Bedankt voor je reactie! Toevallig hoorde ik dit vandaag ook via via over die vulstof. Dat geeft hoop, fijn! Sinds gisteren over gestapt naar de hogere dosering. Ik denk dat ik wat merkte in positieve zin! Maar ik durf niet te blij te zijn en vind het nog erg lastig te zeggen, omdat ik m alleen gister heb gezien, vandaag gewerkt en morgen weer. En zaterdag kan ik het ook niet zien, omdat ik zelf dan weg ben, dus dat maakt het wel frustrerend. Hij moest tot half 1 naar school gisteren en hij was goed te doen! Voor rede vatbaar, bleef aan tafel zitten, was gezellig aanwezig. Daarna heeft hij even tv gekeken en op de pad gezeten. Dan is hij altijd wel rustig, behalve soms dat hij woest wordt als iets ( een bepaalde level bijv.) niet lukt. Of als zn zusje tegen hem aan leunt of aan hem zit. Dat was nu niet het geval, terwijl ze wel samen op de bank zaten.... maar goed, dat kan ook net toeval zijn, hij ruziet ook weer niet chronisch. Daarna besloten we te gaan zwemmen. Daar heeft hij zich ook netjes en kalm gedragen, terwijl hij soms ook als een malle uit enthousiasme gaat schreeuwen of het water in duikt. Ik heb hem niet hoeven corrigeren, maar dat ging de vorige keer met minder mg ook goed.... wel werd hij even furieus toen een kind hun zandkasteel had gemolesteerd. Hij ging toen echt even uit zn plaat. Mmm... dat was wel een impulsieve actie, maar kan misschien ook wel weer een stukje gewenning zijn, en niet weten hoe je het op een normale manier kan aangeven....Maar het was wel een positieve dag!! Maar ik durf niet teveel te hopen, vandaag dus niet kunnen observeren, en zal echt meerdere van dit soort goede dagen nodig hebben om te kunnen zeggen dat het geen toeval was... ben dus heel benieuwd.
Iets verder, maar niet alles. (Is dat verplicht voor je mag reageren?) Ik reageerde op een tegenstrijdigheid in je openingspost, en heb enige ervaring met adhd.
Nee hoor, ik snap helemaal dat je niet alles gelezen hebt! Dat is inmiddels ook wel een heel boekwerk geworden Maar dan had je wel gelezen over mijn zoektocht naar antwoorden. Ik vroeg mij idd ook destijds af of zijn gedrag normaal was, leeftijdsgebonden of dat het kwam door zijn klas. Maar gaandeweg bleek mijn onderbuikgevoel toch te kloppen. En de juffen bleken echt heel onervaren. Ik begrijp wel dat ze nooit zomaar een vermoeden zullen uitspreken van iets medisch, maar erkenning hebben we helemaal nooit gehad, ondanks meerdere gesprekken waarin we onze zorgen hebben geuit. Sterker nog; ze beweerden dat het allemaal wel ging, maar ondertussen wel E'tjes en D'tjes scoren op de cito. En ja, hij was druk, viel geregeld van zijn stoel, kwebbelde door de les heen, stond bijna elke dag op de gang, maar het was wel een lief mannetje. Dus?? Naar mijn idee zou een 7 jarige toch beter te corrigeren moeten zijn en zegt dat meer over hun tolerantie dan over hoe goed het gaat met mijn zoon. Inmiddels heeft hij andere juffen en die zijn enorm ervaren, gestructureerd, consequent, daar ben ik wel heel blij mee. Ze nemen ons serieus en denken actief mee. Welke ervaring heb jij met adhd?
