Ons zoontje is nu net 3 jaar en huilt echt om alles wat je maar kan verzinnen... Het is nooit een heel stoer mannetje geweest, maar het lijkt alleen maar erger te worden. Hij komt vanuit lekker zelf spelen ineens huilend aan dat hij zo een dorst heeft... (uuhm, misschien is gewoon even vragen of je drinken mag een beter idee) Hij huilt omdat zijn beker groen is en hij groen toch niet zo mooi vindt... Hij huilt omdat de zon in zijn gezicht schijnt en hij dat echt-niet-fijn-vindt en de zon niet weg gaat... Hij huilt omdat hij de deur van de auto niet open wil maken, omdat die nat is van de regen... Eigenlijk om elk klein ding kan hij wel huilen en dat de hele dag door, dit zijn alleen de dingen al die ik zo van de afgelopen uren kan herinneren. Ik heb al geprobeerd hem uit te leggen dat hij gewoon kan praten en kan vragen wat hij wil, hem het juiste gedrag voorgedaan in rollenspelletjes met mijn man (beetje overdreven dingen aan elkaar vragen of uitspreken naar elkaar). Uitleggen dat hij bij pijn, of verdrietig zijn ergens over, zeker wel mag huilen en ook benoemen als hij zich stoot dat hij dan terecht huilt. Positieve aandacht geven als hij het wel zonder huilen vraagt/zegt, van alles heb ik dus al geprobeerd met hem. (niet alles tegelijk uiteraard) Inmiddels kan ik steeds minder van hem hebben en ben ik de minder pedagogische weg in gegaan, van hem nadoen hoe hij bezig is tot mopperen op hem als hij weer eens huilt, of zeggen dat hij vast wel ergens een mooi hoekje kan vinden om te gaan huilen Is het een fase van een driejarige, of is dit het karakter van onze zoon waar ik mee moet leren dealen? Iemand met ervaring die wat tips en handvatten kan geven om uit het negatieve te komen met hem? Het is een pienter mannetje die veel nadenkt over dingen en cognitief verder is dan sociaal emotioneel Toen hij zich straks stootte en ik hem vroeg of hij een kus wilde zei hij dat dat toch niets helpt en dat een nat doekje beter was, omdat dat wel echt helpt....
Hier werkte keer op keer benoemen heel goed;'Ik zie dat je erg verdrietig bent omdat je de groene beker kreeg in plaats van de rode.', 'Jij bent nu wel heel verdrietig he? Daarom moet je zo huilen...' 'Tjonge, wat maakt die zon jou verdrietig zeg! Vervelend he dat het licht zo fel is?' Hier was de oudste naast vaak erg verdrietig ook vaak heel boos om alles. Boos op de wind, boos omdat iets niet lukte, etc etc. Dus bij boos benoemden we het ook altijd. We lazen boekjes over emoties (bv van Kathleen Amant) en naarmate ze het zelf beter kon benoemen, nam het overdreven huilen of driftig doen af. Ze kon gewoon beter verwoorden wat ze wilde;'Ik ben boos omdat de wind mijn haren in m'n ogen blaast!!' etc. Was hier echt een fase!
Ja, herkenbaar, ook dat boos worden! Hou oud was je oudste toen het minder begon te worden? Ik hoop echt heel erg dat we nu op het hoogtepunt zitten, want mijn energie is ver te zoeken op het moment. Mijn man is beter in het benoemen richting zoon dan ik en heeft meer geduld, ik krijg het bijna mijn mond niet uit en het is ook zooooo vaak nodig Helaas voor mijn zoon ben ik het meeste met hem thuis De boekentip is een goede, hij leest erg graag boekjes. Verbaal is hij ook echt sterk en bouwt ingewikkelde zinnen, maar als het om emoties gaat dan is dat ineens niet meer terug te zien ofzo.
Mijn dochter had ook zo'n fase op die leeftijd, erg vermoeiend inderdaad. Bij haar werkte benoemen juist averechts, dan stond ze te brullen van nee ik ben niet boos Ik probeerde er zo snel mogelijk achter te komen wat ze wilde door het huilen heen, viel niet altijd mee, en dan gaf ik het met de woorden: dat had je toch gewoon kunnen zeggen malle meid, of iets in die strekking, beetje achteloos uitgesproken. Dan was het drama ook altijd gelijk over. Maar om eerlijk te zijn heb ik terugjammeren ook wel eens gedaan, je bent niet altijd even geduldig... Het ging uiteindelijk vanzelf weer voorbij gelukkig.
