Sinds 1 week is het naar bed gaan een drama. Elke keer begint dochter van 18 maanden te huilen/krijsen. Troosten helpt niet. Ik ben een paar keer naar haar gaan kijken. Als ik in haar kamer ben is het goed. Zodra ik wegga begint ze weer. Omdat niets hielp heb ik haar laten huilen daarna. Na 30 min was het stil. Ik ging kort daarna kijken. Het bleek dat ze omdat ze zo boos en overstuur was heeft overgegeven. Hoe moet ik nu reageren de volgende keer? Is dit normaal? Is het een fase? Hiervoor nooit problemen mee gehad.
Hier hebben we ook pas een fase gehad dat ze begon te huilen zodra ik wegging. Ik bleef wel gewoon weg, omdat het één groot drama wordt als ik weer terug ga. Dan slaapt ze helemaal niet meer. Maar als jouw dochter zich zo erg overstuur maakt lijkt me dat niet echt een optie. Wat ik ook heb gedaan is echt op tijd van te voren vertellen dat ze zo lekker even ging slapen. Soms begon ze dan al wat te huilen en dan vertelde ik dat ik het begreep, maar dat het toch even moest. En dat ze van slapen een grote meid werd.(maak er een verhaaltje van) Ik had wel het idee dat dat hielp. Met ongeveer een week was het weer over.
Hier is dat ook wel eens zo. Ik blijf er altijd bij tot ze slaapt. Naar mijn mening doen kinderen dat echt niet zomaar. Misschien heeft ze last van verlatingsangst. Persoonlijk vind ik 30 minuten laten huilen wel heel erg lang hoor! Je wil zelf toch ook niet alleen zijn als je verdrietig bent? Wist je dat dat schadelijk kan zijn voor de ontwikkeling? Laten huilen?
Och jee, dat laten huilen tot overgeven aan toe vind ik wel heeeeeeel zielig eerlijk gezegd. Arm meisje... Sorry hoor, maar dat vind ik echt niet kunnen en zou dat niet nog een keer zo ver laten komen. Als je zeker weet dat ze nergens pijn heeft, het geen honger of dorst is, denk ik dat het gewoon een fase is. Zou het voor nu accepteren zoals het is en haar het gevoel geven dat je er voor haar bent. Wie weet is het met een paar dagen/ weken wel weer over ☺️
Ik ben meerdere keren gaan kijken. Omdat niets hielp dacht ik, misschien is het beter niet continue te gaan kijken. Ik weet van tevoren ook niet dat ze gaat overgeven natuurlijk. Ik weet het ook niet allemaal, ben maar zoekende. Helaas niemand die ik even snel iets kan vragen/bellen hierover. Vind het zelf ook erg dat ze heeft overgegeven natuurlijk. Gister ging het beter. Hopelijk is het inderdaad een fase.
Het is natuurlijk heel vervelend, maar van die ene keer zal ze ook niks krijgen hoor. Hopelijk is de fase snel over. Als het hier helemaal niet wil ga ik ook wel eens lekker met haar op de bank televisie kijken of even wandelen. Heeft ze toch even een rustmomentje.
Volgens mij krijgen rond deze leeftijd last van verlatingsangst, wat ik me kan herinneren. Wat voor het ene kind werkt, hoeft voor het andere niet te werken. Heel vervelend dat ze zo overstuur raakt en moet overgeven, maar je probeert wat jou het beste lijkt. Mijn dochter heeft het ook gehad, ik vertelde haar van te voren dat ze ging slapen en ik haar 's morgens weer kom halen. Lekker knuffelen en in bed leggen. Ze ging dan huilen, maar ben niet terug gegaan. Als ik bovenaan de trap stond was ze meestal al stil. Dus bij haar duurde het huilen niet lang. Vind het dan ook lastig om je een tip te geven. Je moet in ieder geval doen wat voor jou goed voelt. Het is een fase waar ze doorheen moeten. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat je kindje vertrouwen in je heeft, dus bij hard blijven huilen zou ik terug gaan om te troosten en dan weer gaan. Misschien moet je dit enkele keren herhalen voordat ze stil is. In ieder geval succes!
+1 Ik zou zelf het overgeven wel in de gaten houden. Als je haar op bed legt, en ze gaat huilen als je weg gaat, zou ik toch inderdaad elke keer troosten en in de buurt blijven totdat ze slaapt, zodat je het overgeven in de gaten kan houden, desnoods vanaf een punt in de kamer waar jij haar wel kan zien, maar zij jou niet. Voel je vooral niet schuldig meid, je kon het niet weten van te voren en wat jij zelf ook al zegt: je bent zoekende! En dat is heel normaal en helemaal oké. We zijn allemaal zoekende in nieuwe situaties
Pff, het is hier ook weer raak. Nu slaapt mijn jongste met vlagen slecht in, dan weer een week slaapt hij voor 19.30, dan is het weer avonden achter elkaar 21.00 uur. Donderdag was het echt erg, pas tegen 12 uur sliep hij eindelijk, tussen ons in. Omdat ik ook aan verlatingsangst denk, ben ik gisteravond naast zijn bed gaan zitten. Meestal als hij gaat huilen en ik kom weer binnen stopt hij met huilen, pakt zijn speen uit bed, gaat staan en zegt: 'zo, uit.' Dat deden we dan vaak ook, omdat hij anders echt gaat krijsen, helemaal overstuur. Maar gisteren met mijn boek in de stoel naast zijn bed gaan zitten, en hij ging weer keurig liggen, en bleef liggen. Tot ik opstond om zijn zus en broer naar bed te brengen, toen sprong hij meteen weer krijsend op. Daarna ben ik weer bij hem gaan zitten, zonder wat te zeggen, en hij sliep tegen 20.00 uur. Zo fijn! Overdag hangt hij ook heel erg aan ons, wil de hele dag door knuffelen, voorgelezen worden, aan onze benen hangen. Dat doet hij altijd al regelmatig, maar het is nu echt erg. Dus we geven er maar aan toe, en zitten voorlopig maar even bij zijn bedje 's avonds. Ook wel eens lekker, mijn boek lezen
Tip: Chicco Rainbow cube! zo zijn wij deze fase redelijk doorgekomen, dochter van 4,5 jaar slaapt er nog steeds mee.
