Als iemand iets doet is dat zijn/ haar eigen verantwoording. Ik lees een hoop wat hij "had moeten doen". Maar realiseert iemand zich hier wel hoe vreselijk moeilijk het is om met iemand samen te leven die in een depressie zit? En hoeveel moeilijker het wordt als diegene zichzelf steeds verder van jou verwijderd en geen hulp zoekt terwijl deze dat wel beloofd? Hij had eerlijk moeten toegeven dat hij meer behoefte aan aandacht van haar had, jazeker. Zij gaf echter al aan hier totaal niet voor open te staan en suggereerde een prostituee. Iemand eraan gedacht dat meneer helemaal geen seks per se wilde? Maar gehoord worden, intimiteit, gewaardeerd worden? Hij had een hoop dingen anders moeten doen... Maar TS in principe ook (zoals echt hulp zoeken, proberen te blijven gaan voor de relatie, praten met haar man) Ik snap TS wel. Ik vind ook dat haar (niet) handelen heel erg heeft bijgedragen aan de situatie die er nu is ontstaan. Natuurlijk is haar man eindverantwoordelijk, maar ik vind het heel redelijk van haar dat ze inziet dat ze aan deze situatie heeft bijgedragen. Zowel de man van TS, als TS zelf, hebben een situatie gecreeërd waarin ze elkaar niet meer kúnnen vertrouwen. TS heeft valse beloftes gedaan en zich steeds verder van haar man terug getrokken...Haar man heeft op zijn beurt de moed/ kracht/ doorzettingsvermogen verloren om op haar herstel te wachten/ toenadering te blijven zoeken en heeft als klap op de vuurpijl wel een affaire gehad. Ik vind beide acties niet goed te praten, maar wel begrijpelijk. Ik denk dat het voor jullie beide ontzettend hard werken word om jullie relatie erbovenop te helpen! En ik hoop echt van harte dat het lukt!
Helemaal mee eens! Ik heb momenteel een postnatale depressie, ik voel mij soms enorm schuldig tegenover mijn man en spreek dit ook uit naar hem. Maar hij geeft altijd weer aan dat ik hier niet zelf voeg heb gekozen, en er ook weer betere tijden gaan komen en we daar SAMEN voor gaan zorgen. In voor en tegenspoed is de belofte die wij elkaar hebben gedaan. Als ik erachter zou komen dat mijn man tijdens deze periode het bed meerdere keren zou hebben gedeeld met een andere vrouw, zou het hier einde verhaal zijn. Voornamelijk omdat hij het in een periode heeft gedaan waarin ik zo kwetsbaar was. En een periode waarin je als partner juist een steun moet zijn,hoe zwaar het ook kan zijn. Ts mijn advies voor jouw werk aan jezelf en ga dan pas verder kjjken hoe je verder wil in je relatie.
Ja dat snap ik helaas maar al te goed, mijn man heeft ook een soort van verleden met depressies en burn outs. Voordat hij eindelijk eens actie gaat ondernemen,zit ik soms al gillend van ellende tegen het plafond. Ik blijf achter hem staan maar ik snap to's man ook goed. Als partner van iemand waar je soms niet tot door kan dringen dat hij/zij echt hulp moet gaan zoeken is ook geen pretje. To geeft het zelf ook toe. Denk echt dat het tijd word om hulp te zoeken en proberen er weer een fijne toekomst van te maken. Met of zonder elkaar.
Precies ik vind het dan ook maar raar dat er mensen zijn die zeggen dat ze het wel snappen want tja ts zocht geen hulp. Als partner zich daadwerkelijk zorgen maakte over de depressie van ts had hij ook hulp in kunnen schakelen! Dus alsjeblieft ts voel je daar absoluut niet schuldig over.
Als het hem niet om seks ging, dat had hij niet met een ander seks moeten hebben. Hij had er voor ts moeten zijn toen bleek dat ts het niet zelf op kon lossen, ook het hulp zoeken niet. Hij had moeten aanbieden samen hulp te gaan zoeken, haar te helpen als het niet lukte, moeten aangeven dat hij het echt niet meer trok. Hoop voor ts dat het wel goedkomt, als zij dat wil.
