Dat is inderdaad erg vervelend Lathinka. De hormonen hebben op iedereen een ander effect. Bij mij viel het gelukkig mee. Ik heb me beide keren eigenlijk een paar weken gevoeld alsof ik tegen een griepje aan zat te hikken. En ik was wat ongeduldiger maar daar had vooral mijn man last van. 😊 Het wachten vond ik vreselijk. Die angst dat het niet ging lukken, echt erg. Omdat wij niemand hadden verteld wat we aan het doen waren hadden wij ook geen steun aan familie en vrienden. Dat was een bewuste keuze maar het zorgde wel soms voor moeilijke situaties. Vooral na mijn miskraam was het lastig. Maar ik heb best veel gehad aan de dames hier op het forum dus als je je verhaal kwijt wilt of je wilt gewoon iets vragen, doe dat gerust hier. En klagen mag hier ook gewoon!
Gefeliciteerd Adriana! Bij mij viel de punctie erg mee maar kan me voorstellen dat het een volgende keer pijnlijker is. We hebben zaterdag pretecho gehad. Een zoon! ♡
@Lieke: Jeetje, dat is wel heftig dan inderdaad, als het zo snel gaat bij anderen. Je staat er wel heel positief in, dat is wel heel mooi om te lezen. En uiteraard gun ik het jullie ook! @Cindy: spannend zeg! Wij gaan dan niet heel ver uit elkaar lopen denk ik. Heel veel succes! @Lathinka: wat naar dat je je zo slecht voelt zeg. En ook dat je weinig medeleven krijgt van je omgeving, dat maakt het nog moeilijker allemaal. Hier meelezen en schrijven kan een idee zijn. Je weet in ieder geval dat veel door hetzelfde traject gaan.
Whahaha en ik neem op de telefoon klakkeloos de naam over :') ik bedoelde jou ook Scaros. Sorry hoor :')
Bedankt voor jullie steun. Ik heb het geluk/ ongeluk gehad dat mijn vriend al met zijn ex-vriendin een heel IVF-traject had afgelegd, waardoor wij ook direct mochten starten, zonder eerst een jaartje of langer natuurlijk te moeten proberen. Ook de test voor de pgd was geen probleem. Mijn vriend heeft een translocatie in zijn DNA. Vorig jaar in juni hebben we de eerste poging gedaan. 4 ingevroren embryo's, maar alle 4 hadden ze afwijkingen (3 met de translocatie en 1 met een andere afwijking). Al bij al viel die poging heel goed mee en na de mislukking besloten we een jaartje te wachten, omdat we eerst ons huwelijk op 2 juli 2016 in Sardinië wouden regelen. Midden in de voorbereidingen was ik echter opeens, heel onverwacht natuurlijk zwanger (maart 2016). Op 6 weken heb ik een echo gehad met een kloppend hartje, maar daar stopte jammer genoeg het goede nieuws. Mijn prille zwangerschap was vooral: Ziek zijn, angst, misselijk, wachten wachten wachten, tot de echo op 9 weken liet zien dat onze droom al weer dood was. De curretage (19/4/2016) volgde de week nadien en ik heb mij na een week of twee terug op de voorbereidingen van ons huwelijk gestort. Ons huwelijk was heel speciaal, mooi en emotioneel, met mooie herinneringen. Maar bij het thuiskomen (midden juli) moest ik direct met een nieuwe IVF-behandeling beginnen (omdat dat al voor de zwangerschap gepland was en ik het niet langer wou uitstellen) en dat viel toch heel erg tegen. Ik viel in een zwart gat na de drukte van onze huwelijksdag en alles van die miskraam kwam terug boven en dan moest ik nog beginnen met die hormonen, met veel hevigere ongemakken dan de eerste keer (opgeblazen gevoel, hoofdpijn, slecht slapen, humeurig, huilen, ongeduldig, onrustig). En dan weer wachten natuurlijk. Ook de pick-up op 2/8/2016 was veel pijnlijker dan de eerste keer, inclusief het herstel nadien. 