Hoihoi, mijn zoontje is nu 2,5 jaar en mensen vragen mij vaker of we niet een 2e kindje willen.. de baby tijd was voor mij totaal anders dan verwacht, mijn zoontje had erge reflux klachten en dit ging door tot ongv bijna 2 jaar. Hij huilde dag en nacht en naar mate hij ouder was uitte zich dit in heel veel aandacht vragen en geen min rust hebben.. ik kon vrijwel nergens heen met hem want ik was de halve dag t proberen dat hij sliep maarja hij sliep nergens anders dan zijn bed ( dat is nu ook nog zo) het eerste jaar voelde ik me opgesloten in mn huis en ik hield altijd.erg van mijn vrijheid die toen natuurlijk erg ver te zoeken was .. ik kon nog niet eens naar de winkel met hem , ik heb altijd gezegd ik hoef nooit meer een 2e. het is zelfs zo dat als ik een moeder in de winkel zie met.2 kinderen dat ik opluchting voel dat ik er maar 1 heb.. het huilen zit nog steeds zo vers in mijn geheugen, ik kan het gehuil van een baby niet aanhoren. als ik de baby hoor huilen van de buren ga ik naar binnen, zit ik op een terras en hoor een baby huilen loop ik het liefst meteen weg. Ik zou voor mijn zoontje nog wel een broertje of zusje willen maar ik zou het niet aankunnen. Zijn er moeders waar dit ook misschien bekend voor komt? Groetjes
Zo te lezen wil je (nu) geen 2e kindje. Een kindje "nemen" voor je zoon zou ik nooit doen. Ook bij twijfel, niet doen. Wij willen ook echt geen 2e, terwijl we vroeger altijd wel 2 of meer wilden. Bij ons zijn het meerdere factoren dat er geen 2e komt. En als andere er om vragen dan is mijn antwoord gewoon: nee, er komt geen 2e, punt. Verder ben ik niemand verantwoordelijk verschuldigd waarom we niet kiezen voor een 2e. Mijn zoontje is nu 4 en ik vind dit een hele pittige fase waardoor mijn gevoel nog meer en meer versterkt is.
Ik herken je gevoel, maar bij mij is het gelukkig al een hele tijd weg. Het heeft geduurd tot mijn dochter anderhalf was ongeveer. Nou was vooral het eerste jaar met haar heel zwaar. Zij kon ook nergens anders slapen en had het liefste dat ik haar de hele dag vast hield. Ik riep toen het hardst dat er nooit een tweede zou komen. Inmiddels hebben we pas besloten dat we wel voor een tweede gaan. Je gevoel kan dus verminderen. En zo niet dan is dat toch ook goed? Er zijn ook genoeg kinderen die het prima vinden zonder broertje of zusje . En tegen de mensen die je vragen of er een tweede komt kun je gewoon "nee" zeggen hoor. Ik vind dat zo'n stomme vraag.
Heel herkenbaar. Dochter had zware reflux en kma en sliep tot een jaar verschrikkelijk slecht. Ik herken ook het trauma van het huilen heel goed. Om die reden was een tweede voor ons lang geen optie. Tot ze ruim twee jaar was, was ik absoluut zeker dat ze enig kind zou blijven. Mijn vriend dito. Ze wordt volgende maand vier, en ik kan elk moment bevallen van onze tweede. Toch onze angsten overwonnen dus. En ja, hoofdzakelijk voor haar. Wat mijn vriend en mezelf betrof, hadden we gerust met ons drietjes kunnen blijven. Maar we hebben zelf allebei een heel goede band met onze zus en dat willen we onze dochter ook geven. Ik blijf een beetje angstig over de mogelijkheid dat kind twee ook zo'n huilbaby wordt. Maar tegelijk weet ik dat het over gaat. En hoop ik dat ik daarna evenzeer zal genieten van ons grotere gezin als nu.
