Weet je nu wat het moeilijkste is van dat hele opvoeden gedoe, alle info die je krijgt op alle verschillende manier naast je neerleggen, kijken naar je kind en je intuïtie volgen. En zelfs dat kan per kind verschillen, hier had nr 1 ook een hele andere aanpak nodig dan nr 2 TS volg gewoon je gevoel als het jammeren/huilen voor 10 minuten niet goed voelt dan ga je gewoon lekker op zoek naar een andere manier die wel bij jullie past, dat kan eerder in bed leggen zijn, voedend in slaap laten vallen, een radio op de kamer zodat er geluid is, gordijnen open of dicht, bedje op een andere plek in de kamer etc.
Maar mijn kinderen zouden dan na 5 uur aanraken en aaien nog niet slapen en compleet overprikkeld zijn. Sommige kinderen willen gewoon even huilen, alleen. Heb er spijt van dat ik dat nooit bij mn oudste heb gedaan. Die was compleet over de zeik van mijn aanwezigheid als ze huilde denk ik achteraf.
Precies. Hier exact hetzelfde. Lang geprobeerd, mede onder invloed van dit forum, met dat erbij blijven. Resultaat: absoluut woest kind. Even weggaan en haar laten huilen: kind sliep rustig in. Dan weet ik wel welke optie ik moet kiezen.
Nee niet tot ze overstuur is. Het is soms even een in slaap jengel. Zeg tot dat ik het verschil wel merk wanneer er echt nood aan de man is. Bedoel er mee dat ik niet bij elke kik boven bed hang maar soms even afwacht.
Daarom zeg ik ook altijd dat je alle opties moet kennen voordat je een keuze kunt maken voor wat bij jouzelf past. Bij mij was het het omgekeerde namelijk. Ik kreeg alleen rrr adviezen icm prikkelreductie, dus zo weinig mogelijk weg gaan en alle slaapjes in totale rust. In eigen bedje bovendien. Die heb ik 9 weken lang geprobeerd vol te houden. Toen was ik helemaal kapot. Bijna een depressie aan mijn broek. De frustratie van mijn schreeuwende moedergevoel om hem bij me te houden tijdens het huilen tov de laat maar huilen adviezen deden me bijna de das om. Ik deed het zó verkeerd volgens instanties en jan en alleman. Maar ik kon mijn gevoel niet opzij zetten. Uiteindelijk trof ik een mooi forum en weblog die de andere kant belichten van het ouderschap en onderstreepten wat ik eigenlijk al voelde. Dat heeft me gered. (dragenenvoedenforum en kiind.nl) De oplossing hier was samen slapen, wiegen en dragen en in slaap voeden. Bovendien moest hij doodmoe zijn om in slaap te kunnen vallen, dus niet bij het eerste gaapje, maar bij de 30ste Ik ging de deur weer uit, omdat hij daar beter sliep dan in bed. Alles het omgekeerde van het boekje dus. Grappig dat jij juist hebt ervaren dat dit forum zo pleit voor nabijheid met huilende baby's. Ik denk dat dat komt omdat er sinds een paar jaar dit tegengeluid meer wordt opgepakt door ouders. Het is een nieuwe (of stiekem juist een hele oeroude) kijk op babygedrag. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat dat bij iedereen past. Wel fijn dat jij je weg destijds ook gevonden hebt. Ik hoop dat moeders die hier lezen zich door deze verschillende ervaringen zich geïnformeerd voelen en daardoor een weloverwogen keuze kunnen maken voor wat bij hun past. Of sneller hun gevoel durven te volgen dan wij. Scheelt zoveel gedoe
Grappig is dat he, bij nr 1 was dus het laten jammeren/huilen voor max een kwartier de oplossing, bleef ik erbij troosten/aaien etc raakte die alleen maar meer overprikkeld en viel die totaal niet in slaap. Bij nr 2 was het in slaapvoeden de oplossing, die hoefde ik echt niet alleen te laten om even te huilen want dan ging ze totaal over de rooie. Haar heb ik tot 1,5 jaar in slaap gevoed en toen gaf ze zelf aan dat ze haar laatste melk (net als grote broer) beneden wilde drinken en dan pas naar bed. (dit ging ook meteen goed)
Als ik alleen nog mijn zoon had gehad, dan had ik geroepen van "ooo... wat zielig". Maar nu ik mijn dochter heb piep ik wel anders... Zij heeft namelijk (nu gelukkig een stuk minder) echt nog een aardige tijd gehad dat ze zichzelf in slaap klaagde. Ik denk haar manier om prikkels te verwerken o.i.d. Meestal gaf ik het max. 5 minuten en poef... ze sliep. Waar zoon alleen maar harder had gaan huilen... werd zij rustiger. Nee ze was niet overstuur, ze huilde nooit haar longen uit haar lijf ofzo. Maar ik liet het wel aan mijn moedergevoel over. Als ik het idee kreeg dat het deze keer menens was, dan pakte ik haar alsnog. Even troosten en weer terug. Dochter kan dus wel degelijk overprikkelt raken, waar zoon de prikkels juist nodig leek te hebben om lekker te kunnen dutten. Zij heeft de stilte en rust nodig om het te verwerken op haar eigen manier. Nu is het andersom. Als ze niet voor de echte vermoeidheid op bed ligt... DAN schopt ze pas een drama van hier tot gunteren. Want dan raakt ze dus overprikkeld en is er ook van rustig slapen geen sprake meer.
