Om maar meteen met de deur in huis te vallen; mijn oudste zoon (5,5 jaar) zuigt me leeg qua energie. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij 'anders' is. Als baby heeft hij extreem veel gehuild en gedijde alleen op een strak schema. Voor alle baby's is dit natuurlijk wenselijk, maar hij had er héél veel last van indien dit een keer niet gebeurde. De eerste jaren van zijn leven was hij enorm gefrustreerd en voor mijn man en mij is dit een hele zware periode geweest. Zó zwaar, dat we het eigenlijk bij één kindje wilden houden. Ik moet er ook nog bij vermelden dat ik een heftige postpartum depressie heb gehad na zijn geboorte waarvoor ik 3,5 maand samen met hem opgenomen ben geweest in een psychiatrisch centrum. Inmiddels is hij 5,5 jaar en hij vraagt zeer veel aandacht. Iedere dag hoor ik 100 keer: Mama, mama, mama, en dan zeg ik : Ja? En dan gaat hij pas bedenken wat hij wil vragen. Dit doet hij ook wanneer ik in gesprek ben met iemand anders en dat is storend. Het gaat hem dus vooral om de aandacht die hij continue van mij wil hebben. Hij is onzeker en vraagt vaak om bevestiging. Vorige week durfe hij voor het eerst alleen van de grote glijbaan in het zwembad. Dat heb ik toen de hele dag moeten horen, steeds in andere zinnen. Dus niet een paar keer, maar echt íedere minuut ging het hierover. Verder kan hij zich niet goed alleen vermaken met speelgoed thuis, maar gaan we naar een speeltuin, dan zie ik hem niet, want; glijbanen! Dan is hij echt in zijn element, maar helaas laat het weer het niet altijd toe. (op een binnenspeeltuin na dan) Hij heeft een obsessie voor deurtjes die open en dicht kunnen. Als klein kind kon hij een uur buiten met het hek van het schoolplein spelen. Open, dicht, open dicht. Nu heeft hij een obsessie voor liften en roltrappen. Hem meenemen naar een winkelcentrum waar beiden zich bevinden is nauwelijks te doen. Ook als we ergens zijn en we gaan weg, moet ik dit minimaal een kwartier van te voren melden, anders hij raakt hij helemaal van de leg. Verder heeft hij geen greintje geduld en doet iets voordat hij erover nadenkt. Bijvoorbeeld, zijn broertje een mep verkopen of iets zo maar door de woonkamer gooien. (terwijl hij weet dat hij dat niet mag) Een paar kleine dingen waarvoor hij van mij een reprimande krijgt, maar het blijkt niet door te dringen. Keer op keer herhalen deze dingen zich en wanneer ik echt goed boos word gaat hij huilen omdat hij zich het 'slachtoffer' voelt. (terwijl hij het nota bene zelf uitlokt) Mijn man heeft trouwens ADHD en mijn schoonouders herkennen hun zoon wel in onze zoon, dus wie weet heeft hij het ook. Ik ben wel een paar keer bij een maatschappelijk werker geweest en die gaf wat handvatten en adviezen qua opvoeding, maar echt veel beter werd het er niet van. Ik vraag me af wie ik moet benaderen om zijn gedrag te laten onderzoeken? Wie weet overdrijf ik wel en is er niets aan de hand. Ben ik alleen moe van de zwangerschap en van het feit dat ik beide kinderen nu fulltime thuis heb. (gastouder is met vakantie) Ik weet ook niet of ik nu een redelijk beeld geschetst heb en wat ik hier verder mee wil. Misschien tips, (h)erkenning? Het is in elk geval fijn om het even van mij af te schrijven. Bedankt voor het lezen! P.s: Broertje is heel makkelijk, kan zich wel goed vermaken, houd wel van knuffelen e.d. Vandaar dat ik het verschil nu goed kan zien.
mijn zoon 3 jaar herken ik hierin .. die zuigt ook heel veel aandacht 100x per minuut mama.. en altijd zelfde dingen maar hij heeft wel een fikse taalachterstand dus dat kan dezelfde zinnen verklaren. mijne is ook nog s altijd driftig vanaf ze geboorte maar ook zo lief dat ik er niet doorheen ga zitten.. maar vervelend is t soms wel!!
oja mn zoontje luistert ook heel slecht.. dat is ook heel frustrerend ik hoef maar iets fout te zeggen in z'n ogen en tis helemaal mis en het einde vd wereld. gaat hij krijgen slaan schoppen in supermarkt bijv gisteren en heel heftig...
