Heel in het kort mijn verhaal. Ik ben een dame die al jarenlang dolgraag moeder wil worden maar nooit de juiste man is tegengekomen. Nu besloot ik een paar jaar geleden (38 jaar), dat ik dit niet meer perse binnen een relatie wilde doen (bij voorkeur wel). Ik wilde dolgraag een gezin, maar op een gegeven moment moet je realistisch in de tijd kijken. Leek me heerlijk om een soort van mini-me op te mogen voeden en wereldwijs te maken. Een leuke man past daar altijd nog wel bij. Dus op naar het BAM-moederschap! Precies rond die tijd, kwam ik mijn huidige man tegen en wij besloten na 3 maanden om er samen voor te gaan. Daar zijn we een paar jaar mee bezig geweest, in het ziekenhuis in NL aanbeland en daarna in UZ Gent. Conclusie na verschillende onderzoeken: hoog fsh en laag amh. Spontaan zwanger worden is uitgesloten en er werd ons geadviseerd om over eiceldonatie na te gaan denken. Nu.. Dat doen we nu. Door mij leeftijd zal het iig eiceldonatie in het buitenland moeten worden, anoniem dus. Dat kan een voordeel zijn, maar zeker ook een nadeel wat mij betreft. En moeten we dit wel doen? Een mini-me zal het nooit worden. Of voelt dat wel zo als hij/zij er eenmaal is? Mijn gedachten gaan al weken alle kanten op en ik hoop hier ervaringen te lezen, die mij inzicht geven zodat ik de juiste keus voor mijzelf kan maken. Zo is het toch nog een aardig lang (en hopelijk niet te vaag) verhaal geworden.
Succes met het maken van je (jullie) keuze! Ik denk dat je goed moet nagaan waarom je (jullie) een kindje willen. Wil je moeder zijn? Wil je een gezin? Wil je een kopie van jezelf? Wil je een kindje de wereld laten ontdekken? Een mini-you zal het genetisch gezien niet worden, maar dat betekent niet dat jij en je man voor de rest alles aan dat wezentje zullen meegeven. Wat vindt je man? Jullie moeten je er allebei goed bij voelen. Nogmaals, succes!
Ik zou er zelf niet voor kiezen. Eiceldonatie is een duur traject heb ik begrepen. Voor dat geld adopteer ik liever een kindje. Er zijn al zoveel kindjes die een liefdevol en veilig thuis zoeken. Nu heb ik voor allebei geen geld dus hoop dat mijn wens met ivf uit komt. En anders hoop ik in aanmerking te komen voor pleegzorg.
Ik zou er wel voor gaan! Garanties en heb je natuurlijk nooit... En wellicht ben ik bevooroordeeld door dat ik de allerleukste drie mini-me's heb: 1 van eigen eieren en 2 van eiceldonatie eieren En ze zijn alle drie even eigen. Hoe oud ben je precies? Het is vandaag in het nieuws gekomen dat je in NL tot je 50e eiceldonatie terugplaatsingen mag krijgen. Ik neem aan dat anoniem dus niet noodzakelijk is want het mag weer in NL. Tenminste.. Indien je een eigen donor kunt vinden! Bankdonoren zijn erg schaars. Ik hoop voor je dat het gaat lukken!! En de argumentatie van Aicircrap vind ik lachwekkend en zelfs dom. Ze kiest notabene zelf als alleenstaande om het donorzaad te werken, terwijl er al zo veel kindjes op de wereld zijn die een thuis nodig hebben. Meten met twee maten: omdat zij arm is mag zij een nieuw kindje proberen te maken maar jij moet dmv adoptie of pleegzorg mama worden omdat jij wel wat geld hebt.
Ik zou kiezen voor adoptie. Alleen ja is best een langdurig traject en nergens heb je garanties voor Je moet het zelf beslissen wat voor jou het beste voelt en je vriend/man natuurlijk En terwijl er zoveel kindjes zijn zonder ouders worden de regels steeds strenger en financieel steeds duurder terwijl je met een minimum loon ook een kindje veel liefde kan geven zo krom allemaal
Na 4 miskramen uit 4 IVF-terugplaatsingen was de moed me behoorlijk in de schoenen gezakt. Maar ik wist wel dat ik in ieder geval per se zelf het kindje wilde dragen en eigenlijk toch ook wel van mijn eigen eicel. Ik had geen noodzaak om op eiceldonatie over te moeten, anders dan dus die herhaalde miskramen. Uiteindelijk voor een second opinion naar Gent gegaan en daar voor een vijfde tp gegaan. En dat werd mijn zoontje. Ik weet niet wat ik uiteindelijk gedaan zou hebben. Onder druk wordt alles vloeibaar, ook overtuigingen.
