Hallo mama's (to be) Ik lijk misschien te overdrijven, maar de angst is echt zo groot! Over het algemeen als ik ziek word, ziek ik gewoon uit thuis en ga ik zo min mogelijk naar de huisarts. Laatst moest ik bloed prikken van de verloskundige, volgens mij moet elke zwangere dit doen. En ik was zooooo bang! Ik heb het zweet van me handen op me broek afgeveegd voor ik die vrouw een hand kon geven. Ik keek weg want wou geen naald zien die door me huid gaat.. Uiteindelijk kreeg ze geen bloed uit me ene arm en heb ik nog een prik moeten krijgen. Ik huil dan niet ofso, maar ik word heel erg slap in me lichaam op zo een moment. Toen realiseerde ik me... De bevalling... Open scheuren, bloeden, misschien wel een operatie? Hoe ga ik dit in hemelsnaam overleven? Als ik tijdens het bevallen slap word, dan kan ik toch niet persen? Er gaat van alles door me hoofd nu. Ik heb een lage pijngrens zelfs dat ene prikje deed voor mij gewoon pijn (ookal was het voor eventjes). Is er iemand die ook zo een zwakte heeft voor bloed/naalden/operatiee etc? Hoe ga je hiermee om?
Geen ervaring met die angst alhamdulilah Maar je hoeft echt geen schrik te hebben voor de bevalling, omdat jij zo'n lage pijngrens hebt.. Ooit zei een arts dat er tijdens het bevallen een soort "geluks" hormoon vrijkomt waarbij de vrouw ja meer kracht heeft en een bevalling aankan. Had van sommige vrouwen zelfs gehoord dat ze liever bevalle dan een ruggeprik kregen Komt goed in shaa Allah, u niet teveel zorgen maken je hebt nog lang te gaan
Helloo OUmYahya Ja gelijk heb je, nog een hele weg te gaan en nu al angstig. Komt denk ik door de reactie van die vrouw die me prikte, ze zei: de bevalling is veel erger.... En dat bleef in me hoofd spoken. Ik probeer het van me af te zetten en van mijn stressvolle periode toch een periode te maken met wat vreugde en wat genieten van de zwangerschap, ik voel me al zo rot naar me kind toe dat ik lang heb zitten stressen.. Ik zal maar niet teveel erover nadenken hihi ik hou ervan dat alles op een natuurlijke wijze gaat. Dus hoop ook een gezonde gewone bevalling en het liefst niet in het ziekenhuis. Maar laat me daar nu nog maar geen zorgen over maken, ik zal eerst proberen te genieten van nu.. Lief dat je reageert. Hoe is het met jou? Alles goed? Liefs
Ik heb al jaren last van naaldangst. Het zaadje is gepland in mijn jeugd toen men mij met 3 man heeft vastgegrepen toen ik moest bloedprikken. Toen ik 18 was en een meningokokken prik moest halen raakte ik totaal in paniek en ben hulp gaan zoeken. Als je paniek voelt vanwege naalden maak je in je hoofd een automatische verbinding. Want reëel gezien weet je wel dat het niet schadelijk is voor je lijf. Toch laat je lijf een paniekreactie zien. Knap vervelend. Ik heb geleerd in therapie hoe je je hoofd traint om die verbinding om te buigen naar reëel gevoelens. Onstpanningsoefeningen bijvoorbeeld. Elke keer een stapje verder. Stap 1 was een injectiespuit zien, stap 2 een injectiespuit aanraken met een vinger, stap 3 de injectiespuit op mijn arm leggen met het dopje erop, stap 4 met het dopje eraf enz enz. Ik bezocht toen ik er aan toe was een school waar kinderen werden ingeënt, ging een keer met iemand mee die bloedgeprikt ging worden, ging met mijn schoonvader mee naar de bloedbank om te kijken. Toen kwam langzaam het moment dat ik het zelf moest ondergaan. Ik plande een half uur bij de assistente van de huisarts. Zo hadden we alle tijd. Ze gaf me een zoutoplossing injectie. En een week later gingen we bloedprikken. Dat was de een na laatste stap. Ik ging pas een stap verder als ik de voorgaande stap bewust kon doorstaan en het lukte om de paniek (10) omlaag te brengen naar gezonde spanning (5). Ook ging ik overtrainen. Luisterde naar geluiden van grote operaties op tv en ging later ook kijken. En hetzelfde filmpje opnieuw en weer opnieuw kijken. Mijn angst zakte en maakte plaats voor interesse en fascinatie. Dat had ik nooit kunnen geloven van te voren. En de laatste stap, een infuus, kun je niet trainen. Ik leerde hoe het in zijn werk gaat, dat er niet een naald in je arm blijft