Mijn zoon heeft geen taalachterstand, maar blijkt wel aan één oor hardhorend. Hiervoor gaan we binnenkort naar de KNO-arts. Ik vraag me af of dit gedrag niet gewoon leeftijdsgebonden is, maar als ik dan naar zijn broertje kijk en naar vriendjes vragen die toch niet zo extreem veel aandacht. Naast alle bovengenoemde kenmerken van hem is het een heel zachtaardig, lief jongetje, die beretrots is als hij complimentjes krijgt. Ook heel behulpzaam naar andere kindjes toe. Altijd helpen met schoenen aandoen en ritsen dichtdoen of helpen als een kindje in de speeltuin ergens op is geklommen en niet meer naar beneden durft. Dat moet dan wel een aantal keer aan mama verteld worden zodat hij complimentjes kan ontvangen.
Ik herken veel van het gedrag dat je beschrijft, van mijn oudste met autisme. Obsessief (en eenzijdig!) bezig zijn, heel veel praten (over hetzelfde), heel veel bevestiging nodig hebben, impulsief reageren etc. Eindeloze 'ge-mama?' ... Ik weet hoe je daar knettergek van kunt worden, het lijkt me zinvol om je kind te laten onderzoeken. Gezien ook problemen met gehoor, lijkt me audiologisch centrum een goede plek om te beginnen. Ik weet van de tijd dat onze zoon onderzocht werd dat slechthorendheid ook 'autistisch' gedrag kan geven en langzamere sociaal-emotionele ontwikkeling (we zijn vaak gevraagd naar zijn gehoor , wat in zijn geval helemaal top was). Wanneer ga je naar KNO? Bespreek daar ook zeker deze gedragsproblemen die je ervaart, misschien dat deze verwijzing naar audiologisch centrum zou kunnen regelen. Andere manieren zou kunnen zijn via huisarts, schoolarts en misschien ook nog wel Integrale vroeghulp?
Ik herken hier heel veel in! Zoontje ook 5,5. Super lief kind maar ohoh wat zuigt hij mij soms leeg. Extreem druk ook obsessies voor dingen en de hele dag mama mama mama en waarom? Praat de hele dag echt aan 1 stuk door. Mijn zoontje is wel gediagnosticeerd met adhd, niet gek heb zelf add. Aggressief is hij totaal niet maar zoekt telkens zijn grenzen op! Je bent de hele dag aan het waarschuwen vreselijk uitputtend! Ik moet wel zeggen dat hij sinds zijn medicatie een heel ander kind is geworden in positieve zin. Kan zich eindelijk ergens langer op concentreren school 100% verbeterd van score e op zijn cito naar a gegaan. Zit nu met 5,5 in groep 3. Maar het praten en leegzuigen is er zeker nog wel maar in veel mindere maten. Het is een clown en blijft een clown en eigenlijk vind ik dat ook best leuk! Echt een gezellig kind maar soms? Hoofdpijn! maar dit lijkt wel echt op adhd. Mijn moeder opa tante en ikzelf hebben het dus ben er aardig in thuis hihi.
