Ik heb trouwens ook wel eens meegemaakt dat ik op een kamer zat met 3 dames die dag in dag uit alleen maar aan het praten waren. Gek werd ik ervan! Enorm overprikkeld. En ik was toen zwanger (de anderen overigens ook, het was een zwangerenafdeling), ik had soms gewoon behoefte aan slaap overdag omdat ik van al dat gekwek overprikkeld werd. Kwam op een gegeven moment de verpleegster naar me toe dat ik niet meer het gordijn dicht mocht doen omdat de dames dat ongezellig vonden... Nou dat hadden ze me best zelf mogen zeggen hoor. Ik deed er overigens niks op uit want dat gordijn zit er niet voor niets lijkt me. Daarbij negeerden de dames in kwestie de "stiltetijd" dus dan mag ik best iets doen om mijn rust toch nog enigszins te pakken. Bij m'n ontslag vroegen ze of mijn verblijf prettig was en ik heb dit wel aangekaart (was helaas wel een andere verpleegster) en dat ik vond dat ze best wat meer rekening konden houden met mensen die snel overprikkeld werden of om andere reden wat rust wilden.
De stagiaire kwam gisteren nog een keer op onze kamer en toen vroeg een andere patiënt aan haar of het alweer wat beter ging. Ze was helemaal vrolijk, ze had een gesprek gehad met het hoofd van de afdeling gehad want 'iemand' had gemeld dat ze zo werd behandeld door de verpleegkundige. Het hoofd van de afdeling had haar gezegd dat ze áltijd naar haar toe moet komen als er zoiets is en als er iets is dat niet lekker gaat. Vond het zo fijn om dat te horen! Je zag aan haar hele houding ook dat het gesprek haar goed had gedaan; ze was veel meer zelfverzekerd en twijfelde duidelijk veel minder bij bepaalde handelingen die ze moest verrichten.. Als zij straks haar opleiding af heeft gerond, heeft de afdeling waarop ze gaat werken er echt een topverpleegkundige bij! Ik nam me trouwens ook steeds voor om gewoon iets tegen die verpleegkundige zelf te zeggen, maar als ze er dan was, kwam er gewoon niets meer uit m'n mond. Ik weet niet waar het aan lag, maar ze was echt heel intimiderend. Toen die ene patiënt wegliep met haar visite en diegene tegen de verpleegkundige zei dat de stagiaire zo lief is en haar werk zo goed doet, vroeg ze (nadat ze zuchtte en met haar ogen rolde) aan mij of ik wist waar die opmerking op sloeg (ook zo lekker professioneel, trouwens ). Ik kon haar alleen maar dom aanstaren, terwijl ik haar eigenlijk gewoon wilde zeggen dat dat kwam omdat ze zo gemeen was tegen dat meisje. Net als dat het zo stom was dat ik pas tegen de stagiaire durfde te zeggen dat ze zich er niets van aan moest trekken en dat ze het echt heel goed deed, toen de verpleegkundige weg was.. Eigenlijk had ik dat gewoon moeten zeggen waar ze bij stond. Elke keer als ik me dat had bedacht en zeker wist dat ik er de volgende keer gewoon iets van zou zeggen als ze weer voor me stond, was ik dat allemaal weer helemaal kwijt als ze voor me stond. Echt heel maf. Ik ben inmiddels gelukkig weer thuis, dus geen idee hoe het verder is gegaan daar bij de volgende dienst die zij werkte, maar ik hoop dat het voor iedereen een verbetering is geweest!
O fijn dat je het toch hebt gemeld, en dat ze stagiaire er zich zo veel beter door voelde. Dat stomme mens voelt zi h natuurlijk op d'r teentjes getrapt en zou natuurlijk willen weten woe er uit de school geklapt heeft. Laat d'r maar lekker tobben. Fijn dat je weer thuis bent. Ik heb ook tijdens mijn eerste bevalling meegemaakt dat ik een stomme zuster had. Was op de verkoever, waar ik in de gaten werd gehouden vanwege een spinal tab (ruggeprik te diep geprikt) en ik weeën lag weg te zuchten en ook au zei. Was er zo'n hork van een zuster die zei: ja je weet toch dat het zeer doet, anders moet je maar niet zwanger worden
Hahaha zo dom. Ik vraag me echt af of dat soort mensen überhaupt wel kinderen hebben, zal wel niet...
