Post hier je verschrikkelijke of grappige of gênante of verdrietige of leuke of belachelijke hormoon-momenten. Ik trap af: Ik ben op dit moment 4 weken zwanger. Tot nu toe heb ik geen last gehad van mijn hormonen. Ik ben ook pas net zwanger natuurlijk. Misschien dat ik soms wat anders reageer, maar ik merk zelf niet veel. Tot gisteren... Mijn vriend en ik waren fail-filmpjes aan het kijken op youtube. Op een gegeven moment kwam er een filmpje voorbij van een man die een salto wou maken, maar net nadat hij sprong schoot de stoel onder hem vandaan en sprong hij mis. Grappig? Ja. Hilarisch? Nee. Maar ik kwam niet meer bij. Ik moest ZO HARD lachen, de tranen rolden over mijn wangen. Ik zat daar als een zeehond te klappen en te lachen "hu-hu-hu-hu" (Je weet wel, zo'n lach waar je zowat geen zuurstof meer krijgt) Mijn vriend keek mij aan en zei: "Gaat alles wel goed?" Door de watervallen van pure blijdschap die uit mijn gezicht stroomde zei ik: "Ik kan niet.. ik kan niet stoppen." Hij zei: "Vindt je het dan zo grappig?" Toen hij dat zei was mijn diepe vreugde direct over en de tranen van blijdschap veranderden in tranen van verdriet. Ik voelde mij opeens zo intens verdrietig! "Nee!!" bulderden ik. "Ik ben zo allee-heen-heen-heen". Nou, de sluizen gingen open. Ik heb daar een minuut lang zitten janken. Schokkende schouders, lange snottebellen, mascara overal, ik ging voluit. Na een minuutje of wat was ik weer mijn normale zelf. Ik heb nog steeds geen idee wat er nou precies gebeurde... Ik denk dat het mijn hormonen waren.
Hier tijdens een van de eerste weken helemaal pisneidig naar de senseo afgekraakt. Arme medewerker als ik er aan terug denk. Ik was zo boos. Nieuwe pads stonden geen logo meer op. En ik was helemaal over mijn toeren ervan en de koffie smaakte heeeel raar. Dat vond mijn man ook. Ik op hoge poten maol gestuurd en kreeg wel reactie maar schaam mij echt als ik er aan terug denk. Paar weken terug zei mijn man ik vond hem echt niet anders maar durfde niet tegen je in te gaan zo met die hormonen enzo. Haha
Ik werk in een huisarts praktijk en ik geloof dat ik zojuist een vrouw van 92 (die bleef drammen) een standje heb gegeven met mijn 27jaar... wat een draak.. die vrouw dan he
Ik volgde de Tour de france toen ik zwanger was (nouja niet alleen toen ) en Froome de grote kanshebber viel.. Normaal ben ik niet echt een Froome fan maar op dat moment vond ik het zo ontzettend zielig dat ik wel een kwartier heb zitten huilen en dingen zei zoals: O ik vind het zooohooohoooo zieliiiihiiiig, waarom knuffelt niemand hem even? Waarom doen ze niks! En uiteindelijk riep ik boos naar de tv: MENSEN DOE IETS!! Toen zag ik dat mijn man wat vreemd naar me keek en wist ik dat ik écht hormonaal uit balans was
Dit vind ik nou eens een leuke topic ShampooL! Ik zit hikkend van het lachen jullie verhalen te lezen (begon al meteen met die van jou!). Waarschijnlijk zijn dat ook de hormonen, dat ik me nog net in kan houden op mn werk om er niet een gierende lachsalvo uit te gooien, want ik ben ook net 4 a 5 weken zwanger! Ik zal mijn hormoon-avonturen ook eens in de gaten houden en jullie op de hoogte houden. Intussen lees ik lekker mee want dit is wel leuke ontspanning in een spannende tijd!
