Ik heb normaal niet zo veel sympathie voor de strikte hokjesgeest hier op Zw pagina en de 100 verschillende subforums. Maar, ik kan me voorstellen dat dit wel een pijnlijke topic is als je ongewenst kinderloos bent. Dus voor dit onderwerp snap ik het wel.
Bij de eerste: is hij er nu al? (persen duurde 15 minuten en ik kende alleen maar de verhalen van meer dan edn uur persen). Bij de tweede: wat lijkt hij op zijn broer en wat is ie klein.
Oudste; trekt dat hoofd nog bij? (Vacuümpomp) Middelste; wow, een baby Jongste; hij moet terug, dat ging te snel Allemaal bijgetrokken nadat het besef er was dat er echt een baby was
Bij onze oudste dochter was mijn eerste reactie wat zit ze onder het bloed om vervolgens een half uur te huilen dat we eindelijk een gezond kindje in onze armen hadden. Bij onze tweede dochter was er helaas veel paniek. Zij heeft ook nog enkele weken in het ziekenhuis gelegen. Ik kon alleen maar zeggen wat is ze mooi. Na de bevalling van onze derde en vierde dochter was er veel verdriet omdat ze geen overlevingskans hadden. Ze zijn ook levenloos geboren. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik gezegd heb dat ik altijd van ze zal houden en dat ze zo welkom waren.
Het eerste wat ik dacht... Mag ik nu slapen?! Ik had 28 uur weeen gehad, 5 kwartier geperst en uiteindelijk verlost met de vacuum. Hele kind kon me gestolen worden, ik was helemaal op Bij de tweede dacht ik "o wat ben je groot" Maar ook die bevalling was heel raar. Zoon werd met keizersnede gehaald en ademde niet dus ging direct weg. Pas toen hij ok was kwam hij heel even bij me en ging toen met mijn man met de couceuse weg terwijl ik nog op ok lag
Eerst was er alleen maar opluchting omdat het me gelukt was! na ruim 30 uur weeen. En daarna een wirwar van gedachten, maar vooral verbazing hoe veel je gelijk al van zo'n kleintje houd
Ik ben misschien veel te nuchter, maar bij allevier was het eerste eigenlijk: even checken of het echt een meisje/jongen was... Jongste was na 4 reuzen maar iets bovengemiddeld, dus toen zei ik tegen de VK: Wat een kleintje! Die was het niet met me eens. 7,5 pond was een flinkerd. Toen ik zei dat de andere drie allemaal tussen de 8 en 9 pond zaten, was het direct: O, ja, dan is ze zeker klein!
Wow een baby!!!! En... Wat een geluid! want ze krijste echt de hele boel bij elkaar Verder eens met Sandana. Onderwerpen als "hoeveel broers/zussen hebben jullie?" Kunnen net zo pijnlijk zijn voor iemand persoonlijk. Lees er overheen.
Wat ben jij lelijk en daarna: is ze echt van mij? (Uit blijdschap dus, niet omdat ze verfrommeld was En de 2e: duidelijk je zusje. Ook lelijk (meer dan goed gekomeb hoor) En is het echt een meisje en dit doe ik zo nog wel een keer
Lol 😂😂😂😂😂😂 Heel eerlijk?? Ik heb geen flauw idee meer wat ik dacht!!! Waarschijnlijk zoiets als: Huh?? Hoe kun je nou zo blond zijn. Onze donor was net als ik donker (en Spaanse). Mijn man is superblond, maar donker schijnt te overheersen.. Hier dus duidelijk niet haha, daar moest ik wel eventjes aan wennen; je hebt toch een bepaald beeld in je hoofd en die week best af. Maar ze is natuurlijk wel de allermooiste van de hele wereld! 😜 Offtopic,ik vind ook dat dit topic in de mamalounge hoort, die is er speciaal voor gemaakt.... Heb zelf ook in het mmm schuifjes gezeten en dan zit je niet op dit soort topics te wachten in de lounge. Maar goed, het is een gebed zonder einde...
'als je maar niet doodgaat'. Dat is het eerste wat ik dacht. Onze dochter huilde niet en had een zeer slechte start met een zeer slechte apgar. Direct naar de NICU gebracht en ik mocht haar pas 6 uur later voor het eerst weer zien omdat ik er zelf ook slecht aan toe was. Gelukkig is het helemaal goed gekomen!
Eerst dacht ik: 'Ah fijn, het is allemaal gelukt! Hij ziet er goed uit, helemaal compleet. ' Maar ik zat ook te wachten op een gevoel van verbinding en dat kwam niet, daar werd ik onrustig van. Het duurde lang voordat dat er kwam.
Bij mijn dochter 'huh, een meisje? Voor mijn gevoel zou het een jongetje zijn. Verder vond ik het bijzonder dat zo'n mensje in me had gezeten en was het zo leuk om haar te zien, was ook verbaasd dat ze zo rustig was, geen gehuil ofzo en natuurlijk houd je er van, maar dat doe je ook als ze in de buik zitten. Bij mijn zoontje was ik verbaasd over hoe groot hij was en hoe hard hij blèrde , de gyn had al gezegd dat het een redelijk grote baby zou zijn, maar hij was nog veel groter en zwaarder dan geschat. Bij hem had ik meer het idee dat het ook wel eens een jongetje kon zijn.
" Wat de F is er net allemaal gebeurd?!!!" Gevolgd door: "Het is klaar, hij is er". Het gevoel van intense onvoorwaardelijke liefde had ik pas nadat ik gedoucht had en hem bij mijn man in zijn armen zag. Vanaf dat moment was ik blijvend verliefd. Maar het heeft echt moeten landen en ik had echt even tijd nodig om te beseffen wat er was gebeurd. Ik vond de bevalling erg pittig en intens.