Ik snap het wel. Ik ben een prater, maar als ik echt tegen een gesprek/afspraak op zie, dan heb ik ook geen zin/puf om het met iemand te bespreken. In mijn hoofd is het dan al druk genoeg om het alvast voor te bereiden dat ik de adviezen/vragen van bijvoorbeeld m'n partner er niet bij kan hebben. Ik vermoed dat jouw man dit ook wilde vermijden en dus niks heeft gezegd. Ik zou er ook geen punt van maken. Jullie starten net met therapie. Hij heeft het nu zo gedaan en dat lijkt me ook prima. Dat jij iets anders verwachtte, maakt het niet de juiste manier om iets te doen.
Mijn man is net zoals jouw man, maar als hij zover zou zijn dat hij een gesprek zou hebben gehad zou ik absoluut niet zeuren dat hij het niet heeft verteld. Waarschijnlijk was het te vol in zijn hoofd, wellicht spanning en dan houdt hij het liever even voor zichzelf. Vind het heel logisch en zou hem bedanken dat hij heen os geweest en daarmee complimenteren ipv gelijk boos worden omdat hij niks heeft gezegd.
Ik snap het wel hoor. Communicatie is een belangrijk onderdeel binnen je huwelijk. Ts heeft al eerder aangegeven dat het op het gebied van communicatie niet goed gaat en dat dit zorgt voor een dip in het huwelijk. Om dit te verbeteren zijn ze eerder in therapie gegaan (dacht ik te lezen) en kennelijk is haar partner weer in oude gewoontes gevallen. Nu ze het opnieuw aangekaart heeft worden er weer acties ondernomen. Als je als partner weet dat je vrouw niet helemaal tevreden is, en dit meerdere malen heeft aangegeven, dan doe je extra je best. Dit had hij kunnen doen, door aan te geven dat hij meteen actie heeft ondernomen en een afspraak heeft gemaakt. Dat zou, denk ik, alleen al voldoende voor ts zijn, maar ipv daarvan geeft hij aan dat hij helemaal vergeten is te melden. Om heel eerlijk te zijn, zou ik dan ook teleurgesteld zijn. Ik denk dat je duidelijk moet aangeven wat je verwacht qua communicatie. En dan ook duidelijk benoemen aan de hand van een voorbeeld. Gebruik desnoods deze actie en wat jij ervan vindt en welke gevoelens je hierbij hebt. Misschien dat hij je dan beter begrijpt.
Ik heb alleen je openingspost gelezen maar ik snap je man goed. Dat hij naar de psycholoog gaat is een stukje van hem. Prive. Het is zijn goed recht dat niet met je te willen delen. Jij lijkt het te willen voor en na bespreken wat daar gezegd gaat worden
Maar andersom moet zij toch ook zijn gevoelens respecteren? Dit wilde hij even voor zichzelf houden, hij heeft het wel verteld maar pas na die afspraak, dus het is niet alsof hij het volledig voor zichzelf heeft gehouden.
Het moet idd geen welles/nietes spelletje worden. Maar ik mag wel mijn gevoel hierover hebben. Ik was teleurgesteld dat hij niks gezegd had. Ik heb geen drama gemaakt oid,want ik ben niet tekeer gegaan of boos geworden. Het is ook niet zo dat ik het niet respecteer of hem ergens toe wil dwingen. Tijdens de vorige gesprekken zeiden we wel gewoon als hij een afspraak had en hadden we het daarover.
Maar hij heeft er ook duidelijk moeite mee... en ik vind niet dat je kunt verwachten dat het probleem al opgelost is voordat de therapie is begonnen.
Goed verwoord. Zo zie en voel ik het ook. En ik zou het fijn vinden om met elkaar kunnen praten als de ander zich teleurgesteld/boos/niet fijn voelt. Momenteel gaat dit niet. M'n partner voelt zich aangevallen (zo verwoord hij het) hij heeft het weer niet goed gedaan.(zo voelt het voor hem, ik zeg dit niet) ik wil kwijt dat ik teleurgesteld ben. Soms denk ik wel eens, ik verzwijgen m'n emoties maar, want dit werkt niet. Maar dat is in mijn ogen ook niet de oplossing.
