Zoals ik al eerder zei: ik werk met zwangeren en versgebakken ouders en mijn ervaring is juist (veelal!) andersom: jonge moeders zijn vaak minder bezorgd, willen alles niet zo perfect doen, terwijl " oudere" moeders VAAK veel bezorgder (levenservaring?) zijn en heel perfect willen doen. Ik heb het daar wel over met collega's en die hebben dezelfde ervaring. Nogmaals: dat is MIJN ervaring en gaat natuurlijk niet op voor elke situatie. Ik merk dat er hier een aantal met lange tenen zijn die zich meteen aangevallen lijken te voelen. Dat hoeft helemaal niet. Wij zijn hier met zijn allen toch, hoe dan ook, de leukste, beste moeders?! Nu vind ik 40+ Bij het eerste kindje al best onder "oudere" moeder vallen. Dat wordt straks dus nog eens 10 jaar ouder. Dat vind ik dus echt niet verantwoord en te oud.
Deze redenering is van de categorie, roken veroorzaakt geen longkanker want mijn opa rookte dagelijks en stierf pas op zijn 92ste zonder ooit longkanker gehad te hebben. Het feit dat jouw ervaringen anders zijn dan de statistieken, maakt een onderzoek niet meteen onjuist. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde.
Wat snappen mensen onderzoeksuitkomsten toch altijd erbarmelijk slecht hier op zp. Persoonlijk ken ik de onderzoeken die genoemd worden niet dus dit gaat niet over die onderzoeken, maar over onderzoeken in het algemeen. Geen enkel onderzoek "dekt" de gehele bevolking. Het gaat vrijwel altijd om gemiddelden. Dus gemiddeld scoort de ene groep hoger dan de andere groep op iets. Dat betekent dus niet dat alle leden van de ene groep hoger scoren dan alle leden van de andere groep. Dit verklaart ook waarom persoonlijke ervaringen niet overeen hoeven te komen met onderzoeksresultaten. Onderzoeken gaan over grote hoeveelheden systematische observaties, persoonlijke ervaringen over enkele losse observaties. * einde college*
Hier ben ik het helemaal mee eens, dit is echt precies wat ik zelf ook wou gaan typen. Kindjes worden hier veel te snel opgegeven. Daarbij ben ik zelf een kind met een oude moeder, mijn moeder is 63 en ik ben zelf vandaag 24 geworden. Ik hou heel veel van mijn moeder, maar weet dat ik zelf waarschijnlijk niet heel oud zou zijn op de dag dat ik haar verlies. Dat is ook de reden dat ik zelf altijd jong kinderen heb gewild, ik ben als kind altijd heel bang geweest om mijn moeder te verliezen vanwege haar leeftijd. Daarom vind ik het zelf simpelweg egoistisch om na je 40e bewust voor kinderen te gaan..
Het spijt me, ik wil je echt niet kwetsen. Mijn moeder heeft bewust voor het moederschap op latere leeftijd gekozen.. die wou eerst reizen, geld verdienen, etc. En dat vind ik gewoon egoïstisch, ik kan alleen maar vertellen hoe ik het zelf ervaar als een jonge meid met een oudere moeder.. tuurlijk zijn er situaties in het leven waardoor sommige vrouwen niet eerder voor kinderen konden gaan zoals ziekte of verminderde vruchtbaarheid, en dan vind ik het al een ander verhaal. Maar vanwege mijn moeder haar bewuste keuze mag ik nu als 24jarige mijn moeder langzaam weg zien kwijnen en achteruit zien gaan en dat vind ik heel moeilijk. Ouderdom komt met gebreken, ze is nog redelijk fit maar dat word wel minder natuurlijk
Maar of je een onderzoek doet in de randstad, het platteland of een Aziatisch land, kan wel degelijk de uitslag van een onderzoek beïnvloeden. Daarom hoeft een bepaald onderzoek niet representatief te zijn voor een heel land. Bovendien kiest de groep hoger opgeleiden relatief later voor het ouderschap en dat beïnvloed op dit moment natuurlijk ook de uitkomst van een onderzoek.
Daarom kan ik me ook heel slecht voorstellen dat er in zo'n onderzoek alleen naar leeftijd is gekeken, eigenlijk precies zoals Lies zegt. Er kunnen gewoonweg zóveel factoren meespelen. En dan zijn er (zoals ik aangaf) nog de moeders die zowel op jonge als oudere leeftijd (een) kind(eren) hebben gekregen, hoe zit het dan bij die vrouwen?
