Ik denk ook dat dit inderdaad alleen in de extremen wordt doorgevoerd... als het bv al bij 3 kinderen verpest heb, dus al drie kinderen in pleegzorg of erger. Niet zozeer bij voorbaat, omdat je verstandelijk beperkt bent of verslaafd. Mijn zus is pleegmoeder van, op dit moment 2 kinderen, één van de kinderen uit mijn openingspost, waarvan de moeder 9 kinderen heeft en allemaal uit huis zijn geplaatst en deze dame blijft zich voortplanten, ze krijgt niet eens de kans meer van pleegzorg. De kinderen worden na de geboorte al bij haar weggehaald. Ze heeft ook een kind in huis van een moeder met borderline, zij zou heel graag voor haar eigen kind willen zorgen, maar weet zelf ook dat ze dit niet kan. Is al een heel ander verhaal. Zou zij nog een kindje krijgen met de juiste man, dan zal ze heus wel een kans nog krijgen. Ze heeft haar eerste kind niet bewust mishandeld/verwaarloost. Kinderen van ouders die verstandelijk beperkt zijn, hebben het vrijwel allemaal erg slecht/slecht gehad. Vaak ook niet omdat hun ouders de kinderen bewust verwaarlozen (oid) maar meer omdat deze ouders het 'gewoon niet kunnen', de verstandelijke capaciteiten niet hebben. In alle extreme gevallen zal er vast geen afstreeplijst komen, maar per geval bekeken worden, door meerdere instanties naar gekeken worden en in groot (zorg)overleg een advies proberen te geven aan een rechter. En in al deze gevallen zal het welzijn van het kind voorop staan en niet de ouders die geen hormonen willen, geen spiraaltje willen, geen whatever willen... daar is het dan te laat voor en dat zal vast niet een twee weken besloten worden.
O, wat zou ik graag 'ja' zeggen op deze vraag. Maar ik kan het niet. Want waar ligt de grens? Nu wordt gezegd 'enkel de ernstige gevallen', maar waar eindigt het? De tokkie-wijken waar te veel mensen een uitkering vangen en weinig bijdragen aan de maatschappij? Ik vind het een hele gevaarlijke...
Ja opgroeien in instellingen of ouders die het niet aankunnen is verre van leuk. Maar daar waar regels worden gemaakt gaan ook dingen fout. En het blijft de vraag waar je dan de grens zou trekken. En grenzen kunnen ook verschuiven en vervagen. Dit is een goede beschrijving van hoe ik erin sta.
Ik weet niet of je mijn eerdere post bedoelt, maar ik had het inderdaad over een nicht van me die door heel erge tokkies is "opgevoed". En met tokkie bedoel ik een tokkie en dan geen mensen die op het kamp wonen en van Frans Bauer houden natuurlijk, maar echt de ernstige gevallen van dagen geen eten hebben omdat pa en ma hun drugs prioriteit vonden, baksteen door de ruiten en halsoverkop moeten vluchten vanwege een uit de hand gelopen burenruzie en zoals ik al zei was de moeder eerder veroordeeld wegens poging tot moord op een ex. Opgroeien met oudere halfbroers die ze moest opzoeken in de bajes. Etc. Tja dat noem ik dus echt wel tokkies... En ik vind dus dat zulke types niet voor kinderen kunnen zorgen. Meningen verschillen natuurlijk maar ik vind het juist veel te ver gaan om zulke types voor een kind te laten zorgen. En inderdaad dat kan net zo goed bij de man hoor, die anticonceptie, als het i.i.g om een avste relatie gaat. Bij sommige vrouwen gaat het echter om kinderen krijgen om kinderen te krijgen dus dan zal je niks oplossen met een knoop erin leggen bij één van haar vriendjes. Mijn nicht heeft ook allemaal schroefjes los in de bovenkamer als gevolg hiervan en tig stoornissen, heel erge borderline o.a.