Ik zat laatst in de auto Qmusic te luisteren toen daar voor de grap het nummer "Diep in de Zee" van de Kleine Zeemeermin werd gedraaid. Vervolgens rolden de tranen over mijn wangen want ik vond het vroeger zo'n mooie film en vond het zo jammer dat ik hem niet nog veel vaker gekeken had. Ik was blij dat ik op dat moment niet met mijn ramen open voor het stoplicht stond...
vanmorgen😂 Trok de deur achter me dicht, terwijl m'n sleutels nog binnen lagen. Met m'n dochtertje op de stoep gezeten al snikkend😂😂 sloeg nergens op. M'n moeder was er binnen 15 min in haar pyama om de voordeur open te doen
Mijn facebookstatus eind juni :-D Overigens heb ik toen ook echt gehuild, en heeft mijn man verder het eten gemaakt
Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik bedacht dat ik lekkere cordon bleu's ging maken voor mijn man omdat die er zoo dol op is en zo ontzettend lief voor mij was! Dus ik de cordon bleus gemaakt.. En vol trots dus geserveerd.. Waren ze niet gaar!! En dat overkomt me bijna nooit, nou ik heb echt een half uur gehuild als het niet langer was! En ik maar doorgaan over dat ze niet gaar waren, en mijn man zo lief als die is alle begrip! Maar tot op de dag vandaag durf ik ze niet meer te bakken
Hahaha, wat een heerlijke verhalen. Ik ben nog steeds dement dus kan niets delen. 🙈 Shampoo, gefeliciteerd, leuk dat je zwanger bent!
Heb deze al eerder in een soortgelijk topic gepost. Tijdens mijn eerste zwangerschap stond altijd de radio aan op mijn werk. Opeens begon er een liedje (weet niet welk, iets wat door moest gaan voor hiphop dacht ik) wat ik zó ontzettend belachelijk vond klinken! Ik kon m'n lachen niet meer houden en ik gilde het uit, de tranen liepen over m'n wangen. Toen ik even later weer een beetje tot bedaren kwam, zag ik mijn team collega's verschrikt naar mij staren. Staat een collegaatje van mij op en loopt naar me toe: "Gaat het meid? Wat is er?" Waarop ik dus moest uitleggen dat ik niet moest huilen, maar "gewoon" lachen om een liedje op de radio....
Ik kijk echt niks zielige meer. Dan ga ik janken. Ik jank als ik iets mooi vind (zoals zaterdag een enorm kasteel van harry potter in de warner bros studio) Als ik iets zielig vind (zoals i am sam) Als ik iets leuk vind (een boek of film) Ik jank de hele dag als ik pech heb. Als iets even niet lukt. Ach ja. Het gaat over denk ik. Wat me vooral opvalt is dat ik echt dommer ben nu. Ik maak zulke domme opmerkingen. En dan denk ik wel gelijk van wtf. Maar het is er toch al uit. Vreselijk.. Of dat je alles gaat vergeten. Heerlijk.. ik leef van m'n kalender nu..
Ik heb heeel soms echt een lachbui als ik het blijkbaar enorm grappig vind hahaha. Eerste keer deze zws was bij de film drop dead fred, er zat zo'n grappig stukje in, mn vriend vond het ook wel grappig ja, maar ik ging echt stuk haha! Ik probeerde mn lach in te houden, zelfs toen het grappige al voorbij was, maar ik kon niet meer stoppen. echt tranen van het lachen, en mn vriend maar vragen gaat het wel?? En ik nee! zet die film ff stil haha, moest echt ff mn hoofd in een kussen douwen zodat ik niks meer zag en liep daarna ff alleen de gang op Uiteindelijk na 5 minuten ging het wel weer en konden we verder kijken. tweede lach bui was na het lezen van een ''whatsapp'' foutje/autocorrectie op FB. Was zo'n onzin, ik liet het mn vriend zien en moest zelf een klein beetje lachen, tot hij zei, oh nee je gaat niet huilen he? En ik; nee hoor ( ) ik vond het zooo grappig dat ik uit bed moest gaan en moest zo hard huilen van het lachen haha dat het 10 minuten duurde voor ik weer naar bed kon haha
