Even wat helderheid over onvoorwaardelijk opvoeden

Ik denk dat je daar inderdaad iets aan toevoegt. Juist bij jonge kinderen die geheel afhankelijk zijn van de ouders, is de reactie van ouders belangrijk. Je wilt gezien en gehoord worden als kind en hierbij vraag je regelmatig bevestiging van je ouders. De blijheid voor je kind laat je zien en dat ervaart je kind als iets prettigs. Ik zie dat als iets heel normaals en natuurlijks. Een mens is een sociaal wezen en zal zich altijd in bepaald mate aanpassen aan zijn sociale omgeving en leert mede door interactie, zoals hoe anderen op hem reageren.

 

Gedrag leer je door het na te doen, als je dat voorbeeld niet gehad hebt, zoals in het voorbeeld van Rabarber, zul je het alsnog moeten krijgen. En dat kun je dus ook 'aanleren' noemen.

 

Maar is er dan niet een middenweg? Want ik kan me voorstellen dat als je als kind nooit van je ouders hoort dat je iets goed kan dat je daar ook heel onzeker van wordt. Een kind wil toch ook weleens bevestiging van de ouder dat 'ie iets goed doet en daardoor trots is.
Mijn zoon heeft gister voor het eerst op de wc gepoept. Nou ik was daar trots op en zei wat goed van jou zie je wel dat je het kan.
Ik snap niet wat daar verkeerd aan is. En hoe jij het zelf hebt ervaren als kind, kan dat niet deels ook aan jezelf liggen?

 

Je begrijpt mij verkeerd . Ik zeg helemaal niet in dit geval dat het kind niet deugd. Het kind heeft echter door het gedrag van moeder nooit de kans gehad om bepaald gedrag aan te leren. Zowel moeder en kind moeten iets nieuws leren. Nieuw gedrag leren moet niet gezien worden als straf. Het is maar net hoe je de boodschap geeft en uitleg geven vind ik daarbij belangrijk. Jonge kinderen kun je al prima uitleg over de oorzaak geven. Bij sommige kinderen zal dit proces inderdaad vanzelf gaan als moeder haar gedrag veranderd. Bij anderen echter niet. In dit geval zal moeder hier op een positieve manier meer sturing aan moeten geven en positieve feedback kan mijn inziens hier een belangrijke rol in spelen. Positieve feedback geven is natuurlijk ook een vorm van verbaal belonen.

 

nee hoor dat geloof ik totaal niet. Onzekerheid is vooral iets wat aangeboren is. Ik had het als kind heel erg ej complimenten hebben er niet voor gezorgd dat het erger werd maar juist dat ik door steun dingen probeerde waarvan ik zelf dacht dat het niks zou worden.
Zo zit mijn oudste precies in elkaar.
Wat betreft haar rapport heb ik haar heel duidelijk uitgelegd dat ik het knap vind wat ze doet, maar dat ik het rechterrijtje belangrijker vind dan de resultaten die naast de vakken staan.

 

Feedback geven op het proces is belangrijker dan op het resultaat, maar daarom is het nog wel fijn om te horen dat je goed kunt rolschaatsen of een mooie tekening hebt gemaakt.

Mijn dochter kan los fietsen maar zit nog wel echt in de oefenfase.
Toen ze van de week met haar neusje op het asfalt lag en daarna toch weer een stukje ging fietsen heb ik vooral benadrukt dat ik het flink van haar vond dat ze ondanks haar val toch weer wilde proberen en wilde doorzetten. Maar we hebben ook gezegd dat we het knap van haar vinden dat ze al zo kan fietsen.

Als je tegen je kind roept dat het ontzettend zijn best heeft gedaan op een tekening, maar niks zegt over het resultaat dan kan het ook gaan denken 'tja ik heb mijn best gedaan, maar ik kan het niet heel goed'. Helpt ook niet echt voor het zelfvertrouwen lijkt mij.

Als je je kind voldoende positieve feedback geeft, kun je ook leerpuntjes aangeven. Of ze leren zichzelf feedback te geven!

 

Maar als je zegt dat de tekening goed is of mooi is, zegt dat dan iets over het resultaat? Wat mooi/goed is, is toch ook erg subjectief? Daarnaast kan ik wel zeggen dat ik een tekening mooi vindt, maar als mijn kind dan gaat vergelijken met iemand die echt goed kan tekenen denkt hij toch weer: maar het is niet zo mooi als dat en dat dus mama weet er eigenlijk niets van.

Het belangrijkste lijkt mij dat je niet de hele dag loze complimentjes geeft zonder echt aandacht te geven. Soort van 'goed zo' zeggen terwijl je nog half met iets anders bezig bent. Daarnaast probeer ik er zelf voor te waken om iets wat mijn zoon gewoon leuk vindt om te doen op een schaal te waarderen (zeggen dat hij het goed of knap doet). Het gaat namelijk niet om mijn waardering, maar om zijn lol.

 

Dat laatste ligt denk ik toch echt anders. Mijn dochter is zo'n (hoog) begaafd kind.. Bij haar wordt er juist heel erg op gelet dat we haar geen complimenten geven enkel op het resultaat, maar juist op het 'proces'. Toch heeft zij behoorlijke faalangst. Ik denk dat het er aan kan liggen dat begaafde kindjes het minder gewend zijn dat iets niet in een keer lukt en zich er misschien meer van bewust zijn dat iets niet goed kan zijn en bang zijn wat anderen daar van vinden.
Dat prijzen leidt tot faalangst vind ik dus wat kort door de bocht, vooral met de aanvulling van begaafde kindjes erbij.

