Hoi dames, Ik lees en post nu een tijdje mee hier op het forum. Ik ben benieuwd hoe het bij jullie zit met de rammelende eierstokken en verlangen naar een kindje. Uiteraard is ie er, anders waren jullie er niet maar meer dit: Hebben jullie lang gewacht op het gevoel graag moeder te worden? Of was het er altijd al? In mijn geval bleef ik het lange tijd maar een ver van mijn bed show vinden. Ik wilde het altijd wel, maar een sterke drang of wens kon ik het niet noemen. Soms leek het meer of de omgeving het liever wilde dan ikzelf Tot kort geleden we besloten ervoor te gaan en nu groeit de drang steeds meer Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Ik ben nu 25 en net zwanger, mijn rammelende eierstokken had ik op mn 21e en 22e heel extreem. Na deze periode bleef de wens zeker wel maar de lichamelijke drang niet zo meer. Ik denk ook dat ik toendertijd super snel zwanger zou zijn als ik niet aan de pil had gezeten
Leuke vraag! Als tiener twijfelde ik of ik wel kinderen wilde, toen was het echt nog een ver van mijn bed show. Als jonge twintiger wist ik dat ik wel wilde, maar nog lang niet. En vanaf 25/26 begon het rammelen Gaat op en af, ik weet wel heel zeker dat ik het wil, en ook graag, maar niet altijd even heftig. Denk dat ik ook wat te nuchter ben om dat ooit zo te voelen, altijd te veel bezig met de gevolgen van dergelijke beslissingen, zowel positief als negatief. Het is trouwens inderdaad ook echt een fysieke drang hier (of hormonaal iig). Ik vind kinderen sowieso heel leuk, maar dat gerammel wordt meer veroorzaakt door een soort oerdrift dan het feit dat ik kinderen gewoon leuk vind.
Wat grappig, hoe jij het omschrijft met je nuchterheid herken ik heel erg. Terwijl ik van vriendinnen hoor dat gevoel al lange tijd heel sterk te hebben. Dat fysieke gevoel heb ik sinds de pil uit de deur is, dus ook hormonaal.
Leuke vraag idd! Toen mensen mij vroeger vroegen wat ik wilde worden was mijn antwoord steevast; Moeder! Mijn wens is al jaren enorm en ik heb ook al jaren rammelende eierstokken. Ik heb het geluk gehad altijd (kleine)kinderen in mijn omgeving te hebben waardoor die eierstokken toch een beetje hun rust kregen Ik had allang mama willen zijn, maar zonder de juiste partner word het lastig. Gelukkig heb ik deze nu en hoef ik hopelijk niet meer lang te wachten op een eigen spruit!
Die van mij gingen pas op mn 32e rammelen. Heb nooit het oermoedergevoel gehad, van dat je kinderen moet en zal hebben. Als het niet gelukt was, was dat uiteindelijk ook prima geweest en zouden we het met z'n twee ook wel naar ons zin hebben.
Wilde altijd wel kinderen gewild. Maar nooit echt de enorme drang gehad. Toen ontmoette ik mijn man op mijn 18e. Hij was 24 en zei meteen op de eerste dateert dat hij graag kinderen wilde. Ik zat er nog niet echt op te wachten op mijn 18e. Toen raakte mijn beste vriendin (mijn mijn zijn ex) zwanger. Toen kwam het wel een beetje. En toen haar kind *mijn petekind* geboren werd kwam de drang pas een beetje. Op 21e gestopt met de pil. Ben nu 23 en nog niet zwanger. Maar komt vanzelf
Hier vroeger nooit echt een grote kinderwens gehad, eigenlijk helemaal geen kinderwens. Totdat er Endometriose geconstateerd werd en de kans op een spontane zwangerschap volgens de artsen nihil was. Dat heeft bij mij toch iets aangewakkerd en sindsdien had ik dan ook een enorme kinderwens. Omdat mijn partner nog geen traject in wilde gaan heb ik het een tijdje van mij af moeten zetten, dit vond ik heel lastig. Gelukkig nu toch spontaan zwanger geraakt.
Ik heb altijd geweten kinderen te willen. Sinds 3 jaar groeit de wens voor mij en voor mijn vriend, maar mijn vriend was erg bang voor het onbekende wat zich 3 jaar lang resulteerde in 'straks', 'later' en 'nu nog niet'. Het afgelopen jaar werd het wel echt moeilijk voor mij. De liefde voor ons nog-niet-bestaande kind groeide met de maand en op een gegeven moment kon ik het niet langer wegrelativeren. Gevolg: dikke tranen en een goed gesprek. Gevolg daarvan: We zitten nu in ronde 1
Ik wilde nooit kinderen ik zei altijd tegen mijn vriendinnen dat ik de leuke tante zou worden die ze dagjes mee zou nemen enzo haha... Tot ik met de liefde van m'n leven een relatie kreeg, en ik ongepland zwanger raakte onze oudste was jammer genoeg niet gezond dus de ervaring was niet zoals die 'volgens het boekje'. Maar ondanks alles zijn we nu trotse ouders van 2 meiden en we hopen zelfs op een derde kindje dit had ik 10 jaar geleden niet kunnen bedenken haha
Ik vond het tot mijn 20ste een vreselijk idee om kinderen te hebben. Maar dat draaide rond mijn 23ste langzaam bij, maar single dus geen directe wensen. Toen begon ik te zeggen dat ik alleen tussen mijn 25ste en 35ste aan kinderen zou beginnen en erna niet meer, maar ook zeker niet ervoor. Op mijn 25ste heb ik mijn man leren kennen, na nog geen jaar waren wij verloofd, op mijn 26ste raakte ik zwanger en met 9 weken zwanger getrouwd Eigenlijk begonnen mijn eierstokken op overtoeren te rammelen zodra ik hem leerde kennen haha, we hadden het al over toekomstige kinderen nog voordat we verloofd waren. Maar altijd ook met een hele nuchtere inslag, zo zijn wij nu ook eerder aan een tweede begonnen. Omdat het qua werk veel beter uitkomt als Alyss 2jr is en mijn ouderschapsverlof nog niet 'op' is voordat de 2de geboren wordt. gelukkig in de 4de rond weer gelukt ondanks een rare cyclus waardoor onze wens zelfs qua timing uitkomt.