Ik zeg ook altijd : nee.. maar ja mensen vinden het nodig om dat constant te blijven vragen. Maar klopt het is geen rede omdat het zielig is voor mijn zoontje maar mensen brengen het vaker zo dat je je nog bijna schuldig gaat voelen. wie weet veranderd mijn gevoel wel mar naar mate hij ouder word hoe meer mijn gevoel ook versterkt word om juist geen 2e te willen. terwijl ik wel vind dat ik het juist steeds makkelijker vind maar dat zal komen doordat ik de babytijd zwaar vond
Wij vinden 1 kind ook genoeg. Maar dat je niet tegen huilende baby's kan, daar zou ik eens met iemand over gaan praten. Ik hoor huilende baby's nauwelijks, het is zo'n onschuldig geluidje.
Nee hoor, het is helemaal niet onschuldig. Ik ken meer mama's met een huilbaby (inclusief mezelf dus) die panikeren op een huilende baby, zelfs al hebben ze daar niks mee te maken. Een soort PTSS, zei mijn psycholoog daarover. Het is echt een blijvend trauma na maanden van stress, een eeuwige gevoelige plek.
Eens.. hier ook een huilbaby gehad en het is echt geen pretje. Bij het minste of geringste geluidje schoot mijn bloeddruk/hartslag omhoog. Ik heb het als heel zwaar ervaren die eerste maanden. Na een paar maanden was het gehuil "opeens" over en huilde hij niet meer 24/7, maar zelfs toen heeft het nog een tijd geduurd voordat ik niet meer zo'n heftige reactie had op huilgeluiden. (ik reageerde ook op andere huilende baby's maar minder sterk dan op mijn eigen zoontje). Mama's die geen huilbaby gehad hebben kunnen zich er weinig bij voorstellen - net zoals iedereen voordat ze er daadwerkelijk mee te maken kregen. TS: jullie hebben je redenen waarom jullie (nu) geen tweede willen. Wat anderen daar van vinden moet je proberen naast je neer te leggen. Zij staan niet in jouw schoenen en zij kunnen ook niet bepalen wat goed/niet goed voelt voor jou.
Helaas heeeeel herkenbaar, als ik nu een baby hoor in het echt of op tv moet ik al bijna huilen. Onze uk was te vroeg geboren en heeft eerst in het ziekenhuis gelegen, eenmaal thuis kreeg hij last van verborgen reflux en sliepen we de eerste tijd 3/4 uur per nacht. Overdag sliep hij nooit in bed en lag op mij. Snachts liep ik de halve nacht met hem en sliep hijin bed. De sprongen waren bij hem ook heftig en de eerste 2 jaar beschouw ik als echt heel zwaar. Uk is nu bijna 2.5 Bij speelt er ook dat ik in de zwangerschap blaasontstekingen had en uk te vroeg geboren was. Mijn man wil eigenlijk geen tweede meer en ik krijg geen kriebels bij het zien of vasthouden van een baby. Wil jou man nog een tweede hoe kijkt hij naar de situatie?
Ik zal mijn zoon een keer bij je brengen . Van die huil krijg je spontaan gehoorbeschadiging . Je zal de eerste zijn die zijn huil een onschuldig geluid vindt denk ik. Word nog steeds regelmatig aangesproken met: zoooohoowww luchtalarm is er niks bij! On-topic. Ts en ook anderen.. Ik vind het zo knap dat jullie jezelf zo goed kennen. Knap dat jullie heel sterk en bewust deze keuze maken. Ik zelf heb geen trauma opgelopen van onze zoon die veel heeft gehuild. Maar goed hij zat er ook tegenaan (huilbaby). Was namelijk wel stil als hij sliep en hij sliep best goed. Wel herken ik de kriebels in mijn buik bij een overstuur kind. Zou heel graag een derde willen. Mijn man niet, mede door het huilen van onze zoon. Echter begint hij daar nu van te herstellen (zoon is 1,5).
Ja dat bedoel ik dus. Door een huilbaby kun je zelf natuurlijk overspannen raken. PTSS vind ik een uitstekende reden om eens met iemand te gaan praten.