Ik reageer zonder alles te hebben gelezen. Mijn dochter is afgelopen juli/augustus getest op adhd. En na 2 jaar vechten hebben we eindelijk een diagnose. Zij heeft idd adhd icm een beneden gemiddeld IQ van 84. (Heb ook een eigen topic, maar dat is doodgebloedt helaas.) Aankomende donderdag hebben wij een gesprek met alle instanties en school. Begin oktober de eerste afspraak bij de kinderarts. Nu heb ik een aantal vragen; Hoe is school bij jullie omgegaan met deze diagnose? De school van mijn dochter heeft tot nu toe altijd de schuld aan ons, ouders, gegeven. Verder is er geen enkele aanpassing gedaan. Wat mag ik daarvan verwachten? Wat kan ik verwachten bij de kinderarts? Waar ik heel erg tegen aan loop is dat familie en vrienden het niet serieus nemen. Er wordt gezegd dat het heel snel gegeven wordt. En ik weet niet zo goed hoe ik erop moet reageren. Bedankt voor de antwoorden alvast.
Ik herinner me jouw topic Dotje. Ze wilden haar niet naar het sbo laten gaan toch? Natuurlijk moet je aanpassingen verwachten. Ze moeten een handelingsplan hebben (je dochter is blijven zitten toch?) en als het niet lukt naar ander passend onderwijs doorverwijzen. Ik heb helaas ervaring met dat school de schuld naar thuis schuift. Er was ook helemaal geen samenwerking mogelijk met de vorige school van mijn dochter. Al mijn inbreng werd maar belachelijk gevonden. De juf bedacht eigen diagnoses voor mijn dochter, noemde haar manisch en zei tegen andere ouders dat mijn dochter borderline had. Terwijl ze uiteindelijk de diagnose PTSS heeft gekregen (schooltrauma). Ik hoop dat er donderdag duidelijke plannen op tafel komen!
Dotje, ik heb een zoon met autisme en een zoon met adhd en eventueel ook autisme. Ik heb zelf adhd. Wel met hoog iq, mijn oudste is hoogbegaafd (ik haat die term) en jongste heeft iq rond 125 dus boven gemiddeld. Dat commentaar uit de omgeving: jaaaaaaaa heel veel! Dat zijn mensen die er echt niks vanaf weten en niet begrijpen hoe nodig de diagnose vaak is. Ene oor in, andere oor uit. Mijn vaste reactie is: "Ik ben de moeder dus ik beslis". Geen discussies aangaan maar afkappen. wat school betreft: een school die goed meewerkt is essentieel. Mijn jongste zit op sbo, de oudste op regulier en dat kan omdat de leerkrachten bereid zijn kleine aanpassingen te doen. Zo zit hij altijd vooraan, kleed zich met gym elders om (kleedkamers maken teveel herrie) en als zoon boos wordt krijgt hij geen straf, maar structuur. Ook kan hij alleen in een kamertje gaan zitten en krijgt hij extra lessen voor de uitdaging. Dus: ik zou nog 1x een goed gesprek aangaan met school en de ib-er, laat ze ook het onderzoeksrapport van je kind lezen. Werken ze dan nog niet mee zou ik een andere school zoeken.
Ja dat klopt idd. Ze is blijven zitten in groep 3. Afgelopen schooljaar heeft ze het erg goed gedaan. Ze heeft veel herhaling nodig. Nu is ze gestart in groep 4. Ze is naast haar adhd en beneden gemiddeld IQ ook erg onzeker en kwetsbaar. Helaas is ze aan het einde van het schooljaar gepest door sommige klasgenootjes. Ook heftig van de juf van je dochter.
@ Cathelijne.. Aankomende donderdag gaat een gesprek plaatsvinden over het zorgplan van mijn oudste dochter. Ik ga dat eerst afwachten, maar ik hoop dat ze dit keer wel mee gaan werken of een passende oplossing gaan bieden. Tevens maak ik me ook zorgen over mijn jongste. Zij laat hetzelfde gedrag zien op dit moment. Zij heeft ook een taalachterstand net zoals de oudste. Zij heeft op dit moment een vv indicatie. Dat gaat nu goed gelukkig. Maar ik ben bang dat zij ook adhd kan hebben. Mijn man heeft vroeger medicijnen gehad voor adhd. Dus het is waarschijnlijk erfelijk. We hebben ook een gedragstherapeute. Zij verplicht ons bijna om ouderbegeleiding te gaan starten. Terwijl ik eerst wil weten wat het plan van aanpak gaat zijn voor dochter. Dat zij geholpen gaat worden met haarzelf zodat ze weer gelukkig wordt. En ik wil weten wat adhd precies inhoudt en wat er in haar koppie rondgaat.
