Ik weet even niet meer wat ik met mijn zoon van bijna 5 aan moet. Hij groeide op als een heel lief gevoelig jongetje, luisterde goed en ontwikkelde zich lekker op zijn eigen niveau. Ongeacht wat zijn omgeving deed maar als hij iets wilde doen dan deed hij het ook meteen goed. Hij is erg dankbaar, zegt meerdere malen dank je wel uit zichzelf en is een heertje bij andere mensen. Echt een cadeautje dus. Echter begint het nu voor mij een probleemgeval te worden. Hij praat namelijk niet als hij iets niet leuk vind maar hij gebruikt direct geweld naar andere kinderen. Laatst ging er een jongetje op zijn fiets zitten, niet bewust zijn fiets willen afpakken maar meer "oh leuk een fiets daar ga ik eens een rondje mee fietsen" (jongetje was een jaar of 4) Mijn zoon stoot hem direct bruut van zijn fiets af... Dieren die klein zijn moeten direct dood, torren, kevers, mieren etc. alles moet gewoon dood. Als hij wakker wordt is hij de enige (wij hebben er 3) die niet zachtjes kan doen op zijn kamer. En dan bedoel ik niet iets te hard praten tijdens het spelen nee echt springen, nep vallen en keihard zingen. We hebben hem daarom ook regelmatig op zolder achter een schot slapen (zo'n harry pottenplekje zeg maar). Doet hem totaal niets, hij vind alles prima. Sinds hij naar school gaat plast hij in zijn broek. Niet grote plassen maar gewoon alles laten druppelen tot er een grote natte plek zit. Boeit hem ook echt helemaal niets hoor, hij zegt de juf niet dat hij nat is dus loopt er de hele dag zo bij en thuis kan ik hem minstens 3 keer verschonen. Dit hebben we een jaar lang vol gehouden en er totaal geen aandacht aan besteed. Onze oudste had immers ook een terug val en dat ging vanzelf weer over. Dit duurt nu al ruim een jaar dus we hebben hem vanaf vandaag een luier om naar school. Doet hem ook niets. Hij vind het allemaal prima... Beloningssystemen doen hem overigens ook niets... Hij is nog steeds zo dankbaar als eerst, zo netjes en beleefd buiten de deur als altijd maar met de instelling die hij al als klein jongetje heeft (waardoor hij een heerlijke makkelijke baby en peuter was) zorgt hij nu voornamelijk voor problemen. Alles doet hij zoals hij het wilt en het boeit hem vrij weinig wat andere om hem heen daarvan vinden en of hij ze daarmee pijn doet. Als ik hem "straf" geef doet het hem weinig of als hij wel geraakt is door de straf lijkt hij 5 minuten erna gewoon weer vrolijk verder te gaan met wat hij doet. Alsof hij het gewoon vergeet. Het lijkt alsof hij een extreem laag IQ heeft maar als je zijn juf op school spreekt denkt deze daar anders over. Dit gedrag heeft hij dus alleen thuis... Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet en hoe ik hem moet bereiken... Herkent iemand mijn verhaal?
Misschien hou je hem onbewust klein? Een luier om, hij is geen baby meer? Ik heb echt geen idee, ik zou met de juf erover praten (ook om samen een front te zijn).
Mijn zoon begon rond zijn 5 a 6e jaar ook ander gedrag te vertonen thuis. Buiten de deur geen probleem.. Tot ik ging lezen over hooggevoeligheid, toevallig kwam ik daar bij hoogbegaafd terecht en ben ik mij gaan inlezen. Ik heb mijn zoon in een hele slechte periode laten testen en hij scoorde (bijna) hb. Ik zeg niet dat dit bij jouw zoontje het geval is natuurlijk.
Een luier om doen helpt niet. Ik zou ook met juf om tafel gaan met dit issue. Mn zoon was tussen zijn 2 en een half tot zn 4e zindelijk. Vanaf toen is hij tot voor kort geen dag!! droog geweest. En nu gaat t eindelijk beter, misschien ook omdat ik m gewaarschuwd heb dat kinderen in groep 6/7 hard voor elkaar kunnen zijn en als ze dit zien of ruiken dat hij de dupe kan worden van plagerijen.