Bedankt voor je reactie. We gaan 17 augustus naar de KNO-arts. Goed om te zeggen dat ik daar zijn gedragsproblemen moet bespreken want dat zou ik anders niet gedaan hebben denk ik. Fijn ook om wat herkenning bevestigd te krijgen. Nog even wat aanvullende kenmerken van hem; het is altijd ikke, ikke, ikke. Net heeft zijn broertje een filmpje uitgezocht om te kijken en zegt hij gelijk; maar IK wil kiezen, terwijl hij juist al zo vaak dingen mag kiezen. Nu ik dit stukje aan het schrijven ben zitten de jongens naast me. Broertje zit rustig televisie te kijken en J. stelt me iedere minuut tien vragen. (Waarom dit? Waarom dat? Wat betekent zus? En dan echt de meest 'stomme' vragen waarvan hij het antwoord allang weet) Ik word er gewoon gek van en zit er soms best doorheen. Verder heeft hij een ijzersterk geheugen. Stond ook in zijn rapport en dat afspraak afspraak is. (op school dan, thuis gedraagt hij zich meer impulsief en 'vergeet' dingen die hij niet mag) Ook wil hij bij een opdracht die hij krijgt precies weten wat er van hem verwacht word. (onzekerheid, geen fouten willen maken) En hij moet weten dat hij de beurt krijgt als hem iets gevraagd word anders wil hij nog wel eens afgeleid zijn en schrikt dan als zijn naam ineens genoemd word. Op school gaat het best goed. Misschien als hij moet leren lezen en schrijven dat zijn concentratieprobleem dan meer opspeelt, maar voorlopig is het nog niet zo ver. Hij heeft ook aardig wat vriendjes en kan redelijk goed samen spelen. Het liefst wel op zíjn manier, maar gelukkig gaat niet elk ander kind hierin mee zodat hij zich ook wel eens moet aanpassen. Meestal lukt dit ook wel. (behalve met broertje, die zit hij constant te neten *zucht*) Ik lees in je onderschrift dat jouw zoon ook een verstandelijke beperking heeft. Is dit uitgekomen tijdens de onderzoeken naar zijn gedrag? Wat maakte dat jij als moeder aan de bel trok? En bij wie ben je het eerste met jouw verhaal geweest? Heb je adviezen gekregen hoe om te gaan met je zoon en is het daardoor nu makkelijker voor jou en zijn zusjes? Ik ben in elk geval blij met je reactie want een hoop mensen zeggen; ik vind dat kinderen van tegenwoordig veel te snel etiketten krijgen opgeplakt, is niet nodig. Maar dat zijn wel de mensen die 'makkelijke' kinderen hebben en geen idee hebben hoe vermoeiend het is om een kind te hebben dat zó extreem veel aandacht vraagt. (thuis is hij anders, dan op bijvoorbeeld een verjaardag, daar gaat hij redelijk zijn gangetje)
Bedankt voor je reactie. Fijn om wat herkenning te krijgen. Zelf zat ik ook aan ADHD te denken (aangezien mijn man dat ook heeft) met wat autistische kenmerken, maar goed ik ben geen professional. Hoe heeft het trajecht van diagnosticeren er bij jullie zoon uit gezien? Ben je eerst naar de huisarts geweest en wat waren de volgende stappen? Welke medicatie gebruikt je zoon? Man is hier echt ànti medicatie omdat hij geen 'troep' in ons kind wil en zelf Ritalin in het verleden heeft gebruikt en daar enorm depressief van werd. Ik weet dat er inmiddels andere medicatie is en ik ben pro mits het kind er baat bij heeft. Man gebruikt niets meer, maar is volwassen en kan dus beter met zijn ADHD omgaan, maar voor een kind ligt dit toch anders. Na de vakantie gaat zoon naar groep 2, dus ik denk dat een concentratieprobleem nog niet extreem op zal vallen. Eerder in groep 3. Thuis kan hij hooguit een kwartier met een stuk speelgoed spelen en dan begint hij weer hanstanden op de bank te doen, van kasten af te springen etc. Hij weet dat dit niet mag, maar dat is het impulsieve in hem. Verder is het een lief en gevoelig jongetje en voel ik me wel eens schuldig dat ik hem áltijd moet waarschuwen. Hij krijgt hierdoor het gevoel dat ik zijn broertje liever vind en dat is natuurlijk niet waar, maar hij kan daar echt verdrietig om worden. Ik weet nu in elk geval dat ik actie moet ondernemen en dat dit gedrag toch ergens vandaan 'moet' komen. Bedankt!
