Wat een super leuk topic. Ik zet heel veel spullen die ik kwijt wil op de weg geef hoek op fb Iemand anders blij mee en ik ook omdat ik t kwijt ben
Mijn oude baas is de gulste persoon die ik ken. Ze stelt het bedrijf open voor stichting die een wens zodat doodzieke kinderen de dag van hun leven hebben. Iedereen kan altijd komen eten. Ze vangt dieren op die geen baasje hebben of medische hulp nodig hebben. Ze nodigt vluchtelingen uit om te komen eten en ga zo maar door.
Ik heb een jaar lang elke maand een taart weggegeven aan jarige kinderen van wie de ouders het niet breed hadden. Op een gegeven moment zaten we zelf ook redelijk krap bij kas, maar toen ik hoorde dat ik een taart maakte voor een gezin met 5 kinderen die 40 euro in de week te besteden hadden brak mijn hart. Ik heb bij de taart een tas met afbakbroodjes, knakworst, pannenkoekenmix, wat snoepjes en andere lekkere dingen gedaan voor de kids. Dat voelde wel fijn om te doen.
Mijn dochter heeft een paar maanden terug een trouwring gevonden in de speeltuin. Dus mn man heeft het gemeld bij de politie. Hij bleek van een oudere vrouw te zijn die met haar kleinkind naar de speeltuin was geweest. De ring bleek extra emotionele waarde te hebben omdat de man was overleden. Toen ze de ring kwam halen, had ze een zilveren ringetje met een lieveheersbeestje bij zich voor mijn dochter. Ik vond dat zo lief van haar. Niet zo lang daarna had mijn dochter weer een ring gevonden. Dit keer een plastic ring uit zo'n ei ofzo. Maar dochterlief vond dat we de politie moesten bellen. Haha, lekker ding.
Maar als ze op dat moment ook achter jou stonden in de rij kregen hun ook alles gratis. Dus jullie hadden dan sames alles gratis gehad. Vanaf nr 4 is alles gratis. Dus ook nr 5,6,7 als er geen kassa bijkomt.
Een vriend van ons heeft ons echt een kapitaal aan lego gegeven, super lief! Wilde er absoluut niks voor hebben..uiteindelijk hebben we het bedrag wat het waard was maar aan zijn kinderen gegeven. Kon het niet zomaar aannemen. Zelf geven we regelmatig (met verjaardagen/feestdagen bijvoorbeeld) kleding, speelgoed, wat boodschappen etc. aan een gezin in de buurt die in schrijnende omstandigheden leeft momenteel.
Januari 2015 verdween de compagnon van mijn man met de noorder zon. Ons achterlatend met flinke schulden. Het bedrijfje was niet levensvatbaar meer, manlief kreeg geen uitkering en had niet zomaar weer werk dus de schulden liepen daardoor nog verder op. Ik was op dat moment zwanger van onze kleine man, uitgerekend in april. Babyspullen deels in huis, maar veel ook nog niet en daar sta je dan... Blut, en zoveel dromen van kinder spullen die je in huis wilde halen. Ik ben op een middag verrast door mijn schoonfamilie. Ze kwamen met tassen vol kleding, boxkleden, speelgoed, badspulletjes, twee enorme luiertaarten enz! Ik heb zo hard gehuild van dankbaarheid! Ook in de kraamweek kwam er van onverwachte hoek soms een flink geld bedrag. Er zijn boodschappen pakketten bezorgd waarvan we tot op de dag van vandaag nog steeds niet weten van wie ze zijn geweest. We rijden een auto welke van mijn schoonouders is geweest en waarvan we nog steeds geen cent hebben kunnen afbetalen, maar waar ook nog nooit om gevraagd is! En zo kan ik door gaan... Ondertussen gaan we het schuldhulp traject in bij de gemeente, het zal nog even bikkelen worden maar we hopen straks weer een nieuwe start te kunnen maken! En eindelijk iets terug kunnen doen voor al die lieve mensen die ons al zoveel hebben gegeven!!
In Fort William (Schotland) hadden we alleen maar briefgeld en moesten een parkeermeter betalen. Ik heb aan een voorbijganger gevraagd of hij kon wisselen, maar dat lukte niet. Hij had wel genoeg munten om een uur parkeergeld te betalen en we kregen het kaartje van hem! En dat voor een gierige Schot Laatst kreeg mijn dochter (1,5jaar oud), die wat moe was en daardoor gevallen met als gevolg een mopperbui, van een kleuter een mooie roze ballon. Zo ontzettend lief! Ik heb heel veel kleertjes gekregen en zelfs schoenen. Spullen die nog goed zijn worden gewoon weer doorgegeven (met aanvulling van kleding die te klein is en we nieuw hadden gehaald) aan een vriendin die in de schuldhulpverlening zit. Dat vind ik ook heel normaal eigenlijk, maar het wordt wel heel erg gewaardeerd. Ik krijg van anderen te horen dat het zo lief is dat ik een draagzak weg heb gegeven aan een jonge moeder die helemaal niks heeft (zelfs geen kinderwagen). Ik heb hem niet meer nodig, dus dan kan ik er beter iemand blij mee maken dan dat ik hem in de weg vind liggen en laat verstoffen. Anderen vinden het blijkbaar guller dan ik.
Toen wij het heel erg krap hadden en rond moesten komen van erg weinig was er hier een forumlid (Mitsy1983) die ons 2 kaarten toegestuurd heeft voor Avifauna om even de zorgen aan de kant te zetten. Dat hadden we echt nodig toen en zijn we haar ook nog steeds dankbaar voor.
Wat lief van haar. Totaal off topic, maar Mitsy was altijd vrij actief, alleen sinds een aantal maanden is ze niet meer op zp geweest. Weet jij waar ze uithangt? Ik mis haar hier een beetje.
Er schiet mij nog iets te binnen. Toen ik en de andere kinderen van mijn ouders nog heel klein waren heeft mijn vader meerdere hartinfarcten achter elkaar gehad. Hij heeft toen een tijd niet kunnen werken en het werk wat hij deed zou hij ook nooit meer kunnen doen. Hij kreeg toen de kans om ergens wat administratief werk te doen. Het leverde niet veel op, maar hij wilde graag weer aan het werk. Op een gegeven moment belde mijn moeder hem op het werk. De diepvries was kapot. De inhoud was aan het ontdooien. Samen hadden ze besproken dat er helaas geen geld was voor een nieuwe. Nog diezelfde dag komt er een bus voorrijden bij mijn moeder uit de plaats waar mijn vader werkte. Twee mannen tillen er een gloednieuwe diepvries uit. Mijn moeder gelijk mijn vader gebeld. Hij wist nergens van. Wat blijkt; zijn baas heeft het telefoongesprek gehoord over de kapotte diepvries en heeft gelijk een nieuwe bij mijn moeder laten bezorgen. Ze hebben hem nog steeds.
Nog één: wegens privacy niet teveel details. We hadden een groot probleem in ons gezin aangaande één van mijn broers of zussen. Ook financieel was dat een groot probleem. Mijn ouders deden alles wat ze konden. Op een gegeven moment loop ik voor het huis. Er komt een vrouw die ik vaag ken aan. Ze geeft me een kaartje in een envelop. Voor degene die het probleem had. Dat was niet zo bijzonder, want daar kwamen wel meer kaartjes voor. Maar ze wilde het kaartje liever niet in de bus doen, er zat namelijk wat geld in. Nou, dat zat er zeker in! 1000 euro! Ongelooflijk dat mensen dat doen!
Wat een mooi topic. Laten we meer van dit soort positieve verhalen laten horen en met elkaar delen. Hier gaat het om!