Ik wil heel graag een tatoeage en dan hebben we het ook nog over een inimini rond de 3cm-5cm Mijn man wil het absoluut niet want ik zou mezelf verminken en het staat niet bij vrouwen. Wat moet ik hier nu mee? Hij zegt dat hij boos word als ik het wel doe. Wat vinden jullie? Moeten man en vrouw altijd overal samen achter staan?
Hmm. Als mijn man een tattoo wil die ik niet mooi vind, zou ik wel mijn mening geven. Wat hij daarmee doet is aan hem. Het is zijn lichaam, dus hij moet het zelf weten
Tja.. Eigenlijk vind ik dat het jouw lijf is en daarmee jouw keuze. Aan de andere kant hij kijkt er ook naar en heeft er schijnbaar een flinke afschuw van: dat zou voor mij toch ook wel meewegen. Zou het een verschil maken als het een plek is die minder zichtbaar is voor iedereen of is er überhaupt eigenlijk niet over te praten? Zelf wil ik ook al een tijdje een tatoeage, maar mijn man heeft er ook echt niets mee. Had ik zelf een aantal jaar terug ook niet, maar ik wil het nu wel al een tijdje. Hij laat mij daarin vrij, maar geeft wel eerlijk aan dat hij het gewoonweg niet mooi vindt. Dat accepteer ik, maar het verandert mijn idee niet echt. Maar boos worden? Dan had ik in staat geweest het juist meteen te doen en misschien wel wat groter. Ook niet goed natuurlijk, maar boos worden.. En dan? Gaat een tatoeage daarmee weg? Gunt hij het jou dus gewoon niet en hoopt hij door zo te dreigen dat je het niet doet? Ik vind het wat sneu
Het gaat om de binnenkant van mijn pols. Vind het heel moeilijk want ik vind het zo erg moeilijk om eens voor mezelf te kiezen en niet om anderen mensen te denken Ik sta altijd voor iedereen klaar en vergeet mezelf En nu wil ik voor mezelf een keer iets is het niet Goed
Dit. Ik ben op 16 jarige leeftijd mijn beste vriend verloren en op mijn 19e wilde ik heel graag zijn naam getatoeëerd hebben. Mijn man had het daar wel even moeilijk mee, want er stond dan wel een naam van een andere man (jongen) op mijn lijf. Uit eindelijk besefte hij wel wat het voor mij betekende en heeft hij er nooit een issue van gemaakt.
Ik vind niet dat man en vrouw het altijd eens moeten zijn, maar in dit geval kan ik er bij beiden wel iets in vinden. Het is jouw lichaam en in die zin heeft jouw man daar weinig over te zeggen natuurlijk, aan de andere kant is het ook wel meteen iets blijvends en zou ik zijn mening wel serieus nemen. Ik zou daarin kijken of ik er zelf mee zou kunnen leven dat mijn man het nooit zal kunnen accepteren wanneer hij er eenmaal zit (en dus ook niet van hem verwachten dat hij wel bijdraait) en kijken naar hoe belangrijk het is en of het dat waard is. Ik zou proberen om nogmaals met hem in gesprek te gaan en jouw redenen ervoor duidelijk uit te leggen, maar ook daarin van hem vragen om zijn argumenten op een andere manier over proberen te brengen. Hij komt namelijk niet heel volwassen over door het zo te veroordelen en te dreigen dat hij boos wordt, en toont daarin ook weinig respect voor jouw persoonlijke keuzes, waardoor ik persoonlijk het respect voor zijn mening ook zou verliezen. Misschien dat je wel tot een oplossing kunt komen door op een andere manier het gesprek aan te gaan?
Jeetje lastig hoor. ik zit zelf onder, vind ook de opmerking dat je je verminkt echt onzin. het is tegenwoordig zo normaal en het is enkel een versiering van je lichaam toch. misschien nog een keer over praten en aangeven dat je vind dat je dit best voor jezelf mag doen. je kan altijd een armbandje dragen als hij het zo verschrikkelijk vind om naar te kijken?
Hij vindt het niet goed. Jij wel. Als jij het echt zeker weet.. Laat het dan een mooie eerste stap zijn naar een leven waarbij je ook voor jezelf opkomt.
Voor je zelf kiezen is heel goed maar als dat betekent dat je dan geen rekening met je mán houdt, terwijl je set dat dit voor hem een flink ding is, vraag ik me af of je juist nú voor jezelf moet kiezen of een andere keer bij een andere persoon en situatie.
Andersom hij houdt ook absoluut geen rekening met haar en zij wil het juist wel graag. Dan moet je tot elkaar proberen te komen, maar dreigen met 'ik word boos als..'
