1548: Ja dat is ook zeker lastig. Hij baalt er ook erg van, hij is echt gek op zijn werk/studie en het is niks voor hem zo. Ik ben benieuwd wat er gebeurd met je cyclus na het spiraaltje. Hou je me op de hoogte? Studie duurt nog wel even. Deeltijd tot december 2017 en daarna jaar volledig en dan kan hij er ook niet bij werken. Hij heeft laatst gezegd misschien proberen we het in oktober 2017 gewoon twee maandjes (dan zou het kindje namelijk ongeveer in de zomer komen en heeft hij vrij) en anders wil hij toch nog even wachten (ik word al gek bij het idee) en half jaar zegt dan ook niks maar toch klinkt dan zo lang he haha. Ik zit aan de mirena spiraal en ik heb elke maand eisprong (voel hem altijd) en heb cyclys van 28-30 dagen gemiddeld. volgend jaar oktober heb ik mijn spiraal 5 jaar en dan moet hij eruit en ik heb al gezegd dat ik dan sowieso niks meer wil komende tijd. Wil weten wat mijn lichaam doet en wil niet het 'ontpillen' pas zoveel tijd erna moeten doen als hij zegt dat hij het wil gaan proberen. Oehh ik ben heel benieuwd! hou je ons op de hoogte? ik snap dat het wel een mooi moment is voor hem maar elke dag is eigenlijk te laat dan he
Zo herkenbaar van het overtijd zijn en ik kan me voorstellen dat het met jullie methode nog erger zal zijn voor je. Ik heb dat al met de mirena terwijl de kans er praktisch niet is. Het is tegenwoordig zo naar dat die onzekerheid qua werk er niet meer is. Hopelijk komt de zekerheid voor hem snel
Misschien stoot ik hier veel mensen mee voor het hoofd maar ik heb altijd gezegd dat ik niet ouder dan 30 wil zijn. Ik zou graag 2 kindjes willen, mijn vriend had het zelfs over 3 maar dat zien we dan wel haha Ik heb altijd graag jonge moeder willen zijn maar als het natuurlijk niet makkelijk gaat zal ik de grens gaan opschuiven want moeder worden staat op 1. 1548: Grappig ik heb juist altijd gezegd dat ik er wat jaren tussen wil hebben. Mijn broertje en ik schelen 5 jaar (precies zelfs, zelfde dag jarig haha) en ik vond dat altijd fantastisch ik kan me nog echt dingen herinneren van de tijd dat hij geboren werd. En ik zou het fijn vinden als mijn toekomstige oudste kind dan naar peuterschool/basisschool zou kunnen (3-4 jaar) dat je je wat meer op de baby kan richten.
Welkom hier Lill, ik had je topic al gelezen. Wat een ontzettend heftig verhaal en ik kan me voorstellen dat er dan een gigantisch oergevoel naar boven komt. Ik hoop dat jullie er samen uit komen! Blijven praten is denk ik het belangrijkste. Uitleggen waarom het voor jou ineens zo groot is geworden.
Argh! Ik ben vet chagrijnig dat ik nu weer ongesteld ga worden... En dan toch dat stemmetje weer dat zegt: ja maar misschien is het een innestelingsbloeding.... Zo vermoeiend! O iemand zei iets over leeftijd. De ideale leeftijd is voor iedereen verschillend, dus mij stoot je er niet mee voor het hoofd. Ik zelf heb mijn eerste op mijn 29ste gekregen en wat mij betreft had dit ook wel twee jaar eerder gemogen, maar achteraf gezien was het goed zo. Ik houd van leren/studeren en heb daar lekker de tijd voor gehad. Ik sprak laatst met mijn kapster van 21 en die vertelde me dat ze binnenkort wel aan kinderen zou willen beginnen. Toen dacht ik terug aan toen ik 21 was en nee, dat zou voor mij niet goed zijn geweest haha, en voor een kind ook niet haha! Veel te wild leven toen.
