Ik denk.dat we elkaar niet helemaal volgen nu. II geloof niet dat een kind angstig geboren wordt. Misschien gevoelig maar dat hoeft niet veranderd te worden. Het kan omslaan in angst bij prijzen denk ik. Dat een kind dan gaat denken dat hij niet goed genoeg is zoals hij is. Dat extravert zijn en niet gevoelig het streven is. Maar, dat denk ik. Geen aanval, gewoon gedachten uit mijn eigen situatie met mijn gevoelige kind.
Mijn stiefzoon honkbalt. Hij is superfanatiek en dat komt echt uit hemzelf. Hij is geen natuurtalent en hij heeft zn bouw niet mee (klein van stuk en weinig spierkracht). Maar zn wil om te werken (en te winnen) is groot en hij heeft er veel gevoel voor. Hij is niet geselecteerd voor de jeugdselectie, omdat hij nog niet sterk genoeg is om de bal heel hard te slaan. Aan zn techniek schort het niet, maar hij heeft gewoon te weinig massa achter de bal. Wij vragen altijd 'hoe heb je gespeeld? Ben je tevreden?' en dan kan het antwoord zijn 'we hebben verloren, maar ik heb goed gespeeld' of 'we hebben gewonnen, maar ik heb een stomme fout gemaakt en daar baal ik van'. Dát is de houding die wij belangrijk vinden. Het gaat om hem. Om zijn lol en zijn prestatie. Natuurlijk is uiteindelijk winnen ook belangrijk en is verliezen vervelend. Maar als je zelf goed gespeeld hebt (en dan echt, dus niet jezelf een rad voor ogen draaien) is dat belangrijker dan winnen.
Ik ben het met je eens. Dat is het wat ik belangrijk vind. Wat vind mijn kind er zelf van? Dat is het enige dat telt. Een kind beoordeelt zichzelf op die manier, daar hoef ik verder niks mee behalve begeleiden als de situatie daarom vraagt.
Ik denk niet dat het per definitie veranderd moet worden. Ik denk echter wel dat als het je kind belemmerd in wat het graag zou willen doen, dat het je taak als ouder is je kind te begeleiden om er beter mee leren om te gaan. Mijn dochter is zogezegd wat bedachtzamer en heeft sneller last van angsten. Ik leer haar niet zo zeer om de angst te verminderen, maar meer om de angst te leren verdragen en de dingen die ze graag wil doen wel aan te gaan in plaats van vermijden. Komt dit uiteindelijk niet op hetzelfde neer?
Ik heb ook zo'n dochter Ik snap welke situaties je bedoelt. Je kind wilt wel maar er is weerstand. Ik neem even een situatie erbij van mijn dochter. Ze is gek op speeltuinen en is mega actief. Het liefst rent ze meteen naar de glijbaan of schommel maar ze houdt zich in als er veel andere kinderen zijn. Ik weet dat ze graag wil glijden maar ze durft niet. Ik vraag sowieso eerst wat ze wil doen. Wil ze glijden of toch wachten? Dat antwoord accepteer ik. In het geval van wel vraag ik waarmee ik kan helpen. Meestal is even samen gaan of ernaast staan genoeg. Ik leef dan voor hoe je kunt vragen of je erlangs mag. Daar laat ik het bij. Als ze daarna zelf durft, geef ik geen compliment, want niet gaan was net zo goed geweest. Ik zal wel weer even de situatie vertalen zodat ze trots is op zichzelf. Of gewoon weer vragen hoe ze het vond gaan. Ik vind je angst overwinnen niet iets om een compliment voor te geven. Misschien is een andere keer de angst toch iets te groot en dan bedenken ze zich dat ik vorige keer zo trots was omdat het wel lukte. Krijg je dan geen conflict in jezelf om je angst te overwinnen voor je moeder terwijl je angst eigenlijk nog te groot is? Je eigen weg volgen met het vertouwen van je moeder lijkt mij het beste. Komt tijd komt raad. Hoe doe jij zoiets?
Ik vind dat sommige wel erg ver denken. Dan kun je bijna niks meer tegen je kind zeggen want uit alles kunnen ze wel iets negatiefs halen. Misschien als je als ouder wat positiever denkt en er ook vanuit gaat dat je kind overal het positieve uithaalt, je dit overbrengt op je kind en je kind ook een positief gevoel overhoudt aan een compliment (wat volgens mij ook de bedoeling is) en ook tegen een stootje kan mocht er eens iets minder positiefs gezegd worden.