En toch gek he... overdag willen we er maar wat graag voor onze kinderen zijn, maar als ze s nachts moeilijk doen laten we ze ineens huilen. Nee vooral niet teruggaan en laten merken dat je er voor ze bent. Je zou ze maar verwennen zeg!....
Nou ligt dat natuurlijk ook aan het karakter van je kindje hè. En het gaat hier niet over een kleine baby, maar over een peuter van 1,5. Als ik in dit soort situaties naast haar bed zou gaan zitten of om de 5/10 minuten terug kom dan ben ik letterlijk de hele nacht bezig. Dat lijkt mij voor mijn dochter ook niet goed, die heeft ook haar slaap nodig. Dus in dat geval kies ik dan toch voor de 'hardere' aanpak. En daar word ik zelf ook niet vrolijk van hoor, echt niet.
Iedereen pakt het op haar eigen manier aan. Je (moeder)gevoel volgen is het belangrijkste, maar daarnaast wat lezen over de ontwikkeling en psyche van je kindje op deze leeftijd kan heel verhelderend werken. Het gedrag wat je kindje laat zien is niet raar, sterker nog, het is volkomen normaal! Het kan dan ook een goed idee zijn om even je verwachtingen bij te stellen en te bekijken hoe het is vanuit haar oogpunt. Ik lees dat mensen het hebben over een kind dat "al" 1,5 jaar is. Ik vind dit juist nog erg jong. Zeker nog voor het alleen oplossen van je emoties. En zeker nog erg jong om de dingen des levens in je eentje op te lossen als je in een moeilijke fase bent beland. Als ik als volwassene in een moeilijke fase beland ben, ben ik ook heel blij als ik die emoties kan delen in nabijheid van mijn familie en vrienden. Dat werkt voor mij vaak wel. Het omdraaien hoe het voor mijzelf zou zijn en dan minus alle levenservaringen/algemene kennis/scholing. Dan zie ik in mij zoon een heel mooi puur mensje die mij nodig heeft. Niks meer of minder. Ik bleef bij hem in deze fases. En ze verdwenen vanzelf. Dat gebeurd bij iedereen, welke aanpak je ook hanteert. Maar daarom is het zo belangijk dat je bij jezelf blijft wb je aanpak. Welke basis wil je je kindje meegeven? Maar zoals ik al schreef: bij iedereen werkt wat anders. Maar laat je niet leiden door 'de norm' waar je kindje aan zou moeten voldoen. Die loopt in werkelijkheid nogal uiteen. En dat veranderd niet hoor. Kijk maar eens om je heen. Wie van de volwassenen die je kent voldoet nog aan een norm?
Niet alle kindjes slapen bij de ouders in bed. De mijne bijvoorbeeld niet. Die vindt dat veel te gezellig om tijd te verspillen met slapen. Zou toch fijn zijn als mama's eens wat vaker bedenken dat niet alle kinderen dezelfde gebruiksaanwijzing hebben.
Volkomen mee eens shakes! Eendje, wat een veroordelende en nare reactie geef jij zeg! Ts vraagt om tips, is het nodig haar nog verder een schuldgevoel te geven en de grond in de stampen. Mijn nekharen gaan echt overeind staan van reacties zoals doe van jou, namelijk de; zie-mij-een-zo-perfecte-moeder- zijn. Ts is heeft haar kind niet wekenlang laten huilen, waardoor haar hele ontwikkeling om zeep ia geholpen en ze dag in dag uit zuur ruikt van haar spuug omdat ts haar maar aan haar lot over laat en ze lekker met een wijntje beneden op de bank zit te ontspannen omdat ze er over dag wel voor haar kinderen wilt zijn en na 7u Savonds niet meer. Maar gelukkig voor jou, heb jij schijnbaar geen last van ts haar situatie, want bij jou is het natuurlijk onmogelijk dat dit voor komt. Bah! Ts. Wat gigantisch vervelend deze situatie. Ik snap dat je hierin zoekende bent, je krijgt er helaas geen gebruiksaanwijzing bij he. Ikzelf heb een zoontje van 3 mnd, dus echt tips heb ik niet. Mij lijkt idd voorbereiden een goed middel, dus aangeven wanneer je haar naar bed brengt ect. Veel succes en laat je niks wijs maken!
Is je kindje misschien ziek? Het gaat namelijk erg rond. Als dat niet het geval is zal ik de vijf minuten methode proberen Om de vijf minuten haar troosten en weer weg gaan
Je haalt me de woorden uit de mond!! @Eendje In bed nemen is idd niet voor iedereen een optie. Hier in elk geval niet. Dat is gewoon: yippie nu kan ik nog lekker spelen! Maar waarschijnlijk heb ik gewoon een heel bijzonder kind dat niet aan de 'gebruikelijke maatstaven' voldoet.