De vraag is natuurlijk welk belang uiteindelijk zwaarder weegt: dat van de (toekomstige) ouders of het belang van de (nog ongeboren) kinderen. Ik werk zelf in het onderwijs en zie ook wel een aantal grote gezinnen waarvan ik denk... Wat jammer dat ze na nr. 2 of 3 niet gestopt zijn, wat het is gewoon voor ieder weldenkend mens duidelijk dat het bij het volgende kind weer net zo mis gaat. Een vrouw die al meerdere keren voor de ogen van haar kinderen in elkaar is gemept door pa. En dan bedoel ik niet 'alleen maar' met vuisten (alsof dat niet erg genoeg is) maar echt met bakstenen tegen haar hoofd geslagen. Dat is naast mishandeling van de vrouw zelf, ook pure kindermishandeling. Maar vervolgens raakt ze wel weer zwanger... Onvoorstelbaar. Dat kind gaat dus ook weer in dat gezin opgroeien. Met een zus van een jaar of 13 dit het allemaal nog een beetje in goede banen probeert te leiden. Arm kind, alsof zij er nog die extra zorg voor een baby bij kon gebruiken. Als ik dat zie, ben ik wel voor verplichte anti-conceptie hoor! Terwijl ik dan ergens denk... Geen van die kinderen is uit huis geplaatst. Dus blijkbaar is deze gezinssituatie niet eens erg genoeg. Dus zullen zij ook niet in aanmerking komen voor verplichte anti-conceptie - als zo'n wet er überhaupt al zou komen. Ik geloof nooit dat zo'n wet erdoor komt. Het past denk ik ook niet binnen ons juridisch systeem. En misschien is dit maar goed ook. Maar dat neemt niet weg dat ik toch echt een aantal gezinnen heb waarbij ik graag hoogstpersoonlijk een knoop d'r in zou willen leggen!
Wat verschrikkelijk! Ik vraag me bij zulke gevallen echt af waarom er nooit is ingegrepen. Kunnen jullie vanuit de school geen melding maken?
Lastige kwestie. Ik weet niet of het hier al genoemd is.. Maar ik zou zeggen. Kijk de film I am Sam maar eens.. Het is een film maar gebaseerd op ware feiten. Echt een tranentrekker.
Het is bekend, ook bij de politie uiteraard. Op dit moment is vader officieel niet meer 'in beeld'. Hij woont in een andere stad. Maar ze is vast niet spontana zwanger geworden en van 1 van de kinderen begrijp ik dat hij soms langs komt en dat het dan 'wel goed' gaat. Blijft een trieste situatie. Hele leuke kinderen trouwens en buitengewoon knap hoe ze zich ondanks de situatie staande houden. Ze hebben gelukkig een goede band met elkaar en zijn elkaar tot steun.
De moeder van mijn nicht (wat ik hierboven beschreef) is ook in zo'n gezin grootgebracht, en precies zoals jij zei als jong meisje al verantwoordelijkheid over jongere broertjes en zusjes. Daar kan over het algemeen weinig goeds van terechtkomen... Toch fijn dat deze het ondanks de situatie goed lijken te doen. Mijn zus had een vriendinnetje in een heel onstabiele thuissituatie en heel veel meegemaakt, daarover hoorde ik pas dat die nu hoogleraar is aan een universiteit. Goed terechtkomen kán dus wel maar de kans is niet groot.
We proberen die kinderen zoveel mogelijk stabiliteit en een luisterend oor te bieden op school. Alle kinderen natuurlijk, maar juist bij degenen waarbij je weet dat bij hun ouders veel tekort komen, wil je wat extra's meegegeven. Juist de kinderen bij wie het in het gezin heel onstabiel is, komen vaak nog jaren af en toe bij ons op school binnen vallen om een praatje te maken met hun oude juffen en meesters. De 'gewone' kinderen doen dat niet, of hooguit nog eens in de brugklas ofzo. Voor hun is het niet nodig, speelde de school niet zo'n grote rol. Dat kinderen uit zulke probleemgezinnen wel vaak terug blijven komen, geeft me hoop dat we voor een nieuwe generatie die dit meemaakt, toch iets kunnen betekenen. Voor elk van die kinderen hoop ik met heel mijn hart dat ze die spiraal van geweld en ellende kunnen doorbreken. Op een gegeven moment verliezen we ze toch uit het oog. Dus hoe vaak dat lukt? Maar ze hebben blijkbaar toch iets van steun ervaren. Met één van de jongens heb ik ook wel gesprekken gehad dat geweld van een man richting een vrouw (of andersom) niet hoort en nooit goed te praten is. Je 'pakt' gewoon niet iemand die zoveel zwakker is dan jij. Ik hoop maar dat zulke gesprekken toch bijblijven, ook al is het voorbeeld dat hij thuis ziet zo anders. Je bent vaak zo verschrikkelijk machteloos. Daarom klinkt het idee om zwangerschappen in zulke gezinnen te voorkomen ook zo aantrekkelijk. Als een kindje eenmaal in die situatie geboren is en moet opgroeien, kun je zo weinig meer doen.
