Ik wil graag een vierde, mijn man niet. Afgelopen tijd veel goede gesprekken gehad daarover en hij zegt nu, dat als hij ja zou zeggen, het alleen is omdat ik het zo graag wil. Hij vindt het eigenlijk wel goed zo. Ook is hij bang dat, mocht er iets met het kindje zijn, hij zichzelf altijd zal verwijten van zie je wel, had ik mijn poot maar stijf gehouden. Ik voel me daar best rot onder en vraag me af of ik niet egoïstisch bezig ben. Aan de andere kant, ik weet zeker dat hij net zo gek zal zijn met een vierde als met onze andere drie. En wat betreft de gezondheid van het kindje, dat geldt toch voor iedere zwangerschap? De angst dat er wat is, heb je toch altijd? Ik probeer me regelmatig voor te stellen hoe ik mijn diepgewortelde verlangen opzij zou moeten zetten maar ik kan wel janken bij alleen al die gedachte. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Is hij bijna zover dat hij ja zegt, ga ik me schuldig voelen.
Tsja. Jij wilt dat hij het net zo graag wil als jij, maar dat is gewoon niet zo. Voor hem hoeft het niet, maar het mag wel. Omdat jij het wel heel graag wil. Dat lijkt me een compromis. Maar kun jij leven met een compromis?
Toen ik met mijn vriend een tijdje samen was en ik over kindjes begon, mja hij wilde er geen. Hij zag zichzelf geen papa meer worden (wij verschillen 17 jaar in leeftijd), hij had schrik voor zowel het financiële, zijn leeftijd, tijdgebrek, plaatsgebrek Ik denk dat hij ook wel schrik had om zijn vrijheid op te geven. Ik heb er lang met hem over gepraat en op een gegeven moment was ik zover dat als hij het écht niet zou willen, ik hem zou verlaten; hoe graag ik hem ook zag, ik kon mij geen leven inbeelden zonder kinderen. Ik ben nog jong; ik begreep wel dat het voor hem anders lag, maar nu ben ik heel blij dat hij er evenveel voor over heeft als mij en dat we er samen naar kunnen uit kijken. Bij jullie ligt de situatie iets anders, jullie hebben al 3 (gezonde begrijp ik) kindjes en ik begrijp dat de wens voor een 4de zeker even groot is voor een eerste, een tweede of een 10de Maar ik begrijp anderzijds je man ook wel. Het is niet dat jullie kinderloos zullen zijn als je niet voor een 4de gaat, maar anderzijds blijft het natuurlijk wel iets waar je met zn twee volledig moet achter staan. Het zou ook zonde zijn moest je man (als jullie er toch voor gaan) er later veel spijt van krijgt en dit ook laat blijken. Dan wordt jij je levenlang geconfronteerd met opmerkingen over hadden we het maar anders gedaan. Ik denk dat jullie goed met elkaar moeten praten en elkaars mening moeten polsen; waarom wil hij juist niet en jij wel Kunnen jullie eruit geraken en wat doen jullie dan; er wel of niet voor gaan Egoistisch zal ik het zeker niet noemen, want je verlangen naar een kindje is altijd groot, zowel voor een eerste als 10de Maar ik vind wel dat je er met zn tweetjes moet achter kunnen staan.
Ik denk dat hij met een eventueel ziek kindje bedoelt: hij wil eigenlijk niet nog een kind en als er dan wat is houd je altijd een zie je nou wel gevoel, haddenwe het maar nooit gedaan. Terwijl als je er allebei voor gaat en het graag wil dan hoop je natuurlijk ook dat hetgezond is maar dan kies je heel bewust voor de grotere wens dan de angst voor het risico dat er wat mis is. Ik vind het lastig, zou zelf niet mijn wens willen doordrukken als de ander er niet ook net zovoor wil gaan. Maar ja, dat is misschien makkelgezegd als je niet in die situatie zit.