3 weken na de pick-up kwam dan eindelijk positief nieuws, dat er 1 goed embryo was bij de 5 ingevroren embryo's. Blij! ... en toch ook weer bang afwachten tot de terugplaatsing. Weer wachten! En onzekerheid wat er allemaal te gebeuren stond. Een week later dan geschat, op 13/9, kreeg ik mijn regels en moest ik starten met de progesteron, ter voorbereiding van de terugplaatsing. Ik was al heel onrustig door de week vertraging van mijn regels en niet te weten wat er ging komen, en weer kon ik voortdurend huilen zonder reden, was ik humeurig en kortaf (ocharme mijn ventje) en wist ik geen blijf met mezelf. Ik herkende mezelf echt niet meer. Om nog maar te zwijgen van de smurrie van die vaginale tabletten die ik de laatste week 3 keer per dag moest inbrengen. Morgen mag ik naar het ziekenhuis voor de terugplaatsing, dus midden oktober zullen we weten of het gelukt is. Ik zou blij moeten zijn, maar ik lijk geen energie meer over te hebben. 3 maanden wachten en afzien, als dit niet lukt, weet ik niet of ik mezelf nog samen geraapt krijg. Ik weet dat er velen zijn die al veel meer pogingen en terugplaatsingen hebben gehad, maar ik weet eerlijk waar niet hoe jullie dat doen. Heel onze omgeving is op de hoogte van onze behandeling. Daar hebben we bewust voor gekozen, om er steun te kunnen uithalen. Maar er is gewoon niemand die het begrijpt denk ik. Volgens hen moet ik positief zijn, en geduld hebben en gewoon verder gaan met mijn leven en er niet zo op gefocust zijn en blij zijn met mijn goeie relatie en blij zijn dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil (zonder aan kinderen gebonden te zijn) ... . Het ergste is dat ze waarschijnlijk gelijk hebben, maar dat is zo verdomd aartsmoeilijk ! Misschien heb ik het gewoon te lang alleen proberen vol te houden en had ik al veel eerder 'lotgenoten' moeten zoeken. Mijn excuses voor het lange relaas. Toen ik begon te schrijven, kon ik niet meer stoppen :-/ . Duimen jullie mee voor morgen? Groetjes!
Hoi Lathinka, Heftig zeg, ik wacht nog op de test dus over de puncties etc kan ik nog niet meepraten maar wel over die dooddoeners.. Mensen weten soms echt niet wat ze zeggen en al helemaal niet hoe hard het bij iemand binnen kan komen. Ik ben ook z'n iemand die eigenlijk maar slikt omdat je die mensen niet wil kwetsen maar aan de andere kant ze kwetsen jou ook!! Nadat ons zoontje overleden was kreeg ik ook opmerkingen als, zou je nog wel aan een tweede beginnen want anders komt er zoveel leeftijdsverschil tussen te zitten etc. Wij allemaal hier zouden het allemaal anders willen als het kon maar helaas, onze situaties zijn eigenlijk allemaal k#t Ik ga heel hard voor je 👍🏻en. Nog een vraagje, waarom hebben de de embryo's ingevroren als ze aangedaan zijn? Of hebben ze dat pas nadien gecontroleerd?
