Vader van een goeie vriendin is overleden. Nou is deze man voor de 2e keer getrouwd. Uit zijn eerste huwlijk heeft hij nog een zoon. Deze zoon heeft hem veel verdriet gedaan (hij mocht kleinkind niet zien , berichtjes met hele nare inhoud) Nou heeft hij op zijn sterfbed zijn laatste wensen uitgesproken en hierbij ook duidelijk verteld dat zijn zoon nergens bij aanwezig mag zijn. Ze twijfelt erg over de situatie , wil de laatste wens van haar vader respecteren. ( hoe hard dit ook klinkt ) ik geef haar groot gelijk. Wat zouden jullie in deze situatie doen ?
Hoe hard 't ook is, maar z'n laatste wens respecteren, erg moeilijk dit... Maar ik had z'n laatste wens gerespecteerd
Ik denk dat er heel wat meer achter zit dan dat enkel zijn zoon zijn vader gekwetst heeft. Het lijkt mij dat deze zoon zelf ook heel erg gekwetst is door zijn vader en dat zijn vader de vermoorde onschuld uit heeft gehangen. Er zijn genoeg ouders die hun kinderen een traumatische jeugd bezorgen en dat zou niet mogen! Als ouders moet je kiezen wat het beste is voor je kind en soms ook je eigen boosheid inslikken. Nu zadelt hij zijn dochter op met een onmogelijke situatie, dat laat mi wel zien wat voor type mens hij was. Als ik jou vriendin was, zou ik contact opnemen met mijn broer en het proberen uit te praten. Want dit gaat ongetwijfeld voor problemen zorgen bij de familie die hij achterlaat! Echt heel erg egoistisch om dat zelfs vanuit de dood nog te willen. Laatste wensen respecteren is 1 ding, maar dit is echt akelig en gaat je vriendin ongetwijfeld heel veel verdriet en ellende brengen. Geheel onterecht en onacceptabel.
Helemaal met vlinder84 eens. Zoiets is vreselijk om te horen en dat kun je zeker niet vragen aan een dochter. Ik zou haar zeker laten bellen met haar broer. Misschien heeft hij zelf geen behoefte om erbij te zijn maar dat is dan zijn keus.
Ik vind dit een hele grote aanname. (of je moet deze situatie kennen?) Aangezien ik de situatie niet ken vind ik het heel moeilijk oordelen. Ik weet namelijk niet wiens 'schuld' het is. Dus of ik m'n vader zijn wens zou accepteren is maar de vraag.
Ik zou deze wens niet klakkeloos naleven. Ik heb namelijk ook mijn eigen geweten. Wat ik je vriendin zou adviseren...is om contact op te nemen met haar broer. Met hem in gesprek te gaan over wat hij wil omtrent de uitvaart. Wie weet wil hij er zelf ook helemaal niet bij zijn. Of wil hij alleen afscheid nemen, maar niet bij de dienst zijn. Ik weet uitvervaring hoe 2 mensen een totaal verschillende kijk kunnen hebben op het verleden. Hoe iemand zijn eigen bijdrage aan een situatie totaal niet in wil zien en daarmee de slachtofferrol op zich neemt. Alleen door te praten....de 2verhalen naast elkaar te leggen en uit te gaan can de waarheid die ergens in het midden zal liggen....kan je vriendin een weloverwogen beslissing nemen met betrekking tot de wens van hun vader. Ik vind het wel heel naar dat haar vader....die bij zijn uitvaart niet meer leeft! Zulke zware wensen uit waar jou vriendin nu mee in haar maag zit. Wat een belasting voor haar in een periode die al moeilijk genoeg is! Wens haar veel sterkte en wijsheid van mij!
Pas is mijn oom overleden en tot mijn grote verrassing in eerste instantie maar later ook weer niet wat is alleen welkom om te condoleren en meer niet. Ik had toen ik de kaart kreeg al van alles geregeld zodat ik er kon zijn. Zeker omdat het voor mijn moeder zwaar was. Mijn vader was vlak ervoor overleden en het was haar jongste broer was. Nu kon ik niet mee om haar te steunen. Ik was nog amused. Zou vriendin zeker adviseren contact op te nemen met haar broer.
Ik vind beide erg kort door de bocht, zowel klakkeloos de wens respecteren als er klakkeloos aan voorbij gaan. Ik weet niet in hoeverre de dochter compleet op de hoogte is van de situatie tussen vader en zoon. En in hoeverre zij wel contact heeft met die zoon. Ik zou hem persoonlijk wel op de hoogte stellen van het overlijden, het blijft immers wel een ouder, maar ook van de wens die uitgesproken is en daar het gesprek over aangaan juist ook om de onderlinge vrede te bewaren maar ook met het oog op respect naar de overledene. Het klakkeloos voorbij gaan aan de wens van een overledene vind ik zwaar respectloos, zowel kinderen als ouders kunnen het dermate bont maken dat dit tot zoiets komt en ook kinderen kunnen zich als slachtoffer opzetten met als gevolg dat een ouder tot zo'n wens komt.