Ik vind dit wel heel erg doordacht. Het lijkt me echt oprecht erg enerverend en moeilijk om zo doordacht bezig te zijn met complimenteren. Waarom doe je niet gewoon wat jouw op dat moment vanuit je eigen gevoel wordt ingegeven? Met bovenstaande beredenatie kun je alles wel af gaan wegen en jezelf bedenken hoe het gevolg zou kunnen zijn als jij een compliment geeft op een willekeurig moment. Als mijn dochter haar angst overwint door van een glijbaan af te gaan waar ze (voorheen) angstig voor is, dan ben ik gewoon trots en dat hou ik niet voor mezelf, ik zou dat niet eens kunnen, ik sta als een malle te klappen.
Ik vind het heel erg lastig om nou echt te bepalen wat goed is om te doen. Complimenteren of niet. Ik snap het deel van het moeten presteren omdat je ouders dan blij zijn. Als dit teveel druk geeft is dit niet ok. Maar als ik naar mezelf kijk.. Ik krijg op mijn werk van mijn bazin nooit ergens een compliment over. Ik weet dat zij dit nooit doet dus dat het niet aan mij ligt. Maar ik word er best onzeker van en denk dat ik veel harder mijn best zou doen als ik merk dat mensen mijn werk waarderen. Is dat omdat ik dit vanuit mijn opvoeding gewend ben? Ik denk toch dat mensen beter hun best doen wanneer ze merken dat anderen dit waarderen. Ik heb kort geleden mijn relatie verbroken. We waren heel lang samen en hebben samen een kind. Maar ik deed bijna alles alleen en voelde nooit waardering van mijn vriend. Hij vond het allemaal maar normaal. Ik ben wel erg geïnteresseerd in unconditional parenting en ga ook het boek lezen. Denk dat ik er zeker wat uit kan halen. Leuk om over te praten ook met elkaar kunnen we geen groepje starten?
Hier ben ik het helemaal mee eens, ik kan er serieus ook echt van genieten als ik de reactie van Daphne Schippers zie, die passie en dat willen winnen, geweldig. Dochter zegt zelf heel vaak 'als je maar mee doet dat is het belangrijkste', dat heeft ze niet van ons gehoord. We hebben met haar de reactie van Daphne Schippers besproken en adv deze reactie uitgelegd dat sommige mensen wel alles willen doen om te winnen dus niet iedereen denkt zoals zij. Dan iets wat hier mee te maken heeft en wat wij erg lastig vinden, misschien heeft iemand van jullie nog tips. Dochter heeft nu 2 zwemdiploma's en over een kleine 2 maanden gaat ze als het goed is op voor C. Ze vindt zwemmen super leuk, als ze het op tv ziet of gewoon iemand snel ziet zwemmen zegt ze altijd dat ze dat ook heel graag wil leren. Wij zeggen dan dat ze mag gaan wedstrijdzwemmen. Dat wil ze dan weer echt niet omdat je dan wedstrijdjes moet doen en ze dat niet wil. Ook alleen maar mee trainen zonder wedstrijden te zwemmen wil ze niet omdat ze dan misschien ook wedstrijdjes moet zwemmen. Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Nu laten we het maar gaan, ze heeft nog zwemles en na het C diploma gaat ze Zwemvaardigheid 1,2 en 3 nog halen dus ze kan nog wel een tijdje blijven zwemmen. Maar ik vind het zo jammer als ze door dat wedstrijdelement straks wil stoppen met zwemmen terwijl ze dat zo leuk vindt.
Moeilijk om er achter te komen, vaak is het 'ik wil gewoon geen wedstrijden zwemmen'. Een paar keer heeft ze wel gezegd dat ze toch wel zal verliezen omdat ze het vast niet goed kan. Daar spreekt ze zichzelf dus tegen omdat ze ook zegt dat meedoen belangrijker is dan winnen. Ook hebben we uitgelegd dat ze eerst op een bepaalde manier leert zwemmen en de wedstrijdjes met kindjes zijn die ongeveer net zo oud zijn of net zo lang zwemmen. Ook raar is dat ze tijdens de zwemlessen vaak probeert de snelste te zijn. Wij vinden het dus erg lastig..
Hoe oud is je dochter? Want er is ook een bepaalde fase waarin veel kinderen niet tegen hun verlies kunnen. Mijn buurmeisje van 6 heeft dit nu. Zelfs simpel kwartet ofzo, gaat ze echt huilen als ze niet wint.