Vanaf klein meisje wist ik dat ik mama wou worden. Toen wij de medische molen in gingen en dat we er misschien wel rekening mee moesten houden dat we geen kindjes konden krijgen, vond ik echt verschrikkelijk. Op mijn 15e kreeg ik een relatie met mijn man. We wisten beide dat wachten het beste was. Maar op mijn 18e zou ik het niet erg hebben gevonden om 'per ongeluk' zwanger te raken haha. Gelukkig wel gewacht en momenteel 25 en zwanger van ons eerste wondertje
Ik wilde ook altijd al kinderen, ik was ook altijd bij kindjes te vinden. Zo deed ik ook stage bij peuters en kleuters, super leuke tijd! Toen ik mijn man leerde kennen op mijn 20ste was ik al ziek, dus we wisten dat kindjes er misschien nooit van zouden komen. Dat was moeilijk. In 2015 (27 jaar) waren de rammelende eierstokken te luid om te negeren en gelukkig kregen we groen licht. Nu super trotse ouders van ons zoontje. En we hopen dat we nog een wondertje mogen verwelkomen. Bewaren
Het enige wat ik al zeker weet zolang ik me kan herinneren is dat ik moeder wil worden. Als het aan mij had gelegen had ik allang een kindje gehad; helaas is het allemaal anders gelopen. Ik riep ook al een paar jaar geleden dat als ik op mijn 27e nog steeds single was ik alleen voor een kindje zou gaan. En dat ga ik nu dus ook doen
Ik riep ook altijd, ik hoef geen kids later. Totdat ik de ware tegenkwam en binnen een jaar de drang naar een baby zo sterk was dat ik het niet meer voor me kon houden. Zenuwachtig naar zijn mening gevraagd en 2 maanden later zwanger. Sinds 3 maanden ouders van een wolk van een dochter en kan me nu echt niet meer anders voorstellen. Ik denk zelfs al constant aan een 2e in de toekomst! Verheug me er nu al op!
Hier had ik in mijn vorige relatie (ik was toen 22-23 jaar) al serieus rammelende eierstokken. Mijn ex had toen een dochtertje van 2.5 waar ik grotendeels mee de zorg voor opnam en ik wou dolgraag ook samen een kindje van ons. Gelukkig zijn we toen niet doorgegaan, want achteraf bekeken was dit een héél ongezonde relatie. Liefde maakt blind natuurlijk. Maar de kinderwens is sindsdien wel heel erg blijven plakken. Toen ik bijna 4 jaar geleden mijn huidige vriend leerde kennen, wist ik al snel dat dit dé persoon was waarmee ik oud wilde worden en kinderen mee wilde krijgen. Helaas heeft mijn vriend er lang anders over gedacht, we verschillen bijna 20 jaar in leeftijd en hij zag zichzelf eigenlijk geen vader meer worden. Ik heb toen op het punt gestaan om uit elkaar te gaan, aangezien ik me echt geen leven zonder kinderen kon inbeelden. Na lang praten onderling, met bevriende kopppels van zijn leeftijd met kindjes...is hij gaan beseffen dat het wél nog kon. Hij is een serieuse kindervriend, maar was volgens mij heel bang om zijn 'vrijheid' op te geven. Had hij toen geweten dat we zolang zouden bezig zijn, hadden we waarschijnlijk vroeger gestart, maar zoiets weet je natuurlijk nooit op voorhand. Ik vind het wel geweldig hoe hij nu ook mee uitkijkt naar die speciale momenten zoals een terugplaatsing etc. We leven echt samen toe naar een kindje en dat is fijn!
Ik heb altijd al graag moeder willen worden. Op mijn 21e heb ik mijn vriend leren kennen (hij ie 9 jaar ouder) en al snel kwam het onderwerp kinderen naar voren. Mijn vriend gaf aan ik ben er klaar voor als jij er klaar voor bent. Waarop ik antwoordde: oke ik ben er klaar voor! Na 3 maanden ben ik dus al met de pil gestopt. Alleen helaas nu 2 jaar later nog niet zwanger. Dus ben blij dat we er al zo snel voor zijn gegaan. Ik wilde altijd jong moeder worden en als we een paar jaar hadden gewacht en het zou dan ook niet snel lukken, zou dat niet lukken. Nu ben ik nog steeds jong (23) al had ik liever al lang moeder geweest natuurlijk. Ik vind het ook altijd heel moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die geen kinderen willen. Dat zijn er natuurlijk genoeg, maar ik snap dat nooit haha.
Dit. Geen woord aan toe te voegen. Behalve misschien dat als je dan eenmaal zwanger bent je compleet geleefd wordt door die rukhormonen. Maarja. Dat gaat weer over.