Alles gepland.. iedereen blije nieuws vertellen na je eerste echo.. en dan zie je alleen maar een zwart zakje.. een leeg vruchtzakje.. Dan stort alles even in. 8,3 weken.. voel me nu bij thuiskomst nog net zo zwanger als voor het klote nieuws.. maar toch is alles in elkaar gestort. Ik voel me bedonderd.. door m'n eigen lijf.. wat een onzettend gemene grap.. je zo voelen, zoveel kwalen en je verwachte kleintje zit er niet meer. Ik weet even niet meer wat ik moet.. Had nooit gehoopt hier te schrijven.. maar nu het zo is, hoop ik dat ik hier wat steun kan krijgen. Hoe nu verder?
Ik reageer hier ook even. Ik hoop dat je na een tijd weer de kracht vind om het zwanger worden met hoop en vertrouwen tegemoet te zien. Mijn vruchtje heeft al 3 weken eerder losgelaten, maar ik weet wel hoe leeg het gevoel is dat je nu ervaart. En wat voor mij een beetje werkt is om vooral niet jezelf af te vragen 'waarom moest dit mij gebeuren'. Zulke dingen gebeuren helaas en dat kan bij iedereen zijn. En wat bij mij ook werkt is afleiding zoeken. In bed of op de bank blijven de tranen komen. Als ik ijverig aan het poetsen ben of andere klusjes aan het doen ben, denk ik er minder aan. Wat wel belangrijk is dat je emoties ook laat voor wat ze zijn. Verdriet, angst, boosheid, het hoort allemaal bij het nieuws wat je gekregen hebt. Ik wens je heel veel sterkte.
Ik heb hetzelfde mee gemaakt, op 10 weken. Besloten om geen medische weg te kiezen en met een week heeft mijn lijf het zelf afgestoten. Mentaal is het zeker niet makkelijk. Veel sterkte. Afleiding zoeken helpt wel en de vraag waarom vervaagd wel.
Het voelt zo leeg.. letterlijk en figuurlijk.. M'n borsten, obstipatie, pukkels en wat al nog meer gewoon aanwezig.. maar ons boontje niet meer. Elke miskraam is verschrikkelijk.. maar dit kan je brein gewoon even niet koppelen.. alles voelt hetzelfde. Knap dat je de natuur z'n gang hebt laten gaan Mijn gevoel is dat dat al gebeurd had moeten zijn.. Maar m'n lijf gaat vrolijk door. Moet er niet aan denken dat het heftige vloeien ineens op m'n werk begint. Was het erg pijnlijk?
Wat verdrietig meis. Zo ging het bij mij de eerste keer ook. Echo met 8 weken en geen hartje (met 6 weken wel een hartje gezien). Ik was ook zo intens verdrietig. Ik heb gekozen voor medicatie. Het is geen pretje, maar je overleeft het en de pijn duurde bij mij niet heel lang. Als je echt op ziet tegen de pijn kan je een curretage overwegen, dan ben je onder narcose. Of natuurlijk afwachten als je dat emotioneel trekt. Bij mijn tweede mk kwam het vanzelf. Voor iedereen is het anders, maar ik vergeleek de pijn met zeer heftige menstruatiepijn en krampen. Je mag er Naproxen (aleve) voor innemen dus dat zou ik zeker in huis halen. Mocht je nog meer vragen hebben hoor ik het wel. Sterkte vrouw!
Wat een naar nieuws. Weet hoe het voelt. Mijn eerste zwangerschap werd een MA. Heb gekozen voor curretage. Ben er denk ik een half jaar goed stuk van geweest. Uiteindelijk goed gekomen zie mijn onderschrift! Toen er rust in mijn hoofd kwam zwanger van mijn dochter. Deze keer lijkt het tot nu toe in 1x goed te gaan. Veel sterkte!!!
