Een nier, lever of longtransplantatie kan ook bij leven. Het gaat nu om donatie na het leven, en de discussie dus wanneer iemand daadwerkelijk is overleden en de wijze waarop een transplantatie plaatsvindt.
maar er is nu een tekort aan, anders hoeft iemand niet zeven jaar te wachten en gaat er niet iemand dood vanwege een lever die te laat is. dus vandaar dat ik het schrijf. Hoe meer nieren levers en longen, hoe minder mensen hoeven te (over) lijden!
Het gaat er voor sommige mensen ook om dat ze zich afvragen in hoeverre het waar is dat je niets meer kunt waarnemen of voelen als je hersendood verklaard bent en op de operatietafel ligt om je organen uit te laten halen. Zolang daar voor mij twijfel over bestaat, zal ik die organen zeker niet willen doneren en ook niet van mijn kind. Althans niet de organen die gedoneerd moeten worden terwijl het lichaam feitelijk in leven gehouden wordt,en nog niet de laatste adem heeft uitgeblazen. Ik begrijp niet wat daar egoïstisch aan is. Ik kan dingen bedenken die egoïstischer zijn maar niet relevant voor dit topic. Het is ook verschrikkelijk als zo'n jong iemand overlijd. Maar jij zou dus eigenlijk mensen bijna willen verplichten om hun organen af te staan omdat ze in jouw ogen anders egoïsten zijn Ik vind het nogal een uitspraak.. Ik hoop zelf nooit in die positie te verkeren, want ik begrijp dat die enorm heftig moet zijn. Maar je kunt geen mensen gaan afschilderen als egoïstisch omdat ze anders denken, bang zijn, of misschien willen dan hun lichaam compleet begraven of gecremeerd wordt. Dat gaat wel heel erg ver. Het heet niet voor niets donatie...
Een oprechte vraag zonder commentaar; Als je zelf je organen wilt doneren, en je hebt kinderen die komen te overlijden. Doneer je dan zijn of haar organen ook? Of vind je dat een keuze die ze kunnen maken op hun 18e? Stel je hebt wel eens gepraat met je kinderen erover en die vinden het een eng idee, respecteer je dan hun wens en gebeurt het niet? Of wil je het graag zelf en zou je het dan toch doen? Ik ben oprecht benieuwd hoe jullie kijk daar op is na aanvang van het andere topic over kinderen, maar ik wou de vraag daar niet stellen.
@ kleinegup: wij staan daar nu hetzelfde in als bij onszelf en daarmee een 'ja'. Als ze ouder zijn mogen en kunnen ze daar over mee beslissen, maar mocht het onverhoopt nu zo zijn dat wij een dergelijke keuze moeten maken, dan zou mijn gevoel 'ja' zijn wat doneren betreft. Maar misschien denk ik er in zo'n situatie heel anders over, want nee ik kan mij niet indenken hoe het moet zijn. Misschien voelt het dan helemaal niet goed. Als ze het zelf echt niet zouden willen, terwijl ze redelijk begrijpen wat het inhoudt, nee dan gebeurt het niet.
Via artikel 24 van de nu geldende wet stelt het ziekenhuis een protocol op. Ik neem aan dat h voorbeeld in de link ook in andere ziekenhuizen wordt gehanteerd (misschien is er iemand die wel medische kennis heeft en kan zeggen of het klopt?) https://www.amc.nl/web/file?uuid=ba5dccc0-95f1-4927-9296-e39700363eaf&owner=4d928ce4-e557-4531-8337-ee2442f7f9d8&contentid=5921 In paragraag 9.2 staat denk ik, het antwoord op jouw vraag.
Nou dat dus. Ik word er wel zo moe van dat we in een maatschappij leven waarin het aangeven van een persoonlijke grens gezien word als egoïsme. Nee invullen is het gebruik maken van een recht wat we hebben, niet meer en niet minder. Wanneer mijn buurman seks met mij zou willen en ik niet met hem, is een nee een grens die gerespecteerd moet worden, zo niet is het strafbaar. Wanneer mijn zus iedere keer geld van mij leent zonder dit terug te betalen, zal iedereen begrijpen dat ik op een bepaald punt nee zal zeggen. Maar oh wee dat het gaat om het opensnijden van mijn lichaam, dan ben je egoïstisch om nee te zeggen. Daar kan ik dan geen respect voor opbrengen.
