Rughernia, kinderen verzorgen, hulp regelen

Ach meis toch, wat een verschrikking is het toch hè....
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Ik ben 3 maanden volledig bedlegerig geweest. Een geluk bij een ongeluk was mijn man ziek thuis vanwege overspannen zijn.
Hij heeft zo goed en kwaad als het kon de boel opgevangen en mij verzorgd.
Mijn verhaal: op vrijdag ochtend kreeg ik pijn, kon niet meer uit bed, later lukte het een beetje, maar ik ging wel nog zelf naar de wc. Zondagavond ging ik douchen, mijn man bracht zijn kinderen naar zijn ex en ik heb hem in paniek opgebeld toen hij onderweg was naar huis. Ik moest plassen en kon letterlijk niet meer opstaan, kon zelfs niet meer zitten. Toen hij thuis kwam heeft hij me naar de wc getild, maar ik kon niet meer zitten. Verder getild naar de douche onder het mom van "laat het staand maar gewoon lopen" echter deed staan zoveel pijn dat ik flauw viel, hij heeft me snel naar bed gedragen, en nadat ik bijkwam heb ik in bed geplast, op een handdoek met een vuilniszak er onder.
Die nacht is mijn man naar de hap gegaan en heeft naproxen en volwassen luiers meegekregen. Qua pijnmedicatie kreeg ik een vergelijkbaar traject als jij, uiteindelijk morfine en daarbij snelwerkende morfine: oxycodon. Ik slikte, toen het was ingeregeld 90mg per dag. 5 morfine en 4 oxycodon. Soms zelfs een extra oxycodon.
Drie maanden heb ik thuiszorg gehad. Ik kreeg een indicatie voor hulp, echter zaten we toen in de schuldsanering en hielden ze daar met de berekening van de eigen bijdrage geen rekening mee. En wij hadden pakweg 50 euro per week om van te leven en de eigen bijdrage werd gesteld op 180 euro per maand. Godzijdank waren ze bij de thuiszorg menselijk en hebben ze me stiekem tussendoor de meest noodzakelijke zorg gegeven die 3 maanden, zoals 2x per week helpen met douchen, wat voor mijn man te zwaar was. Dat schreven ze weg op administratie uren.
Ik vond de luiers een verschrikking. Dus die heb ik zo weinig mogelijk gebruikt. Ik had thuis via de hulpwinkel een po-stoel naast mijn bed, maar ik kon niet zitten. Als ik moest, dan trok mijn man me zo voorzichtig mogelijk naar de rand van het bed, daar stond een emmer. Over de rand van het bed deed ik wat ik moest doen, en daarna maakte mijn man alles schoon en legde me terug.
En zo leefde ik 3 maanden. Echter weigerde mijn huisarts om me door te sturen, ze vond dat het tussen m'n oren zat en verwees me naar een psycholoog.
Na veel pijn, frustratie, onmacht en ruzie nam ik een andere huisarts (ze bedreigde me zelfs nog telefonisch, dat mens was zelf knettergek!) En die liet na een terugval wél een MRI maken. Daar kwam als uitslag dus een hernia uit, wat ik in het begin al dacht maar men weigerde simpelweg om naar me te luisteren. (Ik was inmiddels al ruim een jaar verder!)
Echter kon ik niet behandeld worden, want een week voor ik de uitslag kreeg van de MRI die 2 maanden ervoor gemaakt was, ontdekte ik dat ik zwanger was.
Door mijn morfine gebruik kwam ik onder controle van de gynaecoloog en dat verliep opzich goed, al ben ik wel veel bedlegerig geweest en werd ik de laatste 3 maanden gemonitord. Dit omdat morfine slecht is voor de longontwikkeling van de baby, en dus moest ik overstappen op een andere pijnstiller die stabieler en beter was voor de baby, namelijk Methadon. (We kennen dat middel van de junks die het gebruiken als ontwenning van hun verslaving, echter is het van origine een gewone pijnstiller, die bijvoorbeeld ook gegeven wordt als een patiënt slecht reageert op morfine)
De overstap werd gemonitord door de baby in de gaten te houden met ctg waarvoor ze aan huis kwamen.
Ik kreeg vanwege de hernia en stuitligging van mijn zoon een keizersnede, en hij is nu bijna 2 jaar.
Ik slik nog steeds methadon en de pijn is onder controle.
Ik ben inmiddels (na overleg met de arts) weer zwanger.
Ik heb er bewust voor gekozen om te wachten met behandeling of operatie van de hernia.
Mijn exman heeft ook een hernia gehad en ze hebben om het nog netjes te zeggen zijn rug compleet verkloot.
Ik wilde niet het risico lopen dat ze het erger zouden maken en ik dan misschien te horen krijg dat ik niet meer zwanger zou mogen raken.
Na deze zwangerschap is mijn kinderwens compleet.
Dan durf ik verdere behandeling wel aan.