 

Ik denk dat het schoolsysteem ook weer een hele andere discussie is. Zelf denk ik dat het idd beter is dat leraren zich richten op de ontwikkeling van kinderen en niet per se op het resultaat, al heb ik het idee dat dit wel al veel meer gebeurd dan vroeger. Verder denk ik dat je best tegen kinderen kan zeggen dat iets niet klopt. Het is dan denk ik meer de manier waarop je dit zegt. Wanneer een kind bijvoorbeeld een giraffe tekent met een korte nek kun je bijvoorbeeld best zeggen 'je hebt een mooie giraffe getekend, ik zie de lange poten en de stippen, maar weet je nog een giraffe heeft een hele lange nek om blaadjes uit de bomen te kunnen eten. Als je de volgende keer óók nog een lange nek tekent klopt het nog beter.'

Over dat faalangst ontwikkelen en begaafde kinderen, toen mijn dochter 2 was zeiden ze op het kdv al dat ze het heel raar vonden op deze leeftijd maar dat het er op leek dat ze faalangst heeft. Daar wat tips over gekregen en zelf eea gelezen en daarom zijn we ook voorzichtig met het complimenteren op het resultaat zelf. Maar je ziet dat ondanks dat je voorzichtig bent het er al vroeg in kan zitten en je het héél moeilijk uit een kind krijgt. Wat Tuc al zei, het lijkt wel aangeboren.

 

Dat laatste is toch ook weer kindafhankelijk. Mijn dochter is namelijk heel erg van het 'het is pas mooi/goed/flink als mama dat zegt'. Zij is uit zichzelf nooit tevreden over wat ze gemaakt heeft, maar als wij haar prijzen opeens wel. En nee, dat is er niet gekomen doordat wij haar afhankelijk gemaakt hebben van ons oordeel, dat zat er altijd al in.

Ik heb er vandaag nav dit topic eens op gelet. Ik vind het echt bijzonder moeilijk maar vooral tegennatuurlijk voor mezelf om mijn kind niet te prijzen. Zo zaten we in de auto en bleek ze opeens het verschil tussen links en rechts feilloos te kennen. Zo kon ze opeens onze route naar haar grootouders vertellen door aan te geven waar ik moest afslaan, naar welke kant etc. Ik heb er echt daarna lang over nagedacht, maar hoe moet ik met zoiets dan positief omgaan zonder gewoon te zeggen 'wow, ik ben heel trots op jou dat je dat al kan'?

 

Dat het in iemand zit en dat een kind niet onzeker wordt omdat het te veel complimenten krijgt.
Ik was een leuk uitziend, spontaan kind. Veel vriendjes op school...geen enkele reden om onzeker te zijn. (Het enige was dat ik heel klein was) echt iets dat in mijn persoontje zat en niet veroorzaakt is door iets.

 

zo'n kind als jouw dochter was ik dus ook. Perfectionistisch en niet zomaar tevreden. Herken van mijn moeder overigens wel meer verhalen in jouw anekdotes over je dochter😂....ik had ook nogal een eigen visie, maar dat terzijde)
Ik zou zeker doorgaan met complimenteren, zeker omdat niet doen tegennatuurlijk voelt, maar ook voor haar)

 

Niks mis mee natuurlijk om dat te zeggen. Een alternatief kan bijvoorbeeld zijn, ik wist niet dat je dat al geleerd hebt, fijn he om het verschil tussen links en rechts te weten dat is ook wel handig als we samen gaan fietsen dan mag je weer zeggen welke kant we op gaan.
Of, wat fijn dat je de weg naar opa en oma weet, als iemand het een keer vergeten is kun jij dus helpen!

 

Hier ben ik het helemaal mee eens.

 

Het kan aan mij liggen, maar ik snap echt niet wat het verschil is tussen wat ik zei en jouw suggesties..

 

Ik krijg de kriebels van de gedachtengang rondom het niet mogen complimenteren/belonen.

Ik kijk ontzettend naar mijn kind, geef hem ruimte en verantwoordelijkheid op zijn eigen niveau, kijk naar het proces ipv het resultaat én ik complimenteer hem uitbundig met alle nieuwe dingen die hij doet of zegt. Ook vertel ik hem een paar keer per dag hoe lief ik hem vind. Uit het niks, niet omdat hij iets gedaan heeft. Maar gewoon. Omdat ik zo onvoorstelbaar blij met hem ben.

Als hij driftig wordt omdat hij iets niet mag, dan zeg ik rustig dat ik zie dat hij boos wordt en ik leg uit waarom het toch niet kan wat hij wil. Als het mogelijk is, dan bied ik een alternatief aan. Maar helpt dat allemaal niet, dan laat ik m uitrazen. Ik ga niet weg, ik ben in de buurt, maar ik ga niet oneindig soebatten met een dreumes.

En als hij glimt van trots, omdat hij iets voor elkaar heeft gekregen, dan jubel ik: 'wat knap van jou! Wat goed!'.

Ik heb een vrolijk, ontspannen, blij, pienter ventje. Volgens mij gaat het prima.

 

Het gaat er om dat je letterlijk zegt dat je trots bent omdat ze iets kan. Wanneer iets niet lukt en ze doet heel erg haar best zou ze kunnen denken dat het niet goed genoeg is omdat het eindresultaat er niet is.