Dat begrijp ik. Ik ben zelf ook een heel nuchter persoon en dacht er vroeger hetzelfde over maar nu ik zelf moeder ben moet ik er gewoon niet aan denken mijn zoontje op die manier af te moeten staan. En nadat ik mijn moeder en schoonvader kwijt ben geraakt realiseer ik me dat de dood (en bijvoorbeeld het graf van mijn moeder) bij mij toch meer losmaakt dan ik ooit kon denken.
Dat kan ik mij voorstellen hoor dat je er toch anders over kunt gaan denken na zulke heftige gebeurtenissen! Vooralsnog is mijn mening alleen maar stelliger geworden na overlijden van naasten, maar misschien sta ik er in de toekomst wel heel anders in.. Dat weet ik niet. En je hebt ook zeker gelijk over het moederschap, dat heeft mij ook meer aan het denken gezet. Deze hele discussie heeft er ook voor gezegd dat ik het nogmaals heb besproken met mijn man. Zitten we (nog) op 1 lijn wat dit betreft, wat zou hij willen als ik overlijd, wat wil hij als hij zou komen te overlijden etc. etc. Blijven dingen waar je liever niet bij stilstaat, maar ik wil dergelijke dingen wel enigszins helder hebben. Al geloof ik absoluut dat er situaties kunnen zijn waardoor van dat vooraf bedachte plan uiteindelijk minder of weinig terecht komt.
Voor mijzelf gesproken verdwijnt mijn zelfbeschikkingsrecht wel degelijk. Ik heb het namelijk al lang in mijn privé vastgelegd dat ik geen orgaandonor wens te zijn. Dus nogmaals (en ik moet het kennelijk maar blijven herhalen), ik heb daar geen overheid bij nodig en ik wil geen bemoeienis van de overheid daarin. Het dalijk moeten tekenen om mijn vrijheid hoe ik dit wens te regelen te garanderen omdat de overheid anders van mening is dat zij erover gaan wil ik pertinent niet. Mijn sterven is een privégelegenheid.
Ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik daar nooit zo aan gedacht heb. Ik heb deze week pas voor het eerst stilgestaan bij het feit dat ik in het geval van orgaandonatie door mijn man of dochter dus niet aanwezig ben op het moment dat zij sterven. Ik zou dan afscheid nemen op het moment dat ze nog in leven zijn en als ik ze weer zie, zijn ze dood. Ik ben er dan niet bij op het moment dat ze hun laatste adem uitblazen. Dat vind ik wel heel moeilijk en ik weet jiet of ik dat wel wil. Dit besef maakt ook dat ik wat anders ga denken over het doneren van mijn eigen organen. Dat wil ik nog steeds wel, maar als mijn nabestaanden het op dat moment niet willen, heeft dat misschien wel voorrang.
Ik ben het er mee ens dat de orgaanwet zoals die nu is, moet veranderen maar niet zoals Dijkstra het wil, iedereen orgaandonor tenzij je nee invult. Ik vind dat de wet moet veranderen in niemand orgaandonor tenzij je JA hebt ingevuld of invult dat je nabestaanden mogen beslissen.
Ik heb uiteraard niet alle reacties gelezen. Hier nog geen donorkeuze. En waarom niet? Omdat mijn keuze geen optie is. Ik zou willen dat ik bij een overlijden zo gauw mogelijk weg-weg ben. Daar past naar mijn inziens geen operatiekamer en gesprekken bij. Mijn familie heeft al genoeg te doorstaan zonder dat ik donor moet zijn. Punt 2. Ik wil gewoon geen donor zijn. Behalve als mijn naasten een onderdeel van mijn lijf nodig hebben. Bijvoorbeeld in het geval van een auto ongeluk waarbij mijn kinderen iets nodig hebben. Geef het ze dan. Maar die keuze kun je niet vast laten leggen. En dat vind ik stom.
Ik stond geregistreerd als orgaandonor als keuze vanuit mijzelf. Dat heb ik zojuist terug gedraaid. Ik vind het onacceptabel om te gaan oogsten als iemand niks heeft aangegeven. Ik vind het echt een inbreuk op een persoon. Dit is iets waar je uit eigen beweging voor moet kiezen! Ik vind het veel pagina's om terug te lezen. Maar hoe gaat het nu met je kinderen. Moet je nu ook invullen dat ze daar vanaf moeten blijven als er wat gebeurd?
Jammer dat het dan een principe kwestie wordt. Dit (algemeen hoor) lijkt me zo heftig voor families die iemand hebben moeten verliezen omdat er niet op tijd een donor was. Zeker voor hen - en voor diegene die op de donorlijst staan is dit in principe vooral een kans op léven. En dat is wat telt denk ik.
Precies dit. Toen mijn zusje op 16 jarige leeftijd plotseling overleed, nadat ze 10 min daarvoor, vol plannen voor het weekend en kerngezond, op haar brommertje stapte. Op dat moment was haar dood zo plotseling en onwerkelijk dat wij het echt niet aan hadden gekunt om ook haar organen nog ter donatie af te staan. Was ze bijv zwaargewond geweest en had ze al een week in het ziekenhuis gelegen, zodat wij een beetje hadden kunnen " wennen" aan het feit dat ze het niet zou halen, hadden we daar ws anders over gedacht. Daarom hadden wij altijd als optie om het aan de nabestaanden over te laten. Het gaat mij niet om mijn organen die ik niet af wil staan, het gaat om mijn nabestaanden en de situatie. Of zij het aankunnen op dat moment. Nu dat geen optie meer lijkt te zijn ( overlaten aan de nabestaanden)wordt het bij ons een nee. Helaas.