Ik denk dat je in jouw geval de MRI moet afwachten en als de artsen een behandeling voorstellen heb ik twee tips voor je.
1: Vraag een second opinion aan en laat het plan door een andere arts keuren.
2: Zoek de beste specialisten op in dit land op het gebied van hernia en laat je daar behandelen.
Een van mijn kinderen heeft 3 handicaps en is in 3 verschillende ziekenhuizen onder behandeling.
Vertrouw er niet blindelings op dat jouw ziekenhuis alles kan. Elke arts heeft zijn specialiteit.
Voor 1 van de aandoeningen van mijn kleine zijn er maar 11 ziekenhuizen in Nederland goed genoeg om het te kunnen behandelen. Er zijn meer ziekenhuizen die behandeling uitvoeren, echter leert de ervaring keer op keer dat deze patiënten uiteindelijk zwaar gehavend bij 1 van de 11terecht komen en dan moet genezing nog maar mogelijk zijn.

Mijn exman zit inmiddels vol met pinnen en schroeven, is gedeeltelijk verlamd en heeft inmiddels een tweede hernia boven de andere, en hij loopt nu kans op meer invaliditeit en verlamming.
Al moet ik vanuit Brabant naar Groningen, als daar de beste hernia artsen zitten, dan ga ik.
Ik hoop het beste voor je, en mocht je er behoefte aan hebben, kunnen we gerust via pb verder praten.
Je mag me altijd een bericht sturen.

Sterkte en groetjes van Bloem

 

Ow en nog een tip: vraag bij je gemeente bij de WMO een indicatie aan voor hulp, al is het tijdelijk, er zijn mogelijkheden voor. Ook als je bijvoorbeeld een operatie nodig hebt, en daarna niets mag tillen (niet meer dan een pak suiker!)
Misschien kun je op basis van je klachten een subsidie krijgen voor een kinderdagverblijf bijvoorbeeld. Ik roep maar wat.
Je moet écht NU voor jezelf de noodklok luiden.
Ga maar in bed liggen bij wijze van spreken en zeg maar dat je er niet meer uit kan. Ze zullen op een of andere manier iets moeten regelen voor je.
En dat tillen uit bed van je kind, gewoon niet doen. Als het niet kan en niet mag, echt niet doen. Voor hetzelfde geld riskeer je een blijvende verlamming en dan is het te laat, dan heb je de rest van je leven hulp nodig.
Denk er dus niet te lichtzinnig over, en schud die hulpverlening wakker! Je huisarts kan trouwens ook contact opnemen met de thuiszorg ter ondersteuning.
Klinkt misschien vervelend, maar je moet nu echt even assertief zijn. Ik vond dat destijds ook heel moeilijk, mijn man heeft veel gesprekken overgenomen.

 

kan je man geen zorgverlof krijgen?

https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverlof/vraag-en-antwoord/zorgverlof-aanvragen?utm_campaign=sea-t-verlof_en_vakantie-a-zorgverlof_aanvragen&utm_term=zorgverlof&gclid=CNWBxoLas88CFVEYGwod8-AGRA

 

Tijdelijk opvang regelen in de vorm van een kdv of gastouder. Als je man dan je zoontje erheen brengt en weer ophaalt scheelt dat toch alweer.

Beterschap

 

ik was na een ongeval ook maanden uitgeschakeld. Was zwanger en had een peuter van 1,5 rond lopen die ik met geen mogelijkheid kon verzorgen. Mocht m'n bed niet uit en daarna moest ik nog maanden revalideren.

Hier kwam familie van alle kanten helpen en kreeg m'n man zorgverlof. Anders hadden we het niet kunnen redden. Hoe vervelend ook, ik zou kinderdagverblijf en naschoolse opvang regelen.

Sterkte, want dit zijn zware tijden. Niet alleen voor jou, maar ook voor je man.

 

Jeetie heftig!!hier ervaring met niet vor de kinderen kunnen zorgen. Hier een heel schema gemaakt met moeders, zussen en vriendinnen.
Vanuit de kerk werd ook hulp geboden. Nichtjes en broers sprongen bv bij zodat mijn man alleen boodschappen kon doen etc.

Maar als je dit netwerk niet hebt...
Ik kan alleen bedenken dat je idd loket wmo kunt bellen.sterkte!