Ik was daar ook bang voor en heb me dan ook ziek gemeld. Nu moet ik zeggen dat als het start je dat wel merkt hoor. Je hebt tijd genoeg thuis te komen. Heb uitvoerig contact gehad ook met de VK en zij melde mij dat met medicatie om eea op gang te brengen de pijn erger is dan op de natuurlijke manier. Uiteraard kun je ook voor curetage gaan, maar dan zie je niets meer van een vruchtje. Ik heb dat wel gehad, het is bij mij op maandagavond gestart, rond half 10, ben nog naar huis gereden ( 3 kwartier) en heb snachts de miskraam gehad. Ik vond het pijnlijk maar dat kwam omdat ik weeën had. Het hoeft niet pijnlijk te zijn, die ervaringen heb ik ook gelezen. Een warme kruik hielp iig. En ik heb vel gebruik gemaakt van een emmer om te zien en checken wat ik verloor. Zowel vruchtzak ( helemaal in tact) als placenta heb ik duidelijk kunnen vinden en op mijn manier en zo ook afscheid van kunnen nemen... Verder verliep het op de nacht na, als een gewone ongesteldheid. Ik had een paar rustige dagen, en weer wat meer bloedverlies na 4 dagen. Toen werkte ik wel weer maar ben toen wel eerder weg gegaan. Neem sowieso je tijd, het is niet niks. Overigens hoef je niet NU per direct te beslissen wat je wil. Je kan gewoon rustig nadenken en afwachten zonder risico. ALs je eenmaal medicatie hebt gebruikt, bent gaan vloeien en eea komt niet af, dan kun je niet afwachten want dan staat je baarmoedermond open en is er kans op infectie.
Och meis ik weet hoe je je voelt wat verdrietig!! Ik had hetzelfde als jiu helemaal zwanger en blij bij de termijn echo 2 lege vruchtzakken wat voelde ik mij bedonderd. Uiteindelijk een curretage ondergaan 2 x op tijd ongesteld geworden daarna en afgelopen maand 6 dagen te laat. Wat een gedoe zeg!! Dit moet slijten wat je ook besluit te doen doen waar jij en jullie je goed bij voelen. Ik wilde niets meer voelen van alle kwaaltjes er zat immers toch niets vandaar de curretage. Je mag mij altijd een PM sturen! Sterkte 💗💗
Dankjulliewel allemaal... Ik dacht te begrijpen wanneer ik iemand sterkte wens in deze tijd.. maar ik denk echt dat het pas te begrijpen is als het je is overkomen. Intense verdriet en die leegte.. ik blijf maar huilen. En die stomme hormonen nog.. Ik wil dat het zsm weg is.. het is niks.. dat zwarte lege plekje op het scherm. Staat op m'n netvlies. Het duurde nog geen minuut of ik wist het eigenlijk al.. Soms net of ik droom.. en denk, ik word zo waker en alles is oke. Stom he.. We hopen het gauw een plekje te geven.. al weet ik nog even niet hoe.
Hier helaas 4 x meegemaakt.. Alle keren curretages gehad. Zo goed als pijnloos verlopen ( op complicaties na) Afwachten was geen optie meer. Het zat al 5-6 weken levenloos in m'n buik, pillen doen ze hier liever niet... Mentaal krijg je een klap. De een verwerkt dit sneller als de ander. Mocht je vragen hebben mag je altijd een pb sturen. Sterkte!
Dankjewel! Wat heftig.. ook die medicatie.. de natuur vertrouw ik niet meer op.. het is niet goed.. waarom heeft mijn lijf het niet 'gewoon' afgestoten. Ook afschuwelijk.. maar dan weet je het.. en ervaar je het.. Nu voelt alles gewoon hetzelfde terwijl wel alles andere is.
Wat fijn dat het is goed gekomen!! Ik geef toe dat ik dat gevoel even kwijt ben. Ik weet dat het domme pech is.. en niks zegt over een volgende zwangerschap. Dat werd ook bevestigd.. maar toch sta je er zo anders in.. er is je iets afgenomen, De allerlaatste keer..
