Zo, had ik net even de schrik van mijn leven. Ik ben met mijn twee dochters bij een binnenspeeltuin. Mijn ene dochter had ik al even niet gezien. Meestal komt ze regelmatig wel even langs voor wat drinken of een praatje. Nu was het toch al wel een uurtje geleden. Ik hou ze natuurlijk wel in de gaten, maar ze kunnen al goed zelfstandig spelen dus ik hoef ze niet de hele tijd in het oog te houden. Ik ben gaan zoeken, nergens te vinden. Ik ben wel dik een half uur rondjes aan het lopen geweest, buiten gekeken, op de wc, echt overal. Ondertussen begon ik hem natuurlijk echt te knijpen. Het is een heel sociaal kind dat op iedereen afstapt, jullie begrijpen vast wel dat ik ondertussen de ergste scenario's in mijn hoofd haalde, ik dacht die is met iemand mee. Ik dus met kloppend hart naar het personeel en ik werd zo emotioneel, ik barstte gewoon in tranen aan. Ik moest haar beschrijven en hun riepen om of mensen naar haar uit wilden kijken. Iedereen begon mee te zoeken. En uiteindelijk kwam er een personeelslid naar mij toe die dacht dat ze haar gevonden had, en dat was zo. Oh ik was zo ontzettend opgelucht, toen kwamen de tranen van vreugde, ik was echt een jankbal, het bleef maar lopen. Wat bleek, ze zat in het baby/dreumes gedeelte, ze waren door een rits heen geklommen die normaal afgesloten had moeten zijn en ze zaten achter het speeltoestel waar je dus totaal geen zicht op had en ook niet kon komen. En het kind was zich natuurlijk van geen kwaad bewust. Maar jeetje, wat een angst was dit. Zijn jullie je kind ook weleens kwijt geweest?
Hier waren we laatst de jongste kwijt, net twee... Thuis waren ze met buurmeisjes aan het spelen, jongste buurmeisje had haar teen gestoten en wilde graag naar huis, dus ik haar snel naar huis brengen over de (afgesloten) parkeerplaats achter ons huis (parkeerplaats grenst aan de tuinen van 20 huizen, dus via die parkeerplaats liep ik met buurmeisje naar haar huis). Ik zei nog tegen de andere kinderen bij mij thuis dat ze niet naar boven mochten. Eenmaal weer thuis, zit de oudste toch boven met het andere buurmeisje, maar de jongste nergens te vinden. Boven gezocht, beneden, nog eens boven; niks! Parkeerplaats afgezocht, niks! En ineens hoor ik 'whiiiiiii!'... zat de jongste op de glijbaan in de tuin bij haar buurmeisje, was ze dus ongezien achter me aangelopen terwijl ik het buurmeisje naar huis bracht Phew!!
verschrikkelijk he! Wij zijn mijn oudste een keer kwijt geweest in de dierentuin. Hij was denk ik een jaar of 4. Met een stel vriendinnen en hun kinderen waren we erheen. We zijn er gelukkig heel bekend, zoon weet er goed de weg. Maar we waren in een soort klimgebeuren. Er waren 3 ruimtes, in de eerste ruimte ging hij het klimrek omhoog, dan gaat dat klimrek over de 'zolder' van de 3 ruimtes, naar de derde ruimte waar de glijbaan uitkomt in die 3e ruimte. Maar ik ben met mijn vriendinnen in de middelste ruimte gaan zitten met de kleinste kinderen, en zoon wist dat niet (stom om dat niet te zeggen tegen hem ). Dus zoon kwam de glijbaan uit, zag ons niet, en is maar naar buiten gelopen, en rond gaan lopen. Wij met zijn allen zoeken, verschrikkelijk, wat was ik bang. Ik huil zelden tot nooit, maar het zat me wel echt hoog toen. Uiteindelijk na ruim 20 minuten naar de receptie om te vragen of zij iets wisten, bleek onze zoon al lang terecht te zijn, en ze hadden al 4 keer omgeroepen of zijn moeder naar de receptie wilde komen, maar dat hadden we allemaal niet gehoord. Maar waar zoon ondertussen was, was niet bekend. Wel dat hij bij een medewerkster was. Dus zijn we de dierentuin maar weer ingegaan, en vonden we hem uiteindelijk gelukkig. Pff, ik heb hem plat geknuffeld, terwijl hij niet begreep waarom wij zo bang waren geweest
hier keer op de camping en ze is een keer zomaar de voordeur uitgelopen... vreselijk zoiets. heb nu ook een SOSarmbandje gekocht, zeker nu met de jongste, en een kindje dat weglopen leuk vind, is dat wel heel belangrijk als we weg gaan.... hoop het nooit meer mee te maken in ieder geval! had ze wel snel weer gevonden beide keren... maar vind het 2 keer te veel...