 

Het is heel heftig.. ik kom er net uit mijn man had een henia en die zorgt grotendeels voor de kinderen als ik er niet ben. Gelukkig konden wij het regelen met oma's. Is het een optie om oma met pensioen even in te schakelen? Het is om een tijdelijk iet s daarna kan ze zelf weer volop genieten!
Mocht je voor een operatie moeten gaan heb ik 1 tip
Ga naar de parkkliniek in rotterdam. Mijn man kon daar binnen 2 weken geopereerd worden. Eigrn zh was dat een wachttijd van minimaal 8 maanden.

 

Is er niemand van school die bij je in de buurt woont en je dochter kan meenemen naar en van school?
Voor je kleine man kan je een campingbedje beneden zetten of laat 'm beneden in de box slapen, zo moet je het jezelf zo makkelijk mogelijk maken...weet helaas ook hoe het is, ben sowieso al rugpatiënte. Thuiszorg gaf niet thuis, m'n man is gezond dus die kon wel helpen...dat hij van 04/05 tot 19/20 uur van huis is hadden ze geen boodschap aan. M'n nichtje is wel eens een dag gekomen, m'n buurvrouw nam een boodschap voor me mee en met slechte dagen kan ik een andere buurvrouw inschakelen voor het brengen en halen van zoontje, haar kinderen zitten op dezelfde school.

Sterkte in ieder geval...

 

Ik zou kijken of er iemand je oudste kan heen en weer peddelen van en naar school n ik zou voor de jongste kijken of je een oppas kunt inhuren. Ik heb een jaar gelopen met ene hernia, een hel! Tot ik bij de juiste arts kwam. Ik lag binnen 1.5 week op de operatie tafel en voelde me direct herboren.
Succes!

 

Over een paar dagen voel je je niet meer zo suf van de morfine.
Inderdaad voor zoontje kdv regelen .dan maar een andere locatie. Of je man zorgverlof. Er zit niet anders op.
Ik heb al maanden zeer hevige pijn, blijkt reuma te zijn. Man werkt dus we moeten maar zien hoecwe het doden. Van en naar school doe ik zelf met auto en krikken en verder doe ik wat ik kan en de rest wordtvdus puinhoop. WMO doet niks want partner is gezond.
We gaan nu particuliere huishoudelijke hulp inschakelen
Misschien kan je jongst bv op maandagochtend door schoonmoeder opgehaald worden dinsdag na werk door je man opgehaald als ze dat minder zwaar vind. Woensdag man vrij. Donderdag nog eens hetzelfde
Sterkte

 

Particulier huishoudelijke hulp en inderdaad evt gastouder voor Kids.
Thuiszorg/hulp krijg je inderdaad niet je hebt een partner.

 

Nav je laatste zin zou ik zeggen: neem contact op met de huisarts en vraag hem om mee te helpen aan een oplossing. Misschien kun je (met kinderen) tijdelijk ergens opgenomen worden.

 

Wat heftig. En inderdaad: trek aan de bel! Bij mij heb ik hulp gekregen via de huisarts en via de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau.

Ik heb geen hernia, maar wel vreselijke rugpijn sinds mijn 2e bevalling. Gebruik hiervoor Oxycodon en Fentanyl pleisters (allebei morfine soorten) wat wel iets helpt maar de pijn is er nog steeds en de bijwerkingen zijn ook vervelend. De pijn heb ik nu al een half jaar en wordt maar niet minder, ondanks fysio, mede hierdoor heb ik een postnatale depressie gekregen waardoor de zorg voor de kinderen op een gegeven moment helemaal niet meer lukte.
Mijn man dacht ook dat het niet meer ging lukken iets te regelen met werk omdat hij al vaker zorgverlof en andere soorten verlof had opgenomen, maar na meerdere gesprekken heeft hij toch de komende weken een aantal hele en halve dagen vrij kunnen regelen. Dus laat je man in gesprek gaan met zijn werk.
Verder heb ik mijn moeder die af en toe een paar dagen bij ons kan komen logeren (ze woont niet in de buurt), ook zij heeft gezondheidsklachten maar voor af en toe lukt het wel. Alle hulp is nodig en moet je aangrijpen...
Daarnaast heeft het consultatiebureau voor mij geregeld dat mijn kinderen 3 ochtenden in de week op sociaal medische indicatie naar het kinderdagverblijf mogen. Eigen bijdrage daarbij is voor mij 190 euro per maand, maar is per situatie verschillend.
Dan nog heb ik het niet helemaal rond, dus via de huisarts is er een traject voor gezinshulp (thuiszorg) aangevraagd, dan komt er iemand af en toe helpen met het huishouden en de kinderen op de momenten dat ik zelf echt niks geregeld krijg met mantelzorgers. Zit wel een eigen bijdrage aan.

Sterkte, het is een rotsituatie, en je kunt alleen maar hopen dat de pijn gauw minder wordt. Maar mijn ervaring is dus dat als je echt hulp nodig hebt, je het ook krijgt (ook al moet je er wel voor knokken).