Ik snap dat een luier om niet helpt maar ik kan het niet meer bijbenen met de was... Hij loopt in de snikhete dagen met lange broek omdat al zijn korte broeken in de was liggen en ik heb nog 2 eigen bedrijven en 2 andere kinderen buiten hem om. Ik probeer elke dag te wassen maar ik hou het niet meer bij... Die luier is totaal niet om hem te pesten. Het doet hem ook weinig. Hij zegt "ik voel het niet mama" Dus ik zeg dat geeft niets maar dan doen we dit om tot je het wel weer gaat voelen dan haalt hij zijn schouders op en gaat hij verder. Zonder problemen doet hij zijn luier aan. Toen we ditzelfde tafereel met onze oudste hadden in de nacht hebben we ook voor een luier gekozen omdat we de gebroken nachten niet meer aan konden na een tijdje (elke nacht 3 verschoningen) en dat was DRAAAAMAAA uiteindelijk samen naar de winkel gegaan zij mocht mijn "luiers" (maandverband) kiezen en ik die van haar. Toen ging het redelijk maar mijn zoon lijkt het dus allemaal wel prima te vinden en als iemand hem pest hoekt hij hem neer. Zo is hij, het boeit hem echt allemaal vrij weinig... Ik voel me machteloos
Misschien wel maar hij haalt zulke rare fratsen uit dat ik hem niet los durf te laten. Waar mijn dochter van bijna 8 gewoon zelfstandig naar het winkelcentrum mag (als enige van haar leeftijd) zou mijn zoon van bijna 5 nog geen 5 minuten in de speeltuin kunnen spelen zonder dat ik hem in de gaten hou... Hij wandelt gewoon weg als hij het in zijn bol heeft echt een dromer... Schoolreisje vond ik ook vreselijk en was zo blij als hij terug was. Hij loopt gewoon echt weg. Regels die gemaakt worden in het begin hoort hij wel maar vergeet hij 2 seconde erna en wandelt gewoon zijn interesse achterna zonder na te denken... Er valt geen afspraken mee te maken terwijl dit bij onze beide dochters (bijna 3 en bijna 8) prima kan... Met beide kan ik afspraken maken op hun eigen niveau maar niet met mijn zoon...
Allereerst: onze zoon is deze maand zes geworden en ik vond de afgelopen maanden ook best pittig. Op vakantie sprak ik toevallig een andere moeder van een vijfjarige en die zuchtte ook al: "Hij was altijd zo makkelijk en zo lief, maar de laatste tijd zo brutaal en bozig!" Precies waar wij tegenaan lopen / liepen. Misschien is het dus ook wel gewoon even een moeilijke leeftijd / periode. Dat gezegd hebbende: ik vind een kind van de fiets hoeken, ineens weer zo vaak broekplassen en totale ongevoeligheid voor straf toch wel wat meer dan ik nu thuis zie of van andere leeftijdsgenootjes vaak hoor. Je schrijft dat het vooral thuis speelt, maar het broekplassen is dus wel op school. Voor een deel speelt het zich dus ook daar af. Hoe is zijn omgang met andere kinderen daar? En doet hij daar wel de dingen waar hij geen zin in heeft, maar die toch moeten? Misschien is het fijn om eens met een 'jeugdprofessional' te praten over het gedrag van jullie zoon? Tegenwoordig gaan de gemeentes over dat soort instanties, dus het heet overal anders. Via school kun je vast wel vragen waar je in jullie gemeente terecht kunt. Soms is het wel fijn om gewoon even te 'sparren' met iemand anders die met frisse blik naar jullie situatie kan kijken. En als je een beetje geluk hebt, tref je iemand die jou NIEt gaat vertellen wat je moet doen. Maar die hele goede vragen stelt zodat je zelf weer op ideeën komt om verder te kunnen.
