Ooh wat ontzettend herkenbaar allemaal... Hier ook frustratie en verdriet. Over onze eerste deden wij een jaar. Man en ik zouden net naar het ziekenhuis gaan voor onderzoeken, toen ik een week ervoor positief testte. Wat een geluk! En na een pittige zwangerschap bevallen van een prachtige zoon. Ik wilde het liefst heel snel voor een tweede gaan. Vanwege de zware bevalling en het enorme bloedverlies, moest ik een jaar wachten. Helaas werd ik ongeveer 6 maanden na de bevalling ziek. Na veel onderzoeken bleek dat ik de ziekte van Graves had ontwikkeld na de bevalling (een schildklierziekte). Met deze ziekte in de actieve vorm mag je niet zwanger worden, dit is gevaarlijk voor de baby en de moeder. Dus het behandeltraject in. De arts vertelde dat ik mijn kinderwens zeker 8 maanden moest uitstellen. Januari 2016: bloedwaarden goed en schildklier stabiel. Eindelijk mochten wij er weer voor gaan. Baby nummer twee, kom maar op! Ik was er helemaal klaar voor! Maar helaas, maand na maand weer die verrekte ongesteldheid. De eerste drie maanden dacht ik nog: gewoon lekker vrijen wanneer je wil, het komt vanzelf. Maand 4 en 5 werd ik al wat wanhopiger, kocht toch maar in ronde 5 ovulatietesten. Ronde 6 was echt zo'n akelige grens. Ik wilde graag binnen 6 maanden zwanger worden, maar helaas dit ging mooi niet door. Inmiddels in ronde 9. Ik las het hierboven ook al, maar in mijn omgeving stikt het ook inmiddels van de zwangeren. Allemaal in ronde 1, 2 of 3 raak. Allemaal prachtig zwanger. Zo'n mooie gloed. En, zoals ik hierboven ook al las, ik heb gewoon geen zin meer in elke keer nadenken over: hebben we genoeg seks gehad, deze maand dan om de dag? Rond de eisprong elke dag? Ovulatietesten gebruiken, of een maand weer niks gebruiken en gewoon 'maar zien'. Niks lijkt te helpen. Ik ben er gewoon echt een beetje klaar mee. Ik zie het leeftijdsverschil steeds groter worden en ik moet iedere keer mijn droombeeld/toekomstplaatje bijstellen in mijn hoofd. Ik word chagrijnig van alle kwaaltjes. Voel ik nu mijn borsten? Heb ik al pukkels? Maar dit voel ik toch elke maand? Hoeveel DPO zou ik zijn? Zou ik die dag testen? He, nee! Niet alweer bruinverlies.. Zucht... Ik ben klaar met wachten. Ik wil NU zwanger zijn..
Ik vind het zo 'fijn' te lezen dat ik hier niet alleen sta. Jeetje wat een tijden 4 jaar en zelfs 9 jaar! Dames echt respect voor jullie Het is ook niet iets wat je bespreekbaar maakt met anderen, want niet iedereen hoeft te weten van je kinderwens. Mijn moeder weet het en verder niemand. Maar het is zo lastig, een paar dagen na m'n miskraam ben ik gewoon weer gaan werken, maar het viel sommige collega's gewoon op dat de altijd zo behulpzame vrolijke spontane meid opeens nergens zin in had, niks kon hebben en zeer triest keek. Maar ja je praat er niet over In stilte een wens en in stilte Mama van een sterretje Ik ben heel blij dat ik al een lieve grappige en vooral gezonde dochter heb rondhuppelen thuis en dat geeft me kracht om door te gaan. En ik vind het zo fijn dat je hier zonder te worden beoordeeld gewoon even kan klagen of janken
Oh zo herkenbaar allemaal. Hier 10 maanden na miskraam en helaas nog niet zwanger. Net wat poema19 zegt elke maand zie ik het leeftijdverschil groter worden en iedereen om me heen heeft een leeftijdverschil van max 2 jaar, het voelt zo als falen dat dit bij ons niet zo is. Ik ben echt obsessief bezig met zwanger worden en het 'vreet' me helemaal op om het maar zo uit te drukken, dag in dag uit denken en piekeren wat zouden we nog meer kunnen proberen en wat als het jaar om is gaan we dan verderop en wat zal iedereen wel niet denken enz enz. En idd iedereen in omgeving is zwanger lijkt het. Maar dames die al veel langer wachten, zo dan voel ik me wel even op mn plaats gezet hoor, veel sterkte allen!
