier van opvoeden voor een groot deel toepassen. Belonen / complimenten geven doen we bijvoorbeeld wel maar veel meer gericht op het 'proces dan het resultaat'. Ik zal een voorbeeld proberen te geven: bij de zwemles vinden veel kindjes het lastig om door het gat te zwemmen, de hulpouder zegt vaak tegen haar dat het zo knap is dat zij dat zo goed kan. Q vindt dat gat leuk en kost haar geen moeite. Om ervoor te zorgen dat ze zichzelf niet verveeld tijdens het oefenen van het gat heeft ze verzonnen dat ze zo diep mogelijk onder water en verder dan het gat wil zwemmen. Ik zeg haar dan dat ik het fijn vind om te zien dat ze iets verzint om ervoor te zorgen dat ze het leuk blijft vinden en niet gaat vervelen tijdens de zwemles omdat ze het saai vindt. Verder straffen we soms wel, maar altijd bespreken we met haar waarom ze straf heeft gekregen (nu is het de fase van een grote mond hebben en brutaal zijn). We benoemen wat we anders willen zien en zij heeft ook ruimte voor haar verhaal / mening. Ik heb alleen geen idee of deze manier van opvoeden voor elk kind zal werken. Q loopt behoorlijk ver voor op leeftijdsgenoten, verbaal héél erg ver. Een 'normaal' gesprek met argumenten voeren is daardoor met haar goed mogelijk.
Inderdaad... Ik vind sommige dingen van deze methode mooi en probeer ik ook toe te passen. Ik denk alleen dat het helemaal zo doorvoeren bijna alleen kan als je niet meer dan één of twee kinderen hebt en één ouder voltijds thuis is. Anders is het praktisch volgens mij moeilijk haalbaar...
Niemand zegt dat je altijd moet overleggen of wachten tot een kind de manier goedkeurt. Dat is nou juist de misvatting die ik hoopte weg te halen. Ook binnen OO worden grenzen gehanteerd. De manier waarop verschilt van andere manieren. Een kind van ouders die onvoorwaardelijk opvoeden moet ook mee in de auto. Die ouders gaan echt niet terug naar binnen als een kind weigert. Ik vind het jammer dat de opvatting over deze manier niet juist is bij sommigen hier. Juist binnen OO telt iedereen mee en zeker niet alleen het kind. Het draait niet om het kind, het gaat erom dat iedereen zich veilig en prettig voelt, ouder en kind. Het is een win/win situatie en niet eentje waarbij een ouder zijn macht inzet of het kind altijd zijn zin geeft.
Maar daarom vraag ik ook juist hoe je dan in sommige situaties handeld. Ik ben daar gewoon oprecht benieuwd naar. Dus als je kind niet wil aankleden terwijl je weg moet, dan moet hij/zij toch aangekleed worden, wat doe je dan? Of het andere voorbeeld, kind is boos en weigert in de autostoel te gaan ja je zal toch weg moeten dus hoe los je dat dan op?
Zo doen wij het ook. Ik vind het zelf absurd om een klein meisje te dwingen anderen te kussen. Ze mag ook best een handje geven.
Dit had ik er later nog over gezegd! Kids werden niet gedwongen, t werd gewoon heel relaxed gezegd. Maargoed, is wss off topic
De vraag is of het in sommige situaties 'macht inzetten' is of gewoon je 'verantwoordelijkheid als ouder' nemen. In alle situaties waarin het kind niet zijn zin krijgt of jij als ouder een beslissing neemt, zet je je macht in. Of het nou is om de veiligheid te waarborgen of omdat iets gewoon verstandiger of handiger is, je blijft macht gebruiken want als ouder kun je je kind altijd overrulen. Als je dat zo wilt noemen tenminste. Ik noem het verantwoordelijkheid nemen. En uiteindelijk beoog ik daarmee hetzelfde effect als bij onvoorwaardelijk opvoeden alleen noem ik het 'gewoon' opvoeden.