Jeetje meid wat heftig allemaal ik snap het allemaal heel moeilijk is en je even geen raad weet Ik zou ook niet weten wat te doen Maar wil je wel een onwijs dikke knuffel geven en onwijs veel sterkte hoop jullie er toch samen uit mogen komen
Wauw wat een lieve, en ook duidelijke, reacties allemaal. Ik ga niet overal persoonlijk op reageren, maar vind het fijn te lezen dat niet iedereen hem als de boeman ziet. Want dat is mijn naaste omgeving wel anders... We hebben het samen verkloot en als we verder willen moeten we het samen oplossen. Maar op het moment moet ik eerst aan mezelf werken voor ik aan ons huwelijk kan gaan werken denk ik... Als ik dat überhaupt nog kan. Tijd zal het ons leren... Nogmaals dank iedereen!
Ik ben al meer dan 10 jaar bezig hulp in te schakelen voor een familielid.. sorry, maar dat hij ook wel even hulp had kunnen inschakelen.. zo werkt het helaas niet. Als TS geen hulp wil, kan de rest van de wereld hoog en laag springen, dan komt er geen hulp. En dan kan je zeggen dat ik me geen daadwerkelijke zorgen maak over dat familielid, dat doe ik wel, en ben ik dus al jaren, dag in en dag uit mee bezig. En echt, als iemand geen hulp wilt, dan houd het gewoon op. Dus dan snap ik ts haar man wel. Leven met iemand met een depressie is heel zwaar, je loopt keer op keer, en vaak 100x per dag keihard tegen een muur op. Je wordt keer op keer keihard, maar dan ook keihard afgewezen. Op alle gebieden, niet alleen seks, maar ook vriendschap, liefde, genegenheid, je persoonlijkheid. Ook daar mag begrip voor zijn, en niet alleen het "oh zielig, ze heeft een depressie dus ze kan nergens iets aan doen en alles is de schuld van een ander". Vreemdgaan is zeker niet de goede oplossing, maar wel begrijpelijk. Verder zoals ik eerder zei, TS werk aan jezelf, laat je man dat doet en kijk of en hoe je samen verder kan, het zal voor jullie beidde keihard werken zijn, maar aan je berichten te lezen, besef je dat maar al te goed! Ik vind je een sterke vrouw, zo uit je berichten halend, en geloof oprecht dat je er hoe dan ook komt!
ik hoop (met of zonder hem) dat je de beste keuze voor jezelf maakt en nu echt ook aan je eigen problemen gaat werken, want ja je kunt uit een depressie komen, maar je moet echt hard voor gaan knokken. ook voor je kids. ik ben opgegroeid in een gezin waar beide zwaar depressief waren en dat heeft ook mij erin mee gesleurd, dat is zo zonde. Maar ook voor jezelf, je zal dan veel meer kunnen genieten van je kids en van alles om je heen. Ook al lijkt het misschien soms uitzichtloos, maar dat hoeft het echt niet te zijn
Na de geboorte van onze jongste zoon heb ik een PND gehad. Ik voelde me ook waardeloos en onaantrekkelijk. Ik heb het geluk gehad dat mijn moeder al vrij snel ingreep, zodat ik aan mijn herstel kon werken. Wat hier geholpen heeft: praten, praten, praten. Mijn vriend heeft het ook ontzettend moeilijk gehad, hij heeft zeker ook aandacht en intimiteit gemist. Hier hebben we veel over gepraat en mijn vriend heeft voorgesteld om de sex even op een laag pitje te zetten. Ik hoefde zo geen druk te voelen dat ik als vriendin te kort schoot en mijn vriend hoefde zo niet steeds te worden afgewezen, want zo voelde hij het. Na een paar maanden ging het met mij steeds beter en was er ook weer ruimte voor sex. Je vriend heeft een grote fout gemaakt door vreemd te gaan, zonder twijfel. Dat hij die fout heeft gemaakt is niet jouw schuld. Ik vind wel dat hij nu de juiste stappen zet: contact met haar verbroken, baan opgezegd etc. Het lijkt mij dat hij oprecht met jou verder wil. Ik denk dat het goed is dat je eerst aan jezelf werkt, maar bespreek dat ook vooral met je therapeut als je met therapie begint. Heel veel sterkte!
