Ik vind dit ook een non-issue. Ik vond het juist wel gezellig als ze hier afspraken. Maar ik heb zeker nooit een lijstje bijgehouden. Doe ik sowieso niet in de omgang met elkaar.
Ik denk dat dit een hele goede houding is. Iemand anders zei het ook al dat mijn dochter ervan leert hoe ik mij hierin gedraag. Dat is ook eigenlijk hetgeen dat mij volgens mij dwars zit. Voor mijn dochter ga ik eigenlijk nu verder hierin dan ik mij prettig bij voel. Ik voel mij bij een aantal moeders nu een beetje gebruikt en in mijn eigen omgang met mensen had ik dan allang een grens getrokken en gezegd jammer dan, het komt van 2 kanten en anders dan niet. En daar laat ik echt geen traan om. Maar ja, mijn dochter speelt inderdaad leuk met die meisjes en die meisjes kunnen er ook niets aan doen. En dat maakt het complex. Voor mij dan. Het vervelende is dat het niet zo is dat het aso ouders zijn die nooit kinderen bij hun thuis laten spelen. Ze nodigen andere meisjes uit de klas van mijn dochter wel uit. Alleen niet zo vaak kennelijk en niet mijn dochter. En dat steekt en ik kan niet goed uitleggen waarom zij niet bij die meisjes mag spelen en die meisjes wel bij ons.
Hier gaat het over het algemeen redelijk vanzelf afwisselend. Soms komt het mij niet uit, omdat ik bijv. nog een boodschap moet doen of zo. Dan zeg ik gewoon dat ze wel mogen afspreken, maar niet bij ons thuis. Voelt wel een beetje afschuiverig, maar dat is dan niet anders. En andersom gebeurt dat ook wel. Het hoeft van mij niet per se om de beurt afwisselend, maar een beetje evenwicht is inderdaad wel prettig. Ik hou er nooit zo van als hier kinderen komen spelen, dus als het de spuigaten uitloopt zou ik het wel proberen te sturen door idd eens te zeggen dat het niet uitkomt en of ze dan bij de ander kunnen.
Ik vind dat je een beetje overdrijft. Je kan toch vragen of ze ook een keer bij de ander kunnen spelen. Misschien zijn die moeders wel helemaal van geen kwaad bewust en is het geen opzet.
Zie hier mijn eerdere reactie: Ik heb het al wel eens opgelost door bij een derde keer af willen spreken te zeggen dat het dan liever bij hun is en niet bij ons. Maar dan komt er gewoon om vage redenen geen derde afspraak omdat ze dan de boot afhouden. En daar is mijn dochter de dupe van.
Nou ja.. De dupe van. Ik vind het allemaal wel erg 'grote' uitspraken hoor, alleen omdat er niet evenredig bij elkaar gespeeld wordt (zeker als het gaat om een 3e speelafspraak!). Wie weet zijn de redenen van anderen waarom het niet zou kunnen wel gewoon eerlijk en oprecht en heeft ze nu net geregeld pech? Om dan met termen als het steekt/frustreert, het is onbeschoft en de dupe van te spreken.. Ik vind dat echt vrij overdreven. Misschien zit er wel een hele persoonlijke reden achter hoor dat je er zo naar kijkt. Maar ik denk dat het niet alleen zou helpen meer grenzen aan te geven zowel door jezelf als dochter ('het kan nu niet hier, maar misschien wel bij jullie?'), maar het ook meer los te laten. Er zullen wel vaker dingen niet helemaal eerlijk of evenredig verlopen in de komende schooljaren (uitnodigingen voor kinderfeestje, groepjes/kliekjes, plots wil iemand niet meer met de ander spelen etc.). Frustrerend en soms echt niet eerlijk of leuk? Ja, en dat is soms best lastig. Mijn moeder was vroeger altijd heel makkelijk wat dat betreft en zo kon mijn beste vriendinnetje (en later vriendje) altijd bij ons terecht. Of dat nu om een broodje tussen de middag ging of uit school. Dat kon gewoon minder bij hun thuis. Had mijn moeder het spelen daardoor afgekapt, dan hadden die vriendschappen nooit zo hecht geweest.
Blijkbaar is het heel leuk bij jullie thuis mijn kinderen nemen ook meestal vriendjes mee. Die vriendjes vragen zelf ook of ze hier mogen spelen. Ik vind dat wel een compliment! Maar vandaag hadden we al een vriendje van mijn oudste hier en de jongste wilde ook een vriendje meenemen. Die moeder zei dat het dan bij hen kon. Het is fijn als de ander dan aandraagt en anders geef ik het zelf aan. Kan het niet, dan niet.
Wat ik eerder al zei: ik vind dat je het zo groot maakt....het gaat om speelafspraakjes. Ik ben heel benieuwd hoe je er straks mee omgaat als jouw dochter allerlei kindjes op haar feestje gevraagd heeft en ze niet teruggevraagd wordt, dat gaat nl ook niet allemaal evenredig.
