Hebben jullie het met je kinderen over orgaandonatie gehad?

Ik wilde net zeggen, ze kunnen er prima een mening en gevoel over/bij hebben, als ze weten wat het inhoudt. Of dat goed onderbouwd is, dat zal per kind verschillen ja. Maar dat doet niets af aan het gevoel erbij. Als je alleen al ziet hoeveel volwassenen vooral op basis van gevoel kiezen voor niet of juist wel doneren..

 

Maar een mening kun je toch ook gedeeltelijk meenemen in een overweging? Mijn vier-jarige kan hier al over nadenken en een mening erover vormen, dan kan een 8/9-jarige dat zeker ook wel. Ik was er als zes-jarige al over uit en ben niet meer van mening veranderd

 

Even ook dit topic vervuilen. Stel je praat met je kind erover en hij/zij geeft aan dit eng te vinden of goed idee te vinden. Zou je dan respect hebben voor die mening? Als voorbeeld: Jij bent voor en je kind van bijv 10 jaar oud vind het een eng idee. Ze overlijd een week later, zou je zijn/haar mening dan volledig volgen ook al gaat het tegen jouw idee in? Of juist andersom, jij bent tegen maar je kind geeft aan het een goed idee te vinden. Zou je jezelf dan over jouw eigen mening heen zetten om je kind te steunen?
Ik begrijp dat dit per geestelijke leeftijd per kind verschild maar hoe denk je er nu over?

Graag eerlijk antwoord, ik zal je absoluut niet veroordelen erover maar ik ben oprecht benieuwd.

 

Dank je wel. Stel; je kinderen zouden dit niet willen door bijv angst, zou je ze dan gerust stellen en toch doen of vind je dat een waardevol argument om je kind daarin tegemoet te komen? Na natuurlijk door vragen en uitzoeken waar die angst vandaan komt.

 

nee, als hij zelf niks vraagt ga ik daar niet over praten.

 

oke dat snap ik! Duidelijk, dank je wel

 

Dat weet ik niet, ik denk dat je zoiets pas echt kunt beantwoorden als je voor die keuze staat.

 

Onze kinderen zijn nog te jong om daarover mee te kunnen beslissen maar als ze oud genoeg zijn dan mogen ze van mij zelf beslissen.
Zolang ze niet zelf kunnen beslissen zal ik nooit toestaan dat zij orgaan donor mogen worden.

Ik vind dat je enkel organen van personen mag oogsten die actief JA op orgaan donatie hebben gezegd (of hebben aangegeven dat anderen na hun dood mogen beslissen).

Als mijn kinderen zover zijn dat ze zelf kunnen én willen beslissen of ze orgaan donor willen worden zal ik ze, als de overheid dan niet zelf al volledig transparant is geworden, vertellen dat je organen (meestal) zonder pijnstilling uit je Lichaam worden gehaald tewijl je nog aan de beademing ligt en dat je je laatste adem uitblaast op de operatie tafel, niet in het bijzijn van je naasten.

 

Vertel je ze dan ook dat ze pas organen gaan oogsten als iemand hersendood is? Of gaat het je puur om dat ze bang worden van het idee? Ik vind dat ieder zelf die keuze moet maken, maar uit jouw post haal ik vooral bankmakerij en weinig respect naar je kinderen toe wanneer ze kiezen om donor te zijn.

 

Mijn dochter, vorige week 9 geworden zit in groep 6 en krijgt veel mee. En ja we hebben het er over gehad. Ik sta al jaren ingeschreven als donor( sinds 16 officieel ) en heb ook lang bloed gegeven. Ook hebben we een zoon met diabetes type 1 die wellicht ooit in de toekomst een donor nier nodig heeft.
Het is hier dus eigenlijk iets wat gewoon zo ook besproken wordt.
Dochter wil absoluut niet doneren bij leven. Zelfs niet als haar broertje een nier nodig heeft. Daar is ze stellig in. 1/3 van de kinderen die al jong diabetes type 1 heeft krijgt vroeg of laat nier problemen. Ik zal dat moeten respecteren als dat over 10/15 jaar nog haar beslissing is en wij als ouders niet zouden matchen.
Ze had dit blijkbaar gezien op school met het nieuws over nieuwe medicijn en dat compilaties zijn hart, nieren etc. Ze zij meteen, van mijn mogen ze alles hebben maar ze wachten maar eerst tot ik oud en dood ben

 

Uiteraard vertel ik dat er ook bij, dat ze hersendood zijn. Maar ik hoop tegen die tijd dat de overheid zelf al duidelijk maakt dat de "overleden" persoon nog aan de beademing ligt en hersendood is ipv dat ze het telkens hebben over organen doneren ná je dood.


Dat was destijds namelijk de reden dat ik orgaan donor ben geworden. Ik dacht, tuurlijk, haal me maar leeg na mijn dood. Anders eten de beestjes mij wel op onder de grond en daar heb ik ook geen moeite mee, dood is dood.
Maar ik vind niet dat ik dood ben als ik nog adem en vind het zelf geen prettige gedachte dat ik op de operatie tafel, zonder pijnstilling, mijn laatste adem uitblaas nadat al mijn organen eruit zijn gesneden.

Als een ander dat wel wil, prima, als een ander vind dat hij wel echt dood is als hij hersendood verklaard is en nog beademd wordt, prima, als mijn kinderen later kiezen wel orgaan donor te zijn, ook prima.

 

Ik ben benieuwd wat jij aan je kind hebt uitgelegd over hoe orgaandonatie werkt.

 

Niet aan mij gericht, maar hier: 'Als jij zo ziek bent dat je nooit meer normaal verder kunt leven en doodgaat, dan kunnen andere zieke kinderen misschien wel iets aan organen uit jouw lijf hebben, bijvoorbeeld jouw hart of longen. Die stukken worden dan uit jouw lijf gehaald en bij het andere kind geplaatst, wat vind je daarvan?' Toen kreeg ik meteen het antwoord: 'Natuurlijk mag dat dan, wat moet ik er nog mee als ik toch dood ga en in zo'n oven ga? Ik heb dat toch niet meer nodig dan en anders verbrandt het, dat is toch zonde!' Tja, nuchterheid en visie van hun ouders denk ik dan maar