Huilen hoort er soms gewoon bij. De meesten willen het huilen vaak zo snel mogelijk laten stoppen, maar soms heeft een baby'tje het ook gewoon nodig. Als ons meisje nu 's nachts wakker wordt, dan laten we haar huilen. Niks anders helpt namelijk en als we naar haar toe gaan raakt ze pas overstuur. Laten huilen duurt max 10 minuten, proberen we iets te doen dan wordt het krijsen en kan dat zo een uur door gaan. Wat ik probeer te zeggen: kijk wat er bij jullie past, wat werkt. Ga op je gevoel af en dan komt het allemaal goed. Je bent geen slechte moeder als je je baby (gecontroleerd) laat huilen. Elk kindje zit anders in elkaar. Liefde en binding krijg je ook op zoooo veel meer manieren. Ik geloof niet dat je met wat huilen je kind verpest
Hi! Ik ben nieuw op dit forum en heb een dochter van 7 maanden. Dit onderwerp houdt me ook altijd bezig als het om onze dochter gaat. Ze heeft nog veel slaap nodig. Ze slaapt overdag nog ongeveer 4 keer een uur en ze slaapt 's avonds van half 7 tot de volgende ochtend half 7 (met een keer wakker voor de borst). In het begin wilde ik absoluut haar niet laten huilen... wat resulteerde in een baby die het grootste gedeelte van de dag wakker was (achteraf blijkt dus dat ze juist veel slaap nodig heeft). Dat vind ik persoonlijk erger dan 5 a 10 minuten huilen voor het slapen gaan.. het niet tegemoet komen in de behoefte aan slaap is ook negeren naar mijn mening. Toen ze pasgeboren was heb ik haar ook veel gedragen, maar na 1 slaapje in de draagdoek was ze het ook alweer zat en wilde ze geen 2e keer! Ook inbakeren vond ze afschuwelijk! Haha het was echt zoeken! Ik vind dat het nu heel goed gaat. Ze heeft periodes waarin ze 5 a 10 minuten huilt voordat ze gaat slapen en periodes waarin ze geruisloos gaat slapen. Ik merk vooral dat mijn dochter onrustig is in een periode dat ze iets nieuws leert. Nu trekt ze zich op tot staan en ik merk het meteen met het slaapgedrag, ze is nu langer wakker en ze is onrustiger in bed. Ik ben er voor haar om haar zo rustig mogelijk te houden en haar te begeleiden in deze leerzame, maar vermoeiende periode. Als ze langer dan 10 minuten huilt, haal ik haar er gewoon uit en probeer ik het een half uur later weer. Maar zoals ik al zei, soms gaat ze ook gelijk slapen. Iedere baby is anders en zelfs bij dezelfde baby is het ook af en toe anders!