Wat naar voor je, misschien moet je er wat langer de tijd voor nemen. Het lijkt mij erg naar als je door zoiets natuurlijks als het huilen van een baby zo van slag raakt.
Ja is best lastig. Valt te zien hoe dat gaat aflopen met een baby in huis Maar het is ook niet zo dramatisch hoor. De eerste twee jaar was ik inderdaad echt van slag. Vandaar dat een tweede kind toen echt geen optie was. Nu word ik er gewoon ongemakkelijk van. En dat is dus ook wat de psycholoog zei, dat het voor altijd een zwakke plek zou blijven. Iets dat inderdaad (wat iemand hierboven al zei) iets is dat enkel ouders van huilbaby's zullen herkennen.
Zal ook wel schelen dat je weet waar dat gevoel vandaan komt. Misschien kan ik het me wel een beetje voorstellen trouwens, ik ben inmiddels allergisch voor bouwvakkers (momenteel de 4e renovatie boven ons in 4 jaar tijd), ik heb echt moeite om vriendelijk te blijven ook al willen ze alleen weten waar de waterkraan zit etc.
DAt is zeker geen onschuldig geluidje al je dat maanden 10-12 uur per dag hoort. En een psych heeft dat gevoel niet weg kunnen nemen nog helaas.
Wij wilden al nooit 2 kinderen, en nu al helemaal niet. Wat anderen daarvan denken heb ik echt lak aan. Voel ik me totaal niet schuldig om. Een tweede kindje krijgen 'omdat het zo hoort' en een moeder die het niet aankan, is veel zieliger denk ik dan.
Ik heb dit ook gehad, de babytijd viel me zwaar. Alles nieuwe, baby huilde veel en ik wist niet wat de oorzaak was en voelde me zo machteloos. Heb enorm geworsteld met mezelf. Lang daarna nog last gehad van huilende baby's, kon het niet aanhoren. Heel lang ook gedacht dat ik het bij 1 kindje wilde laten, maar heb het vooral de tijd gegeven. Met de tijd die verstreek ging ik steeds meer denken aan een 2e kindje, omdat ik altijd heb gedacht dat ik er graag 2 wilde. Dat gevoel werd steeds sterker en ik ben nu 24 weken zwanger. Dochter is 3,5. Ik ben ook gaan relativeren: babytijd is tijdelijk. Zou ik over 10 jaar geen spijt hebben als ik het bij 1 zou laten? Ik wist zeker van wel. Ik heb zoveel meer zelfvertrouwen in mezelf en als moeder gekregen, dat heeft gewoon veel tijd gekost maar je leert je weg vinden. Zo is mijn ervaring tenminste. Ik houd er nu rekening mee dat baby 2 ook huilt en misschien wel veel huilt. Waar ik bij de 1e daar nooit over nadacht, stel ik mezelf er op in en dan kan het alleen maar meevallen. Tuurlijk wordt het pittig, maar voor mezelf kan ik nu zeggen 'het is tijdelijk' Wat bij mij ook scheelt is dat ik na mn bevalling weer ga werken. Bij de 1e was ik werkloos en ben ik 14 maanden thuis geweest. Dat vond ik ook vreselijk, hele dag alleen maar met mn kind en dat 7 dagen...dus voor mij scheelt het heel veel dat ik na het verlof weer lekker buitenshuis ga zijn en ga werken. Weet niet hoe dat bij jou zit. Ik denk dat je het tijd moet geven, je hoeft nu geen keus te maken toch? En als jouw gevoel niet veranderd dan is het toch ook prima om het bij 1 kind te laten, die komt heus niets tekort hoor.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat de meeste bouwvakkers zeker niet onschuldig zijn Mijn partner heeft ook voorgesteld dat ik met iemand ga praten om uit te vinden hoe hiermee om te gaan, maar de oplossing is dermate simpel (verhuizen uit deze bouwput) dat ik dat zonde van ieders tijd zou vinden. Maargoed dat is een heel ander verhaal.