nou niet in alle situaties, maar ik zie vaak om mij heen dat er wel degelijk "macht" ingezet wordt. "Als je dit niet doet dan..." "omdat ik het zeg" " als jij eerst luister, luister ik daarna" Veiligheid waarborgen kan in mijn ogen ook zonder je kind te overrulen. Buiten dit is OO ook niet mijn ding, maar dat gaat puur om het beloningsstukje (of het gebrek daaraan) want daarmee ben ik het absoluut oneens. Maar het bovenste trok mijn aandacht
misschien klinkt het wat vaag maar ik denk wel dat kinderen die gewend zijn dat er naar hen geluisterd wordt en weten dat hun mening op prijs gesteld wordt niet gauw zo dwars zijn of hun kont in de krib gooien. Ik heb een heel temperament vol zoontje wat een heel eigen mening of idee over dingen heeft, maar door de aanpak die ik gebruik is het mij nog nooit gebeurd dat hij weigerde in een autostoel te gaan zitten, mee naar school te gaan, niet wilde aankleden oid. Hij heeft best wel eens geroepen dat hij niet aan ging kleden, maar ik geef dan de keuze, of ik help je even, of ik ga naar beneden brood maken en dan mag je het zelf doen. Doordat hij een keuze heeft komt het uiteindelijk voor elkaar. Ik zorg ook dat het niet binnen 5 minuten gebeurd moet zijn qua tijd, want dan voel ik mij gestressed en ik weet zeker dat ik dat op hem overbreng. Ik denk dat het soms ook een kwestie van bepaalde voorwaarden scheppen is waardoor je een grotere kans op een welwillend kind hebt: tijdgebrek is bijna garantie voor een dwarse peuter
Hier kan ik mij in vinden. Ik vind zelf de argumentatie om niet te belonen bij OO ronduit zwak. Er wordt beweerd dat de intrinsieke motivatie zou afnemen bij belonen. Bij jonge kinderen is er überhaupt nauwelijks sprake van een intrinsieke motivatie. Zover ik weet loopt deze ongeveer gelijk aan de gewetensontwikkeling en deze start rond de 4 a 5 jaar tot ongeveer twaalf jaar. Daarnaast lijkt het mij onmogelijk om niet te belonen. Babies zijn al erg gevoelig voor de gezichtsuitdrukking van hun moeder. Als je kind gedrag vertoont waar je trots, blij etc. van wordt, lijkt het mij vrij natuurlijk dat dit af te lezen is aan je gezicht. Ook dit is een vorm van belonen, maar ook alle spontane kreten van verwondering om wat je kind doet is belonen. Helemaal niet erg mijn inziens, want hierdoor worden bepaalde gedragspatronen wel verder ingesleten, doordat er bepaalde stoffen uit het beloningssysteem in ons brein worden geactiveerd. Onze hersenen maken weinig verschil tussen deze spontaan gemaakte complimenten en bewust gemaakte complimenten door de moeder. Voor mij in ieder geval reden genoeg om mijn kinderen regelmatig te complimenteren. Ik ben daarin toch meer van het 'positief opvoeden' als stroming. Waar ik mij wel heel erg kan in vinden, is dat je moeten kijken naar de reden achter gedrag in plaats van direct te reageren met straf, belonen en/ of negeren. Dit betekent in mijn ogen echter niet dat dit automatisch betekent dat er geen negatieve consequentie op ongewenst gedrag hoeft te volgen. Ik heb op dit forum ooit gelezen dat iemand zijn peuter ging knuffelen als het sloeg. Dat is voor mij echt een brug te ver .
Ik begrijp deze niet zo goed. .. Was je man geen (zeer belangrijk) factor in de keuze van de opvoedingswijze en de uitvoering ervan?
Prachtig beschreven! Wij hebben ons serieus ingelezen in literatuur over de ontwikkeling van kinderen, pedagogiek en diverse opvoedingsstromingen. En gaandeweg achtergekomen dat het bovenstaande voor ons de enige natuurlijke manier is. Onze 3 kinderen hebben totaal verschillende benaderingen nodig, en man en ik zijn ook verschillende personen. Die dynamiek is niet te stoppen in een boek.