Een jaar of 10 heb ik een vriendin. Of tenminste..ik had een vriendin. De eerste 5 jaar heel intensieve vriendschap gehad. Van beide kanten initiatief. Sinds dien is de klad erin gekomen. Zij kreeg kort op elkaar 5 kinderen en werd natuurlijk minder mobiel. Snap ik. Daarom reed ik eigenlijk steevast 15 km naar haar elke keer jaren lang. Maar sinds 2 jaar kan er zelfs geen app je oid vanaf. Telkens neem ik het initiatief. Ze heeft in februari een high tea voorgesteld. Deze moet nog plaatsvinden. Ik heb haar al eens gevraagd waarom de frequentie van ons contact zo laag is. Druk, is dan haar antwoord. Ja, ook dat snap ik. Maar te druk om zelf eens het initiatief te nemen om een appje te sturen? Ik merk dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben om telkens het voortouw te nemen. Als ik niks van me laat horen hoor ik gerust 6 maanden niks van haar. Wat zouden jullie doen in dit geval?
Als dit al 2 jaar zo is zou ik het zelf geen vriendin meer noemen. Mensen groeien nou eenmaal uit elkaar, zeker wanneer er grote veranderingen in het leven zijn (zoals kinderen). Vervelend, maar ik denk niet dat je nog iets anders kunt doen dan dat te accepteren.
Ik zou er dan ook geen energie meer in steken. Jammer van de 10 jaar vriendschap maar zo heeft het natuurlijk ook geen zin.
Ik zou toch eens iets organiseren ( ja, vanuit jouw initiatief) en samen iets leuks gaan doen. Dan ziet ze weer hoe leuk het eigenlijk was en hopelijk krijgt ze zo haar zin weer terug. Want soms vergeet je door alle hectiek van het drukke gezinsleven dat je ook nog een vrouw bent en iets voor jezelf kan/mag doen. Dat deel van uitgaan en lol maken is vaak het eerst dat plaats maakt.
In eerste instantie omdat het altijd heel vertrouwelijk en leuk was en ook omdat ik wel begrip had voor haar drukte. Maar dat begrip is wel weggeëbd zo langzamerhand..
Vinden jullie dat ik het nog moet "melden" dat het wat mij betreft wel uitgekauwd is? Dood laten bloeden vind ik ook zowat.. Hoewel ik wel het idee heb dat zij dat doet.
Misschien hebben jullie allebei andere verwachtingen? Ik spreek sommige vriendinnen echt maar 2 keer per jaar, maar als we elkaar dan zien is het weer als vanouds. We hebben het allemaal druk met werk, kinderen, familie, relatie en andere sociale dingen en contacten. We doen er allemaal niet moeilijk over en we voelen geen van allen dat de vriendschap aan het doodbloeden is. Misschien gewoon eens vragen aan haar?
Ik voel gewoon dat zij meer afstand neemt. Zelfs op mn verjaardag hoor ik niks.. ja 2 dagen later als ik haar feliciteer met haar zoon. Zo van oja, jij ook nog gefeliciteerd.. Ik vind dat een kennis, geen vriendin.
Herkenbaar. Maar meer omdat mensen mij en ons als gezin vanwege mijn ziekte in de stront hebben laten zakken. Maar ik kon mijzelf er zo druk om maken dat ik nu heb gezegd: het is genoeg. We zijn uitelkaar gegroeid en deze mensen passen gewoon niet meer bij de huidige fase in mijn leven. Daarin tegen, heb ik de afgelopen twee maanden wel weer tijd en energie geinvesteerd in oude vriendschappen. De stoute schoenen heb ik aangetrokken en heb met ze afgesproken. Vanuit hier kijken we hoe het verder loopt. En tot nu toe voelt dat goed. Dus wie weet ooit dat het komt, maar nu even niet.
Herken je situatie maar al te goed. Eigenlijk hoop je nog op een vriendschap die allang vergane glorie is. Je investeert en krijgt nooit iets terug. Er komt vanzelf een moment waarop je zegt en nu is het leuk geweest. Zij hecht niet dezelfde waarde aan jou als jij aan haar. En vroeg of laat trek je er de stekker uit met een tevreden en niet voldaan gevoel. De koek houdt een keer op. Maar het is aan jou wanneer die stekker eruit gaat. Ik google soms ook nog weleens mensen van lang geleden.. gewoon om te kijken hoe het met ze gaat. Terwijl ik weet dat ik er nooit meer contact mee zal hebben.
Zelf zou ik niet aangeven dat het contact voor jou niet meer hoeft. Wat schiet je ermee op? Mocht zij toch graag contact willen houden dan zul je dit vanzelf merken en kun je altijd nog beslissen of je erop ingaat of niet.
Dit. Ik spreek sommige mensen ook niet vaak, maar bij het contact is het altijd goed. Blijkbaar hebben jullie andere verwachtingen. Vijf kinderen is ook geen kattenpis. Kan mij voorstellen dat je geheel opgaat in de dagelijkse beslommeringen. Overigens ben ik zelf een beetje allergisch voor mensen die mij verplichten dat ik direct op appjes of mailtjes moet reageren.
Frequentie is inderdaad niet de maat, maar je voelt direct of het van twee kanten komt of niet. Als zij jou twee dagen na je verjaardag feliciteert, omdat jij haar belt voor de verjaardag van haar zoon, dan snap ik dat de verhouding zoek is. Ik ben benieuwd wat je hebt gezegd.
Ik heb gezegd dat ik het jammer vind dat er van haar uit helemaal geen initiatief komt om contact te zoeken. Dat is begrijp dat ze het druk heeft met haar gezin en dat prioriteiten kunnen verschuiven maar om dan nooit meeriets vanuit jezelf te laten horen vind ik wel heel kort door de bocht. Ik heb gezegd dat voor mij op deze manier de koek wel op is. Ze zei dat ze het volledig begrepen. Weet het aan haar eigen laksheid. En het lag zeker niet aan mij.
Het ging mij ook niet perse om de frequentie. Ik bedoel, als het goed zit zit het goed. Maar hier was het volledig scheef gegroeid. Alle initiatief kwam van mijn kant. Als ik zelf geen initiatief nam hoorde ik niks van haar. En reageren op WhatsApp hoeft ook niet. Maar van een vriendschap verwacht ik wel wat er zo nu en dan eens van beide kanten contact gezochtwordt. Anders spreek ik niet over vriendschap maar over een kennis. Je weet immers niet eens wat er in elkaars leven speelt..
Ik begrijp je volkomen! Ook al is de frequentie laag, het moet wel van twee kanten komen. En dat hoeft ook niet evenredig te zijn, maar er moet wel iets van een balans zijn.