Ja je hebt gelijk, maar ik vind het heel moeilijk om nu te stoppen met stiekem controleren. Denk ook, als ik dat niet had gedaan had ik nu wéér van niks geweten. Als ik de waarheid niet van hem krijg, dan op deze manier. Ik heb al eerder bij een psycholoog gelopen, dat was tegen het eind van mijn eerste zwangerschap (ook vanwege de situatie met hem) en daarna nog eens een half jaar na de geboorte tot een jaar daarna. Toen ging de psycholoog met pensioen en ben ik er ook mee gestopt. Had geen zin meer in dat gedoe (merkte ook weinig vooruitgang). En daarnaast kwam het vlak daarna ook weer "goed" met mijn ex, waardoor ik de hele driehoeksverhouding pas kon gaan loslaten. Ik denk dat ik inderdaad een afspraak moet maken met mijn huisarts. Ik zie er gewoon heel erg tegenop. Ben bang dat het allemaal geen zin heeft. En dat er tegenaan gekeken wordt van "tja is toch je eigen schuld". Deze week heb ik ook nog een sollicitatiegesprek, maar eerlijk gezegd bij het idee alleen al zinkt de moed me in de schoenen. Ik voel dat de depressie de overhand begint te krijgen in mijn leven momenteel. Zal proberen moed te verzamelen om een afspraak te maken bij mijn huisarts.
Ga alsjeblieft naar de huisarts. Zeker als je het gevoel hebt in een depressie te raken. (ben zelf ook depressief, maar met medicatie gaat het goed) Anders hebben je kinderen straks niets aan je en dàt wil je natuurlijk ook niet. Sterkte! En laat die ex gewoon in zijn sop gaarkoken. Even alle aandacht aan jezelf schenken nu!
Ik heb je verhaal even gelezen en wat heftig voor je allemaal. Ik snap heel goed dat liefde een kwestie van gevoel is wat je maar moeilijk kan laten overstemmen door ratio. Is dat niet bij heel veel zaken zo...? Ik hoop echt van harte dat je hulp voor jezelf gaat zoeken, dat is geen teken van zwakte, dat is een teken van kracht! Het zou zo ontzettend zonde zijn als hij jouw kracht maar ook deze bijzondere periode alsnog zou vergallen. Je bent zo onwijs goed bezig! En hulp hoeft niet perse hulp van een psycholoog te betekenen. Het kunnen ook vriendinnen/moeder/zussen/broers/buurvrouw zijn die jou op dit moment een flinke steun in je rug bieden. Ga erop uit, ga leuke dingen doen, geniet en merk dat je ook zonder hem de zon kunt zien! Vergeet niet dat je hart pas kort geleden (nogmaals) door deze stumper aan diggelen is geslagen, daar mag je best wel verdriet om hebben, laat dat toe. Hoe harder je het wegstopt, hoe harder het over een tijdje alsnog tevoorschijn komt. Maar laat het alsjeblieft niet de vreugde en het geluk uit je wegnemen. Ik wens je heel veel sterkte en geluk maar ook veel vreugde en hopelijk in de toekomst een hele fijne, goede vent die wél waardeert wat hij heeft.
Bedankt meiden. Ik heb vanmiddag gebeld naar de huisarts en heb een afspraak gemaakt voor komende woensdag. Ik heb niet meer zoveel mensen in mijn leven die nog dichtbij me staan. Ben langzaam geïsoleerd geraakt na alles wat er is gebeurd sinds mijn eerste zwangerschap. Het combineren van moederschap met mijn vriendschappen (vriendinnen zonder kinderen) bleek toch lastiger dan gedacht. En wilde ook niet steeds iedereen "lastig vallen" met mijn drama. Heb wel enorm veel steun gehaald uit het zorgen voor en opvoeden van mijn kindje, maar dat neemt de eenzaamheid natuurlijk niet weg. Denk dat dat ook een reden is waarom ik hem nu erg genoeg ook nog mis. Mis zijn gezelschap, kletsen, lichamelijk contact, samen zijn. En ja, heb ook in het verleden al last gehad van depressies, dat is ook waarom ik toch de huisarts heb gebeld. Ik kan het niet verdragen als ik straks niet fatsoenlijk voor mijn kinderen kan zorgen. Doe er alles voor om het zo goed mogelijk te doen. En ben ook wel trots dat het me allemaal goed gelukt is tot nu toe sowieso (heb een gezond, altijd vrolijk en gelukkig kind). Waar ik ook nog mee zit is een eventuele omgang met mijn ex. Ik vind dat hij ervoor moet vechten wil hij een omgangsregeling. Tot nu toe heeft ie nooit moeite gedaan, en ben ik degene geweest die er altijd voor heeft gezorgd dat mijn zoontje een band met hem zou krijgen. Nu ben ik daar dus klaar mee. Maar hij laat gewoon niks meer van zich horen. Ik twijfel of ik het contact volledig moet verbreken (en dat mijn kinderen dat mij later kwalijk zullen nemen) of dat ik hem toch op enigszins regelmatige basis (1x per maand bijv.) op bezoek zal laten komen. Weet ook niet of een vriendschappelijke omgang tussen ons er nog in kan zitten na alles wat is gebeurd. Wil het liefst de touwtjes in handen houden en weet niet zo goed hoe ik het beste kan handelen. En zit natuurlijk met mijn eigen gevoelens die alles kleuren (woede, verdriet en angst/onzekerheid).