zitten, maar een draadje. Dat vond ik al ZO veel verschil uitmaken. Maar goed, dan raak je inderdaad zwanger. Ik moest een extra spuit vanwege bloedgroep, ik moest op 1 dag een paar keer bloedprikken vanwege een vermoeden van zwangerschaps diabetes (wat niet zo was gelukkig) en mijn bevalling was een aaneenschakeling van naalden en bloed. En het ging zo ontzettend goed. Mijn kindje in mijn buik ging voor alles. Ik maakte me sterk en het lukte. Het helpt mij altijd wel om goed voor te bereiden. Als ik naar het ziekenhuis moest voor een prik dan belde ik van te voren om een afspraak te maken met een ervaren verpleegkundige. En in mijn bevalplan schreef ik dat niemand iets plotseling moest doen. Het aankondigen en uiteindelijk prikken als ik mijn spanningspunt iets omlaag wist te krijgen dmv ontspanningsoefeningen. Ze waren allemaal zo lief en zo geduldig. Ik heb een infuus, ruggeprik en placenta prik tijdens de bevalling gehad en later een bloedtransfusie. 5 weken na de bevalling ben ik geopereerd en daarvoor moest ik bloedprikken en kreeg via een infuus narcose. En ik heb het allemaal doorstaan zonder er met een naar gevoel aan terug te denken. Als je mij dit 5 jaar geleden zou hebben verteld had ik je niet geloofd! Ik hoop je een beetje vertrouwen te hebben gegeven. Een kindje in je buik zorg voor oerkrachten die groter zijn dan je angst. Maar het is wel belangrijk om niet voor je angst weg te lopen of het voor je uit te schuiven.
Ik vind het super knap van je dat je die uitdaging bent aangegaan.. Ik denk dat ik daar toch te laf voor ben... Me buik stond net scheef (ik ben vandaag 13+6 weken maar helemaal geen buikje nog, af en toe word hij hard en steekt een bobbel) en ik had deze bobbel rechts (alweer) en me buik leek gewoon echt misvormt.. Ik heb uit schrik/angst zitten janken.. Ik vond dat het pijn deed (ik voelde alleen gekriebel) maar uit angst noem ik het pijn echt heel vreemd van mij, ik maak me zelf onnodig bang denk ik.. Wel heel knap van jou dat je erover heen bent gekomen, misschien als ik zoiets zou doen, zal ik achteraf ook denken: dit had ik niet gelooft als het me paar jaar geleden verteld werd. Haha.. Bedankt voor je steun <3
Goed om te lezen! Succes en sterkte! Zwanger zijn is ook een rollercoaster van dingen die je niet eerder hebt gevoeld! Niet zo gek dat het je onzeker maakt.
Ik heb in mijn geboorteplan gezet dat ik angst voor naalden heb. En dat ze eventuele naalden die ze klaarleggen voor het geval dat het nodig is, absoluut niet in mijn zicht moesten leggen! Hier hebben ze zich heel netjes aan gehouden. De complete bevalling heb ik zonder pijnstilling gedaan en was bij mij gelukkig goed te doen. Bloed heb ik nauwelijks gezien. Alleen in de 'luier' die je na de bevalling aan krijgt, maar dat is net alsof je hevig menstrueert. Doordat ik een klein beetje gescheurd was van binnen, hebben ze wel moeten hechten (waar ik absoluut niet ontspannen bij was zoals je wel kunt begrijpen) maar ik heb daar niet naar gekeken en mijn ogen op mijn kersverse dochter gericht. Mijn dochter heeft mij er doorheen gesleept Ik had de pech dat de placenta niet goed los liet en dat ik daar alsnog een injectie voor heb gehad, maar dat ging allemaal zo snel dat ik niet eens tijd had om mij daar druk om te maken. Bij mij hebben ze injectie juist wel snel en plotseling gedaan, juist zodat ik mij er ook niet druk om kon maken. Dat zijn dingen waar je even goed over na moet denken en met je verloskundige moet bespreken. Die kan je hier ook mee helpen. Het belangrijkste is: spreek je angsten uit. Het gaat helemaal goed komen. Je bent niet de eerste vrouw die gaat bevallen en zeker niet de laatste. Injecties en hechten zijn ook niet bij iedere bevalling nodig. PS ik heb wel trillend bloed laten prikken omdat het om de gezondheid van mijn ongeboren kindje ging
Je schrijft dat je bang bent dat je niet kunt persen doordat je je slap voelt. Ik denk dat je je daar geen zorgen over hoeft te maken. Je lichaam neemt het van je over op zo'n moment. Ik zou al deze angsten wel met je verloskundige bespreken, je bent vast niet de eerste!
