Ik zal proberen het kort te houden, al denk ik niet dat dat lukt. Onderin staat een samenvatting Mijn man en ik zijn 6 jaar samen, vrij kort na we elkaar leerden kennen was ik zwanger van ons eerste kind. Niet verwacht, maar absoluut welkom. Na een moeizame zwangerschap werd 4 weken te vroeg onze eerste zoon geboren. Toen onze zoon bijna 4 werd kwamen we erachter dat ik weer zwanger was, zeer onverwachts want ik bleek na de bevalling van de oudste pcos te hebben. Maar wederom was ook deze baby vreselijk welkom. Helaas werd ik tijdens de zwangerschap depressief, ik zag alles negatief, had nergens meer plezier in en zag mezelf als een lelijke dikke trol. In het verleden heb ik ook veel last gehad van depressies, en ben ervoor in therapie geweest in de puberteit. Ook worstel ik al mijn hele leven met overgewicht. Mijn man merkte dat het niet goed met me ging en drong erop aan dat ik hulp zou zoeken. Ik beloofde dat ik dit zou doen, maar kon mezelf niet die drempel over krijgen. Na de bevalling werd het alsmaar erger met de depressie, maar ik was wel stapelverliefd op onze tweede zoon. Ik zag het dus niet als noodzaak om in te grijpen, hoewel ik wel merkte dat het zo niet verder kon. Nog altijd was alles negatief, ik vind mezelf dik, lelijk, kan me niet indenken dat mijn man mij aantrekkelijk vind, doordat ik mijn lijf niet kon accepteren wilde ik ook geen gemeenschap met mijn man. We groeiden steeds verder uit elkaar, ik was alleen maar bezig met de kids en het huishouden en hij werkte veel, en ging veel op pad voor zijn hobby. Hij had een extra baantje in een kroeg erbij, voor wat extra geld, altijd mooi meegenomen. Na weer eens een ruzietje om iets kleins gooide mijn man er ineens uit dat hij wilde scheiden. Ik schrok en we hebben erover gepraat. Ja we waren uit elkaar gegroeid, hadden geen seks, ik was down en het ging niet meer. Het was op. Al had ik al maanden het idee dat er wat anders speelde, dat bleef hij ontkennen. Een paar dagen later wilde hij ineens niet meer scheiden maar een tijdelijke time out. Hij zou bij zijn vader intrekken en ik zou in ons huis blijven met de kindjes (de oudste 5 jaar en jongste 7 maanden). De dag dat hij zou vertrekken wilde hij toch liever blijven. Ik snapte er niks meer van, maar wilde wel graag dat hij bleef. Dit was op een donderdag. Dat weekend is hij gebleven, maandag kwam hij vroeg thuis en ben ik gaan bluffen. Want nog steeds voelde ik dat er iets anders aan de hand was, wat ik al maanden dacht. En toen kwam het eruit... hij was vreemdgegaan, hij zei dat het 1x was gebeurd. Ik heb hem het huis uit getrapt, ik was boos, gekwetst, verdrietig. De betreffende dame ken ik vaag, en ik dacht te weten dat zij een vriend had. Ik heb die vriend gesproken, en volgens hem speelde het al heel lang, en was het niet eenmalig zoals mijn man beweerde. Ik heb man gebeld en de volledige waarheid geeist, en inderdaad, hij heeft een affaire gehad met haar. Het begon met appjes, dat liep uit op schunnige appjes en toen seks. De bedoeling was eenmalig, dan kon hij er weer ff tegenaan want thuis kreeg hij het nauwelijks. Maar het gebeurde vaker dan eens, en hij dacht zelfs gevoelens voor haar te krijgen. Dat was de reden waarom hij ineens riep te willen scheiden, want voor zichzelf wist hij niet wat hij moest. Hij dacht verliefd te zijn op haar, maar wilde zijn gezin niet zomaar opgeven. Daarna is alles heel ingewikkeld geworden. Mijn gedachten en emoties vliegen heen en weer. Wel was ik inmiddels bij de huisarts geweest, antidepressiva gekregen en een verwijzing voor een