Hoogbegaafd is hij zeker niet en Hooggevoelig ook niet, Hij is langzamer in het ontwikkelen omdat hij het allemaal perse goed wil doen. Als hij denkt dat hij het niet kan, interesseert hij zich er niet in. Lopen ging hij doen met 14 maanden en tot die tijd heeft hij zich nooit opgetrokken of een poging gedaan. Hij zat wel prima en hij kon kruipen dus dat vond hij voldoende, met 14 maanden stond hij uit het niets zonder hulp op en liep hij de keuken in. Zindelijkheid hetzelfde. Niet op de toilet willen niet op het potje willen alles geprobeerd met stickers e.d. en toen hij 3 was werd hij wakker en zei hij dat hij geen luier meer om wilde en pats boem hij heeft geen ongelukje gehad, ook in de nacht niet. Nooit. Tot hij naar school ging vorig jaar dus.... Hij is dus nog geen jaar droog geweest Maakt niet uit waar je hem mee naar toe neemt, wat je met hem doet hij zal altijd dankbaar blijven en het is hem nooit te veel... Zijn gedrag is elke dag hetzelfde hoeveel slaap hij ook krijgt of je hem nou om 6 uur op bed legt of 10 uur... Ik snap m gewoon niet...
Masa: ik vind de dingen die jij noemt niet per se redenen om aan te nemen dat een kind niet hoogbegaafd is. In tegendeel: "Als hij denkt dat hij het niet kan, interesseert hij zich er niet in." is juist een kenmerk dat je bij hoogbegaafde kinderen veel ziet. (En ook bij kinderen die niet hoogbegaafd zijn, trouwens) Zeker in combinatie met 'van de één op andere dag deed hij het wel', is iets dat kenmerkend kan zijn. Nu moet ik wel zeggen dat er (naast hoge intelligentie) tientallen kenmerken zijn van hoogbegaafdheid. En vrijwel elk kind heeft wel een paar kenmerken van die lijstjes. Ik zou dus niet op basis hiervan zeggen dat hij HB is. Maar ik heb ook wel geleerd de laatste jaren om het niet te snel terzijde te schuiven.
Heb je weleens gedacht aan een autisme spectrum stoornis? Ik heb 2 van zulke jongetjes namelijk en je verhaal komt me akelig bekend voor. De jongste doet het super op school maar thuis is een ramp. De oudste ging juist heel slecht op school maar was thuis een engeltje. Wbt straffen. Waarom laat je hem op zolder achter een schot slapen? Met een schot denk ik aan een donkere, afgesloten plek? Klopt dat? Zo ja dan is dat wel een heel heftige straf. Ik denk dat je bij de ha om een verwijzing moet vragen om hem te laten onderzoeken. Wanneer je de reden achter zijn gedrag begrijpt, zul je minder gefrustreerd raken en hem écht kunnen helpen. Ik snap je straffen uit wanhoop wel, maar als er echt iets aan de hand is met hem dan halen ze niks uit. Laat je adviseren en begeleiden door een therapeut waar je een klik mee hebt. Sterkte!
Omdat hij alle 2 zijn zussen 's morgens vroeg wakker maakt en waar hij prima tegen een paar uurtjes slaap kan, kunnen zijn zussen dat niet. Sterker nog de oudste krijgt Migraine aanvallen bij te weinig slaap en teveel prikkels dus dat is gewoon echt geen optie die moet haar slaap krijgen. En nee het schot is niet afgesloten hoor maar het is een logeerbed wat onder het schuine dak ligt en er staat een schot voor de helft van het bed zodat het "afgezonderd" is van ons bed dat daar ook staat. De helft van het bed bij het voeteneind is gewoon open hoor. Sterker nog de oudste vraagt wel eens of ze daar mag slapen want het lijkt net een tentje maar het is bedoeld voor een loge. ivm de 24uurs opvang die we soms bieden. Ik zou er goud voor geven om hem te begrijpen het geeft zoveel onbegrip en frustratie bij mij dat ik soms wel kan janken en me afvraag of ik het allemaal wel goed doe. Elk kind heeft zijn eigen "probleempje" en dan zoeken we samen met of zonder hulp naar een manier die werkt maar hem bereik ik gewoon op geen enkele manier lijkt het wel. Ik zal nog eens opzoeken wat jou vermoeden is maar ik vermoed ook geen autisme want hij communiceert prima op school met kinderen schijnbaar en als ik toezicht hou meestal ook wel. Zodra er geen direct toezicht is moet hij dit op de eenofandere manier zelf oplossen en kickt er een soort overlevingsinstinct in ofzo... Geen idee. Maar aan de andere kant, mijn man raakt ook in paniek als er iets gebeurd waar hij geen controle over heeft en er is niemand in de buurt om op terug te komen...