Eigenlijk hetzelfde antwoord. Prima verwoord. Weet je wat het is? Mocht de dood een ander een beter leven kunnen brengen, wie ben ik dan om daar "nee" tegen te zeggen? Al hoop ik nooit voor deze zware beslissing komen te staan. Er schiet me iets anders te binnen nu. Wij zijn donor. Ik weet niet of het volgende onderwerp al besproken is in de afgelopen 83 pagina's, maar ik breng het dus ter sprake: Stel, een verstokte roker heeft nieuwe longen nodig of een verstokte alcoholist een nieuwe lever. Ze beloven beiden beterschap. Ze krijgen nieuwe longen danwel een nieuwe lever van een donor. En ze gaan vervolgens door met hun rokersleven danwel drankbestaan of vallen er in terug. Ze roken danwel zuipen ook hun donororgaan kapot. Daar zou ik wel heel erg veel moeite mee hebben. Of kan dit niet? Worden verstokte rokers en alcoholisten uitgesloten van een nieuw orgaan? Lijkt me niet toch of wel? Is er een scheidslijn tussen mensen die wel voor een orgaan in aanmerking komen en niet? Of is het gewoon voor iedereen beschikbaar die wat "nieuws" nodig heeft?
Ik snap je helemaal! En ik sta er precies zo in. Als ik mijn kinderen hier rond zie rennen heb ik zo te doen met al die arme kindjes die wachten op een donororgaan, zodat die ook weer rond kunnen rennen. En dat geldt uiteraard ook voor volwassen mensen...en dood=dood idd. Hersendood=dood in mijn ogen. En dan vind ik het fantastisch dat je dus organen kan doneren. En bedenk ik mij altijd maar weer: wat als ik het zou zijn, mijn man, of mijn kinderen. En ik kan mij ook niet voorstellen dat iemand zegt: nee laat maar doodgaan. Dus kleinegup: ja voor onze kinderen geldt dat net zo en misschien wel sterker. Als ik daarmee toch het leven van een ander kindje kan redden....dat ouders niet door hoeven te maken wat wij dan door hoeven maken. Wat betreft hun mening daarover heb ik in schoolkinderen en pubers een topic geopend.
Daarom dus de nieuwe wet. Ik denk dat veel moeders er anders over gaan denken als ze in zo een situatie komen. Je kinderen zijn je alles. Als er geen donor is dan vlieg je desnoods naar India om er te kopen als dat de laatste strohalm is waar je je aan vast kunt klampen. Die principes gooi je dan overboord. Tenminste ik denk ik wel. Dat zal ook wel niet mogen maar zou meteen mijn leven geven voor mn kinderen. Neem mijn hart maar,echt.
Het verschil zit hem bij de meesten denk ik dat jij er last van heb als je zus geen geleend geld teruggeeft of je ongewenste sex met de buurman hebt. Dood=dood en het afstaan van je organen maak je niet meer mee.
Kijk en dat is het punt waarop de twijfel bij mij toeslaat;Wanneer iemand hersendood is, is de stervensfase nog niet voorbij. Een mens is tijdens deze fase nog voor 97 procent in leven. Toch worden je organen er dan uit gehaald, je krijgt een spierverlammend middel en word het stervensproces verstoord. Ik vraag me dan af in hoeverre je bewustzijn je lichaam dan al verlaten heeft.
De orgaandonor krijgt in Nederland geen narcose, dat is niet nodig omdat de hersendode geen bewustzijnverlagend middel en geen pijnstiller nodig heeft. Wel krijgt de donor een spierverslappend middel toegediend [10]. Dit middel wordt gegeven om er voor te zorgen dat de orgaandonor tijdens de aansnijden van het lichaam geen afwerende bewegingen maakt en de spieren niet verkrampen. Ook kunnen er zogenaamde grimassen ontstaan op het gezicht van de orgaandonor. De medici die deze operaties uitvoeren wijten die bewegingen aan reflexen die alleen kunnen voorkomen bij hersendode mensen. Daartegenover staan de verklaringen van artsen dat het onzin is om deze lichamelijke reacties weg te schrijven als reflexen van hersendode mensen. Zij wijzen er op dat het reacties zijn van levende mensen. Dit is quote van hoofdstuk 4 hoofdstuk 6 gaat over mensen die hersendood verklaard werden maar het nu gewoon na kunnen vertellen. ( ja ze leven en lopen gewoon weer rond ! ) hoofdstuk 6 stukje quote In een aantal ziekenhuizen in Nederland wordt wel narcose gegeven tijdens de uitname-operatie. Dat is vreemd. Artsen beweren immers dat iemand die hersendood is niets meer kan voelen. Een verpleger antwoordde op mijn vraag waarom er narcose wordt gegeven dat de narcose voorkomt dat er stresshormonen vrijkomen. Hoezo komen er stresshormonen vrij? De donor is toch dood? Die kan toch niets meer voelen, hoe kan de donor dan met stress reageren?