Hi! Ik ben nieuw op dit forum en heb een dochter van 7 maanden. Dit onderwerp houdt me ook altijd bezig als het om onze dochter gaat. Ze heeft nog veel slaap nodig. Ze slaapt overdag nog ongeveer 4 keer een uur en ze slaapt 's avonds van half 7 tot de volgende ochtend half 7 (met een keer wakker voor de borst). In het begin wilde ik absoluut haar niet laten huilen... wat resulteerde in een baby die het grootste gedeelte van de dag wakker was (achteraf blijkt dus dat ze juist veel slaap nodig heeft). Dat vind ik persoonlijk erger dan 5 a 10 minuten huilen voor het slapen gaan.. het niet tegemoet komen in de behoefte aan slaap is ook negeren naar mijn mening. Toen ze pasgeboren was heb ik haar ook veel gedragen, maar na 1 slaapje in de draagdoek was ze het ook alweer zat en wilde ze geen 2e keer! Ook inbakeren vond ze afschuwelijk! Haha het was echt zoeken! Ik vind dat het nu heel goed gaat. Ze heeft periodes waarin ze 5 a 10 minuten huilt voordat ze gaat slapen en periodes waarin ze geruisloos gaat slapen. Ik merk vooral dat mijn dochter onrustig is in een periode dat ze iets nieuws leert. Nu trekt ze zich op tot staan en ik merk het meteen met het slaapgedrag, ze is nu langer wakker en ze is onrustiger in bed. Ik ben er voor haar om haar zo rustig mogelijk te houden en haar te begeleiden in deze leerzame, maar vermoeiende periode. Als ze langer dan 10 minuten huilt, haal ik haar er gewoon uit en probeer ik het een half uur later weer. Maar zoals ik al zei, soms gaat ze ook gelijk slapen. Iedere baby is anders en zelfs bij dezelfde baby is het ook af en toe anders!
Ik vind het toch altijd grappig om dit soort dingen te lezen. Vooral de volgende zin : MAAR onderzoek wijst uit Die onderzoeken kunnen zoveel uitwijzen maar volgens mij is niet elk kind hetzelfde. Daarbij lijkt het me toch niet zo moeilijk om zelf na te denken en te handelen naar dat wat je kind nodig heeft. Mijn zoontje heeft ook een periode gehad dat hij eerst huilde voordat hij in slaap viel ,ik liet hem dan ook wel 10 - 15 minuutjes huilen. Voel ik me schuldig ? Absoluut niet !! Hij had het gewoon echt nodig want het slapen gaat nu super. Op de kamer blijven was geen optie want dan werd hij alleen maar onrustiger.
Wat fijn om ook eens de andere kant te horen! Dus laten huilen kan wel degelijk functioneel zijn en zelfs beter voor een kindje dan troosten. Maar zoals hier gezegd wordt het verschilt per kind en dat is echt zo. Mijn zoontje is dus nog nooit huilend in slaap gevallen. Ook niet op momenten dat ik hem een kwartier liet huilen omdat ik er gewoon doodmoe van was. Als ik bij hem blijf zitten, is het trouwens hetzelfde als dat ik er niet ben... ook dan maakt hij zich kwaad. Ik móet hem echt een paar minuten tekeer laten gaan. Dan pas kan hij in de slaapmodus komen. Alsof hij even, wat iemand hier ook opmerkt, alle indrukken moet verwerken.
Hoi Tillit, Je hebt al veel tips gekregen, maar graag wil ik ook reageren op je verhaal. Ik heb zelf niet alles gelezen, dus sorry als ik een keer dezelfde tip geef. Je bent zeker geen slechte moeder! Ik laat mijn dochter ook even huilen voordat ze in slaap valt. Mijn dochter is nu 14 maanden, ook geboren met 35 weken. Net als jou zoon toch? Ze was een huilbaby tot 4 maanden en huilde 22 uur per dag. Geen grapje! Sliep alleen op mij en anders niet. We zijn in die tijd ook naar de fysio geweest en kregen veel tips. Vanaf 4 maanden sliep ze ingebakerd en de nacht door, maar niet overdag. Vanaf 6 maanden ben ik dat aan gaan leren dat ze ging slapen overdag. Ze kan ook lang wakker zijn en als ze moe word krijg ze energie voor 10! Ik lag haar in bed en liet haar toen even huilen en na 5 minuten stopte het. Ik deed dit wel in een vast ritme. Bijvoorbeeld na het fruit eten rond 11 uur want dan ging ze in haar ogen wrijven en dan even laten huilen. Er is wel een verschil in huilen bij haar. Net als wat jij aangeeft. Een beetje huilen dat ze aandacht wil, dit stopte na 5 minuten en histerisch huilen dit stopte niet! Dan pakte ik haar ook uit bed, want dan ging het niet werken. Ongeveer na 2 weken had ze door van ik ga slapen en was er niets aan de hand. Sommige kinderen hebben even huilen nodig en andere huilen niet. Mijn zoontje van 2 maanden huilt bijvoorbeeld amper en gaat gelijk slapen. Heeft ook geen inbakerdoek nodig en geen slaapzak. Veel verschil tussen kinderen. Maar je bent geen slechte moeder! Even huilen is niet erg. Mijn dochter ging ook echt niet slapen als je er bij bleef. We hebben wel veel tips van de fysio gehad. Als je daar misschien interesse in heb dan wil ik dat wel sturen.