Ja, echt een vreselijk gevoel! Mijn oudste 2 zijn nooit bij ons uit de buurt te slaan, maar de jongste is een echte wgeloper. We gingen met de familie naar de speeltuin en zij zouden even op de kids letten. Wij zijn het wel gewend en 1 van ons houdt hem constant in de gaten, maar toen was hij dus binnen 5 minuten weg en zelfs het hek van de speeltuin al uit. Pff. Paniek hoor. Ook een keer op een heel grote parkeerplaats, iemand reed met een karretje tegen mijn enkel en dat deed aardig zeer, we waren een paar seconden afgeleid en weg was ie weer. Gelukkig letten de oudste 2 ook op hem en hadden zij gezien waar hij heen was gelopen.
i know the feeling vorige maand mijn dochter kwijt geraakt we waren in een binnenspeel pretpark en mijn oudste viel bij de glijbaan dus ik er heen om te troosten in nog geen 10 sec draai ik me om en weg is ze eerst rustig blijven en kijken, kijken, kijken maar ik zag haar niet oef dat gevoel vergeet ik nooit meer ik keek waarschijnlijk erg wanhopig toen er een moeder op mijn schouder klopte en vroeg of dat mijn dochter was die vrolijk in haar eentje stond te dansen bij de draaimolen bij mijn oudste nooit bang geweest om hem kwijt te raken maar bij mijn jongste altijd al het gevoel gehad en nog steeds dat ik haar ooit kwijtraak
Een keer gehad met mijn dochter. In onze Albert Heijn zet ze het kleine karretje alvast weg als ik nog in de rij sta, daarna komt ze bij me terug. Toen was ik een keer in een ander Ah, zo'n Xl en ze wilde de kar terugzetten. Ik gewezen waar en daarna was ik druk met afrekenen en inpakken. Maar ze kwam niet terug. Ik bij de karren zoeken en voelde zo'n angst. Meteen gevraagd bij de info balie ernaast en keihard gaan roepen. Na een minuut hoorde ik haar huilend roepen vanuit een gangpad in de winkel. Ze was verkeerd teruggelopen. Zo sneu. Het voelt vreselijk.
Gelukkig nog niet meegemaakt, maar zowel ik als mijn vriend hadden als kind een tuigje ivm weglopen. Dus wie weet wat wij kunnen verwachten.
Zoiets had ik ook een keer in de AH XL, alleen was ik dus half in paniek en dochter stond gewoon te snuffelen bij het hondenvoer... hmmm
Ik ben mijn zoontje kwijt geweest in een grote sportwinkel in Frankrijk. Hij was de heeele tijd bij ons en ineens was hij weg. Mijn man blijft gelukkig rustig en liep gelijk naar de ingang om te vragen of hij eruit is gegaan. Als ik drie keer heb geroepen, raak ik in paniek en begin als een kip zonder kop rond te rennen en te schreeuwen (naar zowel zoon als man). Zoeken lukt dan ook niet meer haha, PANIEK!! Uiteindelijk riep een personeelslid ons. Meneer had zich even teruggetrokken om uitgebreid te poepen onder een kledingrek (hij droeg toen nog een luier).
Hier afgelopen week dochter "kwijt" in een metro station . Ik andere dochter en baby gingen met de lift omlaag en zij wilde met de trap . Wat ik niet wist was dat zij met de trap op een andere verdieping uit kwam wAar ze moest kiezen uit twee trappen en ik met de lift rechtstreeks op het perron uitkom. Bij het perron aangekomen zag ik dochter niet en er kwam net een metro aan rijden , dus veel mensen en druk . Ging snel met de roltrap omhoog , daar was ze niet , naar het perron van de metro die in de andere richting gaat was ze ook niet. Gelukkig hadden we dit eens besproken dat als zoiets gebeurd we in het station blijven En vooral niet de metro instappen . Na 5 lange minuten kwam ze huilend aanlopen met een andere mevrouw .