Rust en regelmaat is belangrijk voor jou en je gezinnetje. Welicht is het geen slecht idee even geen contact te hebben tot de kleine is geboren en het dan heel rustig op te bouwen. Heel veel sterkte bij de dokter, hopelijk helpt het.
Goed van je dat je contact hebt opgenomen met je huisarts! Heel veel succes morgen. Ik herken je verhaal echt heel erg. Ik moet er ook voor zorgen dat hij zijn zoon ziet want uit hem komt het niet. Hij heeft nu ook 4 weken vakantie en het is niet eens in hem opgekomen om een dagje wat leuks met mijn zoon te gaan doen. Hij heeft hem in deze 4 weken ook maar 1x 2uurtjes gezien en heb hem nu al een week niet meer gesproken. Hij vraagt niet eens hoe het met zijn kind gaat..
heel herkenbaar wat je schrijft inderdaad. Echt triest. Ik had daar ook heel veel moeite mee voordat we weer een relatie kregen. Dan had hij 3 weken vakantie, en ik hoorde maar niks van hem. Brak mijn hart (voor mijn kindje vond ik het zo zielig). Maar het ergste is nog dat hij elke keer zélf met beloftes kwam aanzetten (mijn vrije dagen geef ik door, zodat ik tijd met jullie kan doorbrengen; binnenkort heb ik vakantie, dan gaan we wat leuks doen; ik zie dat het zwaar is voor je, ik kom je helpen; enz. enz.) en ze dan vervolgens stuk voor stuk niet is nagekomen!! En dan was ik nog zo gek ook om elke keer met mijn (pasgeboren) baby maar naar hem toe te gaan. Toen ik daar eindelijk ver klaar mee was, en eigenlijk net zover was om zijn desinteresse maar te accepteren en verder te gaan met mijn leven, wilde hij dus alsnog een relatie. Dat veranderde wel veel, zeker in eerste instantie. Bijna dagelijks waren we samen en ik zag ook duidelijk verandering in de houding van ons zoontje naar hem (die wilde eerst niet veel van hem weten). Maar na de eerste periode werd dat samen zijn al minder (hij had het druk met heel veel dingen), en ik ging ook minder vaak naar hem toe (heb ook verplichtingen). Hoe dan ook, ik heb altijd wel begrip gehad voor het feit dat hij het druk heeft met een miljoen dingen (werk, studie, sport, noem maar op). En dacht dan elke keer, als we samenwonen dan is dat allemaal minder zwaar, dan zien we elkaar toch dagelijks wel, al is het maar even. Zijn genoeg papa's die het heel druk hebben en weinig tijd hebben voor hun gezin. En andere excuses. Maar de waarheid is, zijn gezin zou prioriteit moeten zijn, we hadden niet op de laatste plaats moeten komen. Zeker ons zoontje niet! Ik heb dit natuurlijk ook vaak met hem besproken en vaak duidelijk gemaakt wat ik van hem verwachtte, maar dit dringt dus niet tot hem door. Maar dat hij dan wel tijd maakt om "contacten" met andere vrouwen te onderhouden.... Nee dat had ik niet durven denken. Dat zelfs dát bij hem voorgaat....
Dankjewel! Rust en regelmaat klinkt hemels in mijn oren. Denk dat dat ook voor iets meer rust in mijn hoofd zou zorgen. Of is het andersom.. Over dat wel/geen contact zit ik nog steeds in dubio. Hij laat het volledig van mij afhangen (waardoor ik wel weer zoiets heb van, als je je er zo makkelijk vanaf wil maken, dan laat maar zitten). Misschien inderdaad de rest van de zwangerschap maar even hem op afstand houden. Klinkt heel rationeel, en rationeel lijkt me wel even goed na de emotionele achtbaan. Ben vanochtend bij de huisarts geweest. En gaan op zoek naar een passende therapie. Zat zelf te denken aan creatieve therapie. Even afwachten of hij op korte termijn dat kan regelen. Anders in gesprek bij een psycholoog, en van daaruit kijken hoe verder. Ik heb er een zwaar hoofd in. Ben bang dat ik hier nog met geen dr. Phil hoogstpersoonlijk nog uit kan komen.