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wou toch even reageren. Ik weet vrij veel over hechting en heb met de kids altijd de intentie gehad veel nabijheid te geven en te reageren op hun behoeften. Nu heb ik echter met mijn jongste meegemaakt dat we die maar niet in een goed slaapritme kregen, ondanks rituelen / tijdig op bed leggen etc. Ik zie wel een heel prikkelgevoelig kindje dat altijd wil doen en doen ( werd heel vaak per nacht wakker en was dan bijvoorbeeld weer aan het oefenen met kruipen). Nu heb ik uitgebreid overleg gehad met het consultatie bureau en toch gekozen op laten huilen. Maar wel tussentijds terugkomen, hem weer even goed leggen, speen en knuffel weer geven, ook een vast ritueeltje dus. En ja hij huilde in het begin echt nog wel lang. We luisteren wel heel goed naar zijn huiltje . Als t overstuur gaat klinken gaan we er heen. Als t langzaam moeder klinkt juist niet, want dan maken we hem juist overstuur. Doordat we dit zo doen sinds een paar weken wordt hij vaak al rustig zodra hij zijn slaapzak ziet en is niet niet meer iedere keer huilen. Ook zijn slaafjes overdag doet hij weer. Voor mij laat dit zien dat adviezen dus niet zomaar bij ieder kindje passen. Bij mijn jongste vind ik dit het meest bevorderlijk voor zijn hechting. Hij is er vrolijk bij en we hebben veel meer fijn momentjes samen! En positieve interactie tussen moeder en kind is echt ook belangrijk voor de hechting.
Ben het eens met Jojo hierboven. Ik heb ook een moeilijke slaper en heb ook álles geprobeerd. Op een geg moment heb ik hem een paar minuutjes (ikzelf vind 4 of 5 max bij een bij van een maand of 6) laten huilen, dan ging ik er heen, troosten en weer weg. Hij snapte dat hij moest gaan slapen, en heeft toen een paar weken veel beter geslapen! Het was meer een gejammer, dan een gehuil. Helaas is het daarna weer "mis" gegaan, op vakantie, alles anders, mijn man die ging "helpen" (in armen in slaap laten vallen omdat hij hem zo had gemist ). Toen kwam de zomer en die is hier verschrikkelijk heet, dus wilde hem niet laten huilen. Nu net begonnen met werken, en hij op de crèche, dus ook geen goed moment. Maar zodra hij straks gewend is op de crèche, ga ik het ook weer doen. Eventjes laten, anders is hij zó op mij en op de geluidjes om hem heen gefocust, dat hij van elke poep en een scheet wakker wordt ook. Persoonlijk vind ik flink huilen niet prettig, en 15 min ook erg lang, ik zou daar zelf geen goed gevoel bij hebben. Maar een paar minuutjes met troosten tussendoor vind ik vanaf een bepaalde leeftijd zeker wel kunnen. Verder ben ik zeker vóór het reageren op huilen. Ze kunnen idd niks anders. Bij mijn zoontje moet je dan ook een heeeele lange adem hebben soms, maar liever dat, dan dat ik hem negeer. Ik weet wel dat het "werkt", maar ik persoonlijk vind het zielig. Aan de andere kant, ze moeten ook soms iets leren en daar hoort huilen soms bij. Ik denk dat je het voor jezelf moet inschatten, kijken naar je kind, en misschien toch tussendoor even troosten als je je er niet goed bij voelt. Niet eruit pakken, maar bijv even binnen komen, over bol aaien etc. Blijft een lastig onderwerp hoor. Sterkte!
Er staat een zeer interessant artikel over dit onderwerp in de Psychologie Magazine van deze maand. Helaas staat het nog niet online, anders had ik de link even gedeeld. Maar een aanrader om te lezen in elk geval.
Er zijn heel veel interessante dingen over geschreven van psychologen. Daaruit trek ik mijn conclusie wat laten huilen betekend voor de geestelijke gesteldheid (klinkt een beetje zwaar, maar kan het even niet anders omschrijven) van een baby, ipv wat een moedergevoel zegt. Dat moedergevoel zegt nl ook iets over wat die moeder diep van binnen wil, die moeder wil na een lange dag ook rust aan dr hoofd...dat speelt onbewust mee. En ik sta daarmee dus idd aan jouw kant.