Jawel. Dat kan ik wel. Iedereen die meent dat het verlangen voor een eerste net zo sterk is als voor een tweede of verder heeft nooit echt bang hoeven zijn dat die eerste er niet zou komen. En dat durf ik absoluut zo hard te stellen.
Wees voorzichtig met het maken van aannames. Wie zegt dat wij niet lang bezig geweest zijn voor de eerste? Fertiliteitsafdeling ben ik niet onbekend mee hoor, inclusief hsg, en ook niet met het me afvragen waarom iedereen zwanger wordt behalve ik. Ik mag me inderdaad gelukkig prijzen dat het uiteindelijk toch spontaan is gelukt en de daarop volgende keren ook. Ik lees ook vaak genoeg hier op ZP over vrouwen waarbij het niet vanzelf gaat en dat vind ik heel erg. Maar dat neemt toch niet weg dat ook ik mag verlangen naar nog een kindje? En dat ook bij een vierde dat gevoel heel diep zit, net zo diep als bij de eerste?
Als dat dan al zou zijn, dat moeders die een even sterke wens voor een tweede dat enkel zouden ervaren omdat ze geen angst hebben gekend of de eerste wel zou komen, dan zeg je toch zelf ook dat ze het dus zo ervaren. Dat jij er een oordeel over hebt en kennelijk de verkapte discussie aangaat of dat gerechtvaardigd is , is een tweede, maar die moeders ervaren dat toch echt zo hoor, ongeacht wat volgens jouw analyse daaronder ligt.
Oh ja natuurlijk, laten we weer de discussie gaan voeren wat erger is en wie het zwaarder heeft. Kun je nu echt niet accepteren dat er meer is dan enkel jouw verhaal en referentiekader?
Wat weinig invoelend zeg. Ik ben absoluut bang geweest dat de eerste er nooit zou komen en ik zou dat absoluut niet zo durven stellen. Wat geeft jou het recht om zo te oordelen over mensen en hun verlangens te denigreren...
Nou dan help ik je bij deze graag uit je droom. Mijn wens voor een tweede was net zo sterk als voor mijn eerste en ja zelfs ondanks het feit dat mijn eerste me al moeder heeft gemaakt. Door omstandigheden ben ik pas na 7 jaar weer zwanger geraakt maar de wens was al die tijd zo godsgruwelijk sterk dat het me van binnen opvrat. Had ik het naast me neer kunnen leggen mocht ik die wens niet in vervulling hebben zien gaan? Ja, met heel veel pijn en moeite maar vast een stuk makkelijker dan iemand die helemaal met lege handen staat, klopt. Maar zou dat mijn wens voor een tweede minder sterk of minder belangrijk hebben gemaakt? Nee, absoluut niet! Mijn gevoel en mijn verdriet dan en daar kan jij echt niet over oordelen alleen maar omdat jij van mening bent dat dat onmogelijk is omdat ik al een kind heb rondlopen. Je mag er uiteraard je mening over hebben maar kondig het niet als feit aan, alsof je daadwerkelijk even MIJN gevoel voor mij kunt bepalen omdat jij daar een bepaalde visie over hebt, dat gaat het 'm namelijk niet worden.
Of de drang/wens naar een 2e 3e 4e etc net zo sterk is als voor de eerste is voor iedereen verschillend elkaar deze mening opdringen os dus niet van toepassing voor ts.. Heeft zij meer 'recht' op invulling van haar eens dan haar partner. Nee dus.. Ze zullen daar samen uit moeten komen. En aan de discussie die nu gevoerd wordt hebben ze niet zo veel.
Al zou je man 10 kinderen hebben dan zou hij met alle 10 waarschijnlijk net zo gek zijn. Maar daar gaat het niet om. Hij heeft er 3 en naar wat ik zo lees vindt hij dat genoeg. En daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Het is al meer dan het gemiddelde gezin. De opmerking dat hij bang is dat er iets met een 4e kindje aan de hand kan zijn kan ik ook goed volgen. Ja, dat risico heb je ook met een 1e of 2e of 3e kind. Maar nu hebben jullie 3 gezonde kinderen. Een 4e kind wat eventueel ziek of gehandicapt zou zijn zou een behoorlijke druk op je toch al vrij grote gezin leggen. Dat jij een wens hebt voor een 4e dat kan heel goed begrijpen. De één heeft de wens voor 1 kind, de ander voor 3 kinderen en sommige mensen hebben de wens voor 5 of meer kinderen etc. Dat je teleurgesteld bent kan ik ook heel goed begrijpen, want je man gaat niet mee in jouw wens. Maar om nu zwaar verdrietig te zijn terwijl je een prachtig gezin met 3 gezonde kinderen hebt dat gaat mijn begripsvermogen eerlijk gezegd te boven. In zo'n geval zeg ik echt, meid tel je zegeningen.