Ahhhhhhh nu vind ik je reactie wel logischer kathinka Wat dat betreft vond ik de behandeling meevallen Maar die eerste keer zwanger zijn Wat duurt 41 weken lang En steeds die angst om je kindje te verliezen Misschien verstandig om een keer Hulp te zoeken bij maatschappelijk werk Dit doet soms zoveel met je gevoel Als je al niet lekker in je vel zit dan kunnen hormonen dat juist versterken Plus al een miskraam ervaring Is ook niet niks hè Mijn tweede en derde poging waren zo relaxed Ik wist dat mijn lijf het kon en stond er heel ontspannen in
Gefeliciteerd met jullie zoon!! Wat een leuk bericht! Lekker genieten nu. Ik moet nog 7 weekjes....😍
Welkom nieuwe dames! En voor diegenen die zwanger zijn; gefeliciteerd! Ik heb effe wat terug gelezen. Mijn ervaring met punctie is ook goed. Zeker niet prettig maar met goede pijnbestrijding was het ook zo voorbij. 2 dagen bijkomen en herstellen en daarna geen last meer gehad van de pijn. Ik hielt altijd in gedachten dat het voor goede doel is en ik voor een geslaagde pgd piging door vuur zou gaan! 2 pgd poging was geslaagd!! Nu 33 weken zwanger! Ik ga voor jullie duimen en hoop dat er straks weer mooie zwangerschappen ontstaan naar pgd! Succes dames!!
Ik ben Belgische en ben in behandeling in het UZ Brussel (Jette). Daar vriezen ze alle embryo's die 5 dagen goed delen en van voldoende kwaliteit zijn in, om met een celletje van het omhulsel van elk embryo nadien de pgd-screening te doen. Het voordeel is dat ze dan ook direct alle andere afwijkingen kunnen detecteren (zoals downsyndroom), het nadeel is dat het langer wachten is. Of doen ze dat bij jullie ook zo ondertussen? Jette is nogal vooruitstrevend naar wat ik gehoord heb. Dank je wel voor het duimen . Ik heb verlof genomen, dus ik heb rustig een douchke genomen en ben nu een koffietje aan't drinken, in afwachting van het telefoontje dat ik mag komen opdraven . Proficiat aan al diegenen die al zwanger of bevallen zijn. Leuk dat er toch ook goed nieuws kan komen. Dan weet je weer waar je het allemaal voor doet. Aan het wachten tijdens die zwangerschapsmaanden wil ik nog niet eens denken. Hopelijk kan ik dan wel de knop omdraaien en een beetje relaxter 'wachten'. Groetjes!
Ik denk dat het allemaal wat veel tegelijk was. De miskraam, de drukte van ons huwelijk, de nieuwe behandeling die tegen viel, de onzekerheid van de eerste terugplaatsing. Ik ga 1 keer per maand naar een psychologe, maar als dat net voor die heftige weken is, duurt de maand lang hé. Als deze poging mislukt, zal ik even pauze moeten nemen denk ik. En als het wel lukt, hoop ik hier wel steun te vinden tijdens het bange afwachten dat alles goed blijft gaan.
Het gaat hier inderdaad nog anders. Op de derde dag van de bevruchting halen ze een cel weg, Maastricht onderzoekt het en dan op dag 5 tp of invriezen als het gezond is. Ze gaan waarschijnlijk wel altijd controleren op trisomie 13, 18 en 21. Toch apart dat er toch z'n verschil zit in de toegepaste techniek. Altijd goed om eens te vragen wat de voors en tegens zijn.
De terugplaatsing is gelukt. Nu duimen dus voor een positieve bloedtest op 16 okt. Een beetje privacy of een patiëntvriendelijke omgeving hebben ze daar wel niet voor de terugplaatsingen. We hebben anderhalf uur moeten wachten in een overvolle wachtzaal en dan 'bandwerksgewijs' op tien minuten binnen en buiten het operatiekwartier (wat ook een duiventil leek ). Je vragen kan je het best aan de dokter stellen, terwijl je daar met je benen open ligt, anders weet je niets. Gaat dat er bij jullie ook zo aan toe? Het voordeel van mijn behandeling zou zijn dat een celletje wegnemen van het embryo meer schade kan aanrichten dan een celletje van het omhulsel en dat ze direct alle mogelijke afwijkingen kunnen opsporen. Voor de dokters maakt dat langer wachten ook niet veel uit denk ik, maar voor de patiënt is dat een groot nadeel. Jette zou wereldwijd gekend zijn voor hun goede resultaten en modernste technieken. Maar iedere techniek zal wel geëvalueerd moeten worden zeker.