Jij vindt dus dat ik iets van hem verwacht? Ik zie dat eigenlijk anders. Ik zeg tegen hem dat ik het jammer vindt dat hij het niet gezegd heeft. Zoiets moet je toch kunnen zeggen op een normale manier.( niet in de verwijtende vorm) Ik verwacht absoluut niet dat het probleem al opgelost is, dat zou wel erg vreemd zijn. Dit voorval geeft wel duidelijk aan dat we niet op 1 lijn zitten. ik vind trouwens dat je niet voor je partner van alles hoeft te doem omdat hij/zij anders teleurgesteld is. Maar je kan hier toch wel over praten. Dan weet je welke verwachtingen iemand heeft en kan je daar rekening mee houden of de ander kan die juist bijstellen omdat het niet realistisch blijkt te zijn.
Die indruk krijg ik wel. Ja, in een ideale situatie zou je zoiets moeten kunnen zeggen, maar dat is het niet, anders was de therapie niet nodig. In dit geval zou ik dus geprobeerd hebben (moeilijk I know) niks te zeggen. Accepteer dat hij nog niet zover is als jij zou willen, laat het er even bij en wees blij dat hij eraar wil werken en laat hem dat ook weten.
Herkenbaar maar dan andersom. Mijn vriend is een prater en heel sociaal etc. Ik echt niet! Ik praat liever niet over wat ik voel en als ik me rot voel werkt t voor mij om t er niet over te hebben tot ergenis van m'n vriend. Maar zo ben ik! Mijn vader is precies t zelfde. Van een vreemde heb ik t niet. Als mijn vriend vraagt wat er is zeg ik t globaal. Ik voel me niet lekker bijv. Vriend vraagt door. Zo irritant. Als ik jouw verhaal lees voel ik me gepusht en in t nauw gedreven. Mijn vriend heeft t laten varen. En ik probeer zo veel mogelijk te vertellen wat me dwars zit etc. Anders is t binnen 10 min oorlog in huis 😉 Vind t goed dat je man hulp zoekt maar verwacht niet meteen te veel. Dat hij je niet over de afspraak verteld betekent niet dat hij wat verzwijgt. Ik heb dat soort dingen ook regelmatig. Vergeet het of sta er niet bij stil om t te delen etc. Hoop dat jullie er uit komen om beter te communiceren.
Ik heb ook geprobeerd zo weinig mogelijk te zeggen. Kon ook niet want hij deelde het me via de telefoon mee dus ik kon ook niet veel terug zeggen. ik probeer heel veel te accepteren, maar dat is wel lastig voor me. Dit is al jaren aan de gang. Het gaat met vallen en opstaan en er is (helaas ) al veel beschadigd. Het is complexer als dat ik hier kwijt kan/wil.
Lastig hè.. Verschillen op dit gebied worden vaak uitgelegd als pushen/in het nauw drijven of juist verzwijgen. En dan ga je al snel verder in verwijten. De therapie is overigens voor beiden, niet voor mijn man alleen. Ik kan en wil ook graag nog veel leren hoe ik met deze verschillen om moet gaan. ik vindt het bijvoorbeeld best lastig om de uitspraak te doen: zo ben ik... Want als je weet dat je partner het hier moeilijk mee heeft, wat doe je dan? Probeer je je aan te passen, ga je voor een middenweg of wil je dat je partner zich aanpast?
Misschien had hij gewoon geen zin het erover te hebben... heel begrijpelijk want er komt weer een vervelende tijd aan, voor hem in ieder geval waarin hij ontzettend veel moet nadenken en moet vertellen... Heeeel vermoeiend kan dat zijn En misschien moet jij niet alles willen begrijpen en dat gewoon accepteren En niet lullig bedoeld, 'maar dat het nu beladen voelt voor jou dat ligt aan jou, niet aan je man En over het verwachten, ik vind ook dat je dingen verwacht van hem, op zich niet vreemd want iedereen verwacht dingen van een ander bewust of onbewust. Ik vind het al heel goed van hem dat hij zo snel de koe bij de horens heeft gepakt en al een afspraak heeft gemaakt!
Ik denk dat hij het niet heeft gezegd omdat ts er dan helemaal op ik was gegaan, of hij er tegenop ziet e.d Waarschijnlijk heeft hij daar gewoon geen zin in gehad Het komt op mij over, sorry ts als dat niet zo is, dat jij echt een meeeeega prater ben en dat je over heel veel dingen ellenlange diepgaande gesprekken wil hebben en dat die gesprekken pas afgelopen zijn als jij je bevredigt voelt, als je alle onderste gevoelens en emoties en gedachtes uit de kan heb gehaald en als je alles begrijpt. Ik denk gewoon niet dat dit mogelijk is, je man moet wellicht wat meer praten en jij wat minder