Ik snap dat het moeilijk is voor partners die een partner hebben die depressief is, maar je weet toch dat je op deze manier de situatie verergert . Als hij er niet mee om kon gaan, had hij zo verstandig moeten zijn om hulp in te schakelen en als hij dat niet zag zitten, had hij karakter moeten tonen en weg moeten gaan. Ik ben zelf ernstig depressief geweest en geloof me , soms weet je dan niet meer waar je het zoeken moet. veel dingen gaan langs je heen en je beseft niet meer hoe erg het met je gesteld is. En hij wist dat wel
en precies dit geldt ook voor partners/familie van een depressief persoon. En hulp inschakelen, kan alleen als je depressieve partner dat ook zelf wilt.. je kan niet hulp inschakelen voor een ander. Dan kan je nog beseffen hoe erg slecht het met iemand gaat.. je kan helemaal niks.. je staat er bij en kijkt er naar. Je wordt boos, verdrietig, die onmacht is heel erg pittig. Wel eens dat hij karakter had moeten tonen en tegen haar had moeten zeggen, dit zijn mijn grenzen, of we gaan nu wat doen of het is nu over.
Ik heb geen tips voor je, wil je wel heel veel sterkte wensen. Ik zou het ook niet geaccepteerd hebben, hoe vreselijk je je ook voelde in die tijd - het feit dat hij het bij een ander zoekt inplaats van het met jou te bespreken zegt mij genoeg. Hij mag zich enorm gelukkig prijzen als je hem hierna nog een kans geeft.
Ik heb even niet alle reacties gelezen dus weet ook niet of het al gevraagd is. Maar waarom kan je nu ineens wel hulp zoeken via de huisarts en toen je man het aangaf niet? Ik spreek het absoluut niet goed hoor wat je man gedaan heeft. Vreemdgaan is echt een no go! Hij had eerlijk moeten zijn naar jou toe. Ik hoop niet dat je mijn vraag als een aanval ziet oid want zo bedoel ik het niet.
Daar heb je gelijk in maar hij heeft geen hulp in geschakeld, hij heeft er niet eens aan gedacht Ik Weet dat het moeilijk is als de partners van een depressief persoon wel hulp in schakelen en de persoon in kwestie geen hulp aanvaard, maar daar hebben we het nu niet over . Hij heeft geen hulp ingeschakeld en heeft niet aan zijn kinderen gedacht, maar alleen aan zichzelf gedacht.
Wow ik wist niet dat een depressie een vrijbrief is om vreemd te gaan. Ik heb ook een zware depressie gehad, ook geen behoefte aan seks, want dat gevoel heb je gewoon niet , als je flink depressief bent. Wij hebben jaren de seks op een laag pitje gehad (2jaar). En wow wat waardeer ik mijn man juist dat hij mij in deze periode waarin ik niet mijzelf was, mijn zo ontzettend heeft gesteund en het er voor over had om zijn eigen behoeften op een laag pitje te zetten! Liefde heet dat!!! Dat doe je voor elkaar, iemand zei het al, in voor en tegenspoed. Hij klaagde er wel over, tuurlijk, maar ik kon het niet mooier maken dan het was. En juist omdat hij zoveel vertrouwen in mij had dat het goed zou komen, kon hij mij ook in deze periode op de 1ste plek zetten, en zn eigen behoefte even opzij. Ik zou in jouw geval TS dus niet meer depressief durven te zijn (ook al kies je daar niet voor). Blijkbaar is je man daar niet voor bestand, en zal het in de toekomst weer gebeuren.