Even wat helderheid over onvoorwaardelijk opvoeden

Precies, er is echt een groot verschil tussen angst en behoedzaamheid. Mensen hebben hoogtevrees en geen hoogtebehoedzaamheid, dat is echt iets anders. Bij angst moet je idd iets, en deze manier passen wij ook voor zover mogelijk toe. Een kind met angst zien worstelen is iets waar ik niet bij kan staan zonder enigszins sturend (en als het moet streng, maar altijd met begeleiding) op te treden.

 

Angst en behoedzaamheid is zeker wat anders.
Hier zelfs een kind met een angststoornis. Waarbij ik moet zeggen dat wij dit ook niet meer zelf op kunnen lossen en ze daar extra hulp bij krijgt.

 

En dan moet je ook nog eens bedenken dat de invloed van opvoeding an sich bij lange na geen 100 procent is. Uit allerlei tweelingonderzoeken blijkt toch dat die invloed varieert tussen de 30 en 70 procent of zo? Psychologen, correct me if I'm wrong, please.

 

Ja dat klopt, dat zie ik nu al heel duidelijk.
Terwijl ze toch dezelfde basis hebben gehad in het begin zijn het nu al 2 hele verschillende kinderen die een hele verschillende benadering nodig hebben.

 

Angst is lastig te bevatten, angst werkt niet voor iedereen hetzelfde.
Voor zoiets is niet één guldenmiddenweg.
Wat voor de één werkt, werkt voor de ander totaal niet.
Soms helpt het om wat te pushen maar bij anderen werkt dat juist tegen.
Mijn broertje heeft ook een angststoornis waar hij heel veel last van had in zijn kinderjaren. Hij heeft hier ook professionele hulp bij gehad.
Mijn moeder is hem altijd positief blijven motiveren maar echt pushen werkte bij hem juist averechts.
Ik weet nog dat mijn moeder er een ontzettende grote hekel aan had dat de mensen om haar heen altijd hun woordje hier over klaar hadden en zich geroepen voelden om hun mening te geven.
Mensen die aangaven dat ze juist moest doorzetten met hem en dat ze er niet zo soft in moest staan. Terwijl deze mensen totaal geen ervaring hadden met een angststoornis en dus ook geen besef hadden wat voor impact zoiets heeft op een gezin.
Daarom denk ik dat omdat ieder kind een individu is, het heel erg verstandig is om het bij jezelf en je eigen kind te houden, angst is niet iets wat je kunt bevatten, angst werkt voor iedereen anders en heeft ook voor iedereen een andere aanpak nodig.

 

Sturend zijn en pushen vind ik nogal een verschil. Sowieso is er natuurlijk een groot verschil tussen een angststoornis en angstig zijn. Bij een angststoornis wordt het gehele functioneren belemmerd, heeft invloed op de hele omgeving en zit veel meer diep geworteld. Een kind met een angststoornis pushen is inderdaad niet bepaald handig . Helemaal niet als je niet weet waar je mee bezig bent, kun je het erger maken. Ook bij de behandeling van een angststoornis wordt trouwens een kind wel gemotiveerd om kleine stapjes te zetten, die het kind liever niet doet. Dit is over het algemeen toch behoorlijk gelijk in de behandeling van angst en geeft ook het beste resultaat. Hoe je het kind motiveert en hoe groot de stapjes zijn is natuurlijk afhankelijk van het kind. Vaak weet de ouder dit het beste. Het kind zal hiervoor wel vaak uit zijn comfortzone moeten stappen.

 

Tussen sturend zijn en pushen ligt nog een grijsgebied net zo goed als tussen angstig zijn en een angststoornis.
En het klopt inderdaad dat mijn broertje altijd werd gemotiveerd, motiveren kan nooit kwaad zolang je de grens van het kind maar goed in de gaten houdt, en die grens ligt bij ieder kind anders, zowel bij een kind dat angstig is aangelegd als bij een kind dat een angststoornis heeft.
Wat voor mijn broertje werkt hoeft voor een ander kind niet zo te zijn.
Het is verbazend om te zien hoeveel mensen wel niet precies denken te weten hoe je angst moet aanpakken, maar zo makkelijk is dat niet, het is een proces waarbij je heel goed naar het individu en zijn/haar grenzen moet kijken.
Met dit bovenstaande ben ik het trouwens helemaal eens hoor, ik vond alleen je vorige post ietwat zwart wit overkomen en niet geheel gericht op ieder individu.
Dan bedoel ik vooral het stukje waarin je beschrijft dat de beste remedi voor angst is om het te doen.
In mijn optiek ligt dat toch wat gecompliceerder dan hoe jij het daar beschrijft omdat het zich uiteindelijk kan uiten in dwang van de andere partij en dat kan juist veel schadelijker zijn.

 

Inderdaad bij de omgang met een angstig kind, is het wellicht te zwart wit. Toch denk ik dat je er als ouders voor moet waken dat je bij een angstig kind teveel meegaat in de angsten van je kind en bepaalde lastige situaties te snel niet laat doen. Ik zou persoonlijk niet te snel een 'nee' accepteren als ik weet dat mijn kind iets wel heel erg graag wil. Mijn kind heeft geen angststoornis dus ik kan daarin zeker wel meer sturend zijn.