Heir ook extreme angst en toch was ik de pineut. Tot 3x toe verkeerde infuus aangeleged. 4e was pas echt goed. Tel voor bloed prikken ben ik al kwijt. . Keizersnee gehad, ondanks verdoving beneden voel en hor je alles en ik ging doood. Bij bloed prikken/naalden doe ik wegkijken & rustig in en uit ademen en helpt n beetje om niet in paniek te raken.
Waaaat?? Bij de 4e keer pas gelukt? Ik word bij de gedachte ervan al slap in me handen en me telefoon voelt ineens een stuk zwaarder nu Sorry voor de volgende informatie (too much misschien ) Mijn vagina is heel erg nauw, bij de inwendige echo ging dat ding er echt duwend in (en ja dat voelt niet als een pretje, maar o zo pijnlijk ook niet) het is heel gek.. Want het lijkt altijd net of het opnieuw 'open' moet. Dat geeft me ook een gevoel dat een hele baby er echt niet makkelijk uit zal floepen zoals je soms ziet maar wie weet eh... Bedankt voor de tips dat ik het bij de verloskundige kan neerleggen, ik wist niks van een bevallingsplan.. Heb er ook nog niet echt bij stil gezeten hoe ik alles wil etc. Maar over me angsten zal ik wel als eerst spreken en hoop dat het mee zal vallen! Krijg je bij een thuisbevalling ook een infuus? Zo een rond groot gaatje in je hand?
Nee bij de thuis bevalling geen infuus. Echt maak je geen zorgen. Ook al hangen ze je op dat moment op de kop aan het plafond het zal je grof gezegd aan de kont roesten. Hier ook geen fan van naalden, bloed en dergelijke maar op dat moment heb je maar 1 missie. Een kind op de wereld zetten en geloof mij je lijf doet er alles aan om dit voor elkaar te krijgen! Je hormonen, verstand en lichaam staan op een stand die je nooit gekend hebt van jezelf. Tenminste dat is mijn ervaring. Een naald, bloed of zorgen dat ik weg zou vallen kwam niet meer in mij op. Mijn lijf had een unieke knop gevonden om dit klusje te klaren. Volgens mij heeft iedere vrouw dat in zich alleen kom je daar achteraf wanneer de bevalling voorbij is achter!
Ik heb geen naalden angst (word wel een beetje onpasselijk van bloed tegenwoordig) maar zie wel op tegen de bevalling Ik hou me wel vast aan de gedachte dat een vrouwenlichaam ervoor gemaakt is en dat we op dat moment weten wat we moeten doen. Ook zei mijn VK dat je lichaam een soort van stofje aanmaakt waardoor je de pijn etc heel anders ervaart. Hij of zij zal er toch uit moeten dus je kan je er maar beter aan overgeven
Hier ook naaldenangst, dit had ik ook in mijn bevalplan gezet. En dat ik dus geen oxytocinespuit wilde, tenzij absoluut noodzakelijk, geen naalden in zicht etcetera. Verder wilde ik graag thuis bevallen omdat de kans op medisch ingrijpen dan kleiner is. En ik had me goed voorbereid (veel gelezen, hypno-birthing cursus, geboortetrainer en perineummassage). Uiteindelijk is alles naar wens gegaan, een thuisbevalling zonder naalden, hechten of wat dan ook.