Ben het hier ook helemaal mee eens. Snap dat je het jammer vind, maar je moet beiden 100% achter een volgend kindje staan. Als hij aangeeft het dan vooral voor jou te doen, zegt dat denk ik al genoeg.
Nou ja, ik vind het niet egoïstisch. Ik vind de reactie zwaar verdrietig te zijn alleen wat overdreven als je gezegend bent met 3 kinderen en je man geen 4e wil. Teleurgesteld ja dat snap ik wel. Ik vind er persoonlijk ook wel een verschil tussen zitten of een man aangeeft absoluut geen kinderen te willen waardoor je nooit echt een gezin met een kind/kinderen zult hebben, of dat hij na een aantal kinderen zijn grens aangeeft.
Ik vind het opvallend dat de reacties van onbegrip komen van mensen die zelf nog geen of maar 1 kind hebben. Is het mogelijk dat jullie je eigen pijn als maatstaf gebruiken? 9 jaar geleden zou ik hetzelfde gedacht hebben. Maar nu is mijn eigen pijn niet langer de maatstaf voor wat anderen wel of niet mogen voelen. Zeker als je er zelf niet voor gestaan hebt kun je niet spreken van overdreven reacties of egoisme. Elke kinderwens is egoistisch. En elke kinderwens is legitiem. Ons eigen verdriet zou niet mogen bepalen of een ander recht heeft op verlangen of verdriet.
In mijn geval niet, wij willen bewust maar 1 kind. Ik vind echt dat als je al 3 kinderen hebt, en je man vindt het dan goed zo dat je je daarbij neer moet leggen. En natuurlijk moet je dan door een soort van rouw. En heb je daar verdriet van. Maar je man zo pushen totdat ie 'bijna om is', ja, dat vind ik wel een beetje egoistisch.
Van pushen is inderdaad geen sprake hoor. We praten er gewoon veel over. Hij geeft ook zelf aan dat we moeten blijven praten tot we eruit zijn. Ik geef gewoon steeds aan hoe ik me voel en hij ook. En natuurlijk hoop ik dat hij ja zegt maar ik zal me erbij neerleggen als hij aangeeft echt niet te willen.
Deze reactie vind ik ook wat vreemd eerlijk gezegd.. Ik snap niet dat mensen elkaar zo op t gevoel moeten spelen.. En nee mijn pijn betekend niet dat anderen geen geluk mogen voelen of de wens voor een groot gezin mogen hebben. Maar het gaat hier om een kind! En dat moeten beide ouders heel graag willen. Het gaat om een bewuste keuze en die moet bewust gemaakt worden..
Er is in mijn geval absoluut geen sprake van pijn met betrekking tot een tweede kind. Er is simpelweg een levensgroot verschil tussen de stap van 0 naar 1 en de stap van 1 naar 2 (of 2 naar 3 etcetera). Ik zeg niet dat je geen wens kunt hebben voor meer kinderen, natuurlijk wel. Ik stel alleen dat die wens niet van dezelfde orde van grootte is als de wens om überhaupt moeder te worden (en dus dat eerste kind). Wat iemand anders al zei: bij de eerste heb je een kinderwens én een ouderschapswens (of moederschapswens). Bij tweede en volgende kinderen heb je dan nog de wens voor nog een kindje, maar moeder ben je al.
In je openingspost zeg je dat hij geen vierde wil, dat jullie veel gesprekken erover hebben en dat hij zelfs dan eigenlijk niet wil, dan zou het echt alleen voor jou zijn. En als laatste heb je het over dat het bijna zover is dat hij ja zegt. Sorry, maar ik zie dat dus wel als pushen. Ik snap ook niet dat je dat zou willen, op deze manier. En dat je niet tevreden kan zijn met wat je hebt.
TS, ik hoop dat jij en je man eruit gaan komen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het moeilijk vindt om je erbij neer te leggen en het daarmee ook definitief af te sluiten. Hier is het andersom. Man zou graag nog een kindje willen. En ook wij zijn al gezegend met 3 prachtige kinderen. Ik vind het ook mooi zo. Maar wij hebben wel afgesproken dat ik erover na zal denken, en we mettertijd wel verder zien. Want ook daar moet de ruimte voor zijn. We zullen zien wat de tijd ons brengt Praat met elkaar, maar laat het niet tussen jullie instaan.