Meis, ik kan je alleen maar zeggen; van wie dat eitje afkomstig is, maakt écht helemaal niets uit. Mijn man is onvruchtbaar en wij hebben dus gebruik gemaakt van donorzaad. Ik vergeleek het toen altijd met een eerste bouwsteen. Je kent vast die platen wel, die op een gebouw staan en waarop staat wie de eerste steen heeft gelegd. Probeer je eens te herinneren hoe vaak je zo'n plaat hebt gezien en hoeveel namen je je nog kunt herinneren. Je antwoord zal waarschijnlijk 0 zijn, omdat het je simpelweg helemaal níéts interesseert wie die eerste steen heeft gelegd, omdat dat helemaal geen invloed heeft gehad op hoe dat mooie gebouw daarna gemaakt is. Ik kan me absoluut voorstellen dat dit niet is wat je in gedachte had en dat het ook echt wel even tijd nodig zal hebben voor je hierin een beslissing kunt maken. Misschien besluit je wel dat het niets voor jullie is, dat kan natuurlijk ook en ook daar is niets mis mee. Ik wilde alleen wel zeggen dat een kindje absolúút niet 'minder eigen' zal voelen omdat het DNA niet overeenkomt. Jij bent degene die het kindje draagt, degene die bevalt, degene die misschien borstvoeding geeft, die hem of haar helpt opgroeien. Jíj bent de moeder en daar verandert zo'n eicelletje helemaal niets aan. Echt niet! ♥ Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Hoe kun je nu zoiets emotioneels baseren op financieen? Krom! Zelf gebruik je donorzaad maar een donor ei kan dan niet? Andere discussie maar ik ben fel tegen gezinnen op bijstandsniveau ( als startpunt voor een gezin/ gebrek aan perspectief). Ik heb een vriendin die na 10 jaar MM, teleurstelling van 10 mislukte behandelingen op diep verdriet van het verliezen van haar ongeboren kind een eiceldonatie traject in Spanje heeft gedaan, en met succes. Wat is zij gelukkig!
Bedankt voor alle reacties! Heel fijn om te weten dat er meer dames met dit dilemma hebben rondgelopen en hoe jullie daar mee om zijn gegaan. @Joycelyn: Waarom? Ik heb me altijd moeder gevoeld, alleen de kinderen moesten er nog komen. J Het zwanger zijn, bevallen, zien hoe je kind is, op wie hij/zij lijkt een eigen kind om van te houden en bij tijd en wijle achter het behang te willen plakken. De gezelligheid, het leven en de drukte in huis leken me leuk - de eerste jaren intensief, maar in de verre toekomst rond feestdagen. Het lijkt mij dat het leven met kinderen intensiever is, meer aandacht voor de veranderende seizoenen, feestdagen, verjaardagen, uitjes, knutselen, spelen etc. Aan iemand doorgeven wat je uit het leven kunt halen. Mijn man wil dolgraag kinderen en staat achter mij, ongeacht mijn besluit. @aicirtap: Ik hoop echt dat jou wens met IVF uit komt. Nu dat bij mij niet zo is, wil ik graag doen wat mijn hart voelt en niet mijn portemonnee. Met het eerste kan ik namelijk leven, met het tweede niet. In mijn beleving is er altijd wel een weg om het hart te volgen. @maartje84: Lieverd, dit is precies wat ik bedoelde. Het allesomvattende gevoel van moeder zijn in de breedste zin van het woord. Vind het heerlijk om te lezen dat alle drie jouw kinderen even eigen zijn. Ik heb liever spijt van de dingen die ik doe, dan de dingen die ik niet gedaan heb. Met uitzondering van kinderen. Daar moet je, naar mijn mening, weloverwogen aan beginnen. Zeker met eiceldonatie. Overigens ben ik 42 jaar, dat beperkt wel veel keuzes. @sophia2016 Het traject voor adoptie is inderdaad lang en ik vraag me af of ik dan nog in aanmerking kom ivm de leeftijdsgrens. En om er dan achter te komen dat ik helemaal met lege handen / leeg hart sta, lijkt me verschrikkelijk. Je helpt me hiermee wel op weg om te realiseren dat een combi van eiceldonatie en adopteren ook tot de mogelijkheden hoort. J @Hilly1980: Je schrijft Onder druk wordt alles vloeibaar, ook overtuigingen.. Dit is zo waar en dat maakt het meteen moeilijk. Ik vond het al een flinke stap om de MMM in te gaan, ook een grote stap om dan naar Gent te gaan en nu ligt deze keuze voor me. Wanneer is het goed en genoeg? @Shaddixxx: Nu je het zo omschrijft.. Ik zie een eicel inderdaad ook als bouwsteentje. Een hoopje cellen dat anders door de wc gespoeld zou worden. Cellen die pas in mij tot een kindje uitgroeien. Dank je wel voor dit inzicht. @Klaasje82: Dank je wel voor het delen van het verhaal van je vriendin. Hoe gaat zij om met de anonimiteit van de donor in haar omgeving en tov haar kindje?
Hoi. Hier een mama die eiceldonatie in Spanje heeft gedaan. Het is het meer dan waard geweest, ze is gewoon van mij en dat voelde al zo sinds mn zwangerschap. Mocht je meer willen weten kun je me altijd een pbtje sturen.
Als ik jou zo 'hoor praten' lijkt het alsof je het wel weet... Volgens mij ga je er 'gewoon' voor Goed idee om op Zara haar aanbod in te gaan om te PB'n. Verder: er zijn mogelijkheden om zelf aan een donor proberen te komen en in NL nog een poging te gaan doen. Weet niet of het bog lang duurt voordat je 43 wordt maar als het voor die tijd zou lukken heb je dag je zorgverzekering het gaat betalen. Ik heb daar nog diverse tips in, dus mocht je geïnteresseerd zijn in die opties... Stuur ook gerust mij een PB.