Je schrijft dat je verliefd werd toen je man hem vasthield, toch? Het spijt mij dat het zo is, maar bij mij kwam dat liefdevolle gevoel pas na een jaar nu vind ik onze zoon het mooiste dat er is maar toen hij een baby was huilde en panikeerde ik vreselijk veel. Ik voelde niet die liefde waar andere moeders het over hadden, alleen een soort plicht en een schuldgevoel. Gelukkig is het beter geworden.
Dit, heb de eerste dagen ook alleen maar naar 'm liggen kijken terwijl hij op me lag of naast me in z'n kribbe....mijn droom, mijn allessie....het eerste wat ik zei was overigens 'mag ik huilen', ze moesten me nog dichtnaaien en was bang dat m'n buik teveel op en neer ging (helaas kon ik dit gevoel niet heel lang vasthouden, m'n hormonen gingen flink met me aan de haal... ) En ook ik weet hoe pijnlijk het kan zijn dit te lezen maar de titel zegt al genoeg om 'm dan niet openen, zo zijn er meerdere topics die ik om wat voor reden dan ook niet of later open...ik ga er niet vanuit dat er topics in de lounge geplaatst worden om iemand doelbewust te kwetsen, deze topic zal ook heus wel verplaatst worden.
Na 2 overleden kindjes raakte ik bij onze zoon eigenlijk in paniek. Ik was blij dat hij eruit was, dat ik niet meer de enige was die nu moest bepalen of het goed genoeg met hem ging, maar ik dacht vooral, ships, nu gaat het echt gebeuren, dit prachtige kleine wezentje is er echt en nu moeten we echt ons leven aanpassen! Heel bizar, veel mensen begrepen die gedachte ook niet, maar ik moest echt heel erg wennen dat dit keer ons leven niet doorging zoals de 2 keren daarvoor! Het voelde ook als vakantie, alsof we hem elk moment weer moesten inleveren bij de echte ouders! En dat heeft echt een paar weken gekost!
wil je dat weten? nou oke dan ben ik heel eerlijk.. na een super hevige ( in mijn ogen ) bevalling. Dacht ik wat moet ik ermee. ijn dochter is ook gelijk bij mij weggehaald na de bevalling heb haar niet gelijk mogen vasthouden, dat heeft best een tijd geduurd... en helaas bleef dat gevoel en heb ik 6 maanden met een depressie gelopen. Inmiddels gaat alles goed hoor en zou ik niet meer zonder kunnen !
De eerste is direct na de geboorte bij mij weg gehaald omdat hij niet ademde, dus geluk verdriet en angst is wat ik voelde. Bij de tweede heb ik alleen maar geroepen mag ze echt bij me blijven mag ze echt op mij blijven liggen, mag ik d'r vasthouden? Vol ongeloof keek ik mijn man aan en zei ze mag echt bij mij blijven he? En golf van geluk ging er door mij heen en dat geluk kan ik niet in woorden beschrijven dat geluk kan je alleen maar voelen.
Ik dacht bij: Baby 1: Yeah, een jongen! Baby 2: Leuk, nog een jongen! Baby 3: Pfff, ik krijg het druk met al die knapen. Baby 4: Are you kidding me?
Ik zag mijn zoontje na een uurtje op een foto. Ik had Een keizersnede gehad en was volledig onder narcose geweest kreeg in de uitslaapkamer een foto. Uiteindelijk 10 min later op mijn eigen kamer liep manlief met hem binnen. Ik was bang dat ik zou denken is hij wel van mij aangezien ik volledig weg was haha maar hij leek en lijkt zoveel op mij. En ik dacht wat is hij klein ik had suiker en ze zeide word een grote baby niet dus haha Benieuwd wat ik deze x voel en denk
Ik zei: wow wat een grote voeten Verder vond ik hem heel lief en schattig maar het gevoel heeft verder wel wat moeten groeien. Dat overweldigende moedergevoel kwam bij mij pas later.