1 van de vriendinnetjes van mijn dochter is de eerste 2 jaar bijna alleen maar bij ons geweest en dochter weinig daar. Niet omdat ze het daar niet wilden, maar omdat dat meisje nooit ergens anders durfde te spelen, alleen bij mijn dochter en die moeder was ontzettend blij dat ze eindelijk ergens speelde.
Ik snap eerlijk gezegd het probleem niet zo. Soms neemt mijn dochter een meisje een aantal keer achter elkaar mee en soms speelt ze bij een ander meisje een paar keer achter elkaar tot ze weer hier komen spelen. Ik vind het wel gezellig die drukte in huis. Al zou ze elke keer een vriendinnetje mee willen... Dat zou me echt niet uitmaken.
In ons geval gaat het meestal om mensen die mij wel een handige oppas lijken te vinden. Dan houdt het voor mij snel op. Aan mijn oudste van 8 jaar zeg ik het ook gewoon. Dat die ouders het wel makkelijk vinden, maar dat ze haast nooit bij hun kan spelen, en dat dat niet netjes is. Ze spreekt nog wel eens met dat meisje af (vooral bij ons dus) en op school zijn het goede vriendinnen, dat is voor nu prima. Jongste kan ik het wat minder goed uitleggen. Er zijn ook kindjes waar ik haar liever niet bij laat spelen of eigenlijk helemaal liever niet mee laat afspreken. Iets met normen en waarden binnen het gezin, lastig uit te leggen aan een meisje van 6 In jouw situatie zijn het dus geen aso ouders, maar wel vreemd als bij hun afspreken nooit kan, met een lullige smoes. Maar ik ben dan dus wel makkelijk, dan maar niet. Ze hoeven niet met iedereen in de klas af te spreken toch?
Dit dus! Gewoon zeggen wat je bedoeld. Ik zou niet een bezigheid verzinnen of een andere smoes. Daar zou ik zo doorheen prikken. Ik zou het juist fijn vinden als de andere moeder eerlijk zou zijn. Als iemand iets niet zegt, voel ik dat geheid en staat dat toch tussen je in. Zo jammer! Hup hup. Verman jezelf en zeg het gewoon! Ik zou het zo zeggen: "Hey, zullen we het 'feest' een keer omdraaien? Kan dat een keer?" Via de app helemaal makkelijk!
Vanwege moeders zoals jij, die met een weegschaal werken, heb ik tegen de moeder van zoontje zijn beste vriendje uit de klas verteld dat ik misschien wat vaker nee zeg dan een ander, en dan niet uit onwil maar uit onkunde...ik ben afgekeurd en moet er voor waken dat ik niet teveel over m'n grenzen ga. Ik hoefde me niet schuldig te voelen en als ze vrij is mogen ze altijd bij hun thuis spelen maar moet zeggen dat het eigenlijk tot dusver vrij aardig in evenwicht is...maar soms kan het ook niet omdat ik weg moet en dan is het aan de andere moeder of het daar wel kan en kan het niet is zoontje even verdrietig maar het zij dan zo.
Ik zou sowieso niet van tevoren al zeggen dat het de derde keer bij de ander is. Waarom zou je zoiets van tevoren zeggen? Het lijkt mij zo simpel: op het moment dat je dochter met haar af wil spreken, overleg je met de moeder: mijn dochter wil heel graag een keer bij jullie spelen, kan dat vandaag? Ik zie de moeilijkheid niet eigenlijk. Ik vind het ook prettig als mijn kinderen af en toe ergens anders spelen, vooral dochter. Die moet echt nog gestuurd worden in haar spel met vriendinnetjes, al gaat het met de één beter dan met de ander natuurlijk. De oudste speelt altijd zo fijn, ik ben juist blij als hij iemand meeneemt, en het kan me niet schelen als het elke week bij ons zou zijn (wat niet zo is, het is hier meestal om en om), hij vermaakt zich dan zo goed, ik heb er geen omkijken naar.
Dit soort dingen vind ik echt totaal onbelangrijk. Ook al zou het toevallig de ouders goed uitkomen.. Maakt me niet uit. Het gaat om de kinderen. Dan maar lekker hier, vind het super gezellig. Kan ik mijn grote gezinnen droom lekker op hun uitleven hahaha! Mijn man wil geen kinderen meer, dus ik leen er gewoon regelmatig een paar. Onze dochter heeft de afgelopen maanden alleen maar bij haar beste vriendinnetje thuis willen spelen. Wij wonen in een tijdelijk klein huis waar ze lastig buiten kunnen spelen. Ik heb haar moeder hier nooit over gehoord, altijd goed. Nu we ons nieuwe huis hebben wil haar vriendinnetje alleen maar hier spelen. Prima.