En begrijpt echt dat het om 'kinderzwemmen' gaat? Hier dachten ze dat de sport die ik deed alleen voor grote mensen was en dat als zij het gingen doen ze dus ook dezelfde wedstrijden (met hetzelfde niveau ed) moesten doen, dus dat wilden ze niet (logisch). Zou als he zover is gewoon eens met haar gaan kijken, dan heeft ze in ieder geval een kloppend beeld en kun je van daaruit weer verder in gesprek gaan.
dit idd en wat ikkie zegt. Ik ben heel bewust met mn opvoeding bezig, maar sommige dingen vind ik veel te doordacht.
Misschien kunnen de damens op dit forum met begaafde kinderen en wat kennis van een fixed mindset wat adviseren? Ik geloof dat Belize, tupp, en saskia (nog iets) hier wat mee kunnen. Je gaf aan dat ze faalangstig is, dit lijkt me hetzelfde? Bang om de wedstrijd niet goed te doen dus dan liever helemaal bent beginnen. Ik kocht dit boek laatst, staat veel in over opvoeden en school ook: https://www.bol.com/nl/p/mindset-de-weg-naar-een-succesvol-leven/1001004010967760/#
Volgens mij hoort het zo te zijn dat je als ouders no matter what, trots bent op je kinderen en dat je kinderen dit ook weten en zo voelen. Maar als je een extra knappe prestatie levert, of het nou het proces betreft (doorzetten bijv) of het resultaat (1e prijs), dan mag je als ouder toch extra trots zijn en dit laten merken? Dat is toch gewoon betrokken zijn bij wat je kind doet? En wint het kind niet, nou en, ben je als ouder toch nog steeds trots op je kind en hou je evenveel van ze? Volgens mij is dát "onvoorwaardelijk".
Voor een deel hetzelfde. Ik ga met haar het gesprek aan om te achterhalen wat maakt dat ze het eng vindt en als ze dat weet hoe we daar een oplossing voor kunnen bedenken om wat minder spannend te maken. Inderdaad door samen te gaan of het voor te doen. Verschil is dat ik haar uitleg hoe angst werkt. Hoe meer je het gaat vermijden, hoe hoger de drempel wordt in de toekomst. Als je iets wel gaat doen, ondanks de angst, zal de angst eerst erger worden, maar neemt daarna af. Als ze aangeeft iets niet te willen doen, vanwege de angst, zal ik dat minder makkelijk accepteren. Ik neem hierin een wat meer dwingende houding in met grenzen uiteraard. Dit deden we eerst niet, waardoor haar angsten alleen maar toenamen. Als ze iets wel gedaan heeft dan evalueren we hoe het gegaan is en of het echt zo spannend was als ze van te voren dacht. Antwoord is altijd dat het heel erg meeviel en dat ze trots op zichzelf is. Ik geef aan dat ik ook erg trots op haar ben. Overigens als het niet lukt, geef ik ook aan dat ik trots op haar ben dat ze ondanks haar angst het toch geprobeerd heeft. Ik vind het overwinnen van angsten zeker wel een compliment waard. Het proberen vind ik ook een compliment waard. De beste remedie voor angst is het doen. Angsten hebben de vervelende neiging om zich te bestendigen en uit te breiden als je gaat vermijden. Persoonlijk zal ik het helemaal niet erg vinden als haar eerste motivatie is om het voor mij te doen, want uiteindelijk heeft zij er het meeste plezier van. Mooi voorbeeld vind ik dat mijn dochter twee jaar geleden niet naar kinderfeestjes durfde, terwijl ze van te voren juist zoveel zin had. De eerste keer ben ik er bij gebleven. De tweede keer alleen het eerste half uur en de derde keer ben ik na tien minuten weggegaan. Ze vond het echt niet leuk en wilde graag mee naar huis. Als ik haar gevraagd wat ze wilde dan was ze meegegaan. Ik heb gezegd dat ze tien minuten moest blijven en dat ik dan zou bellen. Na tien minuten bellen, gaf ze aan dat het helemaal niet eng was en zelfs superleuk. Nu geniet ze volop van feestjes en ben ik blij dat ik heb doorgepakt voor haar. Zij is over haar angst heen en of ze dit in eerste instantie voor mij deed, vind ik dan niet zo belangrijk. Zij kan nu namelijk de rest van haar leven genieten van feestjes zonder angst.
Helemaal mee eens, zo hebben wij onze dochter over haar zwemangst heen geholpen. Ze zat onderhand bijna 1,5jaar op zwemles en liep vast door haar angst. Als ik haar op het moment liet kiezen was ze ermee gestopt. Uit eigen ervaring weet ik dat de angst dan alleen groter en bevestigd wordt. We hebben ingegrepen en met motiveren en begeleiden haar over de drempel heen getrokken. En wat geniet ze nu van het zwemmen!