Ik heb er totaal niemand mee willen kwetsen of voor de hoofd willen stoten. maar ik vind wel dat je het heel bot zegt, dat kan ook anders. Ik lees ook af en toe dingen in de lounge die best moeilijk zijn, en dat zal denk ik voor veel mensen zijn. Misschien was het beter om hem ergens anders te plaatsen.
Sorry, ik bedoelde het niet rot. Bij mij kwam het gevoel idd na een uur of twee. Toen ik even alleen was geweest tijdens het douchen. Toen ik mijn man en zoon samen zag vervolgens klopte het ineens. Zoals jij het hebt ervaren ken ik het niet. Dat moet ontzettend zwaar zijn geweest! Ik ben blij voor je dat het nu beter gaat.
Ik heb beide keren een ks onder volledige narcose gehad. Mijn oudste Was prematuur. Op de verkoever kreeg ik een foto van een klein kindje en vooral veel slangen en snoeren. Ik voelde er niks bij. Het ging ook zo vlug allemaal. De ks kwam onverwacht en een voorbereiding op bevalling heb ik dus niet gehad. Ik zag mn zoon 12 uur later voor het eerst. Maar de hechting heeft 9 mnd geduurd. Bij de tweede werd ik ingeleid en leefde ik erg naar haar geboorte toe. Het werd wederom een spoedks onder narcose maar de beleving Was zo anders. Toen ik haar na 3 uur voor het eerst zag wist ik dat het goed zat.
Het eerste wat ik dacht was; jezus eindelijk eruit! Was bijna 30 uur bezig waarvan het na 4 uur al heftige weeën waren. Tweede wat ik dacht was; zei ze nou dat ie klein is? Dat kan niet! Er was mij namelijk een 7/8 ponder beloofd en bij was maar 2840. Derde was OMG wat ziet ie er slecht uit! Heel blauw en moest van de vk hem stevig wrijven om te stimuleren. Had ook maar een apgar van 3. En als vierde kon ik alleen maar intens genieten en knuffelen. Echt mijn kindje, de mooiste van allemaal.
Ik ben bevallen met een keizersnee, en mijn zoontjes zijn gekomen met 28 weken. Ik heb ze de eerste drie uren niet gezien, alleen een foto. Dat was wel heel moeilijk. Toen ik ze zag in de couveuse vond ik ze vooral heel erg klein, maar heel mooi. Heb me echt verbaasd over hoe klein ze waren en wel zo compleet
Het eerste wat ik dacht was; hehe eindelijk Daarna riep ik; Je mist iets! Ooohmygooood je bent een meisje 😱
Eigenlijk: ''ohhh, je bent er nu al uit''. Ik heb maar 3 persweeen gehad. Maar natuurlijk toen ze echt op me lag dacht ik: ''Ohhhh, wat ben jij mooi! We hebben nu echt een baby''
Ik dacht ben je er nu echt? Na 5 jaar wachten zo'n perfect klein meisje met alles er op en eraan en helemaal van ons, man wat was ik meteen verliefd.. En meteen daarna riep ik; ja hoor echt een "achternaam van mijn man" hoofdje
Je hoeft geen sorry te zeggen Ik ben ook blij dat het nu anders is. Hoewel de verbintenis nog steeds niet is wat ik had gedacht dat het zou zijn, het is.... anders. Onze zoon is autistisch, nonverbaal, met een laag ontwikkelingsniveau. Ik vraag me wel eens af of ik dat destijds na de bevalling al aanvoelde of dat het ''gewoon" een postnatale depressie was. Hoe dan ook, ik ben nu gek op het mannetje
Bij de eerste: Wauw wat is ze mooi (en dat zei ik ook hardop). Bij de tweede: is alles oké met haar? (de verpleegkundigen rond mij deden namelijk nogal panisch omdat ze maar een korte kreet had laten horen en niet echt huilde. De gynaecoloog zei toen direct: ze maakte geluid. Het is in orde hoor!)