psycholoog. Hij heeft inmiddels gezegd voor mij te willen gaan, heeft alle contact met haar verbroken, en zijn baan bij de kroeg opgezegd (zij was zijn collega). We hebben afgelopen week een fijne week gehad, hij is hier veel geweest, we hebben veel gepraat, en ook in bed was het heerlijk samen. Hij zegt voor mij te willen gaan, maar ik kan hem niet geloven, ik geloof best dat hij van me houdt maar hij heeft me eerder maanden voorgelogen, wie zegt dat hij dat bij de eerste beste dip in de relatie niet weer doet... Jullie snappen dat ik geen idee heb wat ik hiermee aan moet. Ik wil hem niet kwijt, maar vraag me af of ik hem ooit weer kan vertrouwen zonder dat hij hele dagen thuis hoeft te zitten zodat ik hem in de gaten kan houden. Ook vraag ik me af of onze relatie bestand is tegen de heftige tijd die ik zelf tegemoet ga met mijn depressie en therapie (volgende week begint mijn therapie). Voorlopig blijft hij bij zijn vader wonen, ook om het voor de oudste niet te ingewikkeld te maken. We zien elkaar 2x in de week vanwege de sport van de oudste, en eventueel tussendoor als hij op tijd vrij is wil hij best eens langskomen voor de oudste. Samengevat : man zocht het bij een ander omdat het thuis niet lekker ging door mijn depressie, ik kon hem niet geven wat hij wilde. Man heeft spijt, ik vraag me af of we hier wel uit kunnen komen want ik wil man niet kwijt... Zijn er vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en tips of adviezen hebben? Sorry voor het lange verhaal!
Niet meegemaakt Maar had hem keihard de deur uitgeschopt! Vreemdgaan is voor mij echt een no go. Het lijkt een beetje alsof je de schuld ook bij jezelf zoekt ivm je depressief maar hij had je hierin moeten steunen! Tis makkelijk zeggen van hem dat omdat hij thuis niet wat kreeg hij het maar bij een ander heeft gezocht, wat een eikel!! Sorry kan hier heel boos om worden
Oh meid, wat vreselijk heftig en verdrietig! Ik heb geen ervaring met vreemd gaan, maar wel met depressie. En dat is voor degene die een depressie heeft loeizwaar, maar ook zeker voor de omgeving. En toch he, dat hij juist op het moment dat je hem zo hard nodig heeft, besluit zijn energie te steken in een ander. Dat is echt heel hard. Ik denk dat niet alleen jij hulp nodig hebt, maar zeker ook hij. Overweegt hij zelf ook therapie? Relatietherapie is ook een optie, maar ik zou zeker willen dat hij ook aan zichzelf ging werken. Wbt depressie: hier kun je zeker uitkomen. Ik worstel sinds mijn puberteit met depressies en sinds een paar jaar slik ik de antidepressiva die bij mij past. Ik had al eerder medicatie geprobeerd maar dat was een fiasco. Maar nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik destijds zo depressief was. Mijn hersenen missen gewoon bepaalde stoffen, depressie is niet iets dat simpelweg tussen je oren zit en niet te behandelen is. Het is een ingewikkeld chemisch proces en medicatie kan daar bij helpen. En dat in combinatie met therapie. Het is belangrijk dat je een therapeut vindt waar je een klik mee hebt, anders is het verspilde tijd. Ik ging van suicidaal naar de moeder die ik nu ben: gewoon normaal en af en toe een beetje gek De donkere gedachtes zijn weg, de wanhoop is weg, dat constante geknaag is weg. Natuurlijk is er wel eens wat, maar depressief ben ik niet meer en ik ga het ook nooit meer zover laten komen. Jij bent het waard om voor te vechten! Ik ben ook al jaren te dik, maar zonder af te vallen vind ik mezelf nu echt een leuk mens, dat ben jij ook, je moet het alleen kunnen zien. Heel erg veel sterkte met deze meer dan rot periode!