Ik heb al eerder gezegd dat het niet zo is dat het van mij exact om en om moet. Ik vind het alleen onprettig en raar dat er sommige moeders zijn die nooit terug vragen (of wellicht pas na 5 keer spelen bij ons of zo maar zo ver komt het wat mij betreft dan niet). Ik zou mij bezwaard voelen als ik die moeders was. Jouw situatie is anders en je hebt het aan die andere moeder zelfs toegelicht. De moeders waar ik het over heb zitten niet in jouw situatie maar hebben het druk (werk, extra bedrijf, klassenmoeder, hockeymoeder etc. ) en kiezen ervoor om die drukte te verlichten om daar waar het kan de speelafspraakjes niet bij hun thuis te doen. En bij de moeders waarbij ze het gevoel hebben dat niet te kunnen maken, vragen ze wel (mondjesmaat) terug. Tussen iets op de weegschaal leggen zoals jij het benoemt en dat je een keertje teruggevraagd wil worden waar het mij omgaat, zit een wereld van verschil. Het ironische is dat ik overigens zelf ook chronisch ziek ben.Ik werk drie lange dagen. Op mijn parttime dagen moet het allemaal gebeuren. Het is dus niet zo dat ik het niet druk heb en door mijn ziekte kosten dingen mij ook meer energie dan voordat ik ziek werd. Dat geeft verder niet. Ik red het prima. Het is ook niet iets waarvan ik wil dat er rekening mee gehouden wordt. Het zou ook niet de reden moeten zijn waarom een andere moeder moet aanbieden ook eens een keer bij haar te laten spelen in plaats van standaard bij ons. Ik zeg hiermee ook niets over jouw situatie. Ik zeg alleen dat dit voor mij zo werkt. Iedere situatie is weer anders. Maar het is hier in ieder geval niet zo dat ik in vergelijking met die andere moeder bruis van energie waardoor het spelen altijd bij mij moet en die ander moeders omstandigheden hebben waardoor zij dat niet zouden kunnen aanbieden. Dit topic heeft mij wel tot het inzicht gebracht dat het niet langer zo door kan gaan. Ik voel mij er te onprettig bij. Ik hou voortaan ook de boot af als blijkt dat het spelen altijd maar bij ons moet. Voor mijn dochter vind ik het sneu maar ze heeft al 3 goede vriendinnen waarbij de afspraken wel in evenwicht zijn. Nogmaals dat is niet exact om en om maar het loopt vanzelf zo dat het ongeveer even vaak over en weer is. Dat ze dan die andere meisjes misloopt is dan maar zo. Ik vind het geen gelijkwaardige relatie als spelen zonder speciale reden altijd maar bij ons moet, omdat het de andere moeder kennelijk wel goed uitkomt. Andere mensen die reageerden in dit topic hebben van dit laatste gezegd dat dit hen niet uitmaakt als de kinderen het maar leuk hebben. Daar zit hem nou precies de crux. Het maakt mij wel uit, ik voel mij er onprettig bij. En mijn dochter heeft het niet alleen maar leuk. Na een aantal keer bij ons spelen, vraagt ze zich wel af waarom zij niet bij het desbetreffende meisje thuis mag spelen en andere meisjes uit de klas wel. Dit topic heeft mij doen beseffen dat ik hierin een keuze moet maken en een grens moet trekken. Ik ga het anders doen en pas een paar tips toe die ik heb gehad in dit topic. En komt het dan nog niet tot een afspraak bij die andere moeders die het iedere keer weer bij mij willen, dan houdt het op, dan hou ik ook de boot af. En dan leg ik mijn dochter uit dat wij als regel hebben dat je bij speelafspraken ook wel eens moet terugvragen.
zoals gezegd vind ik dat je er een behoorlijk ding van maakt...je er onprettig bij voelen e.d. iemand die niet gelezem heeft waar het over gaat denkt ws dat er iets veel ergers aan de hand is dan speelafspraakjes die niet om en om gaan. Ik lees alleen maar dat jij het allemaal niet prettig vindt, maar met speelafspraakjes gaat het er neem ik aan toch vooral om of jouw dochter het leuk vindt?? Ik lees dat ze zich afvraagt waarom ze daar niet mag spelen. Als ze dat echt niet leuk vindt dan zal ze zelf wel aangeven dat het meisje pas weer bij haar mag zodra ze een keer daar geweest is. Maar misschien vindt ze het zelf wel geen probleem en snap ik echt niet waar je je druk om maakt. Je maakt al zo'n ding van iets onschuldigs....lijkt mij heel lastig voor je kind.
Ik vind dat je een enorme heisa maakt over niks. Ik vind het zuur, ontevreden en zelfs een beetje verbeten overkomen. En ik denk dat je dat soort gevoelens heel makkelijk aan een kind mee kunt geven. Jij loopt je er na 2 (!!) afspraken al over op te vreten dat er nog niet 'teruggevraagd' is... Jeetje mens... Naai jezelf niet zo op. Relax een beetje.