Bij mijn oudste (die bijna 20 is, dus zo lang geleden is het al ) stond ik met mijn inmiddels ex bij de supermarkt. Deze had snoep in bakken en ik had zoooooooooooooo'n zin in al die snoepjes: maar van alles ook maar 1 Mijn ex vond dat ik moeilijk deed, want waarom koos ik niet gewoon wat snoepjes, uit iedere bak 1 was toch belachelijk???? Nou ik heb zeker een kwartier staan huilen als een klein kind, mokkend dat "ik niks mocht" en dat ik het tóch ging doen, ik had zo'n zin in die snoepjes en ik was zó boos.....Midden in die supermarkt Uiteindelijk ging ik naar huis met een zak snoep met van alles maar 1. Hij kreeg ook niks van mij, want ik had van alles ook maar 1 snoepje 20 jaar later moet ik er nog steeds om lachen, vooral omdat ik normaal absoluut niet zo ben
Ooooh nou hier komt er een hoor schaam me nog steeds hahahaha Wij hebben nogal veel planten in huis en man wil nooit eens wat weg doen. Soms word ik daar gek van! Tijdens een avond alleen op de bank had ik het ingenieuze plan om de planten te 'vermoorden'. Hier op het forum nog om advies gevraagd en uiteindelijk van alles bij de planten gegooid, van dreft tot schoonmaakazijn 😂😂😂 Man was boos Uiteindelijk hebben alle planten het overleefd maar heeft man er wel een aantal weg gedaan
2 dagen voor ik het getest had heb ik een ereader gekocht. Het lukte niet om er een boek op te zetten, gevolg: heb staan schelden en het ding bijna richting het hoofd van mijn vriend gegooid... De gehele zwangerschap snel boos en veel ruzie gehad met vriend, waarna ik boos naar boven stormde en daar als een klein meisje ging zitten huilen De geduldige persoon die ik ooit was is ook na de bevalling nog niet helemaal terug gekomen haha
Net nog, niet grappig, maar echt zwangerschap-achtig; ik moest de wekelijkse boodschappen doen, maar ik had bij de supermarkt de auto geparkeerd(was al beroerd), en kón het gewoon echt niet. Ik kón gewoon geen boodschappen doen. Dat gezeul met zo'n kar, alles opzoeken, niks vergeten, 10x in en uitpakken. Ik ben niet eens de auto uit gegaan, ben zo weer naar huis gereden en heb huilend mijn moeder gebeld, of zij niet alsjeblieft de boodschappen wil halen vanmiddag. Had dit ook met mijn 1e zwangerschap, dan ging mijn vader vaak mee, en soms mijn man(maar we hebben een bedrijf aan huis, dus die kan ook niet altijd mee). Ik schaamde me dood dat ik als een jankend kind aan de telefoon hing...Ach ja, hormonen en misselijkheid gaan niet samen.
Oke laat ik hem ook maar vertellen.. Ik was net 4 weken toen we op vakantie gingen met onze kinderen, in de kids club hadden ze elke dag het liedje; Theo Theo wat raar, je haalt de letter de letter door elkaar...dom dom dom oh wat dom dom dom oh wat dom dom doe niet zo stom.. Ik verstond dus elke keer wat anders en vond het daardoor zo'n stom kinderliedje.. eenmaal terug van vakantie heb ik t snikkend van de lach aan mn vriend vertelt.. Die kwam ook niet meer bij en daardoor begon ik nog harder te lachen.. Mijn versie; Theo theo Wat naar.. We gaan vandaag, vandaag nog uit elkaar!!
Zat een beetje dromerig op mijn fiets, botste daarom bijna tegen iemand op. Die roept naar mij: "He joh! Kijk een beetje uit!" Helemaal gelijk natuurlijk, ik was ook niet goed aan het opletten. Maar ik voelde me zo rot, zo vreselijk dat die vreemdeling boos op me was, begon midden op de fiets heel hard te huilen. En ik kon maar niet ophouden . Van het onelegante soort, met veel snot, tranen en geluiden... En ergens wist ik ook wel: waarom ben je in hemelsnaam zo aan het huilen, belachelijk! Kwam ik 10 min later op mijn werk, nog aan het nasnikken en rode opgezwollen ogen. Mijn collega heel bezorgd, vroeg wat er was. Ik denk dat ze minstens dacht dat er iemand overleden was , ik durfde haar de waarheid niet te vertellen ... (ben vaag gebleven, iets met moe, hoofdpijn en dat ik opeens herinnert was aan een overleden vriend of zo... gelukkig vroeg ze niet verder) En eigenlijk... het ergste van alles... had pas 2 dagen later een positieve test in handen , was dus eigenlijk nog nauwelijks zwanger. De rest van die zwangerschap overigens ook heel labiel en emotioneel gebleven, veel meer dan bij mijn andere zwangerschappen. Huilde om alles.