Dit, maar ik zou hem dan niet meteen de deur uit trappen, maar eerst aan jezelf gaan werken in therapie. Probeer met de therapeut op een rijtje te krijgen wat nu voor jou de beste oplossing is. Niemand kan voor jou bepalen of je op deze manier nog verder kunt met hem of niet, alleen jij zelf.
kan ik me alleen maar bij aansluiten... ik vind vreemdgaan echt het laagste van het laagste en zou hem dus keihard de deur wijzen... zo iemand wil ik niet als voorbeeld voor mijn kinderen.... maar goed, dat zou ik dus doen...
Pff heftig zeg. Ik kan je geen advies geven alleen dat je voor jezelf op een rijtje moet zetten wat je van hem verwacht en hoe je aan jezelf kunt werken. Wat heb je nodig van je man. Wat heeft je man van jou nodig? Ik weet niet of ik nog wel verder zou willen met zo iemand. Als mijn vriend vreemd zou gaan zou het over zijn en hij denkt net zo. Alhoewel elke situatie natuurlijk anders is. Wat je ook beslist. Heel veel sterkte
Ik vind dat je veel te mild bent naar je man toe. Alsof hij er niet zoveel aan kan doen dat hij vreemd ging omdat jij die depressie had. Hij had je moeten steunen en aan zijn relatie moeten werken in plaats van het bij een ander te zoeken. Dit is niet zomaar 1 keer vreemdgaan maar continu het contact opzoeken met een ander. Hij had het vanaf het begin af moeten kappen maar nu is hij ontzettend vaak met een ander het bed in gedoken. Ik zou dus met zoveel opzet geen relatie meer willen. Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat hij het waard is.
Of je relatie bestand is tegen de tijd die komen gaat.... dat weet niemand. Laat hem voorlopig bij zijn vader wonen, ga aan jezelf werken en kijk hoe je dan verder wil. Op dit moment zou ik geen beslissingen nemen. Sterkte!
Pantoffelheldin ik vind inderdaad dat het voor een groot deel mijn schuld is. Ik beloofde hulp te zoeken maar deed dat niet, daardoor werd de situatie uitzichtloos thuis. Vlinder84 bedankt voor je lieve woorden. We hebben het over relatietherapie gehad maar ik weet niet of ik dat erbij kan hebben naast de reguliere therapie waar ik volgende week mee start. Of hij ook hulp nodig heeft weet ik niet, daar zou je best een punt kunnen hebben...
Ik vind je eigenlijk een hele sterke vrouw. Knap dat je het toch wilt proberen ondanks dat je man je in de steek heeft gelaten (wat op geen enkele mogelijkheid goed te praten is, ook niet door je depressie) Wel ligt de schuld bij hem, het is niet jouw schuld dat, nee hij heeft het zelf bewust met een ander gedaan. Ik heb geen pakkende tips voor je maar weet niet of ik de relatie nog een kans zou hebben gegeven met dien verstande dat ik mijn man zou wantrouwen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop toch dat je hier uit komt. Kijk alleen wel naar je eigen geluk en niet alleen naar dat van je man.
Dit vind ik een beetje erg kort door de bocht. Ts, Je zegt dat je nóóit meer seks wilde. Plus uit elkaar gegroeid (dus ook emotioneel geen contact) en jij had een depressie Vreemdgaan is niet ok maar in veel relaties zit er zo'n enorme sleur in. En geen seks is ongezond. Ik begrijp goed dat er dan affaires ontstaan. Er is nu een grote breuk in vertrouwen en ik denk dat t zonder therapie niet meer zal herstellen. Zal keihard werken worden voor jullie allebei en vooral voor hem. Heeft hij dat er voor over? Goed dat ie zn baan opgezegd heeft en het contact verbroken maar wil hij je echt terugwinnen?
Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. De stap om hulp te zoeken bij een depressie is ontzettend groot! Er is geen excuus voor vreemdgaan! Bij veel mensen is het libido ver te zoeken tijdens de zwangerschap en de slapeloze weken/maanden nadat een baby is geboren. Behoorlijk wat vrouwen zijn dan ook down of depressief. Betekend dit dat alle mannen dan maar naar een andere vrouw moeten rennen?
Vd21 het was niet nooit... maar amper... hooguit 1x per maand een vluggertje, veel meer was het niet. Ik snap ook dat hij zijn behoeftes had en tijdens deze dip heb ik hem zelfs voorgesteld een keer naar een prostituee te gaan ofzo, als hij daar behoefte aan had. Maar hij bleef volhouden dat hij geen behoefte had aan een ander...
Jeetje.. ik vind vooral het feit dat hij heeft ontkend dat hij wél aandacht nodig had heel kwalijk. Als jullie er al zo vrij over spraken, had hij gewoon eerlijk kunnen aangeven dat hij meer aandacht/seks/waardering van jou wilde. Wat ik op dit moment zou doen, is compleet focussen op jezelf en je eigen therapie. Zorg dat je eerst vat op je depressie krijgt en aan je eigenwaarde gaat werken (dat zal hierdoor een nog grotere deuk hebben opgelopen). Je voelt je momenteel waarschijnlijk leeg en op het moment dat je echt in een zware depressie zit, ben je ook niet in staat om dit soort situaties in perspectief te plaatsen en keuzes te maken. Nog geen antwoorden geven over hoe verder, maar eerst de aandacht op jezelf! Pas als jij 'jezelf' weer bent, weet je wat je wilt.
nou sorry ik heb van dichtbij gezien wat dat met je doet en ik kan niet zoiemand meer vertrouwen hoor. ik vind vreemdgaan gewoon walgelijk.
Vreemdgaan is hard gezegd oprotten En meid geef nooit jezelf of een depressie de schuld! Hij is het niet waard
Nou sorry hoor ik zou hem de deur wijzen! Een affaire?? Is nooit goed te keuren, hoe weinig contact je ook met elkaar hebt, als hij zonnodig seksuele behoeftes had, doet die dat dan lekker zelf met de hand! Ja sorry hoor Jullie zijn met elkaar getrouwd, of hebben een relatie, in goede en slechte tijden, blijf je elkaar dan steunen! Anders hou je in mijn ogen niet genoeg van de ander
Maar het is niet jou schuld , hulp zoeken kan inderdaad heel moeilijk zijn. Drempel ligt vaak erg hoog , hij had je hier ook meer in kunnen steunen. ik vind dat je jezelf te kort doet en te zacht bent voor hem. HIJ is vreemd gegaan en dat is het laagste van het laagste wat je kunt doen
Laat ik voor opstellen dat ik vreemdgaan niet goed praat maar ik probeer me even in de schoenen van je man te verplaatsen. Hij had en heeft een vrouw die niet zichzelf is. Hij ziet dat ze niet lekker in haar vel zit en stuurt aan op hulp. Zijn vrouw wil/durft geen hulp aan te nemen. Hij ziet dat het niet beter met zijn vrouw gaan en jullie groeien uit elkaar. Hij krijgt "aandacht" van een andere vrouw en bloeit hier zelf ook van op. Praat ik het goed nee! Is het een verklaring, deels wel. Het is natuurlijk geen reden om dan maar vreemd te gaan, dat snap ik, want hij had jou meer moeten steunen. Maar ik kan mij wel voorstellen dat het voor je man ook niet makkelijk is. Zeker als hij gewoon ziet dat zijn vrouw in een negatieve spiraal zit en niet te stap tot hulp durft te zetten. Er zal altijd een deuk in je vertrouwen blijven zitten en ik denk dat er door veel te praten en therapie nog wel kans van slagen is. Maar dan moet je beide hard knokken, ook hij. Hij moet inzien dat vreemdgaan nooit een optie is. Jij moet je nu focussen op jezelf en zorgen dat je vooral voor jezelf en kindjes uit die negatieve spiraal komt! De rest komt later wel.