Je mag er best op vertrouwen dat je hier uitkomt. Je hebt nu al zoveel moeilijke stappen gezet! Ik vindt het knap dat je onder ogen durft te komen wat er echt niet goed zit bij je ex. Persoonlijk denk ik inderdaad dat regelmaat en voorspelbaarheid voor de kinderen belangrijk zijn. Nu helemaal geen contact en bijvoorbeeld later weer wel is ook onvoorspelbaar. Als het lukt (en haalbaar is zonder al teveel ellende) lijkt een vast omgangsmoment, al is het maar een uurtje of middag per maand me voor de kindjes wel voorspelbaar. Maar jij kent je situatie natuurlijk het beste. Heel veel succes en sterkte!
Hier inderdaad hetzelfde. Elke keer zegt hij dat hij gaat veranderen en tijd gaat maken voor zijn kind. Voor zijn vakantie had hij hem ook een maand niet gezien en was het ook, ik heb straks vakantie en dan kan ik heel veel met hem doen. Weer niet nagekomen dus.. Zo gaat het altijd. Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je huisarts! Hopelijk kunnen jullie de juiste therapie vinden.
Ik lees dit topic al vanaf het begin mee, maar heb nog niet gereageerd. Ik wil gewoon even zeggen dat ik jou echt een sterke vrouw vind. Je komt voor mij helemaal niet naïef over en ik weet zeker dat jouw kindjes genoeg kunnen leren van zo'n mama als voorbeeld!
Tja, wat moet je daar nou mee, met zo iemand? Want het kost ook elke keer energie om aan hem te blijven trekken, maar vooral elke keer weer het verdriet teleurgesteld te worden. En dan komt nog het dilemma (tenminste, zoals ik het ervaar), nu is het kindje nog klein en "hij weet niet beter" zoals dat altijd makkelijk gezegd wordt. Maar wat als hij wat ouder is en keer op keer teleurgesteld wordt door zijn eigen vader? Want verandering zit er klaarblijkelijk echt niet in. Hoe moet je daarmee omgaan en hoe moet je je kind daartegen in bescherming nemen? Heb vanochtend weer even telefonisch contact gehad met de huisarts en heb over een kleine 2 weken de eerste afspraak bij de psycholoog. Van daaruit zie ik het dan verder.
Dankjewel voor je lieve reactie. Dat ik de beslissing genomen heb een punt erachter te zetten geeft me inderdaad wel een sterk gevoel. Tegelijk voel ik me erg zwak als ik bedenk dat ik weer heel alleen ben en dat ik de steun van een partner erg mis. Maar ik hoop idd het goede voorbeeld te geven voor mijn kindjes. En hoop dat zij later daardoor wel hun leven (relaties) fatsoenlijk kunnen onderhouden en goed en respectvol omgaan met medemensen. Dat is iets wat ik ze sowieso zal bijbrengen. Vind normen en waarden nogal belangrijk.
Soms is het inderdaad beter als je ouders gescheiden zijn. Zelf ben ik ook opgegroeid met een alleenstaande moeder. Ouders gescheiden toen ik een jaar of 5 was. Mijn vader was ook geen goede vader. Zijn ook nogal heftige dingen gebeurd in mijn jeugd. Had altijd gedacht het zelf toch beter aan te pakken wat dat betreft. Gelukkig is mijn situatie nu ook lang niet zo ernstig als tussen mijn ouders. Maar ik heb toch altijd een vader gemist die er voor ons was. Gewoon het "gezin-zijn". Lijkt me heerlijk, zo'n warm thuis met gezelligheid en liefde. Had ik mijn kinderen (en mezelf) gegund. Helaas mislukt. Heb sinds ik zelf moeder ben ook veel meer respect gekregen voor mijn eigen lieve mama en alles wat ze voor mij heeft gedaan.. :')
Dankjewel voor je reactie. Er zit wel wat in wat je zegt, dat het verwarrend zal zijn om nu het contact te verbreken en het later weer op te pakken. Ik weet het wat dit betreft gewoon totaal niet. Inderdaad is regelmaat erg belangrijk. Een probleem is ook wel een beetje dat mijn ex een behoorlijk onregelmatig leven leidt. Buiten onregelmatige werktijden en -dagen, heeft hij daarnaast nog heel veel andere activiteiten. Hij is helaas geen held in het nakomen van afspraken/beloftes. Maar goed, hij zal toch moeten als ik besluit hem toch weer toe te laten. Dan zal hij aan mijn "eisen" moeten voldoen. En ben eerlijk gezegd ook een beetje bang voor de confrontatie met hem. Omdat ik toch een zwak heb voor die man, laat me op de een of andere manier door hem beïnvloeden (ofwel manipuleren). Maar dat is dan weer mijn probleem natuurlijk. Moet ik zelf boven zien te staan en aan werken. Sta echt wel mijn vrouwtje hoor, ben niet dom en heb ook een eigen mening, dat is het niet, maar met hem.. Weet ook niet precies wat het is.
