Hallo Forummers... Mag ik heel even een intiem iets delen.... Ik voel me schuldig en rot, omdat ik totaal geen libido meer heb. Ik heb geen zin in "gezelligheid" met mijn partner, aanrakingen word ik kriegel van en alles is gevoelig. 'Normaal' kon ik er zo van genieten, maar alles lijkt verleden tijd. Tijdens een intiem moment op bed, kan ik er alleen maar aan denken wanneer het weer voorbij is. 0% concentratie. Ik vind het zo vervelend, voor mezelf maar ook voor mijn partner. Gelukkig kan ik hier gewoon eerlijk over zijn, en begrijpt hij het ook volledig. Maar ik mis het eigenlijk gewoon. Fijn samen zijn, genieten van elkaar en daarna er op terug kijken.. Ik herken dit ook helemaal niet van de zwangerschap van mijn oudste dochter. Ik mis het, hij mist het... Maar neemt genoegen met wat ik wel toe laat. En toch, nu ik het zo mis, moet ik er op het moment zelf echt niet aan denken... Pff Heeft iemand hier ervaring mee? Ging het over? Zijn het de hormonen?
He ja balen he.. Hier is het heeel wisselend, maar naarmate ik verder kom in de zwangerschap hoe minder zin.. Weit het echt aan de hormonen hoor, had het bij m'n eerste ook alleen toen al wat gauwer vanaf het begin.. Nu komt het hier pas een beetje.. Mis het ook! Komt wel weer goed!
Oeff, dit heb ik ook, maar dan zonder zwanger te zijn van een tweeling. Eentje is daar ook aanleiding genoeg voor bij mij. Eerste zwangerschap had ik genoeg libido, nu is het ver te zoeken. Ik vind mijn zwangere lijf niet aantrekkelijk, de manier waarop is verre van aantrekkelijk vind ik en ik voel me ondertussen net een potvis op het droge.. Ook hier mis ik het maar moet ik er nu echt niet aan denken. Denk wel dat het na de bevalling beter gaat maar dat duurt nog wel even
Ik herken het ook. Zelfs nog lang na de bevalling. Het heeft zeker nog een jaar geduurd. Maar toe was alles weer goed En daarnaast ging die buik ook zo in de weg zitten, kreeg er harde buiken van, later een knip die veel pijn gaf.... Kortom een fijne vrijpartij zat er gewoon niet in. Komt wel weer goed hoor. Helemaal niet gek, maar misschien voor jullie beiden wel flink wennen. Fijn dat je er over kunt praten. Misschien zij andere dingen wel fijn zoals knus film kijken of uit eten of een spelletje. Dan maar iets minder intiem en toch samen....
Had ik ook Pien, precies zoals je beschrijft. Het is niet anders. Vooral laten blijken dat je je man nog lief vindt. Het duurt gelukkig maar een paar maanden
Heel herkenbaar hoor. Ik heb er ook last van. Ik hoop dat het straks weer wat beter gaat. Heel soms lukt het nog wel om zin te maken maar aangezien het standaard harde buiken oplevert is het een stuk minder fijn.
Bij mijn zoon had ik het ook. Na ruim 2 jaar proberen, fertiliteitsonderzoeken, een Bbz en ivf stond ik gewoon "uit". Ik denk dat we in totaal 4 of 6 keer sex hebben gehad. Ik heb gelukkig ook een begripvolle partner. Na de bevalling kwam mijn libido vrij snel helemaal terug. Hopelijk stelt dit je gerust.
'Fijn' om de ervaringen te lezen.. Stelt mij wel iets meer gerust dat het dus goed van de zwangerschap kan komen. Gelukkig is mijn man ook heel begripvol, en kunnen wij er gewoon goed over praten. Het blijft alleen zo'n rot gevoel. Wat je zegt, dat je 'uit' stond klopt eigenlijk wel. Dat idee heb ik ook. Het kriebelen van een stoppelbaardje kan mij bijvoorbeeld nu al helemaal gek maken, terwijl ik normaal dat juist aantrekkelijk vond. Dat ik mijn lichaam niet mooi vind is het niet, want eerlijk gezegd ben ik alleen maar trots op mijn lijf tijdens de zwangerschap. Erna is weer een ander verhaal.... Doet me goed jullie ervaringen te lezen en dat het dus ook wel degelijk over kan gaan!