https://www.bol.com/nl/p/bang-boos-blij/9200000011135773/ Altijd als wij in een uitdagende fase belanden zoek ik boekjes van Liesbeth Slegers. Het begon met voorbereiden op de peuterspeelzaal. Goh, wat was dat een drama. Door regelmatig een boekje te lezen met dit onderwerp en met de clou 'mama komt altijd terug', kreeg hij vertrouwen in de nieuwe situatie. Even als de tandarts, durven plassen op het potje enz.. Voor elke situatie is er wel een boekje van L. Slegers. Het mooiste vind ik dat het symplistisch geschreven is zonder poespas. To the point zeg maar. Konijnen op potjes of olifanten op school, boze en blije giraffen en apen in het zwembad.. tsja.. zijn niet aan mij besteed haha. Benoemen van emoties zoals hierboven iemand omschreef helpt hier ook. Ook als een ander kindje boos is, of ikzelf. Als ik dat niet even met hem bepraat, is hij daar dagen mee bezig. Gevoelige kindjes.. ik vind het soms best lastig, maar in rustige periodes zie ik weer de voordelen en mooie kant van zijn karakter. Mijn zoon heeft soms jammerdagen en woedeuitbarstingen in lastige periodes. Als ik merk dat ik wil gaan schreeuwen, loop ik even een minuutje weg of geef het stokje aan mijn man als hij er is. Als hij hele middagen jammert laat ik het huishouden een beetje liggen of we doen alles samen. Dat werkt het beste. Tijdens een woedebui draag ik wel eens oordopjes (ja echt, die gevoeligheid heeft hij niet van een vreemde ), ga op de grond zitten met een tijdschrift en zeg dat ik zie dat hij heel boos is en hij altijd bij mama mag komen. Dat wil hij dan niet. Maar na een tijdje wel. Zo ben ik wel bij hem, heb respect voor zijn boosheid, maar wordt ik er zelf minder krankzinnig van. En soms schreeuw ik het hele huis door, maken mijn man en ik ruzie over wat het beste helpt recht voor zl's neus , loop ik met een blaffende hond en vogelnest op mijn hoofd met een vechtende krijzende peuter onder mijn arm langs het kanaal richting ons huis. Het gaat weer over zal ik maar zeggen.
Hahahaha.... Zo niet herkenbaar dit Maar dank samarinde voor je boeken tips. Mijn zoontje is ook zo gevoelig. Meestal weet ik er wel mee om te gaan. Veel benoemen, routine, laten kiezen soms even laten huilen terwijl ik er idd bij zit en daarna knuffelen...maar soms idd....ach we zijn allemaal maar mens.
Ik negeer de kinderen als ze zeurend huilen. Vertel ze wel dat ik ze niet versta als ze zo doen en het op een normale manier kunnen vragen. Ga dan ook verder met m'n dagelijkse dingen en luister ook echt pas als ze het normaal vragen.
Toen mijn oudste 3 was (en nu nog trouwens...) was zoveel huilen om kleine dingen een teken dat er iets anders aan de hand was. Zo had ze zo'n fase vlak na de geboorte van haar zusje of toen ze bijna naar school mocht en ook regelmatig als ze moe is, omdat ze net even iets te weinig slaapt (in de vakanties bijvoorbeeld). Gaat alles goed en is ze uitgerust en gezond dan gedraagt ze zich niet zo. Zou het kunnen dat dit bij je zoontje ook zo zit en dat er een "reden" is waarom hij zo huilerig is. Misschien slaapt ie net even te weinig ofzo?
Is het echt huilen of is het jammeren? Soms worden dingen ook een gewoonte... Mijn dochter heeft er ook een handje van in de piepstand te gaan staan. Ik zeg dan gewoon dat ik haar niet versta. Plop, knopje om en ze praat normaal. Je kunt een gevoelig kind zijn, maar huilen omdat je een groene beker hebt ipv een rode en omdat de zon in je gezicht schijnt? Eh...dat valt bij mij in de categorie aanstelleritus op die leeftijd.
het is een fase-het is een fase-het is een fase-het is een fase-het is een fase-het is een fase-----> aaargh, maar wel een érg vermoeiende... succes, het gaat voorbij...
Soms is het echt huilen en soms is het zeuren. Het is inderdaad een gevoelig mannetje. Hij raakte een paar maanden geleden nog in paniek om het geluid van een roldeur... Ik kan zo niets verzinnen wat er verder aan de hand zou moeten zijn, er zijn geen veranderingen op het moment. Hij doet nog steeds een middagslaap, zonder de middagslaap wordt het inderdaad NOG erger. Het zal vast een fase zijn, maar ik haat de fases inmiddels Zeker deze, omdat ik zelf hier veel te nuchter voor ben en helemaal niks heb met dit pieperige gedrag. Maar ik wil er wel een weg in vinden om dus niet te bot te worden tegen hem en pedagogisch onverantwoorde dingen te doen...
Ik ben een vreselijke moeder. Negeer dus kinderen die piepen om het piepen. Ik luister als je gewoon kan praten. Dit is dus ook mijn standaard mededeling. Een beker niet de goede kleur? De volgende keer beter. Maar ik ben ook wel wat hard bij vallen enzo. Ik kijk altijd eerst hoe de kinderen reageren na een val. Ik ben niet snel boos en zal ook niet snel uit mijn slof schieten. Maar bij piepende kinderen.. oef dan word ik af en toe wel een beetje een botte hork.
Misschien moet ik ook gewoon zeggen dat ik alleen luister bij normaal praten en in de negeerstand gaan bij zeuren ipv reageren/boos worden, dat heb ik nog niet geprobeerd. Het nadeel is dat zijn zusje in een fase zit dat ze een kopieerapparaat is, dus ik wil het liefste dat de oudste stopt voordat zijn zus hem nadoet.