Vanaf dat mijn zoon 1 jaar was, viel hij op omdat hij meerdere 'mijlpalen' niet haalden (bijv klappen, optrekken tot staan, praten), maar CB was daar vrij laks in (hebben het gemist ...). Wij kregen thuis vrij heftige gedragsproblemen en slaapproblemen, waarvan ik langere tijd heb gedacht dat het 'pittige peuterpubertijd' was. Ging ook enorm aan mezelf twijfelen, ik dacht ik niet voor moederschap gemaakt was, omdat niets werkte, niets liep, ik had geen enkele grip... KDV trok op een gegeven moment aan de bel dat ook zij zich ernstig zorgen maakten over zijn ontwikkeling. Dat was voor mij enorme eye-opener (ik kende geen andere kinderen, dus kon hem ook niet vergelijken). We zijn toen begonnen met fysio en logopedie, en van daar uit werd al snel duidelijk dat er veel meer aan de hand was. Via logopedie verwezen naar audiologisch centrum, waar hij uitgebreid onderzocht is (logopedie, gehoor, kinderpsycholoog en IQ-test). En toen zijn de 'labeltjes' begonnen : vermoeden autisme, zwakbegaafd en sensorische integratie stoornis. En bleek zijn gedrag toch echt wel anders te zijn dan 'gewone peuterpubertijd'. Zijn toen verwezen naar Kentalis waar hij op een (intensieve) vroegbehandelgroep heeft gezeten (4 dagen in de week, orthopedagogische begeleiding, logopedie, fysiotherapie, ouderbegeleiding en oudercursus). Hij bleek een achterstand in algehele ontwikkeling te hebben van gemiddeld 1 jaar (hij was toen 3,5 jaar), op sommige fronten zelfs 2 jaar. Terwijl hij daar zat hebben we ook een officiële ASS diagnose van kinderpsychiater gekregen. Nou ja, zo is er nog veel meer gevolgd qua hulpverlening en dokters. IQ zakte ook bij opeenvolgende testen. We hebben vrij intensief dus begeleiding gehad in opvoeding en veel geleerd over hoe om te gaan met. En hoewel ik (zoals hulpverleners dat zeggen) pedagogisch uitstekend onderlegd ben, is zijn problematiek zo complex dat gespecialiseerd hulp echt nodig is. Ik heb de afgelopen 2 jaar een ouderbegeleidster die gespecialiseerd is in de combinatie ASS en verstandelijke beperking. Zij geeft inmiddels aan dat ze me eigenlijk niets meer kan leren . Is het nu makkelijker voor mij en dochters? Strikvraag... . Uiteraard veel beter dan het zou zijn geweest zonder hulpverlening (en medicatie in ons geval). Maar makkelijk? Nee. Ik zeg altijd maar dat het anders is, dat je went aan dingen, je weg vindt in dingen en manieren vindt waarop het beter werkt, maar mijn zoon blijft heel zorgintensief. En heeft daarvoor nu ook een levenslange (grote) zorgindicatie voor gekregen.
Bedankt voor je antwoorden Kache. Ik dacht dat een audiologisch centrum alleen voor gehoor is, maar dat is dus niet het geval? Het lijkt me vrij heftig om een kind met autisme én ook nog een verstandelijke beperking te hebben. Kon jij dat gelijk accepteren? Wat houd een levenlange zorgindicatie in. Dat er altijd hulpverlening nodig zal zijn en deze vergoed word? Zit je zoon nu ook nog op een behandel/activiteitencentrum of heb je hem fulltime thuis? Dat lijkt me superzwaar namelijk. Sowieso petje af voor hoe je ermee omgaat. O ja wat voor medicatie krijgt hij? Is dat speciaal voor zijn autisme? Ik wist namelijk niet dat daar ook medicatie voor bestond. Een hoop vragen weer, maar ik ben benieuwd naar ervaringen. Al heeft mijn zoon geen verstandelijke beperking en is hij motorisch supergoed onderlegd, ik vind het fijn om ervaringen te horen van moeders met kinderen die 'anders' zijn. Dank je!