Knap dat je zo eerlijk bent. Alleen al dat je hierover eerlijk bent tegen jezelf zal je uiteindelijk de inzichten gaan geven die je nodig hebt om haalbare keuzes te maken. Soms hebben mensen nou eenmaal zo'n zwakke plek voor iemand, dat heeft in mijn ogen niks met intelligentie te maken. Het heeft wel met kracht en inzicht te maken om dit te doorbreken.
Pff wat een verhaal! Wat heb jij het zwaar gehad. En je misschien tegen beter weten in, keihard in gezet voor een warm gezin. Ik denk dat het belangrijk is om te weten dat je ook een heel warm en gezellig gezin kan zijn met maar 1 ouder. Ikzelf heb de luxe van 2 lieve ouders die van elkaar houden. Maar binnen de familie wel anders gezien. En dat gezin, moeder met zoon en dochter, zijn echt mijn favoriete familieleden. Altijd zo vol liefde voor elkaar. Als een gezin een voorbeeld is, dan zijn zij het (naast mijn eigen gezin dan, mijn ouderlijk gezin en ik hoop ook mijn eigen gecreëerde gezin). Wat betreft de omgang, kan je niet langs het cjg? Zij kunnen je hierin goed begeleiden. Gesprekken met jou en hem en dan kunnen zij een tussenpersoon zijn binnen het contact of naar een instantie verwijzen die dat kan. Kost jou niks, kan wel veel opleveren, juist voor je kindjes. En ook dan kan je weer zeggen dat, zelfs nadat je tot op je botten gekwetst bent, je alles hebt gedaan om een band te creëeren tussen papa en de kindjes. Ik hoop dat je er uit komt, en dat je sterk genoeg bent hem uit je liefdesleven te houden. Hij is de biologische vader van je kinderen, en meer niet. Dat heeft hij echt wel verspeeld!
Dankjewel voor je reactie! Het beste is natuurlijk als je je leven kunt leiden en beslissingen kunt nemen op basis van zowel je verstand als je gevoelens (wijsheid). Probleem is bij mij vaak dat deze meestal in "oorlog" zijn. En in dit geval heb ik de pech gehad dat deze man een dubbelleven heeft geleid (dit heeft hij nu ondertussen ook zélf toegegeven). Is voor mij wel weer een klap dat alweer blijkt dat ik echt niemand kan vertrouwen.
Dankjewel voor je reactie! Je hebt wel gelijk, het kan ook inderdaad, zeker nu met mijn tweede kindje op komst. Met ons drietjes zijn we ook al een gezin. Het mooiste vind ik dat mijn kinderen in ieder geval altijd elkaar hebben. Hoop dat ze een hele goede band krijgen. Heb er wel vertrouwen in dat dat goed komt. Het is denk ik vooral heel moeilijk voor me omdat ik het juist altijd heb gemist, 2 liefdevolle ouders, een warm thuis. Ik was als kind ook al heel vaak alleen. Voel me nu of het mijn lot is alleen door het leven te moeten gaan. Heb wel mijn kinderen gelukkig, maar het is uiteraard niet hun taak om mijn "gemis" op te vangen. Mis nu gewoon heel erg een man aan mijn zijde. Heb de website bekeken van het cjg. Vind het wel een beetje een eng idee. Ben bang dat we dan overkomen als een "probleemgezin" en daar zit ik nou ook niet echt op te wachten. Heeft er iemand ervaring met deze instantie? Doen ze bijvoorbeeld aan huisbezoeken of iets dergelijks? Niet dat ik wat te verbergen heb, maar uhm, liever niet.
Cjg doet wel aan huisbezoeken maar niet zomaar. Daarbij kom jij naar hun en niet zij naar jou met een hulpvraag. Een vriendin van mij is daar laatst geweest omdat haar bijna ex-man haar beschuldigde van alles. Hij in gesprek, zij in gesprek. Cjg geluisterd en zij kregen de tip mee een bepaalde ouder training over samen scheiden bij een andere instelling te doen. Zij tevreden, hij niet want dat was niet zijn doel. (Maar goed, die scheiding is ook wel echt ingewikkeld). Ze oordelen niet gelijk, kijken enkel met je mee wat ze voor jou en jullie situatie kunnen betekenen. Ik vind het een fijn systeem, juist omdat je er ook gewoon advies kunt vragen om er niks mee te doen en er dan nog niks gebeurd. Kijk als zij zich echt heel erg zorgen maken, dan zijn ze wettelijk verplicht stappen te ondernemen. Maar dat is iedereen die op professionele wijze contact heeft met jouw kinderen. Dan zou je ook niet naar het cb kunnen.