Wat betreft angststoornissen. Ik ben als gz- psycholoog kinder en jeugd gespecialiseerd in angst en stemmingsstoornissen bij kinderen en de beste behandeling voor angst is toch exposure ('het spannende doen en de angst leren verdragen'), al dan niet aangevuld met andere vormen van therapie afhankelijk van de soort angst en de oorzaak van de angst. Hoe je de exposure invult is inderdaad individueel bepaald. Enigszins afhankelijk van de type angststoornis worden hier ontzettende goed resultaten mee behaald. Je moet bij een kind met angststoornissen zoals jezelf al aangeeft niet gaan dwingen, maar in mijn eerdere post had ik het ook niet over de behandeling van angststoornissen, maar antwoorde ik op de vraag van carino hoe ik een bepaald situatie als moeder het bij mijn eigen kind zou aanpakken.

Natuurlijk is de behandeling van een angststoornis veel gecompliceerder dan ik hier omschrijf. Ik ben het daar ook helemaal mee eens, maar het lijkt mij dat je daar als ouder hulp inschakelt van een professioneel en ik vind dat toch een hele andere vraag dan hoe je als ouder omgaat met je kind dat angstig is. Het klinkt misschien wat raar, maar als ouder kun je in dat geval wat meer aanklooien en uitproberen, want kinderen zijn erg flexibel. Bij een angststoornis zou ik dat niet zo snel doen.

 

Hoe je het hier beschrijft ben ik het met je eens.
Stimuleren, motiveren en zonodig helpen als je weet dat je kind angstig is terwijl ze eigenlijk toch heel graag iets wilt.
Mijn dochter kan ook angstig zijn bij bijvoorbeeld bepaalde glijbanen, ze is vorig jaar erg hard gevallen van een glijbaan en nu durft ze soms niet.
Dan ga ik met haar samen en dat vindt ze geweldig, soms heeft ze net een extra zetje nodig figuurlijk.
Dat zetje letterlijk geven doe ik niet aan want dat vind ik dwingen.

Een andere angstsituatie: vorige week is ze met haar teen onder een deur gekomen en is haar nageltje wat losgeraakt en bloedde het flink omdat er vel vanaf was.
Ze was in paniek, wilde geen pleister en ik mocht het ook niet schoonmaken, ik mocht er zelfs niet naar kijken.
Ik kon de wond niet goed beoordelen door al het bloed, maar het was wel belangrijk om te zien hoe het er voor stond.
Ik heb dus werkelijk alles uit de kast gehaald maar ik merkte dat ze hierdoor het vertrouwen in mij kwaad raakte.
Dus ik ben gestopt met proberen en heb haar heel duidelijk laten merken dat ik niets doe wat zij niet wilt.
Wel ben ik met haar naar de dokter gegaan omdat ik het niet kon beoordelen.
Deze heeft het onder dwang schoongemaakt, dat was wel zielig en ik denk zelfs enigzins traumatisch maar het moest gebeuren.
Ik heb dan liever dat ze mij vertrouwd en dat een ander de gemene karweitjes die wel moeten gebeuren opknapt.
Dit was goed te merken want hierdoor mocht ik het uiteindelijk in de loop van de week wel schoonmaken, omdat ik haar niet heb gedwongen en haar vertrouwen weer terug had.
Soms moet je in bepaalde gevallen een stapje terugnemen om iemand voor je te winnen en deze persoon een drempel over te laten gaan.
Maar nogmaals ik denk dat het voor iedereen verschillend werkt en angst heel persoonsgebonden is.

 

Ik voel helemaal wat je moeder destijds voelde..." hoe kun je daaaar nu bang voor zijn"??

 

Ja, ze voelde zich toendertijd zo benadeeld, altijd wisten mensen het beter en vertelden zij wel even hoe ze dingen aan moest pakken mbt de angsten van mijn broertje.
Ook professionals trouwens hoor, iedereen had er wel een mening over.
Maar zoiets kun je pas echt goed beoordelen als je er zelf in staat of het heel dichtbij komt.
Mijn moeder had ook alles al geprobeerd en ieder advies opgevolgd, want dat doe je als zo iets zo'n grote impact heeft op je (gezins)leven.
Maar op een gegeven moment is het klaar met alle meningen van buitenstaanders en moet je gewoon je moederhart daarin volgen.
Mijn moeder is een hele sterke vrouw maar zoiets ligt toch altijd gevoelig ondanks dat je van jezelf zeker weet dat je het juiste doet voor je kind.
Het is om moe van te worden.

 

Ja je kunt nog zo zeker van je zaak zijn, maar als iedereen blijft commentaar geven of er rekening mee weigert te houden...
" nou als het mijn kind was wist ik het wel"
" als je er zelf zo flauw mee blijft doen, dan leert ze het nooit"
" wat een onzin zeg, ik ging daar echt niet in mee"

 

Precies, heel frustrerend volgens haar en ik kan me dat helemaal voorstellen.
Maar dat zijn meestal mensen die er totaal geen besef van hebben, dat blijkt wel.

