Denk dat hier het hele euvel in zit , jij wil overal over praten/bespreken en je man heeft hier geen behoefte aan. juist door dingen te zeggen als jammer dat het niet gezegd hebt geeft al aan dat je deze verwachting dus wel had en dat er dus wel verwachtingen zijn , verwachtingen waar je man overduidelijk niet aan kan voldoen simpelweg om de reden dat hij geen behoefte heeft alles te bespreken. Geef hem ruimte, hij heeft een afspraak gemaakt en is er al geweest, hij heeft een traject (waarvan ik vermoed dat jij die meer wil dan hij) opgestart, hij is naar een psycholoog geweest om te praten over het feit dat hij volgens jou te weinig praat. Ik krijg het idee dat de man van alles doet om aan jouw verwachtingen te voldoen ook als dit compleet tegen zijn natuur in gaat
Tjonge wat een aannames zeg... Ik schrik hier van. Anderen schijnen blijkbaar te weten dat ik liever hetctraject in wil als mijn man. Dat mijn ik een extreme prater ben die overal een punt van maak. Een man die daar geen zin in heeft enz enz.. Jullie weten meer als ik..
Gelukkig ligt het heel anders.. Mij man heeft er wel behoefte aan, maar het lukt hem niet (opvoeding, sociale handicaps enz) Ik vind de opmerking over dat ik schijnbaar liever het traject in ga en mijn man dingen moet doen die tegen zijn natuur in gaan heel ver gaan.
Ik zou ook teleurgesteld zijn omdat dat het voelt alsof hij dat stukje vertrouwen (wat juist zo belangrijk is in de relatie) niet met me wilt delen
Ik heb niet alles gelezen dus misschien is het al geopperd maar misschien vond je man het moeilijk om te vertellen omdat hij het zelf een moeilijk of beladen onderwerp vindt, om naar een psycholoog te gaan. Ik ben een makkelijke prater maar als ik iets beladen vindt of moeilijk vindt, dan vind ik het ook lastig om dat bespreekbaar te maken en ga ik dat soms liever uit de weg. Dan 'staat mijn hoofd er niet naar'. Wellicht zou dat een verklaring zijn.. Knap dat jullie eraan gaan werken!
Ja, maar dan had je dus toch verwachtingen? Ik zeg niet dat wat hij deed per se goed is he, maar ik denk dat het wel te verklaren valt. Ik zou dit specifieke voorval laten rusten en samen in die therapie kijken hoe jullie een goede manier van communiceren kunnen vinden.
Op zich snap ik je teleurstelling maar hij heeft nu iig de eerste stap gezet toch? Het is misschien niet gegaan zoals je dat graag had gezien maar is dat niets iets waar tijdens de therapie juist aan gewerkt zal gaan worden? Geef het de tijd..
Mijn man heeft, net als onze oudste zoon, PDD NOS. Daardoor zitten wij qua communicatie vaak ook op een totaal andere golflengte. Ondanks dat ik weet dat hij niet anders kan, is het toch vaak lastig en teleurstellend. Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen. Wel heel goed dat jullie er beiden aan willen werken!
Tsja, wij reageren op wat jij zegt... En je wilt voor de psycholoog bespreken en daarna, dus ja ik denk gewoon dat je man te weinig praat en jij teveel... Waarom voel je je Zo aangevallen? Het zal ongetwijfeld aan jullie allebei liggen en niet alleen aan je man... maar daar hoef je je toch niet voor aangevallen voelen?
Zo kom je iig wel over. En meerdere vinden dat blijkbaar. Misschien toch eens naar jezelf kijken. Want ook als je het zo niet bedoelt, kom je wel zo over.
Van de week besloten om samen het traject weer in te gaan. En je man is nu al bij de psycholoog geweest? Ik vind dat heel snel, en daarom heel erg knap. Hulp vragen is erg lastig voor veel mensen. Het feit dat hij al naar de eerste afspraak is geweest verdient een dikke compliment! Ik zou erg dankbaar en trots zijn geweest. En juist dat zou ik tegen hem hebben gezegd. Eigenlijk is hij nu gestraft doordat hij al is geweest, maar niks erover gezegd heeft...
Ik krijg het gevoel dat dit jouw heel hoog zit en je dat ook onbewust op je partner afreageert. Misschien dat hij zich daarom ook afgewezen voelt. Voorbeeld: hij heeft stappen gezet en heeft een afspraak gehad bij de psycholoog. Hij verteld jouw dat en eigenlijk ben je niet trots dat hij al die stappen heeft gezet maar ben je teleurgesteld dat hij dit zonder jouw gedaan heeft. Waardoor je toch (onbewust) anders reageert dan dat je gelijk het positieve ervan inzit en blij reageert. Snap je? Is geen aanval hoor. Maar ik bedoel als je dat vaak genoeg (onbewust doet) dan werkt dat averechts. Lastig voor allebei! Komt vast goed, geef het wat tijd. En wees blij met wat hij bereikt!
Idd, als ik dit op mezelf betrek zou ik die stap tot om hulp vragen heel moeilijk vinden, maar hem vooral zélf willen zetten (ik ben bekend met angststoornissen, zelf bellen voor hulp is echt stap 1!). Ik zou het dus ook zelf willen regelen, en achteraf zou ik opgelucht zijn dat ik het in gang heb gezet en mijn gevoel willen delen. Als mijn man dan zou zeggen dat hij teleurgesteld zou zijn, zou dat wel echt hard aankomen...
Als laatste voor de duidelijkheid: Het gaat er niet om dat ik niet trots ben en dat ik geen respect heb dat hij naar de psycholoog gegaan is. Ik vond het alleen lastig dat hij het niet gezegd had dat hij die afspraak had. Niets meer en niets minder. Ik voel me idd best aangevallen als hier beweerd wordt dat ik mijn man dwing tot praten, push, dingen verwacht die hij niet kan waarmaken enz. Ik weet heel goed dat dat niet zo is. Dit hele traject heeft al voor veel verdriet gezorgd, dan doet het zeer als daar op een gedaalde manier over geoordeeld wordt. Ik laat het verder ook rusten bij hem. Ga niet vragen wat hij besproken heeft. Als hij daar iets over kwijt wil zal hij vast zelf beginnen. Daar ga ik hem niet toe dwingen.
Dan snap ik je volledig. Ook al weet je dat het vaak onvermogen is, het blijft lastig en soms teleurstellend. Voor een buitenstaander kan ik soms misschien wat dominant overkomen, mensen hebben niet door wat voor strijd je soms achter de voordeur moet voeren. Wij hebben het heel goed samen maar goed communiceren blijft altijd lastig. Sterkte!
Oke sorry voor verkeerde aannamen en oordelen. Maar nogmaals zo komt het over voor op mij. Ik snap dat het jammer is dat hij het niet gezegd heeft maar daarvoor gaan jullie in therapie.
Ik snap best dat het zo over kan komen. Ik heb zelf ook wel eens aan de psycholoog gevraagd of bepaald gedrag van mijn man door mij zou komen. Natuurlijk kunnen verschillen bepaald gedrag versterken, daar ben ik me bewust van.