Hoi Dotje, ik kan alleen maar praten vanuit mijn eigen ervaring. Ook wij hebben hier voor onze zoon na maanden/jarenlange twijfels en vermoedens de diagnose gekregen in juli. Ik begrijp dat het als een opluchting kan voelen, eindelijk de erkenning en de puzzelstukjes die op zijn plaats vallen. Voor buitenstaanders is het soms niet te snappen dat je daar opgelucht over kan zijn. Wij hebben ook opmerkingen gehoord van naasten die alleen maar aanduidden dat ze er heel weinig verstand van hebben. ADHD wordt ook vaak (te)snel gegeven. Mensen vinden het en mode verschijnsel. "Vroeger waren kinderen druk, nu hebben ze adhd" (heb ik al een paar keer gehoord). Of kennissen die zeggen: die van jullie adhd? Nou, dan hebben die van ons het vast ook! Mensen denken dat het niet meer is dan alleen maar druk of baldadig gedrag.. Bij mensen die er echt geïnteresseerd in zijn wil ik nog wel uitleg geven dat het ook te maken heft met concentratie, planning, organiseren, impulscontrole etc. Bij onbekenden of bejaarde familie leden denk ik: ene oor in, ander oor uit... laat maar, ik ga daar mijn energie niet insteken, denk maar wat je wilt! Wij zeggen het niet (meer) tegen iedereen. Mensen die ervan moeten weten, zoals leerkrachten, die weten het, beste vrienden en naaste familie. Thats it. Voordat de diagnose viel, schaamde ik me soms over het "onhandelbare" gedrag van onze zoon. En het duurd ook echt een tijd voor ik hulp durfde te vragen. Was ook heel lang bang dat r geen diagnose zou komen, hoe stom dat ook klinkt, want "dan schoot ik klaarblijkelijk te kort aan opvoedingscapaciteiten", terwijl ik voor mn gevoel echt al heel veel deed.... Adhd is niet de schuld van de ouders, het is echt iets neurologisch en heeft niks met opvoeding te maken! Wat een misvatting en oppervlakkig van school om jullie een schuldgevoel te geven! Ongeacht diagnose of niet, vind ik het de taak van school om tegemoet te komen aan de behoefte van de leerling om er het beste uit te halen. Heft ze structuur nodig, rust, regelmaat, veel herhaling.... of daar nu het label adhd aan hangt of niet... Wij hebben zelf een compleet onderzoeksrapport ontvangen met tips en voor mijn gevoel sta je dan sterker, hoewel dat niet zou hoeven natuurlijk. Maar dan staat er echt onderbouwd waarom je kind zus en zo nodig heeft. Wij hebben dit vorig week overhandigd en doorgesproken. School stond hier erg open in en dacht actief mee aan hoe het in de praktijk moet. Ik vind dat je dit ook mag verwachten en desnoods met hulp van directie om de leerkrachten aan te sturen. Bij de kinderarts kan je ook veel van je vragen kwijt. We zijn er 3 weken geleden geweest ivm de medicatie waarmee hij is gestart. Ze legde ons uit wat adhd precies is, wat de gevolgen zijn op zijn functioneren en over de medicatie, wat dat voor effect heeft op de adhd en bijwerkingen etc. Waar gaat komend gesprek over? En met de kinderarts? De uitslag van de IQ test kan overigens ook een tikkie beïnvloed worden door verminderde concentratie is mij verteld! Hier overigens sinds afgelopen woensdag gestart met de hoogste dosering Concerta die ons is voorgeschreven ( 36 mg). Woensdag durfde ik er bijna niet op te vertrouwen dat het beter ging. Vervolgens twee dagen gewerkt. Van mijn gastouder hoorde ik dat hij echt rustiger was!! Wel vrolijk en gezellig, maar ook een stuk rustiger, minder springerig en schreeuwerig! Ik heb hem zelf te weinig op de juiste momenten gezien om te durven oordelen. Ik ben erg benieuwd het weekend!