Eén keer gehad in een binnenspeeltuin.. mijn zoontje is heel vrij en onafhankelijk. Hij klom omhoog in het softplay gedeelte, rende heen en weer lekker ravotten. Ik stond onderaan om hem in de gaten te houden (overal netten). Constant in het vizier totdat iemand tegen me opbotste, ik dus heel even niet keek en opeens zag ik hem nergens meer. De langste 5 minuten van mijn leven, hoe langer het duurde hoe meer mijn benen van die zeemansbenen werden. Opeens hoorde ik heel hard een blij mamaaaaaaaaaaaa van achteren. Kwam hij naar me toe gerend. Wat een opluchting!
oh vreselijk gevoel is dat! Gelukkig was ze niet ver, maja je loopt je ondertussen wel gek te maken. Ik was mijn zoon met 1,5 jaar een keer kwijt in de ballenbak. Met 4 man waren we aan het zoeken. Zat hij uiteindelijk helemaal boven in een klimtoren. Ik wist niet dat hij al zo goed kon klimmen haha. En ik het was niet zo dat ik niet op hem gelet had, hij was binnen een paar seconden weg.
Zoontje was in een soort van binnenspeeltuin gevallen dus we waren hem aan het koelen. Nadat het goed was en zoontje weer vrolijk was gaven we het koelelement terug en bedankten we degene die ons geholpen had. Zoontje liep voor ons op en we liepen achter hem aan en ineens was hij uit het zicht. We hebben beiden een dikke 5 minuten gezocht. Heel dat ding 2 keer rond en nergens te vinden en ineens zagen we hem recht boven ons in een klimtoestel. Hij was lief aan het spelen op de plek waar wij hem kwijtraakten. Of tja boven de plek waar we hem kwijtraakten
Oooow... been there, done that.... verschrikkelijk!! In de supermarkt, 4 maanden terug, was ze ineens weg... zoeken in alle paden, personeel aan het zoeken.... Naar de uitgang gegaan, onder het hekje doorgedoken (moet je weten dat ik niet slank ben, moest vast een komisch gezicht zijn geweest) ...... Buiten gaan kijken.... Zat mevr doodleuk met een zakje Engels drop in haar hand (die had ze onderweg ergens uit de schappen gepakt) in het politieautootje (je weet wel.... zo'n ding waar je geld in moet gooien om te kunnen rijden, daar was/ is ze echt nog nooit in geweest, vinden we zonde van het geld)... Pfff.... Ik moest heel hard huilen, ze knuffelt me, was zich van geen kwaad bewust... Ze zei 'L wilde zooooo graag in politieauto'.... Kan er nu om lachen, maar toen was ik volledig hysterisch....
Een keer bij de C&A, hij wil altijd bij de kindertelevisie wachten en vroeg bij binnenkomst of het mocht. Ik zei ja en keek verder niet....tot ik na 10 minuten bij de tv kwam en er niemand zat....hadden ze de winkel verbouwd en net alles op een andere plek neergezet.... ben gaan zoeken, maar de kledingrekken zijn hoger, gelukkig kwam hij mij snel tegen...Wij hebben afgesproken altijd binnen in een winkel en dan in de buurt bij de kassa's te wachten als wij ons kwijtraken, maar ja dat is theorie... En laatst voor de tweede keer bij het buurtproject....Daar is van alles wat, tuintjes, werkplaats, hoge aardheuvels, het is pas sinds dit jaar in gebruik alles is nog een beetje verwilderd, vroeger was het gemeentewerf, kinderen kunnen daar skelter rijden, buitenspelen, op zich kun je alles goed zien, en meestal is mijn zoontje van 5 in mijn buurt, maar laatst was die opeens weg toen ik in de tuin werkte....nergens te zien, ik roepen en kijken, haalde mij al verschrikkelijke dingen in mijn hoofd van onder een heuvel terecht gekomen, het terrein afgelopen, of op de werkplaats iets aangeraakt.....zat hij rustig in het wilgenhutje te spelen, kon je net niet goed zien, en enkele weken later precies weer hetzelfde....De verleiding is groot om hem daar vrij te laten spelen, maar je weet maar nooit wat hij zich in zijn hoofd haalt en andere mensen houden misschien ook geen rekening met de nieuwsgierigheid van jonge kinderen wat betreft gereedschap.