Mijn moeder is net weer aan een nieuwe studie begonnen, ze is 66. Mijn vader is ook nog zeer fit gezien zijn levensstijl, hij is 73. Niet iedereen wordt even snel oud en dat je moeder nu pech heeft met haar gezondheid is niets anders dan gewoon dat, pech. Mijn buurvrouw is achter in de 50, heeft haar jongste gekregen toen ze nog net niet 43 was en is zeer actief met haar kinderen. En vreemd genoeg kan ze de puber bij haar in huis prima aan .
Ze zei toch "bewust"? Voor zover ik begrepen heb was dat bij jou niet het geval. En dan nog: zíj ervaart het zo. Zoals ik al zei, ik had een "oudere" vader en toen ik nog redelijk jong was zat hij hele dagen overspannen thuis (zwaar afreagerend op alles en iedereen thuis) en trof ik hem verder altijd maar slapend op de bank aan, kon nooit iets vanwege stijve gewrichten of weer iets anders. Afgezien nog van de depressies waar hij mee kampte maar dat was niet leeftijdgebonden. Dus ik denk dat het bij hem wel leeftijdgebonden was, en een actievere/leukere vader was geweest als hij 15 jaar jonger was. Dat hij een roker was (is) en daardoor een ongezonde leefstijl heeft droeg er natuurlijk ook niet aan bij.
Ik heb niet alles terug gelezen, maar zag voorbijkomen dat sommigen vinden dat die vrouwen boven de 45 dan maar zelf voor de kosten moeten opdraaien. Volgens mij wordt hier dan even vergeten dat het alleen om het terugplaatsen van een embryo gaat die uiterlijk met 43 jaar tot stand gekomen is. Vrouwen boven de 43 krijgen nog steeds geen nieuwe ivf behandeling voor zover ik begrijp. De leeftijd voor het terugplaatsen van een embryo is dus verhoogd. Dat kan dus ook voor eiceldonatie gelden. Als ik het goed begrijp kunnen vrouwen in NL dus tot hun 50e nog een terugplaatsing krijgen. Dat is iets anders dan een volledige ivf behandeling krijgen...
Oh, maar mijn moeder haar gezondheid is ook nog prima hoor, hier en daar word het wat minder maar dat is logisch op die leeftijd. Ze is verder nog fit en onwijs modern, maar dat neemt niet weg dat ik zelf niet heel oud zal zijn als ik haar verlies. En ik snap heel goed dat mensen op oudere leeftijd ook nog kinderen willen en dat moet echt iedereen zelf weten, daar oordeel ik niet over ik kan alleen maar mijn persoonlijke ervaring en mening vertellen. Mijn moeder is nog in orde en ik ben echt dol op haar, maar ik ben altijd heel erg bang geweest als kind.
Kinderen krijgen is sowieso egoïstisch. Ik heb mijn kinderen gekregen omdat mijn man en ik dat wilden, niet voor mijn moeder, vader, buurvrouw of God. Dus dat is altijd een egoïstische keuze. Ik gok erop dat jij die keuze ook voor jezelf hebt gemaakt op een leeftijd die jij het meest geschikt vond. Pas over heel wat jaren zullen we weten of onze kinderen onze keuzes goed vonden.
Maar begrijp ik het goed dat jij nu 24 bent, je moeder is 63 (wat in mijn ogen helemaal niet oud is), ze is in goede gezondheid, supermodern, maar omdat jij als kind bepaalde angsten had vind jij mensen die na hun veertigste aan kinderen beginnen egoïstisch? Hoe oud vind jij het acceptabel om je ouders te verliezen? Mijn moeder was 30 toen ik geboren werd, was 71 toen ze overleed, ik was dus 41. Niet oud, niet jong, maar je moeder verliezen is op geen enkele leeftijd makkelijk. Ik heb daarentegen ook vriendinnen met echt jonge ouders. Leek me geweldig, want dan leven je ouders écht lang dacht ik altijd. Laat nou juist één van die hele sportieve jonge vaders op onmenselijk jonge leeftijd tijdens het sporten aan een hartaanval zijn overleden, láng voor mijn 'oudere' ouders. Daarnaast zijn er in mijn directe omgeving binnen een jaar tijd 5 eind veertig/begin vijftigers overleden, allen ouders. Garanties heb je nooit.