Stel, een verstokte roker heeft nieuwe longen nodig of een verstokte alcoholist een nieuwe lever. Ze beloven beiden beterschap. Ze krijgen nieuwe longen danwel een nieuwe lever van een donor. En ze gaan vervolgens door met hun rokersleven danwel drankbestaan of vallen er in terug. Ze roken danwel zuipen ook hun donororgaan kapot. Daar zou ik wel heel erg veel moeite mee hebben. Of kan dit niet? Worden verstokte rokers en alcoholisten uitgesloten van een nieuw orgaan? Lijkt me niet toch of wel? Is er een scheidslijn tussen mensen die wel voor een orgaan in aanmerking komen en niet? Of is het gewoon voor iedereen beschikbaar die wat "nieuws" nodig heeft?[/QUOTE] Ja dat is klote. Maar als je donor bent help je veel mensen tegelijk wanneer je overlijdt en misschien komen niet alle organen terecht bij mensen waar jij voor zou kiezen. Zoals mijn bloed ook wellicht bij criminelen of pedofielen gebruikt kan worden of iemand die op een andere partij stemt dan mij. Zo is het nu eenmaal. Ik hoop dat ik er ook goede mensen mee help. Zelf hebben we er ook gebruik van gemaakt (bloed in dit geval)
Ik vind het jammer dat er hier gedaan wordt alsof het te kort aan organen opgelost wordt door deze wet. Dat is niet zo. Ik refereerde al eerder naar de uitzending van Nieuwsuur van van de week. Daar was een medisch ethica te gast, voormalig lid van de eerste kamer, die echt wel wist waar ze het over had. In Nederland zijn er relatief veel minder verkeersdoden dan in de ons omringende landen, dus komen er sowieso ook relatief minder organen beschikbaar volgens haar. Natuurlijk zullen er vast wel wat meer organen beschikbaar komen door deze wet, maar het orgaanaanbod wat bijvoorbeeld in België geldt, evenaren we hier niet door, want zij hebben relatief meer verkeersdoden.
Nogmaals dood = dood is niet iets waar ik iets mee kan. Voor mij is het namelijk niet zo. Zie tig pagina's terug voor mijn uitleg daarvan
Precies, en zo zijn er heel veel mensen, dat moet je ook kunnen respecteren vind ik. Daar is niets egoïstisch aan.
Ik doneer nu dus sowieso niet, maar ben wel 15 jaar donor geweest en hier wel over na gedacht. Ik doneer 1000 keer liever aan een roker die zich in het dagelijks leven inzet om een goed mens te willen zijn (bijvoorbeeld vrijwilligerswerk) dan aan een een niet-roker die dat niet doet en bijvoorbeeld zijn kinderen in de steek heeft gelaten. Hetzelfde geldt voor het niet doneren=niet ontvangen. Ik vind een mensenleven wel wat meer waard dan om hier over te beslissen (veroordelen, want dat is het) op basis van 1 persoonlijke keuze zonder de rest van de persoonlijkheid in overweging te nemen. Zo heb ik ook opmerkingen gezien van mensen die alleen willen doneren zolang het orgaan niet naar een persoon van een bepaalde afkomst of geaardheid gaat. Iedereen heeft wel redenen om bepaalde voorkeuren te hebben voor de ontvanger, dat kan alleen nooit vastgelegd worden. Daarom ben ik daar ook op tegen. Een keuze, roker of niet roker, donor of niet donor, zegt niks over de persoon zelf en of dit leven waardevol is of niet. Daarnaast snap ik ook niet waarom er zo hard geroepen word "dood is dood dus ik heb er toch niks meer aan" maar dan wel eisen gaan stellen aan wat er mee gebeurd. Je zal er echt niks meer van mee krijgen wanneer de ontvanger van jouw oude longen een sigaretje op steekt, dat durf ik dan wel met zekerheid te zeggen