Mijn zoon vond het in het begin ook maar 'raar' dat hij niet meer op mijn buik mocht stoeien en staan. Hier hielp ombuigen erg goed. Plaatjes van de baby laten zien en uitleggen dat de baby in mama's buik zit en dat het daarom niet kan. Als hij vervolgens toch weer aanstalten maakte om op mijn buik te duiken probeerde ik iets in de trant van: "Wil jij met de baby knuffelen? Nou kom maar dan, gaan we kijken of de baby wakker is." En dan eerst luisteren, zachtjes kloppen op mijn buik, dan liet ik hem 'schrikken' en als afscheid zwaaien naar mijn buik en een kus. De eerste keren was het interessant en vervolgens verloor het zijn interesse een beetje. Het is echt geen gebrek aan normen/empathie etc. Hij is nog zo jong.. Hij beseft echt niet dat wat hij doet onprettig is voor jou en de baby.
Gaat jouw baby ook bewegen als er ruig met je buik word omgegaan? Mijn zoon heeft er nog wel eens een houtje van dat hij bij me wil zitten en dat hij z'n ellebogen gebruikt om goed te gaan zitten, in m'n buik. Z'n broertje begint dan gelijk te bewegen en ik zeg dan ook altijd; auw! Zachtjes! Je doet je broertje ook pijn, kijk hij beweegt. Mijn zoon vind dat heel vervelend maar we hebben al ontdekt dat hij ondanks de peuterpubertijd ook een heel gevoelig jongetje is
Hier ook een druktemaker, is 3,5. Soms erg ongecontroleerd aan het spelen. Wat hier helpt is gewoon duidelijk zijn, niet dreigen met straffen maar "gewoon" regeltjes hebben zoals niet te wild doen op de bank niet springen etc. Ik vraag dan mag je dat doen? Is vaak al genoeg, of ik zeg wat hebben we afgesproken? En idd positief benadrukken wat er allemaal wel mag ipv niet helpt ook goed. (Soms heb je natuurlijk niet de energie om er zo positief en geduldig mee om te gaan haha maar dat mogen ze ook best leren vind ik!)
Zelf ben ik ervan overtuigd dat als een kind heel vaak hoort, niet doen, nee, stop daarmee, houdt op, nee, wat heb ik nou gezegd, ophouden, niet doen, dat een kind daar immuun voor wordt Benadrukken wat wel goed gaat lijkt een kind veel gevoeliger voor te zijn. Dus als hij nu eens rustig naast je gaat zitten, benadruk dan dat je daar blij mee bent. Bijvoorbeeld: Wat fijn dat je rustig naast mij komt zitten, zo kan de baby goed doorslapen. Goed van jou hoor! Het lijkt wat overdreven, maar kinderen zijn gevoelig voor positieve aandacht, op momenten dat het voor ons als normaal wordt ervaren.
Hier een dame van 2 die in het begin niet door had dat er een baby in die dikke buik zat, ik nam haar bij me als ik de kleine voelde en liet haar dan ook voelen en aaien over mijn buik, ze ging dan uit zichzelf ook praten en kusjes geven aan de baby. Ik liet haar ook elke dag mijn buik insmeren. Gebeurde het weleens dat ze toch ruw deed dan sprak ik op normale en rustige toon, je weet toch dat je broertje het niet leuk vind als je op zijn hoofdje duwt, vind jij ook niet fijn toch? Als je bij mama en broertje wil zitten doen we dat rustig. Dit werkte hier prima!
Hier moeten ze dat echt niet proberen, zeker niet na een waarschuwing. Als iets gewoon pijn doet en ze luisteren niet vliegen ze in no time naar de gang. En als dat geen indruk maakt dan pak ik iets af waar ze graag mee spelen bijvoorbeeld. Maar vaak helpt heel hard au roepen en naar de gang al genoeg.
Ik ben van mening dat je een peuter van ruim 2 best aan zijn/haar verstand kan brengen dat hij/zij rustig moet doen, omdat er een baby in je buik zit. Mijn zoon was 2,5 jaar toen zijn zusje werd geboren, hij had donders goed door dat er een baby in mijn buik zat en hij rustig aan moest doen. Mijn jongste dochtertje is nu 1 jaar en 4 maanden en zelfs zij snapt al wel dat ze rustig aan moet doen. Ik pak haar handje en aai over mijn buik. Als ze dan toch een keer hard doet, aai ik over haar buikje. Dan gaat zij mij nadoen en aait dus over mijn buik. Probeer een positieve benadering, lukt dat niet en doet hij nog hard/wild, geef hem een waarschuwing. Na een laatste waarschuwing kan hij best op de gang/trap. Wij zetten altijd een kookwekker. Per leeftijdsjaar een minuut. Als je dat consequent volhoud zijn ze er vanzelf een keer zat van.
Maar dan denk je alleen op korte termijn. Ik wil mijn macht niet gebruiken om ze te laten gehoorzamen. Ik ga liever voor verbondenheid. Ik wil dat ze zelf leren nadenken en zelf keuzes kunnen maken. Dat doe je dooreen goed voorbeeld te geven en hun kind-zijn te begrijpen en respecteren. Ik wil geen strenge moeder zijn, ik wil connectie en communicatie. Respect kun je niet afdwingen. Respect is wederkerigheid en liefde voor elkaar. Met schreeuwen en straffen maak je ze angstig en gaan ze dingen stiekem doen. Dat vind ik geen goede basis voor eerlijkheid, zelfvertrouwen en respect.