Amen. Hier ook een 'oude' moeder. Ik was net 36 en mijn vriend 39. We doen genoeg met onze dochter. Ik klauter net zo hard mee in de binnenspeeltuin, terwijl ik genoeg jonge moeders zie die zich niet eens van hun mobieltje kunnen losrukken. Ik kende ook een stel die begin 30 waren toen ze kinderen kregen. Lieve mensen, maar beide zwaar overgewicht. Ze zaten alleen maar op hun krent en echt actief konden ze niet zijn met de kinderen. En ook een jonge moeder die is overleden. Kindjes nog heel jong, ontzettend tragisch. Je krijgt geen garanties. En jong zijn betekent ook niet automatisch dat je heel actief bent met je kinderen. Mijn ouders waren rond de dertig toen ze mij kregen, maar mijn vader was niet geïnteresseerd in kinderen. Hij is er zelfs trots op dat ie nooit een luier heeft verschoond. Nog steeds heeft ie weinig interesse, echt gezellig is het niet. Op zijn manier zal hij vast van ons houden, maar omdat ie zo weinig betrokken is weet ik niet of ik hem zal missen. Mijn ouders waren dus ook redelijk jong te noemen, maar mijn moeder heeft al heel vaak gezegd dat mijn vriend zo anders met onze dochter omgaat dan mijn vader destijds deed met mij. Ze lopen vaak te geinen en te stoeien, hij onderneemt veel met haar en de verzorging is ook goed verdeeld. Dit geschreven te hebben, wil ik mijn mening over de verhoging naar vijftig jaar wel geven. Het zou niet mijn keuze zijn, omdat ik vijftig te oud vind. De grens van 45 vind ik prima. Overigens verandert er niets aan de vergoeding hiervoor!
Ik heb het idee dat je je persoonlijk aangevallen voelt, vind ik een beetje jammer. Natuurlijk gaan er ook jonge ouders dood, dat weet ik zelf ook wel. Punt is dat het gewoon een feit is dat ouderdom met gebreken komt Je kunt het wenden en keren hoe je wilt, ik heb meer kans om mijn moeder op jonge leeftijd te verliezen dan iemand die een moeder heeft die op haar 30e aan kinderen begon. Als jij zelf de keuze maakt om op een oudere leeftijd kinderen te krijgen is dat toch helemaal prima? Ik respecteer iedereen zijn of haar keuzes. Er zijn natuurlijk altijd twee kanten, de kant van de ''oudere'' moeder met de intense kinderwens en de kant van degene die het kind is van de oudere moeder. Beiden kunnen deze situatie anders zien. Begrijp me niet verkeerd, ik houd zielsveel van mijn moeder en ze is hartstikke goed voor me! Maar toch had ik WAARSCHIJNLIJK langer van haar kunnen genieten als ze mij eerder had gekregen.
Ik voel me niet persoonlijk aangevallen. Hoewel er bepaalde dingen zijn in mijn leven die ik anders had gezien heb ik nergens spijt van. Ik geloof ook in zekere mate in voorbestemming, en wij zijn wat dat betreft zeer ruim bedeeld en gezegend. Ik begrijp alleen jouw redenering niet. Het lijkt alsof je al aan het rouwen bent terwijl je moeder nog vol in het leven staat. Geniet van haar in het hier en nu - WAARSCHIJNLIJK gaat ze nog 20 plus jaar mee, profiteer daarvan. We kunnen morgen allemaal onder een bus lopen.
Maar je moeder is nu 63 en jij 24. Als zij 83 wordt (ongeveer de gemiddelde leeftijd voor een vrouw) ben jij 44. Er zijn best veel mensen die op die leeftijd al één van hun ouders moeten missen. Ik vind 63 ook gewoon echt nog niet oud. Mijn ouders zijn 67 en 60 maar beide zijn erg actief, werken nog en hebben echt nog geen ouderdomsverscjijnselen. Ze zijn niet meer zo fit als 30 jaar geleden maar het is ook niet zo dat het "minder wordt". Ik heb zelfs het idee dat je tegenwoordig van elke leeftijd 10 jaar af kunt trekken. We worden allemaal veel ouder en veel gezonder oud dan vroeger (uitzonderingen daargelaten). Daarom moeten we ook allemaal langer werken dan vroeger. Als je op je 40e een kind krijgt is dat kind toch echt 27 als je mag stoppen met werken. Al lang en breed volwassen dus.