 

Ik denk dat je gekleurd door je herinneringen van vroeger posts iets negatiever leest dan bedoeld. Voor mezelf sprekend (en ik weet bijna zeker dat dit ook voor Rabarber geldt): natuurlijk zou ik nooit duwen, maar dus wel meegaan als ze het daardoor wel zou durven. Ik zou toch echt mijn uiterste best doen de glijbaan niet helemaal te vermijden en daarin toch wel sturend optreden, als in: hoe zou jij het wel durven?

 

Nee, ik denk niet dat ik gekleurd lees, ik heb gewoon een bepaalde ervaring met angst en een angststoornis binnen mijn gezin.
Rabarber en ik denken grotendeels hier hetzelfde over.
Ik heb al duidelijk in mijn post aangegeven waar voor mij de schoen wringt en rabarber heeft dit wat duidelijker beschreven waardoor het op mij wat minder zwart wit overkomt.

 

Mijn man heeft een angststoornis (op dit moment in remissie) en ik heb sinds mijn 16e last van terugkerende depressies. Verder zijn we een heel leuk koppel hoor .

Ik ben de afgelopen jaren zo ontzettend veel zelfbenoemde experts op dit gebied tegen gekomen. De ene opmerking vaak nog dommer dan de ander. Mensen begrijpen er niks van en enerzijds snap ik het wel als je het zelf niet hebt. Ik snap de angsten van mijn man ook niet altijd en vice versa begrijpt hij mij ook niet altijd. Echter is dat volgens mij geen excuus om alles de wereld in te slingeren. Geef dan aan dat het voor jou moeilijk is voor te stellen, maar dat ie begrijpt dat het onzettend rot is en dat je het serieus neemt. Leuk als iemand weer een artikel in de Libelle heeft gelezen over het eten van drop om een angststoornis te verhelpen (om maar even iets doms te noemen), maar je hebt er werkelijk geen zak aan als mensen hier keer op keer blijven hameren. Alsof je zelf of als moeder niet alles hebt gedaan wat in je macht ligt? Serieus als het zo simpel was.....

Ik heb de afgelopen jaren geleerd om maar mijn mond te houden. Af en toe kan ik het niet laten om toch weer de discussie aan te gaan en 9 van de 10 keer voel ik mij daarna tien keer rotter. Het levert je niks op. Het is een harde les om je echte vrienden te leren kennen en besteedt geen energie in mensen die jou of je kind niet willen begrijpen.

Tuc heel veel succes met alles! Wat er ook allemaal wordt voorgesteld en gezegd. Jij blijft wel de moeder en volg je intuïtie.

 

Ik weet van mezelf dat ik niet altijd even genuanceerd ben. Al probeer ik juist met dit soort onderwerpen hier wel erg op te letten, omdat het nogal emotioneel beladen kan zijn. Ik vind het helemaal niet erg als iemand aangeeft dat het nogal zwart wit is overgekomen. Iedereen leest het vanuit zijn eigen ervaring.

Overigens denk ik wel dat we er allemaal over eens zijn dat het niet oké is om zijn kind van de glijbaan te duwen .

 

Ik vind je juist heel duidelijk hoor, wilde er eigenlijk alleen net wat meer aan toevoegen vanuit mijn ervaring omdat het voor mijn gevoel op dat ene punt iets te zwart wit beschreven stond.
Dat duwtje ging niet over jou of iemand anders, dat refereerde ik eigenlijk ten opzichte van het figuurlijke zetje voordat dat tegen mij gebruikt zou gaan worden.

 

Vooropgesteld, dit is geen aanval maar eerder een andere manier van denken.
Over het schoonmaken van een wond (of andere soortgelijke gevallen), ben je je kind dan niet een beetje voor de gek aan het houden om dit door iemand anders te laten doen, ook al is dit een arts. Wanneer een wond schoongemaakt moet worden (of een vies medicijn ingenomen moet worden bijvoorbeeld) zijn dit dingen die moeten gebeuren om erger te voorkomen. Wanneer je eerlijk tegen je kind bent door te zeggen dat het écht schoongemaakt moet worden en je weet dat dit ook écht pijn gaat doen maar wanneer je het niet doet het kan gaan ontsteken en later nóg meer pijn zal doen. Ik heb het idee dat je door eerlijk te zijn, zegt dat je weet dat het echt wel pijn zal doen en je het zelf ook liever niet zou doen als het niet écht nodig was je juist je band met je kind kan verstreken en ze je ook juist zal vertrouwen. Je geeft aan dat je het niet zou doen als het niet echt nodig is, je bent eerlijk door te zeggen dat het pijn zal doen en je laat het niet door iemand anders doen. Ze mag bijvoorbeeld 1 keer tussendoor 'stop' zeggen en je stopt dan ook. Eventueel, afhankelijk van wat het is en de leeftijd, kun je een deel door je kind zelf laten doen.