Je lijf heeft ook tijd nodig, en is gekoppeld aan mentaal.. bewust zijn nu helpt je lijf ook het af te stoten... alles heeft zijn reden.
Ja ik was als de dood voor herhaling en heb me heel onzeker gevoeld. Deze keer was het al minder. De gyn zei dat merendeel gewoon pech is en volgende keer vaak goed gaat. Het is heel heftig en duurt even voor het een plek heeft.. heb je mensen waar je mee kan praten?
Mijn man voelt zich een beetje toeschouwer.. is natuurlijk ook verdrietig maar weet en voelt niet echt zoals wij vrouwen wat er gebeurd en wat er nu niet meer is en de tegenstrijd van je lijf.. hij vind erg moeilijk hoe ie me kan helpen. En eerlijk gezegd weet ik zelf niet eens wat helpt. Mijn moeder is geweest.. die kreeg het dubbele nieuws.. zwanger en nee niet meer zwanger. Narigheid allemaal. Het voelt soms n beetje ook als falen ofzo..
Wat ontzettend verdrietig zeg. Heel veel sterkte! Schrijf lekker van je af, praat erover met mensen die je vertrouwd, en vooral...Huil lekker uit. Hier paar jaar geleden een miskraam gehad, begon met bloedverlies en er bleek op de echo ook niks te zitten. Hier is het vanzelf op gang gekomen, helaas wel heel veel pijn gehad, verloor toen ook een vruchtzakje en voelde echt als een soort mini bevalling. Wel daarna enkele maanden opnieuw zwanger en mijn kindje is gelukkig helemaal gezond geboren. Maar mentaal krijg je inderdaad een flinke klap. Je voelt je zo verdrietig. Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop dat je snel een kindje mag verwelkomen!
Voor mannen is het heel anders. Mijne was er ook vrij snel 'overheen' leek het. Vrouwen en vooral die het al mee hebben gemaakt snappen je goed. Ik ben destijds hier op zp gaan kletsen met een clubje die ook net een mk hadden gehad en daar veel steun aan gehad. Inmiddels ook contact buiten zp en zijn met z'n 20en al bijna 24 kindjes rijker (iedereen heeft dus 1 of meer kindjes gekregen na de mk). Neem eerst je tijd het te verwerken maar wilde dit positieve verhaal toch even delen
Dankjewel, positieve verhalen zijn welkom. En ik weet dat het niets betekend voor evt volgende zwangerschap. Maar als je even zo bedonderd word door je eigen lijf.. geloof je er even niet meer in. Mijn man gaat gewoon door.. en ik weer dat het anders is voor hem. En hij probeert het echt maar vind ook erg moeilijk en voelt frustrerend dat ie me niet kan helpen. Kan het m ook werkelijk niet uitleggen wat ik voel. Zo gek dat het verschil dan even zo groot is met je lief.. ipv de leuke ronde vandaag en morgen de mineurronde.. niks vertellen voelt niet goed.
Hier ook altijd verteld. Kun je je verhaal kwijt. Ookal kregen wij ook reacties dir minder leuk waren. Achteraf hadden wij dit niet anders willen doen. Manlief voelt niet wat jij voelt. Buiten het mentale verlies van de mk heb je ook nog gedoe aan je lijf en je hormonen. Het zwanger voelen verdween hier pas een paar dagen na de Curretage. Je hormonen blijven denken dat je zwanger bent zolang het in je lijf zit. Heb je een afspraak bij een gyn of wacht je t af?
Ik heb woensdag een afspraak bij de gyn. Voor mijn gevoel had m'n lijf dit al moeten afstoten.. Niet gebeurd, dus vertrouw er ook niet op dat het nu nog vanelf gaat gebeuren. Kan zo echt niet nog weken doorlopen. Dan kies is voor curretage. Kan het erg moeilijk accepteren zolang ik me nog gewoon zwanger voel