 

Wat vreselijk!
Ik hoop dat er mensen in je omgeving zijn die je kunnen helen!

Ik heb 7 jaar geleden een hernia operatie gehad, maar heb nog steeds veel pijn. Net weer 10 maanden thuisgezeten en revalidatie gehad. De restschade in de zenuw is groot en beter dan dit gaat het niet worden. Het is niet anders.

 

Rughernia nr 1, 2 en nu nr 3 achter de rug

Beloop nr 1. Niet erkent door dokter. Totdat reflexen weg waren, dood gevoel onderbeen en vergaan van zenuwpijn toch doorgestuurd. Flinke hernia s1/l5 Liep er toen al 1,5 jaar mee. Ivm uitval moest ik zsm geopereerd worden. Uiteindelijk operatie gehad in 2011. Na paar weken weer de oude en kreeg ik klachten in ander been. In 2013 uiteindelijk na weer uitval etc en weer heel veel pijn hernia operatie niveau l4/l5.
Na deze operatie nooit meer een oude geworden. In 2015 uiteindelijk vast gezet ivm weer nieuwe hernia en instabiele rug. L4, l5, s1 is vast gezet. Nu ruim 1 jaar later nog steeds regelmatig zenuwpijn en hevige rugklachten 24/7. Die zenuwpijn is echt vervelend. Gebruik morfine pleisters icm pil vorm a 60/90 mg per dag icm andere hevige medicatie oa tramadol, amytriptaline etc om dag door te komen en heb nog pijn. De eerste 2 wk ben jé suf etc maar nu merk ik er weinig van nog. Ja ben gronisch moe en zit dan ook niet stil. Beweeg van wakker tot slapen. Zitten is ook erg pijnlijk en niet vol te houden. Gaan we uit eten ofzo sta ik elk half uur op om ff te lopen.

De zorg heb ik al die tijd zelf gedaan. Moest wel. Thuis zorg onbetaalbaar en man moest werken voor de kost. Wel 3x zorg verlof gehad voor de eerste 2 wk. Bij vast zetten 2wk zorg verlof en 2wk vakantie.


Tis zwaar maar red het wel. Zeker met hulpbehoevend kind valt het niet altijd mee. Ze weten niet beter als dat ik ze niet kan tillen. Zijn ze gewent. Als ze vallen staan ze op, ga ik door knieën en knuffel ze. Vanaf 2010 ongeveer heb ik pijn en ben ik belemerd. Zoontje was toen 1, dochter 2,5.

Ben 100% afgekeurd ivm hernia en rug problemen. Het gaat bij mijn niet meer over. Blijvende schade aan zenuwen

 

Wat naar zeg.
In 2008 begon dit ook bij mij. De pijn werd afgedaan als ischias en ik kreeg fysiotherapie.
Nu 2 kinderen verder heb ik er nog steeds veel last van.
Sinds 3 weken een constante tinteling en bij inspanning extreem veel zenuwpijn.
Mijn huisarts heeft mij nu doorverwezen voor een scan. Ben zo benieuwd wat eruit komt..

Sterkte in elk geval.
Hier heb ik oma die mij regelmatig komt helpen.

 

Ik kreeg in 2012 van een op andere moment pijn in mijn rug/bil. Fysio etc gedaan en net toen ik dacht dat het iets beter ging, schoot de hernia er echt uit zeg maar en schoot de pijn mijn been in. Ohhh verschrikkelijk die zenuwpijn! Mijn zoontje was toen net 1 jaar. Ik had 'geluk' dat mijn hernia een soort flapje had waardoor ik als ik stond echt ondraaglijke pijn had, maar als ik ging zitten of liggen de zenuw niet werd geraakt en dan dus ook geen pijn had. Mijn zoontje ging extra naar het kinderdagverblijf, ze haalden en brachten hem dan van en naar mijn auto. Verder de zorg thuis zittend gedaan en met veel medicatie doorgebikkeld. En mijn arme man moest gewoon 3 stappen harder doen naast zijn werk.

De chirurg wou mij bij voorkeur niet opereren omdat ze bang waren dat dat de situatie op lange termijn niet zou verbeteren. En ook omdat ik de zorg over een baby had. Wel hebben ze een zenuwblok aangeboden (dat is voor jou ook nog een optie!). Ik ben er uiteindelijk echt wel ruim een jaar zoet mee geweest. Veel therapie gevolgd en van de een op andere dag was de pijn ook weer weg. Heel apart.

Ik hoop voor jou dat de pijn nu inderdaad op het hoogtepunt is en snel beetje onder controle is. En anders snel een operatie of een blokkade.