Neeeee Heb je daar wat over gezegd, of lukte dat op dat moment niet? Toen ik 5 maanden geleden in het ziekenhuis lag, had ik net een operatie achter de rug en mocht ik écht absoluut niet bukken. Ik had met heel veel moeite m'n haar geborsteld de volgende ochtend en er was nogal wat uitgevallen. Toen was er een verpleegster die echt boos werd omdat er wat haar op de grond lag.. Echt, als ik had gekund, had ik het op m'n knieën schoongemaakt, maar dat mocht ik niet.. Ik voelde me zo klein toen.. Toen er later die dag een patiënt binnenkwam, die die dag haar operatie zou hebben, was ze (logisch!) ontzettend zenuwachtig, maar die verpleegkundige reageerde gewoon nergens op. Zelfs niet toen die vrouw moest huilen.. Mij lijkt dat het óók bij je taken hoort om naar een patiënt te luisteren en diegene gerust te stellen, voor zover dat mogelijk is.. En zo boos worden omdat er wat haar op de grond ligt, lijkt me ook wat overdreven.. Ik neem aan dat ze ook mensen moet verschonen, ze komt dagelijks in aanraking met bloed, geeft mensen klysma's, moet braaksel en poep opruimen.. Ik denk dat dat beetje haar een stuk minder extreem was dan wat ze op een gemiddelde dag meemaakt, haha. Achteraf denk ik ook hiervan; waarom trok ik m'n mond niet gewoon open? Maar je bent zo kwetsbaar he, als je daar in zo'n ziekenhuisbed ligt of halfnaakt staat terwijl je overal bij geholpen moet worden..
Daar is zelfs een woord voor. Dan ben je "gehospitaliseerd". En het is heel herkenbaar hoor. Toen ik twee jaar geleden werd opgenomen (dagopname) voor een curettage, lag ik de hele tijd maar in mijn uppie te wachten tot ik aan de beurt was. Mijn man mocht er niet bij blijven en ik voelde me zo rot. (Zeer misselijk en humeurig door de zwangerschap en ik had de maand ervoor ook nog eens drie kindjes verloren.) De verpleegkundigen hebben de hele dag nauwelijks wat tegen me gezegd. Ook niet toen ze me naar de OK reden ofzo. En in de uitslaapzaal en OK gaven echt minstens tien mensen me een hand en vertelden mij hun naam en functie, maar niemand praatte echt met me. De enige die die dag iets liefs tegen me zei, was de anesthesist. Hij vroeg hoe ik me voelde. Ik zei dat ik wel emotioneel was en toen zei hij dat dat heel begrijpelijk was. Dan denk ik, is dat nou zo moeilijk? Dat is voor verpleegkundigen toch juist het deel van het vak waarvoor je de zorg in gegaan bent? Dat je heel prakisch aan het bed er voor mensen kunt zijn?
Ik zou dit wel degelijk zeggen, en daarbij ook direct de mededeling dat ik niet meer door haar verzorgd wil worden.
Absoluut melden, dat gedrag van die verpleegkundige. Sterker nog: ik zou haar niet meer aan m'n bed willen en ook gewoon aangeven dat er maar een ander komt. Dan is snel genoeg duidelijk dat dit mens niet naar behoren functioneert...
Dit inderdaad. Ik zou dat 1x aankijken, gebeurt het een 2e keer dan was ze de mijne. Een keer je dag niet hebben kan best, maar keer op keer een leerling intimideren (in het bijzijn van patienten ook nog) vind ik een absolute no go.