Bij ons is het juist andersom dat is ook heel erg moeilijk. Ik geloof niet dat het bij mij verminderd is, eerder versterkt. Maar mijn partner wil (bijna) niet. Ik heb er wel vrede mee eigenlijk. Het is allemaal zo uniek en mijn lichaam is zo anders. Hij is ook heel beschermend wat ik ook wel weer lief vind. We houden genoeg van elkaar om te weten dat het wel goed komt maar ik merk wel dat je sneller geïrriteerd raakt op elkaar als je het minder vaak doet.
Het is denk ik echt niet vreemd, qua termijn ben je echt al een heel eind zwanger voor een tweeling en dat het niet fijn is om nu intiem te zijn kan ook met een eenling al gebeuren... Gelukkig heeft je man er begrip voor. Ik vind het zelf bijvoorbeeld ook heerlijk als hij m'n rug masseert en m'n buik insmeert. Het is dan leuk als dat ergens in uitmond maar vaak genoeg zeg ik dan ook bedankt en nu even niet. Toch, als je het mist is het wellicht wel de moeite waard om te proberen of jullie samen in the mood kunnen komen. Wellicht S ochtends als de vermoeidheid en pijn hopelijk het minste is?
Ik ben ook trots op mijn lijf maar een grote zwangere buik icm intimiteit vind ik alles behalve aantrekkelijk. Verder loop ik er ook wel mee te pronken haha
Hier ook geen trek in intimiteit... maar hou wel rekening met mijn man. Dus help m soms gewoon n "handje". Geweldig is t misschien niet en makkelijk ook niet... maar t is voor even. Kijk uit naar de dagen dat ik er ook weer van kan genieten.
Hier ook hoor, kan er niks aan doen maar heb totaal geen zin. Het gebeurt wel maar niet zo regelmatig als mijn man zou willen. Het komt gewoon niet in mij op want het is gewoon lamgeslagen ofzo. Hij vind het wel jammer maar gaat er niet over zeuren en weet dat het even niet anders is. Het is alleen zo vervelend voor hem omdat ik voor de zwangerschap meerdere keren per week zin had en nu niet meer. Het komt vast wel weer goed (hoop ik)
Hier ook herkenbaar, ik ben eerst kotsmisselijk geweest en daarna alleen maar doodmoe. Ik heb dan echt geen zin. Als de kleine man op bed ligt savonds wil ik m'n tijd besteden aan hobby's of samen tv kijken. En slapen 😂😂en als ik de baby voel bewegen (als je bezig bent) heb ik al helemaaaaaal geen zin meer
'S ochtends heb ik echt helemaal geen zin Daarbij vertrekt manlief vroeg van huis om te werken, wanneer wij verder nog slapen. Mijn rug vind ik inderdaad wel fijn, maar mijn buik en borsten is gewoon te gevoelig. Ook als hij mij wilt knuffelen voelt het te beklemmend. Het is echt niet omdat ik hem niet lief of aantrekkelijk vind. Want ik wil echt wel graag, maar mijn verstand trekt elke keer het leuke weg... Gelukkig heeft hij er indd begrip voor en dringt zich ook echt niet op, maar heeft wel aangegeven dat hij hét mist, en mij mist. Dat gevoel vind ik vervelend, want heb het idee dat ik hem te kort doe...
Haha hem een handje helpen wil die niet... Al een aantal keer "aangeboden" maar dat is niet hetzelfde, zegt hij dan. Hij wil samen met mij iets doen en anders niet...
Ik heb het nu ook, en ben nog maar 10 weken. Ik hoop dat het over gaat na het eerste trimester, want ik voel me echt schuldig..
Ik heb een beetje het tegenovergestelde. Ik heb juist heel veel zin en behoefte aan intimiteit, maar mijn relatie al vrij vroeg in de zwangerschap beëindigd. Moet er soms gewoon echt van huilen en bepaalde reclames (parfum reclames of durex uiteraard) kan ik niet meer uitstaan. Voel me erg alleen, onaantrekkelijk, ongeliefd. Weet dat het niet echt helemaal in dit topic past, maar moest het toch even kwijt.
Wat heftig meid! Je mag je ei kwijt hier hoor Mag ik vragen waarom de relatie is geëindigd? Zo naar in je zwangerschap