Een keertje oudste kwijt bij de C&A, was daar met mijn moeder en dichter was toen een jaar of 2. We waren heel de tijd samen en opeens was dochter weg. Overal gezocht, geroepen, naar buiten gerend om te zien of ze naar buiten was gelopen of dat iemand haar mee had, maar nergens te bekennen. Er stonden een paar meiden binnen in de winkel en ik vroeg of ze een klein meisje in een trench-coat gezien hebben, zeggen ze lachend "Die daar?" en wijzen achter me, staat dochter daar nergens van bewust, bleek zich te hebben verstopt tussen de kledingrekken. Zoontje heeft ons een paar keer "kwijt"geraakt. Een keertje in een binnenspeeltuin, we zaten eerst aan een tafeltje en besloten toen naar een andere deel van de speeltuin te gaan, dus ik was even onze spullen aan het verplaatsen vande oude naar de nieuwe plek en keen intussen of ik kinderen zag om ze te verwittigen. Kom ik aan op de nieuwe plek, hoor ik omroepen dat een jongetje N... zijn mama kwijt is en zie ik een medewerkster met mijn zoon staan en hij helemaal overstuur, was zo zielig dat ik maar ook met hem heb knuffelend mee gehuild, haha. En laatst bij Ikea reastaurant, hij ging alvast spelen in de speelhoekje en wij gingen een tafeltje uitzoeken, het was heel druk. Eenmaal tafel gevonden, is mijn zus naar zoon toe gelooen en heeft uitgelegd waar we zaten en bij navraag of hij het allemaal had begrepen zei hij "Ja, bij die koffieapparaat, ik weet het". Dus wij met een gerust hart eten gaan halen, komen we aan bij kassa zie ik een jongetje zitten aan de kassa aan de overkant wiens kapsel me heel bekend voorkomt. Kijk ik even goed (hij zat met de rug naar ons toe) is het mijn zoon(!), zit hij een sapje te drinken.Ik heel verbaasd naar de medewerkster, blijkt dat hij huilend aan het lopen was en heeft een van de medewerksters hem meegenomen om tot rust te brengen en wachten op mama. Het was blijkbaar ook omgeroepen, maar door de drukte kon je het helemaal niet verstaan. Moesten toen ook beiden huilen.
Ja 1 keer..zoon....hij was toen nog maar 3 jaar...hij was achter mijn stiefvader aangelopen naar de winkel hier om de hoek. We hadden een verjaardag en het was in huis super druk... Onze kinderen zijn beide geen weglopers en juist heel erg aan ons geplakt..ook heel voorzichtig... .dus nooit gedacht dat hij daar naartoe zou lopen. Hij moest ook wel een weg oversteken. Mijn schoonmoeder was toevallig daar aan het boodschappen doen en heeft hem daar opgevangen bij de deur. We beseften ook al gelijk dat toen we hem even niet zagen dat hij naar de ah was...dus het is maar 3 minuten geweest.... maar het voelde een eeuwigheid en verschrikkelijk angstig.
Met het kind van een ander Verjaardag zoon (werd 6) in binnenseeltuin. Kinderen waren leuk aan het spelen en wij zaten aan tafeltje. Af en toe kwam er een of een groepje effe wat drinken en dan vlogen ze weer weg. Toen het tijd was voor eten werden ze omgeroepen en zaten binnen een minuut 5 van de 6 aan tafel. Dus ik vraag aan de jongens waar nr 6 was. Wisten ze niet! Kinderen laten zoeken. Zelf rondje gelopen. Jongen apart laten omroepen. Niks. Vreselijk moment. Ik zag mezelf al bij die moeder aankomen. Uiteindelijk gevonden bij de reuzen-bouwblokken. Was met een paar anderen (onbekende) een grote hut aan het bouwen en nergens iets van meegekregen. Pfffff
Wij zijn onze oudste wel eens kwijt geweest in een dierentuin. We liepen de speeltuin uit, ik praatte heel even met mijn man over waar we naar toe zouden gaan en wég was hij. Uiteindelijk vonden we hem een heel eind verderop terug, waar hij prinsheerlijk op een standbeeld van een olifant om zich heen zat te kijken. Van de medewerkers van de dierentuin kregen we trouwens 0,0 medewerking bij het zoeken. Ook de jongste zijn we wel eens kwijtgeraakt in Legoland Denemarken. Bij de uitgang zit een grote winkel, met bouwtafels. Het was eind van de dag, heel druk daar en overal blonde jongetjes (tja, Scandinavie he). Onze kinderen hebben een perfecte camouflagekleur. Onze jongste was nog maar 2,5 toen, dus best eng om die kwijt te zijn. Hij bleek uiteindelijk heerlijk in een hoekje met wat legoblokjes te zitten. En afgelopen zaterdag in de supermarkt was ik hem ook nog kwijt. Hij zat in het speelhoekje, ik had hem al geroepen, maar hij kwam niet mee. En toen hij toch kwam, kon hij mij niet meer vinden (verkeerde gangpad denk ik). Hij liep buiten naar me te zoeken, toen ik hem terugvond. Gelukkig was hij wel op de stoep gebleven, dus uitgebreid geprezen dat hij niet zomaar de straat op was gelopen en verteld dat hij me volgende keer beter bij de kassa kan komen zoeken.