Dankjewel voor je antwoord Druif. Ik herken veel dingen in je antwoord. Ik heb het tot nu toe alleen aan familie verteld en 2 moeders van school, die ik regelmatig spreek. Maar het ergste antwoord kwam van mijn moeder. Toen de uitslag kwam waren mijn ouders op vakantie. Dus ik het de uitslag geappt. Krijg ik alleen terug ok. Dat deed me echt pijn. Ik merk nu pas wie er echt om je geeft. Want aan antwoorden zoals bij ons zijn ze altijd lief heb ik niets. Ja de nasleep ervan. Wij zijn eind december 2014 begonnen met onderzoeken. Uit het eerste onderzoek kwam een beneden gemiddeld IQ uit, maar uit de gedragstest kwam niets. In het verslag stond dat ze snel afgeleidt is en dat ze opdrachten niet wilde maken en er over heen ging praten. Dochter heeft een disharmonisch profiel. Ik weer dat de IQ test een indicatie is. Ze heeft een taalachterstand. Vanaf die uitslag ben ik al met school bezig om een aangepaste methode voor haar te realiseren. Maar niets kan en ze moet met de rest van de klas mee. Voor het sbo scoorde ze op dat moment te goed. Maar dat onderbuikgevoel bleek en het gedrag van dochter werd steeds erger. Grote mond, stelen, liegen enz. Toen heb ik weer aan de bel getrokken, maar ze laat dit gedrag alleen thuis zien. Gelukkig heeft de logopediste ons altijd serieus genomen en kwam zij met testen op adhd. Wij zijn in behandeling bij een gedragstherapeute, maar ik voel me er niet goed bij. Heb er geen vertrouwen in. Ik voel me na zo'n sessie echt kinderachtig behandeld. Overleg op school is met de ib-er, leerkracht, sociaal wijkteam, gedragstherapeut, psycholoog en ons. Dit is het verzoek van de psycholoog en zij wil een zorgplan opstellen. De kinderarts is ook een aanraden van de psycholoog. Ik wil meer informatie en gaan bekijken of medicijnen een oplossing kunnen zijn voor dochter. Ik voel me nu zeker sterker door het laatste verslag. Het enige wat ik dacht bij de uitslag. Zie je nu wel, ik ben niet gek. Het ligt niet alleen aan ons als ouders.
Ik lees trouw mee maar even geen tijdbom veel te reageren. O ik zou voor jullie allemaal willen dat jullie school zo zou meewerken als de onze. Van de week is hij door Ib er door getest qua niveau wat ze hem kunnen bieden, omdat dat een beetje zoek was . Logisch er zit een mega verschil in wel of geen medicatie qua lesstof aankunnen. Ze gaan in de rekenboeken Dingenweg strepen die hij al snapt en in de extra tijd gaat hij met fysieke dingen aan het rekenen. Het automatiseren is een probleem nl. En dus bijv splitsen heeft hij al gehad maar vond hij heel lastig. Omdat hij bij de ib'er met Zijn vingers tegen de tafel tikte om te tellen. Vroeg ze: waarom tik je regende tafel ipv op je vingers te tellen. Zei hij dan kan ik het voelen als ik tel en dat is makkelijker-->dus met fysieke blokken bijv 10 splitsen in 8 en 2 . Taalkundig gaat hij nu nog in het hoogste niveau wat logisch is als je 3 doubleert , maar we weten al dat hij de stap die in het "zonnetjes" niveau gezet gaat worden niet aankan. Dus juf vroeg hoe kan ik dat het beste aanpakken, hij vind het heel wat dat hij zonnetjes leest. Ik: verschil laten zien in lengte van zinnen en woorden en overleggen, kijk dit is misschien nig erg moeilijk, wat vind je van deze boekjes. Dat os het voordeel van dat hij 7,5 is, hij snapt veel meer. En ze gaan contact lezen met hem 2 x per week, dat betekend meerdere keren zelfde verhaaltje met plaatjes erbij zoeken etc zodat het automatiseren op gang komt. Dinsdag naar psychiater, we blijven eerst op deze dosering dit gaat goed en dus kunnen we de iq test aan gaan vragen. Op vermoeden disharmonisch profiel . School is heel benieuwd ook om hem beter te begrijpen .