Ik zou zijn zoon de kans geven om te komen. Komt hij niet dan is het duidelijk komt hij wel dan kan hij afscheid nemen. Is en blijft toch zijn vader, hoe erg de situatie ook was...
Ik zou rekening houden met de gevoelens en wensen van de mensen die het langst met deze gevoelens en wensen moeten leven. De zoon moet nog zijn hele verdere leven met de beslissing die iemand anders wellicht in woede of koppigheid heeft genomen. En ik zou niet degene willen zijn die dat verdere leven moeilijker maakt dan het al geweest is. Geboorte en overlijden brengen soms mensen alsnog dichter tot elkaar. Tussen vader en zoon kan dit niet, misschien wel de rest. En dit is misschien het moment voor zoon om dingen af te sluiten en verder te gaan met verwerken. Dus het kan voor tenminste 1 iemand goed zijn om aanwezig te zijn. Bovendien, je weet nooit 100% zeker wie de waarheid in de hele ruzie heeft gezegd en wie de schuldige was. En ik spreek uit ervaring met dit soort zaken helaas.
Mijn broer heeft mijn ouders (zijn moeder en stiefvader) altijd en overal zwart gemaakt. Zeer onterecht. En nog hebben ze altijd voor hem klaar gestaan en is hij uiteindelijk op hun sterfbed geweest. Terwijl mijn zus en ik het zeer begrepen zouden hebben als hij niet welkom was geweest. Achteraf gezien was het waarschijnlijk zelfs beter geweest als hij niet gekomen was (al mijn vaders gereedschap was plots verdwenen en er was ineens een opkoper die zowat alle inboedel meegenomen heeft zonder ervoor te betalen, althans mijn zus en ik hebben er niks van gezien). Mijn ervaring kennende zou ik dus de wens accepteren.
Ik vind dat je de wens van een overleden persoon moet respecteren. Het is tenslotte zijn uitvaart, en hij heeft dit besloten. Wel zou ik contact opnemen met de broer en hem de kans geven om buiten de uitvaart om afscheid te nemen.
Ik ben het eens met Lovely. Het is die man z'n eigen uitvaart, en hij zal zo zijn redenen hebben (al dan niet terecht) om daar zijn zoon niet bij te willen hebben. Ik vind niet dat je daar zomaar aan voorbij mag gaan.
Als ik zou kijken hoe het bij mijn fan nu speeld zou ik mijn broer wel op de hoogte houden maar ook niet bij de begravenis laten als me ouders dit niet zouden willen. Kort uitleg we zijn uitgescholden door schoonzus en me broer laat het toe, wij zijn ze fam niet meer en enkel een persoon die hij erbij heb gekregen en me moeder is enkel iemand die hem op de wereld heeft gezet. Enige waar we nu goed voor zouden zijn is de ervenis omdat schoonzus daarop uit is (heeft ook gezegd dat me bader toe is aan een nieuwe auto want dan zouden hun die krijgen) dus nee ze komen bij mij er niet in als me ouders dit niet willen. Vind ik erg respectloos. Overigens is er met mij en me broer ook fout gegaan misschien dat dit invloed heeft
Ik ben het met vlinder eens. Een kind moet afscheid kunnen nemen van zijn/haar ouder, tenzij je van tevoren echt overtuigd bent dat diegene de boel op stelte gaat zetten. Daarbij vraag ik mij af hoe rationeel iemand die stervende is kan nadenken.
In mijn ogen zijn begrafenissen en uitvaarten voor de nabestaanden, niet voor de overledene. Die maakt het immers niet meer mee. Dat gezegd hebbende.. Het moet natuurlijk wel bij de overledene passen. Qua aanpak/stijl/etc, maar ook qua wie er moeten komen (of niet). Of ik mijn vaders wens zou respecteren in deze, zou echt afhangen van het complete verhaal. Ik zeg niet dat ik 100% zou doen wat de overledene gezegd heeft. Maar ik zou het ook niet klakkeloos naast me neerleggen.
Ze heeft het hier veel over gehad met mij en vind het zelf ook moeilijk vooral om te zien wat het met haar vader deed. Haar vader heeft zijn zoon onderdak geboden toen hij dit niet meer had , hij heeft zijn zoon tot 2 x toe uit de schulden gehaald en als er iets was probeerde hij dit te regelen. Er zijn vaker dingen voorgevallen maar elke keer gaf haar vader hem weer een kans. Totdat haar vader er echt klaar mee was. Hij keek nooit naar zijn vader om alleen als hij problemen had en zijn vader hem moest helpen. Hij kwam hooguit 5 a 6 keer in het jaar bij zijn vader op bezoek. Zij heeft hier een gesprek met hem over gehad maar daar deed hij totaal niks op uit. Ik blijf erbij dat ik haar wel begrijp