We hebben ondertussen al veel geprobeerd. Bijna alle mogelijkheden hebben we geprobeerd, iui, ivf, icsi....
Dit heb ik dus ook! Nu net ongi geworden na ronde 3. Dus op naar ronde 4. Bij de eerste was ik na het stoppen met de pil 1x ongesteld geworden (en daar was ik juist blij mee omdat je vaak zat hoort dat je maanden op je ongi moet wachten na het stoppen) en daarna was ik al zwanger. Dit keer zat het echt in mijn achterhoofd hoor dat ik vorige keer gelijk zwanger was. Maar ergens voelde ik ook wel dat het dit keer wel eens langer kon gaan duren. In alle emotie kan ik mijn gedachten ook wel eens even helemaal laten gaan ''wat als het niet meer lukt?'' ''wat als er iets mis is met me?'' ''wat als mijn gezin nooit meer groter wordt'' maar het helpt mij om weer even nuchter te denken als ik lees dat het meer dan normaal is dat het een jaar duurt. Als je ziet wat de kansen per maand zijn om zwanger te raken, die zijn dacht ik 20%. Dus kom op jongens, laten we ons niet ontmoedigen! 90% is binnen 2 jaar zwanger. 90% PROCENT! Daar hou ik me liever aan vast.
Voor mij is het niet herkenbaar, omdat wij nog moeten beginnen met proberen! Maar ik wil even zeggen dat ik het zo fantastisch van je vindt, dat je, ondanks deze frustratie, je hier op dit forum zo fantastisch bent voor anderen! Je laat je mening horen, geeft advies...Super!
pff heel herkenbaar! Zoonlief is het bewijs dat periodiek condoomgebruik geen goede anticonceptie is. Vorig jaar voor mijn gevoel eindelijk in ronde 10 zwanger! Helaas met 11 wk een ma geconstateerd en op 13 dec de miskraam gekregen. Nu alweer in ronde 10 aanbeland! Ik ben er ook zo klaar mee. Waar zit ik in mijn cyclus, als ik een keer geen zin heb in sex is dat wel het goede moment? Kan ik een wijntje drinken? Wanneer is mijn NOD en word ik wel of niet ongesteld.. Ik ben er ook helemaal klaar mee! Maarja, stoppen is geen optie, hè Ik hoop dat we allemaal snel een positieve test in handen hebben en een voorspoedige zwanger schap met een gezond kindje als resultaat!
@kyra: ik drink sinds ronde 6 gewoon af en toe een wijntje, en dan gaat het om 3 glazen om de week ofzo. Daar stop ik mee wanneer ik positief test.. maarja dan denk ik weer ligt het daar niet aan dan? Nu boeit het me niet meer, we vrijen wanneer we zin hebben en die zin is er gelukkig wel heel vaak maar misschien komt het ook omdat die miskraam nog maar 3 weken terug is.. daarom zeg ik ook 'ik ben er helemaal klaar mee' Ik heb een lichte vorm van dwang neuroze, ik moet weten wanneer wat gebeurt en hoe dat gebeurd. Ik maak planningen in mijn hoofd en lijstjes op papier. En als iets niet gepland kan worden dan is dit het wel, m'n gedachten slaan dan op hol ongecontroleerd. Ik kan om de gekste dingen volledig in paniek raken en ik kan er wel redelijk mee om gaan maar het blijft lastig natuurlijk.. maar ik heb zelf voor deze onzekerheid gekozen, maar ik merk wel zeker tegen mijn nod aan dat ik extremer ben met m'n dwang
Even een hart onder de riem.... Hier 4,5jaar bezig geweest voor nr1. Maar ik herken het gevoel ook na 6 maanden dat je er flink van gaat balen en je je af gaat vragen waarom het niet (blijvend) wil lukken. Ik hoop dat jullie geduld niet heel veel langer op de proef gesteld gaat worden en er snel een plakker blijft! Mijn motto was altijd... De moed mag je af en toe wel opgeven... De hoop altijd houden.
Ik snap je frustratie. .maar houdt de hoop erin. Je bent 2x zwanger geweest dus het kan elke maand weer raak zijn. Wij zijn al bezig sinds mei 2015, 11e ronde raak kort erna miskraam en nu zit ik alweer in ronde4 na mk. Kortom ben al met al in totaal 15 rondes verder. Kan me wel druk maken maar alles gebeurd met een reden. Sterkte en op naar plakbeepje.