Hier even een update over onze zoon. Hij gebruikt nu 3 weken medicatie. Eerste week 1xd 18 mg concerta, zonder resultaat, daarna 1,5 week 1xd 27 mg met onvoldoende resultaat, had wel het idee dat misschien de scherpe randjes eraf waren, en nu sinds 4 dagen concerta 1xd 36 mg. Ik durf nog nauwelijks te geloven dat het wat doet!! Ik heb hem ook pas slechts 2 dagen kunnen observeren op de goede momenten. Maar wat ik zie is bizar! Hij reageert beheerst, geduldig, gezellig, hij is te corrigeren... wauw!!! Hij kan zelf een tijdlang spelen en is niet constant gekke stemmetjes aan het opzetten en die motorische onrust is ook weg!! Wauw, wauw, wauw! Ik ben ongelofelijk verrast door het resultaat en had eerlijk gezegd de hoop al een beetje opgegeven na 2 keer ophoging. Ik durf ook nog niet helemaal te vertrouwen dat het niet gewoon toeval is geweest... maar als het zo blijft, ben ik intens tevreden en gelukkig. Emotioneel, dat het zo'n lief en leuk mannetje is, mét medicatie... confronterend..., verdrietig dat het verschil zo enorm is wanneer het is uitgewerkt... Ik ben ook heel benieuwd hoe het op school zal gaan qua concentratie en prestaties!! Enige bijwerking is de buikpijn en hij eet heel weinig. Ook inslapen is een crime, maar dat was het voorheen ook al. Wordt vervolgd...
Oh Druif, wat ontzéttend fijn zeg.. Dat het iets doet is fijn, maar zóveel verschil.. Wauw! Zou melatonine voor het inslapen eventueel een optie kunnen zijn, of gaat dat niet samen met deze medicatie? Ik snap het dubbele, emotionele gevoel trouwens heel goed!
ja, echt zó onwerkelijk!!! Woensdag ga ik hem weer zien en observeren, vandaag en morgen zit ik op mn werk en als ik thuis kom is het uitgewerkt,. dus zie ik het niet. Maar echt heftig hoor!! Als het écht zo is ( durf het nog steeds niet te geloven), dan ben ik ZO blij dat ik heb doorgezet en die medicatie ben gestart!! Het is een totaal ander kind. DAT voel ook raar, maar ik merk dat het zoveel rustiger en gezelliger is en hoe lief en wijs hij eigenlijk is. Normaal gesproken, zonder medicatie, is hij zo prikkelbaar, op een negatieve manier: overal op reageren, maar ook heel geagiteerd reageren. En het constant corrigeren omdat hij niet aan tafel blijft of niet luistert... hoefde het weekend maar een keer te corrigeren en hij luisterde direct En ja, dat maakt me superblij, maar het is ook onwijs confronterend. Zodra het is uitgewerkt is het verschil zo groot... wat heftig dat een chemisch iets zoveel verschil kan maken... en waarom hebben we er zolang mee doorgelopen.... Melatonine gebruiken we al, van de etos van 0,1 mg, maar heb niet het idee dat het veel doet. Heb je er ervaring mee? Vind het wel eng om op te hogen, weet niet of het schadelijk kan zijn bijvoorbeeld?