Ik verschil hierover van mening met jou. Ik schreeuw niet maar straf wel, en mijn kinderen zijn echt niet angstig hoor. Ook is er gewoon wederzijds respect. Ik vind het niet erg om streng te zijn. Ik vind het belangrijker dat mijn kinderen net opgevoed zijn en zich gedragen en dat we het ondertussen leuk hebben. Ik vind dat je jouw verhaal presenteert als feiten of de enige juiste opvoeding en daar stoor ik mij aan. In mijn ogen is mijn manier namelijk niet voor de korte termijn. Ik leer ze ook zelf nadenken en keuzes maken, alleen op een andere manier dan dat jij dat jouw kinderen aanleert.
Dank voor de reacties maar merk dat er niet gelezen wordt wat ik al doe. Krijg het gevoel dat ik nu afgeschilderd wordt als een schreeuwende moeder die haar kind van God los laat gaan. Als jullie lezen zie je dat ik afspraken maak met mijn zoontje, niet tegen hem schreeuw en hem al helemaal niet van God los laat gaan. We hebben duidelijke afspraken in huis en dat ging altijd prima tot een paar weken geleden. Het doet mij alleen wel pijn dat er zo gereageerd wordt terwijl ik serieus om tips vraag aanvullend op wat ik al doe, maar een hoop reacties kan ik werkelijk waar niets mee. De meiden met reacties waar ik wel wat mee kan, Dank jullie. Vanmorgen er mee begonnen om zijn gedrag positief om te buigen ipv straf te geven en warempel hij pikt het op! Zelfs voor het eerst een kusje voor zijn zusje gehad!
Ahw, wat lief! Ik merk dat mijn zoon nu ook wel extra zijn grenzen aan het verkennen is 😏 Misschien is het bij jullie ook een fase
Denk ook dat het een fase is. Wel heel vervelend, want je wil je buik beschermen, maar dan lijkt het net of je je oudste kindje moet afwijzen. Fijn dat het goed gaat met de tips die je gekregen hebt! En denk dat de mensen die jou beschouwen als een schreeuwmoeder met een losgeslagen peuter misschien zelf (nog) nooit te maken gehad met een peuter die tegendraads doet en niet wil luisteren. Het is natuurlijk ook heel makkelijk om van achter je schermpje allerlei oordelen te vellen. Maken we ons wellicht ook allemaal wel eens schuldig aan.
Mijn peuter had helemaal niks met de baby of mijn buik. Het interesseerde hem gewoon niet, als ik vroeg of hij de baby wilde voelen of een kusje wilde geven keek hij me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was hij wilde gewoon lekker stoeien en lekker wild doen op schoot. Meestal stelde ik dan voor om iets rustigs te doen samen, dus een boekje lezen oid. De laatste maand leek hij het wel opeens te snappen en was hij heel lief voor mijn buik. Behalve toen ik zei dat zijn broertje aan het schoppen was, toen ging hij naast me liggen en wilde ook even tegen mijn buik schoppen dus oppassen met hoe je dingen formuleert
😂😂😂 herkenbaar! Mijn zoon heeft ook al voorgesteld om samen de baby te schoppen omdat de baby mij schopte en ik dat zei 😂😂😂
Kinderen van 2 begrijpen echt veel meer dan er wordt gedacht. Zou het niet kunnen zijn dat hij bijvoorbeeld een beetje bang wordt dat hij straks geen aandacht meer krijgt? Ik ben absoluut voor de aanpak welke je nu hebt hoor, maar als dat niet werkt moet je idd wat anders verzinnen. Wellicht benoemen welke rol hij straks als grote broer gaat krijgen, dat hij de beste zal worden ect. Misschien is het hele wilde gebeuren wel aandacht vragen? Geen idee hoor, mijn zoontje is pas 2,5 mnd, maar ik doe maar een gok. Veel succes in ieder geval
hahaha Daarom gebruik ik dat woord ook expres nooit. Peuters krijgen zo het idee dat de baby iets doet wat niet mag ofzo. Bij ons is de baby altijd lekker aan het dansen (wat voor mijn gevoel ook het meest klopt)
Wat vervelend. Ook niet leuk om de hele dag nee te zeggen. Misschien ern beetje flauw maar ik heb mijn dochter enorm laten schikken. Wildebras van 1,5 die ook graag op mijn buik danst. Ben heel hard gaan 'huilen' en auw roepen toen ze voor de 100 te keer weer niet luisterde en erop stuiterde. Ze schok hier erg van en kwam kusjes geven/sorry zeggen. Gezegt dat mijn buik pijn/auw doet. Daarna niet meer best op mijn buik gesprongen. En als het per ongelijk gebeurd vraagt ze nu auw? En nee ik heb haar niet bang gemaakt. Ze is zich nu gewoon meer bewust van gevoel bij andere.
Toen de baby geboren was en ik hem aan de borst wilde leggen zei ik tegen de baby: neem maar een grote hap. Hoor ik naast me: nee mama, geen grote hap, alleen kleine hap want ja dat zeggen we altijd tegen hem als hij zijn mond vol propt