Dreigen met 'ik word boos als..' ligt op hetzelfde niveau als 'ik luister lekker niet naar jou en doe lekker wat ik zelf wil'. Dat heeft niks meer met voor jezelf kiezen te maken..
Ik ben zelf ook geen fan van tattoo's dus ik begrijp wel wat je man bedoeld. Maar aan de andere kant: je bent niet zijn eigendom. En als het maar een kleine tattoo is, dan vind ik niet dat hij moet "zeuren". Het is jouw lijf en als jij het wil, dan moet je het lekker doen!
Lastig inderdaad. Hier een soort van zelfde situatie. Ik heb de voetjes van onze zoon laten tatoeëren op mijn enkel. Vriend vind tattoos ook helemaal niks maar vond dit prima. Is tenslotte niet groot en valt niet op. Ook niet gedaan als lichaamsversiering maar met een betekenis. Daar zat bij hem het verschil in. Terugkomend op je vraag, uiteindelijk is het jouw lichaam. Ik zou wel nog een keer hierover in gesprek gaan met je partner, misschien duidelijk aangeven dat je (denk ik) niet van plan bent om je hele lichaam onder te tatoeëren maar alleen een klein dingetje op je pols. That's it. Verminking van je lichaam mag hij vinden, maar als dat jouw mening niet is kan hij jou dat ook niet opdragen. Goed, blijf het een lastige situatie voor je vinden
Mijn man vind het ook niet echt mooi maar het Is mijn lichaam en dus heb ik hem gewoon laten zetten. 3 weken geleden laten zetten en over 2 maanden komt de volgende.
Als jou man iets wil en jij bent het daar niet mee eens, doet hij het dan wel of niet? Ik denk dat dit het punt is om voor jezelf te kiezen, en die boosheid gaat wel weer over.
Ik vind de reactie van je man nogal kleinerend en dominant. Alsof vrouwen met tatoeages minder als persoon zijn ofzo. Mijn mening is, dat het heel normaal is dat je wel eens van mening verschilt, dat is helemaal niet erg. Máár: zonder dat je het met elkaar eens bent, kun je elkaars mening nog wel respecteren. Ik vind persoonlijk de reactie van je man respectloos naar jou toe, en überhaupt naar vrouwen in het algemeen, maar dat terzijde, het gaat nu om jou. Als ik jou was, zou ik de tattoo laten zetten. Het is jouw lijf, jouw leven, jouw keuze. Ik krijg de indruk dat je er goed over nagedacht hebt en het geen bevlieging is. Jouw lijf is van jou, en van niemand anders.
Ow en meningen kunnen veranderen. Ik nam op mijn 17de een tattoo die ik al vanaf mijn 12de wilde. Mijn moeder vond tattoos afschuwelijk zei ze, en stak haar mening niet onder stoelen of banken. Jaren later kwam ik erachter dat ze ineens zelf een tattoo had! Had ze stiekem laten zetten. Een paar jaar nadat ik de mijne had laten zien. Het kan goed zijn dat je man er vanzelf aan went en het niet meer lelijk vind op den duur.
Het is jouw lichaam. Jouw beslissing. Mijn man heeft jaren geleden een tattoo laten zetten. Ik vond dat toen ook niet mooi (inmiddels ben ik wel fan), maar ik vond niet dat ik het recht had hem te zeggen wat hij wel of niet mocht doen met zijn lijf. Dat is niet het soort relatie dat ik wil. Enige voorwaarde die ik toen opgelegd heb, is: niet in het gezicht, niet in de nek, en op een plek die je indien nodig kan verbergen (bij een sollicitatie bijvoorbeeld).
Is het een optie om de tattoo op een minder zichtbare plek te laten zetten, als compromis? Dan kun je tegen hem zeggen dat je zijn mening belangrijk vindt, maar dat je toch heel graag een tattoo wilt. Dan is het niet voor iedereen en altijd zichtbaar, maar heb je hem mooi toch maar. Heeft hij daar ook problemen mee dan zal hij moeten accepteren dat het jouw lichaam is. Ik vind overigens de 'hij bekijkt het maar lekker, waar bemoeit hij zich mee'-reacties in dit topic ook vrij kinderachtig. Ik vind best dat je als partners wat mag vinden over permanente aanpassingen aan elkaars lichaam. Als ik morgen besluit m'n neus te laten verkleind of zo bespreek ik dat ook met mijn man. En natuurlijk beslis ik over mijn lichaam, maar de mening van mijn man weegt voor mij persoonlijk absoluut mee.