Ok geen echt hp schot dus klinkt als een fijne plek. Ass betekent niet dat je niet kunt communiceren. Of dat je niet sociaal bent. Mijn zoons kletsen mij de oren van het hoofd hebben allebei veel vriendjes en zijn populair. Je ziet of merkt in eerste instantie niets aan ze. Maar bij de oudste heeft het 6 jaar geduurd voor hij dingen ging onthouden. Ik kon het 100x herhalen maar het bleef niet hangen. Ook heel laat zindelijk. Straffen? Hij lachtte me uit! Althans dat dacht ik. Maar toen bleek dat hij ass had kon dat verklaard worden. Hij reageert niet altijd zoals verwacht wordt. Hij verwerkt dingen traag. Ik kan achter hem staan en hem roepen maar hij hoort me echt niet. Zijn oren werken prima, maar zijn brein is anders dan het onze. En met heel simpele trucjes hoort hij me nu wel. Ik tel tot 3 en zeg dan zijn naam. Dan hoort hij mij altijd. Zo bijzonder en ook geen grote aanpassing voor ons. Zo zijn er tig kleine trucjes om hem en jezelf te helpen. Je frustratie is enorm herkenbaar! Ik zag het ook echt niet meer zitten. Maar met de juiste hulp gaat het nu super met hem! En daarom ook met mij.
Het doet mij aan een Aan Autisme verwante Stoornis denken. Vlinder schreef er ook al iets over. Ik denk dat je het in die hoek zou kunnen zoeken, zonder dat het een groot probleem hoeft te worden trouwens. Zijn enorm verschillende gradaties in hoor. Daarnaast kunnen dingen soms ook weer ineens stukken beter gaan bij kinderen
Wat dat druppelen van urine betreft kan ook een blaas probleem zijn, misschien maar eens even naar de ha daarvoor.
Ga maar eens internet rondspelen naar lijstjes met kenmerken van autisme spectrum stoornissen, ADHD, ODD, hoogbegaafdheid... Iedere lijst is verschillend. Maar je ziet ook heel veel overlap. "Sterk rechtvaardigheidsgevoel" zie je vaak terug bij ADHD, maar ook bij HB. "veel structuur en duidelijkheid nodig" zie je bij ASS en bij ADHD. "met volwassenen in discussie gaan over regels" zie jij bij ODD-lijstjes maar ook bij HB-kenmerken nogal eens terugkomen. Daarom is het zo enorm lastig om op basis van een korte beschrijving op een forum te zeggen of er 'iets' met een kind is en zo ja wat? Ik moet het eerste kind nog tegenkomen dat niet op zijn minst van drie lijsten vijf kenmerken ook heeft. Het gaat er natuurlijk om dat je bij sommige kinderen zoveel overeenkomsten ziet bij 1 bepaalde 'lijst' dat je kunt zeggen dat het kind die 'stoornis' heeft. Als je als moeder het idee hebt dat er 'iets' is, kan het wel interessant zijn om van elke mogelijkheid eens een artikel te lezen en wat kenmerken op te zoeken. Waarschijnlijk herken je overal wel iets van. Maar soms gaat er bij één beschrijving echt iets bij je rinkelen. Dan zie je je kind echt voor je. Dan zou je eens verder kunnen kijken. Maar tot die tijd zou ik niet te veel denken in dat soort labels. Als er echt wat aan de hand is met je kind, is het vaak wel fijn om dat te weten. Dan weet je wat je wel en niet van je kind kunt verwachten en met welke (vaak relatief simpele) hulpmiddelen je het leven wat makkelijker kunt maken. Maar heel vaak is het ook al genoeg om eerst eens te kijken of je ook zonder een diagnose eens heel goed naar je kind te kijken en naar je manier van opvoeden. Graag met iemand anders die er echt los van staat. Die kan jou helpen om het ook een beetje vanaf een afstand te bekijken. Misschien dat je met een paar inzichten of tips al veel beter met je zoontje om kunt gaan. Jouw manier van opvoeden, 'matcht' blijkbaar prima bij jullie dochters. Maar dat wil niet zeggen dat het ook bij je zoon past. Dat betekent niet dat jouw manier van opvoeden fout is; bij je dochters werkt het wel! Maar opvoeden os ook niet òf goed òf fout? Wat bij het ene kind werkt, werkt bij de ander niet. En als iets niet werkt, zou ik eerst eens kijken of je een manier kunt vinden die beter bij jouw kind past (en waar je zelf ook nog mee uit de voeten kunt.)