Ik weet nog niet wat ik ermee doe. Op dit moment heb ik het formulier dat ik op mijn 18e kreeg ingevuld bij mijn persoonlijke papieren liggen. Mijn man weet dat en weet wat ik wil. Op het formulier staat dat ze mijn organen mogen hebben, behalve huid en ogen (hoornvlies). Toch twijfel ik af en toe. Toen mijn broer verongelukte moest ik beslissen of zijn nieren gebruikt mochten worden voor transplantatie. De rest van zijn organen was te zwaar beschadigd. Mijn ouders wisten niet wat hij zelf zou willen maar zij wisten dat wij het wel eens hadden besproken. Toen ik in het ziekenhuis kwam was het al te laat voor zijn nieren maar ik wist dat hij geen donor wilde zijn. Maar ook als hij dat wel wilde had ik het verschrikkelijk gevonden als ze na zijn dood in hem gingen snijden en delen van hem zouden verwijderen. De keuze laten aan de nabestaanden vind ik dan ook een risicovolle keuze want ik denk dat er weinig nabestaanden zo vlak na het overlijden (of na de mededeling dat iemand het niet gaat redden) besluiten om de organen af te staan. Dat beeld is zo verschrikkelijk en je verdriet zo groot. Ik wilde alleen maar dat ze hem met rust lieten en ik was ook erg boos dat ze al allerlei drains en dergelijke hadden aangelegd om de nieren eruit te halen. Dat recht hadden ze niet. Achteraf denk ik er wel wat anders over maar op dat moment zit je zo vol emoties dat je als nabestaanden geen goede keuze kunt maken. Wat ik me trouwens afvraag: kun je als donor ook bepalen aan wie je wel of niet wilt doneren? Ik zou bijvoorbeeld niet graag mijn hart afstaan aan een kinderverkrachter ofzo. Of aan een junk die maar niet af wil kicken. Volgens mij zijn de ontvangers anoniem maar ik vraag me dit toch wel eens af.
Nee je hebt geen keuze aan wie wel en aan wie niet. Iedereen in Nederland heeft recht op dezelfde zorg (alhoewel ik ervan overtuigd ben dat als een hooggeplaatst persoon in het ziekenhuis komt te liggen deze wel een voorkeursbehandeling zal krijgen ) Ik vind het zelf trouwens echt te asociaal voor woorden dat ze bij je broer ingrepen hadden verricht ter voorbereiding op een mogelijke nierdonatie! Als ze dingen in het belang van je broer hadden gedaan prima. Maar dit vind ik werkelijk alle grenzen te buiten gaan. Vreselijk confronterend voor nabestaanden die helemaal niet van plan zijn organen af te staan.
Is wel een optie om aan te kruisen dat nabestaanden beslissen. Maar registreert de persoon dit niet dan wordt geen bezwaar geregistreerd en ben je automatisch donor.
ik weet het natuurlijk niet maar ik verwacht dat eigenlijk niet. Toen prins Friso dat ski-ongeluk kreeg hebben ze hem langer reanimeerd dan "standaard". Toen viel daar ook half Nederland overheen want dat zouden ze gedaan hebben omdat hij een prins was. Bij een gewone burger waren ze allang gestopt. Dat is niet waar. Bij mijn broer was niet duidelijk hoe hij eraan toe was. Van buiten was er weinig te zien. Een man die in de buurt woonde is begonnen met reanimatie. Dit werd overgenomen door politie en ambulance-personeel. Hij kon niet met de trauma-heli mee omdat er in de heli niet gereanimeerd kan worden dus de trauma-arts ging mee in de ambulance. Ondertussen werd mijn broer steeds gereanimeerd. Toen ze in het ziekenhuis op de scan zagen wat er allemaal kapot was zijn ze gestopt. Twee uur na het ongeluk. Dat is toch wel heel wat langer dan bij prins Friso. Als ze ook maar een sprankje hoop hebben dat ze iemand kunnen redden doen ze het. Ook bij een gewone burger.
Nee voor mij is het geen principe kwestie, het is een gevoelskwestie. Ik voelde mij toen der tijd goed bij het registreren. Nu ze de boel omdraaien voel ik mij er niet goed meer bij. Ook al kun je het door het invullen nog voorkomen, toch voelt het niet meer vrijwillig. Maar voor mij was de balans al dat ik 40 procent vond dat de nabestaande goed afscheid moesten kunnen nemen en voor 60 procent dat ik wilde dat er nog anderen mee gered konden worden. Dus het lag al redelijk dicht bij elkaar.
Wij hebben voor nu een 'nee' ingevuld bij onze organen. Wij hebben daar samen over gepraat. Om orgaandonor te zijn moet je 'hersendood' zijn, maar je blijft dan wel aan de beademing omdat je organen zuurstofrijkbloed moeten hebben om ze geschikt te houden voor donatie. Wij als nabestaanden willen afscheid kunnen nemen van elkaar en erbij zijn op het moment dat diegene sterft. Het voelt voor ons niet juist om afscheid te nemen van een 'levend' lichaam.
Zelf heb ik het niet over Friso, maar meer over wachtlijsten om bij een specialist terecht te kunnen komen of wachtlijsten bij operaties. Ik denk in die zin dat de zorg in Nederland niet voor iedereen gelijk is, wat ik eerder in een post aanhaalde. Vreselijk overigens dat jij je broer op deze wijze bent verloren. Sterkte.
Dank je. Het is inmiddels 7 jaar geleden maar het blijft lastig. Ik snap wel wat je bedoelt met de voorkeursbehandeling. Ik haalde het voorbeeld over Friso aan omdat er toen ook veel mensen dachten dat hij een voorkeursbehandeling kreeg. Ik hoop dat het niet zo is maar ik vrees dat je qua wachtlijsten enzo wel gelijk hebt. Alleen op leven en dood denk ik dat iedereen wel echt gelijk is.