@dora26 een wens voor een vierde kan echt nooit even groot zijn als voor een eerste. Maar dat terzijde
Waarom niet? Het verlangen voor een tweede, derde, vierde kindje kan net zo sterk zijn als voor een eerste. Je er bij neerleggen wanneer het, om welke reden dan ook, niet gaat is een andere verhaal.
Dat denk ik wel, maar bij de wens voor de eerste speelt ook nog een ander verlangen/wens mee, namelijk ouders worden. De eerste bestaat daardoor eigenlijk uit 2 wensen, de volgende 'maar' uit 1. TS, ik zou toch echt nog een paar goed met je man over praten. staat hij er echt niet achter, of is het "ja doe maar" en veranderd dat nu in, oh eigenlijk ook wel leuk? Ik denk ook voor een vierde zal je samen een beslissing moeten maken. Dus praten praten praten!
Dat geldt beide kanten op neem ik aan? Dat de een niet wil zegt niet dat de ander zich daar bij neer moet leggen en vice versa.
vind ik wel. mijn wederhelft wil heel graag nog een kindje, ik absoluut niet meer. dan houd het ook gewoon op... hoe rot het ook is voor hem...
Het is begrijpelijk hoor maar ben je niet bang dat dit tussen jullie in komt te staan? Ik weet niet hoe sterk zijn wens is natuurlijk.
Lastig. Ik snap je gevoel maar ik vind dat als je voor een kindje gaat, beide ouders er voor de volle 100% achter moeten staan.
Ja, het is egoïstisch, je wilt het namelijk voor jezelf, niet voor iemand anders of voor de wereld of wat dan ook. Maar is dat erg? Een kinderwens is vrijwel altijd egoïstisch; voor een ander doe je het niet. Of jouw wens voor een kind 'belangrijker' is dan de wens van je man voor géén kind, daar zul je samen uit moeten komen...
Nee dat geldt eigenlijk vooral voor de kinderwens. Een kind is geen ding wat je aanschaft en vervangt als t t toch niet helemaal is.. Als je partner geen kinderwens meer heeft en tevreden is met zijn gezin en dit duidelijk aangeeft.. Een kind krijg je samen.. Daarnaast vraag ik me af wat als die 4e je ook niet dat gevoel heeft waar je naar op zoek bent. Wil je dan nog een 5e of zelfs een 6e. Wanneer is het genoeg? Ik heb altijd moeite gehad met t feit dat mensen nooit genoeg hebben en tevreden zijn met wat er wel is. Kijk naar wat je wel hebt en niet naar wat je niet hebt..
Als je wens voor een tweede (of verder) net zo sterk is als voor je eerste, dan heb je nooit echt bang hoeven zijn dat die eerste er niet zou komen... En prijs jezelf daar maar gelukkig mee dan. Een eerste maakt het verschil tussen wel of nooit moeder worden. Een tweede (of verder) niet.
Nee en dat bedoel ik wanneer ik zeg dat als je eenmaal moeder bent geworden dat je er bij neerleggen dat er geen tweede, derde, vierde komt 'makkelijker' te accepteren zou moeten kunnen zijn. Zegt alleen helemaal niks over het verlangen en over hoe sterk die is. Denk niet dat jij dat gevoel voor een andere kan bepalen.
Nee dat denk ik niet. Als er onverwacht een zwangerschap zou zijn betekend niet dat t kindje niet gewenst is maar dat je er (nog niet) voor 100% achter staat kan wel.. Als je kiest voor een 2e maar geen 3e zou willen en het blijkt een tweeling zwangerschap te zijn? Je kiest voor een 2e en niet voor een 3e betekend dat dat een 3e ongewenst is? Nee helemaal niet alleen heb je die keuze nu niet. Dus sta je misschien nog niet helemaal achter maar ongewenst is iets anders.. In dit geval is het de keuze voor een kindje. Als je bewust een keuze kunt maken wel of niet vind ik dit anders dan gewenst zijn...