sinds een aantal weken weet ik dat ik weer zwanger ben, totaal onverwachts en niet gepland. Oudste kreeg ik toen ik 20 was (in 2008) & de jongste (2015) kwam pas na jaren proberen, inclusief ziekenhuis bezoeken. (Beide van zelfde papa) totaal ongepland, altijd netjes veilig gedaan en dan toch zwanger ondanks stempel onverklaarbaar verminder vruchtbaar. M'n oudste was een chronisch ziek knulletje die ontzettend vaak enorm ziek in het ziekenhuis lag, altijd die angst snachts, zwaar benauwd (vernauwing in luchtpijp) chronische pseudokroep, groeiachterstand en nu weten we door het vele ziekzijn en medicatie hij een sociaal/emotionele achterstand heeft opgelopen. Wat resulteerd in veel onbegrip, emoties en woedeaanvallen bij hem. Liefste gevoelige knul die er is die gewoon veel te veel al heeft mee gemaakt op jonge leeftijd. Ik merk dat ik toch enigzins depressieve gevoelens heb, waar ik mij voor schaam. Ben namelijk nog nooit depressief geweest. Maar merk dat ik deze nieuwe zwangerschap toch moeilijk vind. Kwam als een donderslag bij heldere hemel totaal onverwachts, er is toen ik het net wist een week aan veel huilen geweest. Wist mijn god niet wat ik er mee moest. Na het zien van de eerste echo (wn tevens kloppend hartje) was ik natuurlijk om. Maar nog steeds doodsbenauwd, hoe wij dit allemaal gaan handelen. Van de jongste waren we dol gelukkig, eindelijk na zoveel jaar. Kon het van alle daken afschreeuwen.. Heb intens genoten van die zwangerschap. Maar voel me schuldig dat ik die gevoelens nu niet heb, ik ben bang voor de reacties om ons heen, m'n werk, schoonouders noem maar op maar ook doodsbenauwd voor wat komen gaat..
Meid, wat naar dat je je zo voelt! Ik vind het ergens wel logisch dat je deze gevoelens hebt hoor. De angsten omtrent je zoontje hebben natuurlijk zijn sporen achtergelaten en natuurlijk die geweldige hormonen nu in je lijf 😒 Ik wilde dolgraag zwanger worden en toen het zover was...ik voelde me zo ellendig. Zag nergens meer het positieve van in en steeds weer gedachtes als: wat moet ik doen als... Ik ben een enorme perfectionist en gevoelig voor sombere gedachtes. Dit werd versterkt door de hormonen. Ook ik schaamde me, ik wilde toch zo graag zwanger worden? Er zijn zoveel vrouwen die niet zwanger kunnen worden en dan voel ik me zo! Ik was zo bang dat mensen mij ondankbaar zouden vinden... Ik ben naar de huisarts gegaan en ik kreeg een verwijzing naar de pop-poli. Dit was, achteraf gezien, en zeer goede beslissing. Ik heb de hulp hard nodig gehad. Misschien is het iets voor jou, misschien niet. Blijf er niet mee rondlopen. Hier worden je gedachtes/gevoelens doorgaans niets beter op. Bespreek het met je vriend of ga naar de huisarts toe. Toch wil ik je van harte feliciteren met je zwangerschap!! Ik wens je een mooie tijd toe.
Bedankt voor je lieve reactie, ik vind het zo naar dat ik deze gevoelens heb. Ik kan mij er ook niks bij voorstellen omdat ik dit nog nooit gehad heb. Vorige zwangerschappen was ik dol blij, maar omdat het nu zo onverwachts vind ik het heel moeilijk. Suf omdat ik er bij m'n jongste zo ontzettend lang over hebben moeten doen en we dol blij waren dat het eindelijk was gelukt na veel ellende. Elke ochtend moet ik rennen, spugen overdag voel ik me ook vreselijk ellendig misselijk spugen en ontzettend moe. Zucht Weet gewoon even niet wat ik er mee aan moet.. Ik ben nu ook pas net de 8 weken voorbij. Kan dat zo vroeg al? Misschien na de 10 weken echo toch maar navraag doen over de pop-poli baad het niet schaad het niet. Ik vind hoe ik me nu voel echt 10x niks
Ja hoor, dat kan zeker zo vroeg al. de gevoelens én het spugen De ha zei tegen mij dat de hormonen je op je zwakste punten 'pakken'. Bij waren dit de sombere gevoelens. Ik had voor mijn zwangerschap geen depressie gehad hoor, want kon, met wat hulp, alles vrij goed relativeren. Laat dat nu net iets zijn wat je met al die hormonen niet goed kan 🙄🙈 Bij de verloskundigepraktijk hier in de buurt stonden ze niet erg open voor de pop-poli. Ik kreeg te horen: joh het zijn gewoon je hormonen. Gaat allemaal weer over. (Ja echt waar). Leuk..maar ik moet er negen maanden met die gevoelens lopen en jij niet. 😠 Dus vandaar dat ik naar de huisarts ben gegaan. Bij de pop-poli zijn ze biet alleen druk met het welzijn van je baby, maar ook heel erg met het welzijn van de mama en haar gezin. Ik vond het top in ieder geval. Ik schaamde me enorm voor die gevoelens, maar daar kijken ze vrijwel nergens van op en hoefde ik me nergens voor te schamen. Heel prettig.