O sorry jongens, ik heb vandaag tussendoor steeds stukjes gelezen van de berichten en nu weer ik niet meer precies wie nu in welke situatie zat, of wie wat gezegd heeft. Dus forgive me als ik wat dingen door elkaar haal. Gezellig dat je komt kletsen (Liz dacht ik). Jouw verhaal had toch te maken met een oogafwijking? Even een inspirerend verhaal: ik zat laatst in de trein en had wel gezien dat er een moeder met drie kinderen instapte. Nu heb ik zelf van die kleine ondernemers, dus ik had al diep respect dat ze zo'n lange treinreis met haar kinderen ondernam, laat staan met drie kinderen in haar eentje. Bij het eindstation zou ik dat tegen haar zeggen omdat we naast elkaar bij de deur stonden te wachten. Kijk ik haar aan, bleek ze blind te zijn! Ik kon van verbazing en pure bewondering niets meer uitbrengen. Een echte powervrouw!
Hallo allemaal, Ik lees al een tijdje mee op dit forum, maar nog niet eerder gereageerd. Ik heb twee kinderen van bijna 5 jaar en 1 van twee en een aantal maamden. Dit topic spreekt me aan. Zelf zit ik niet helemaal in het zelfde schuitje, want mijn man en ik zouden allebei graag een derde willen als het ons gegund is. Maar doordat ik de laatste jaren erg veel meegemaakt heb durven wij het steeds nog niet aan. Elke dag kan ik bijna niet wachten om zwanger te mogen worden of zijn, maar iets houdt ons tegen. Dus misschien pas ik niet helemaal thuis in dit topic, sorry daarvoor, maar ik wacht gewoon af totdat mijn man zegt: nu gaan we ervoor! En ook wacht ik op mezelf die zegt: kom op, ga ervoor! Ik sta met de zwangerschaps wens op en ga er mee naar bed. Kortom, in die zin ben ik dus ook ergens een ongeduldige wachter. Fijn om mijn verhaal te doen, praat er verder met niemand over en schoonmoeder vind zowieso dat wij nog moeten wachten Iedereen heel veel succes gewenst!
Hopelijk word ik ook zo'n powervrouw mocht het zo ver komen. Maar gezien ik niet blind geboren ben maakt dat het (kennelijk) lastiger. Maar goed, is niet gezegd dat het zo ver gaat komen.
Nieuwe meiden welkom, leuk dat jullie mee komen kletsen! Ik reageer morgen op de berichtjes, mijn man heeft een avondje gepland.. Ik maak me gek, jaaaaa vanavond gaat hii het zeggen en tegelijkertijd bereid ik me al voor op teleurstelling.. Pfff! Als ik dit over 10 jaar terug lees dan kan ik er vast om lachen 😂. Fijne avond!
Eigenlijk niet precies, het is heel dubbel. Zou het erg graag willen, maar ik denk een stukje angst: kan ik het wel? Doet mijn lijf het wel nog een keer allemaal goed? Mijn jongste kind heeft zuurstofgebrek gehad. Gelukkig uiteindeljk goed gekomen. Arts heeft een afwijking bij mij geconstateerd, maar heeft mij geen derde kinderwens afgeraden. Wel zal ik extra begeleid worden. Ook ben ok bang voor reactie van de omgeving: zou je het nog wel aandurven? Enz. Mijn man vind dat wij daar niks van aan moeten trekken. Maar sorry ik wil dit topic niet helemaal naar mijn verhaal toe trekken hoor, maar vind het erg interessant om mee te lezen.
Mijn moeder zei, toen we de tweede zwangerschap aankondigden: nou, nou.... Ook niet echt de meest empathische reactie. Zij vond ook dat we nog even zouden moeten wachten gezien een onzekere situatie met werk en een jaar waarin we door onze eerste chronisch slaaptekort hadden. Uiteindelijk vind iedereen er wat van. Probeer je daar alsjeblieft zo weinig mogelijk van aan te trekken. Risico's afwegen ok, maar maak vooral zelf de beslissing zou ik zeggen. Jullie zijn immers ook degenen die met die beslissing moeten leven (en daar hopelijk ook heel veel van mogen genieten). Enne, natuurlijk ben je gewoon welkom om hier mee te praten!
Bedankt 1548!! mooi dat iedereen hier haar ei kwijt kan!! en hihi inderdaad een leuke woordkeuze. Gruffalo, bedankt voor je bericht. Dat is idd ook niet de leukste reactie op een zwangerschap! Ben dan ook erg benieuwd hoe de omgeving hier zou reageren, ik denk velen niet echt enthousiast. Idd zal ik me maar niet te veel van aan trekken. Ik weet niet of ik "goed" ben in het bij houden van een topic hihi, doe dit verder ook nooit.