Dit precies. Ik ken genoeg gevallen uit mijn werk, waarbij ik 'ja' zeg. Alleen waar is de grens? Daarnaast is het te subjectief. Ik vind in sommige gezinnen dat er verplichte AC zou moeten worden gebruikt, maar een ander vindt deze situaties misschien nog wel aanvaardbaar? Je kan bijv. niet alleen uitgaan van een IQ, omdat er nog zoveel andere factoren een rol spelen in plaats van dit ene cijfertje. Op basis waarvan wil je deze beslissing maken? Ook in mijn werk heb ik ouders in positieve zin zien veranderen, waardoor ze het ouderschap met goede begeleiding wel aankunnen. Daarnaast betekent het opgroeien bij 'slechte' opvoeders niet direct dat je later geen mooi leven kunt leiden. Vermoedelijk zou mijn biologische moeder volgens velen ook in aanmerking komen voor verplichte AC, maar ik ben toch erg blij dat ik besta. Natuurlijk leef ik met de erfenis uit mijn jeugd, maar ik vind momenteel dat ik een gelukkig bestaan heb. Ik kan en zou niet eens willen beslissen over wie wel of niet moeder zou mogen worden.
Je hebt echt geen idee, al mijn lieve leerkrachten destijds waren mijn steun en toeverlaat, mijn engels. Als ik niet de veiligheid en steun op school had ervaren (die thuis dus compleet ontbrak) had ik destijds zeker zelfmoord gepleegd. Jullie zijn echt helden wat mij betreft en dat kan niet vaak genoeg gezegd worden. Nu nog, 25+ jaar later heb ik goed contact met enkele van mijn docenten van destijds tot aan hechte vriendschap toe (ondanks het leeftijsverschil). 😊 Ik ben gelukkig (maatschappelijk) heel goed terecht gekomen maar de sporen van zo'n slechte jeugd zullen altijd bij mij blijven. Los van de verplichte anti-conceptie ben ik ook voorstander van een kind eerder uit huis plaatsen mits er een liefdevol pleeggezin beschikbaar is. Er wordt veel te vaak tot in einde der dagen maar wat aangemodderd en dan is het kind bijna volwassen eer 'ze' tot de conclusie komen dat het wellicht toch beter is het kind uit huis te plaatsen. Weg jeugd dan inmiddels en een zwaar getraumatiseerd kind wat misschien nooit meer gelukkig en gezond kan functioneren als volwassene. Echt verschrikkelijk. 😪
De beschikbaarheid van pleeggezinnen was 16 jaar geleden al een probleem. En ik weet niet hoe het er nu voor staat maar vroeger werden er ook kinderen naar de jeugdgevangenis gestuurd bij gebrek aan instellingsplaatsen. Laatst op tv. Weet even niet welk programma het was. Maar iets van Zembla of de monitor of iets dergelijks. Dat ze de vergoedingen voor mensen die oa getraumatiseerde kinderen in huis nemen onder de voeten weg aan het trekken zijn.... Deze mensen hebben hun werk gemaakt van full time voor deze kinderen zorgen. Ze moeten echt weer even om de tafel gaan zitten om te kijken hoe ze dit opnieuw vorm moeten gaan geven. Voor de kinderen die eindelijk een veilig thuis hadden weer heen en weer geslingerd gaan worden....
Ik ben heel erg voor. Ik snap dat het gevoelig ligt waar die grens nou precies zou liggen, maar dat moet geen reden zijn om het vraagstuk maar uit de weg te gaan! Je kunt heel conservatief zijn en deze wet alleen gebruiken in gevallen waarin de moeder eerder veroordeeld is wegens ernstige mishandeling en/of verwaarlozing (uiteraard niet de exact juridische benamning, want mijn juridische kennis is te gering.... ). Het lijkt mij dat vrijwel niemand erop tegen is dat een vrouw in zo'n situatie niet nog meer kinderen op de wereld mag brengen. In de extreme gevallen wegen wat mij betreft de rechten van het kind zwaarder dan die van de ouders, als de ouders al bewezen hebben in staat te zijn een kind ernstig te mishandelen. Wat mij betreft heb je je rechten op dat moment simpelweg verspild.
Ik ben tegen. Ik vind het op zich een goed principe, maar je kunt die grens volgens mij nooit duidelijk stellen. Ik lees hier al borderline, financiele situaties, gaat mij veel te ver. Straks komt autisme/adhd/depressie op het lijstje.
Degenen die voor zijn, hoe zien jullie dat dan voor je? Een vrouw die vastgetend wordt om naar binnen te kunnen om een spiraal te zetten? Ik vind ook absoluut dat bepaalde ouders geen kinderen moeten krijgen en in mijn hart denk ik ook ja goed idee. Maar als ik verder denk dan dat vind ik het ook een hele gevaarlijke.