Dit klopt inderdaad helemaal. Mijn man en onze zoon kunnen net zo goed overweg als ik met onze dochters. Mijn man botst weer qua opvoeden met onze dochters. Hij probeert wel eens uit te leggen wat helpt mij onze zoon en ik probeer het echt maar heb het geduld er niet voor lijkt het wel. Als ik tegen mijn dochter zeg "kijk dat jongetje achter op de scooter had wel een helm mogen dragen!" Dan hebben we het over het jongetje achter op de scooter. Als ik hetzelfde tegen mijn zoon zeg, gaat hij het hebben over alle jongetjes op school en die hij gister of afgelopen week tegen kwam omdat hij niet lijkt te begrijpen dat het over het langskomende jongetje ging. Terwijl hij hem 100% heeft gezien. En ik kan dat gesprek vrolijk volhouden voor 5, hooguit 10 minuten maar dan verlies ik echt mijn geduld ofzo. Niet dat ik boos word maar dan ga ik het gesprek afkappen "nee lieverd laat maar" en begin ik over iets anders. Mijn man denkt dat ik hem daarmee het gevoel geef dat hij dom zou zijn maar hoe erg ik het ook probeer ik kan gewoon niet zolang doorgaan over (voor mij) nutteloze onderwerpen ofzo en dan voel ik me zo vreselijk. Waarom kan ik dat niet?! Ik ga toch eens in gesprek met de huisarts hierover inderdaad, wellicht dat we via via ergens komen bij iemand die mij wel kan helpen hier wat beter mee om te kunnen gaan.
Ik weet niet of je er voor open staat om eens wat te lezen over andere invalshoeken wb communicatie met kinderen? Als ik je verhaal lees, zie ik dat je vastloopt in hoe het nu gaat. Soms kan het verhelderend zijn om out of the box te denken. Ik zelf heb veel met de gordon methode. Klinkt zo kriebelig... methode.. Maar het is echt de moeite waard om even te lezen. Deze link brengt je naar een artikel waar wat handvatten in staan. Zo kun je eens kijken hoe je anders kunt reageren in situaties. Respectvol communiceren met de Gordonmethode (1 van 3) - Kiind Magazine Gordonmethode: Zo gebruik je een ik-boodschap (2 van 3) - Kiind Magazine De Gordonmethode uitgelegd - behoeften van de kinderen (3 van 3) - Kiind Magazine Hiernaast denk ik dat het inderdaad wijs is om even met je huisarts te praten. Goed van je, dat je nu aan de bel trekt. Succes..!
Los van het feit dat deze leeftijd erg heftig is, denk ik dat jouw bovenstaande verhaal veel zegt. Ben je wel eens het gesprek met je zoon aangegaan? "Kan je mij vertellen hoe het kan dat je nu zo boos bent" etc.. We vermoeden hooggevoeligheid bij onze zoon. Hij heeft nu extra veel moeite met emoties. De periode verdriet is minder aanwezig en nu is het boosheid. Laatst heb ik hem gevraagd waarom hij zo boos deed in een bepaalde situatie. Zijn antwoord: omdat jij dat ook bent mama! *auw* een dikke spiegel die je wordt voorgehouden door je eigen zoon. Ik herken jouw reacties en gevoel heel sterk, maar ben me er bewust van en probeer het naast me neer te leggen. Wij gebruiken sinds kort nu bach bloesem voor onze zoon en ik merk wel dat dit effect heeft.
Als ik het zo lees dan heb ik het idee dat er spraken is van prikkelgevoeligheid en impulsiviteit. Die tweede kan ook komen door overprikkeling op het moment zelf. Sowieso zou ik hulp vragen. Maar tot je die hebt zou ik extra letten op het bieden van structuur en het verminderen van prikkels. Misschien helpt het als hij na school even rustig in zijn 1tje bij komt op zijn kamer.
Misschien heel gek gedacht. Is echt niet verkeerd bedoeld. Krijgt hij genoeg "echte" aandacht? Het kan ook een schreeuw om aandacht zijn misschien. Ik merk bij mijzelf dat als ik behoorlijk druk ben met bv het huishouden dat mijn dochter ook zacht gezegd niet te pruimen is. Ga ik even met haar zitten spelletje doen word het veel beter.