Accepteren? Vind ik altijd een rotwoord ... Ik heb er mee leren leven, ik heb een rouwproces doorlopen, ik heb er mijn weg in gevonden (wat moet je ook anders, het is zoals het is, daar kan niemand wat aan veranderen), maar als ik de kracht had zou ik het zo wegtoveren ... Het is een zware weg om te moeten bewandelen in het leven, niet op de laatste plaats voor hem. Het is in mijn beleving wel echt een dubbele handicap. Levenslange indicatie houdt in dat hij nu toegelaten is tot de Wet Langdurige zorg, hij heeft 24 uur per dag nabijheid nodig. Dus levenslang (intensieve) zorg betaald door de staat/belastingbetalers. Maar nee, hij zit niet fulltime thuis (gelukkig ), hij gaat gewoon naar school (speciaal onderwijs voor zeer moeilijk lerende kinderen, speciale prikkelarme auti-klas), hij heeft inmiddels ook leren lezen en kan een beetje schrijven e.d. Na school is hij 2 middagen in de week bij onze PGB-er thuis, de woensdagmiddag komt ze bij ons in huis en 2 middagen 'doe ik zelf'. We zijn nu nog op zoek naar weekendopvang waar hij 1 dag in weekend kan zijn (om ons en hem rust te geven) en in de toekomst zou kunnen logeren. Als hij straks volwassen is, zal hij op een beschermde, begeleid wonen groep hopelijk zijn 'thuis' kunnen maken, waarbij begeleiders hem helpen en ondersteunen bij dagelijkse activiteiten, dagbesteding en zelfzorg (zo'n beetje wat wij nu doen, zoals helpen met aankleden, persoonlijke verzorging, maaltijden bereiden, dagstructuur/planning e.d.) Er is niet echt medicatie tegen 'autisme' maar wel tegen symptomen, zoals onrust, agressie, angst, overprikkeling, dwanghandelen, depressie etc. Dat is maatwerk, niet iedereen heeft baat bij hetzelfde. Mijn zoon krijgt risperidon (relatief veel voorgeschreven bij ASS), wat grofweg prikkels en angst dempt en het voor hem allemaal beter behapbaar maakt. Zonder kan hij niet functioneren.
Herkenbaarheid lees ik vooral. Onze 7 jarige heeft een diagnose ADHD, gecombineerde type. Wat exact in de papieren staat is forse ADHD gecombineerde type met mogenlijk disharmonisch profiel. Zijn nu startende met medicatie , deze is nu duidelijk nog niet sterk genoeg, aankomende vrijdag weer terug. Hij gaat na de zomer groep 3 nogmaals doen en zodra medicatie is ingesteld een iq test om te kijken of er inderdaad een disharmonisch profiel is en dan is het kijken of alles tezamen( medicatie/ begeleiding/ doubleren dus herhalen) voldoende is om op regulier onderwijs te blijven. Ik zou in jullie schoenen. Beginnen inderdaad bij audio,ogisch centrum, huisarts en dan verwijzing voor psychologisch onderzoek .
Even een vraagje; als ik langs de huisarts ga voor verder onderzoek bij mijn zoon, moet hij dan mee? Of is het beter dat ik alleen ga zodat ik rustig mijn verhaal kan doen?
Ik zou eerst een (dubbele!) afspraak in je eentje plannen. Niets zo vervelend als over een kind praten terwijl het erbij zit. Ik kan me zo indenken dat de ha je zoon dan ook nog wil zien, maar dan heeft de ha alle achtergrondinfo al en kan hij gerichte vragen stellen rechtstreeks aan je zoon. Ik vermoed dat je ha dit ook prettiger vindt.
Ok dank je! 👍 Helaas is mijn eigen zeer fijne huisarts net met vakantie dus ik moet nog even wachten. 😅